Macro

Η απομονωτική πολιτική έχει καταστεί πολιτικό έθος για το ΚΙΝΑΛ, είναι ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται. Η πρόεδρός τους, για παράδειγμα, κ. Φώφη Γεννηματά στην εισαγωγική της ομιλία στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του Κινήματος Αλλαγής είπε ότι «ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μας επιτίθενται, μας στοχοποιούν, νομίζουν ότι μπορούν να ανακόψουν την πορεία μας. […]Δεν θα τα καταφέρουν». Και πρόσθεσε: «είναι προφανές ότι αυτή ακριβώς η αταλάντευτη απόφαση μας είναι πού ενοχλεί. Αν αλλάζαμε γραμμή, αν κλείναμε το μάτι ότι είμαστε διαθέσιμοι και διατεθειμένοι να γίνουμε βολικά συμπληρώματα, τότε θα γινόμασταν αμέσως τα χαϊδεμένα παιδιά των συστημάτων που τώρα μας πολεμούν λυσσαλέα. Το ερώτημα είναι το κάνουμε; Η απάντησή μου, η απάντησή μας, οι συλλογικές μας αποφάσεις, η επιθυμία του δικού μας κόσμου, είναι όχι».

Εντάξει, αποκαλύφθηκε η συνωμοσία των μαδούρων με τη Novartis. Απλό είναι. Πρώτα απ’ όλα, στήνεις ένα Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών στις ΗΠΑ που να το ελέγχεις πλήρως. Μετά βάζεις μερικούς δικούς σου από τα κεντρικά της μητρικής Novartis στην Ελβετία να πάνε εκεί και να καταθέσουν ότι στην Ελλάδα λαδώνανε το σύμπαν. Και ότι έχουνε χώσει σε πολιτικούς 40 μύρια, διότι ήταν πολλά τα κέρδη και ήταν αδύνατον να τα φάνε όλα. Μετά λες στο FBI να σου φέρει τα πορίσματα και ξεκινάς έρευνα, την Ελλάδα. Με εισαγγελείς από τη δικαστική πτέρυγα του Ρουβίκωνα. Βρίσκεις τρεις δικούς σου από την Ο.Μ. Κολωνού, που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. και τους φυτεύεις ως προστατευόμενους μάρτυρες. Αποφεύγοντας ονόματα που δημιουργούν συνειρμούς, όπως Λαυρέντης Μπέριας, Μάρτυς Στημένος, Σκεύη Ωρία, Συριζάρας Ολές, Τσίπρας Κεξεροψωμής κ.λπ. Ή και ονόματα που προκαλούν σκωπτική διάθεση και υπονομεύουν επικοινωνιακά τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Όπως Καμήλος Παρδάλης, Ναβουχοδονόσωρ Μπισμπικούκης, Μάχη Τουβατερλού και τέτοια. Μετά παίρνεις διάφορες τυχαίες υπουργικές αποφάσεις, που προκάλεσαν 3 δισ. ζημιά στο Δημόσιο προς όφελος της Novartis, και ψάχνεις ντε και καλά να βρεις ιδιοτελή κίνητρα. Λες και ο υπουργός δεν μπορούσε να τα υπογράψει αυτά από καθαρή βλακεία. Ή από βαρεμάρα. Ή γιατί αποτελούσε πάγια πρακτική να μας παίρνουν οι φαρμακευτικές τα σώβρακα, όπως ισχυρίζονται τώρα οι εμπλεκόμενοι. Αξιοποιείς και μερικά βίντεο με τους μετόχους της Novartis Hellas να παίζουνε μακριά γαϊδούρα στην αίθουσα συνεδριάσεων και να μπουγελώνονται με σαμπάνια ανεμίζοντας μια υπουργική απόφαση, ώστε να δημιουργήσεις εντυπώσεις. Βάζεις και τον προστατευόμενο μάρτυρα Σουσκάβο Τολάκο να καταθέσει ότι γέμιζε βαλίτσες με διακοσάευρα και τα έστελνε σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα και η σκευωρία είναι έτοιμη. Εντάξει, ήταν λίγο κέντημα η δουλειά, αλλά είναι πολύ επιδέξιος σε αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, το έχει αποδείξει άλλωστε. Εκεί που πήγε να στραβώσει το πράγμα ήταν στους προστατευόμενους μάρτυρες, γιατί οι “53” απαιτούσαν να εκπροσωπούνται όλες οι τάσεις. Δυστυχώς η σκευωρία ξεσκεπάστηκε όταν ένας εισαγγελέας κατέθεσε ότι κάποιος του είπε ότι κάποιος άλλος του είπε ότι κάποιος τρίτος του είπε ότι έπρεπε πάση θυσία να βρεθούν στοιχεία γι’ αυτά που κατέθεσαν οι μάρτυρες. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει συνήθως για τις εισαγγελικές έρευνες, όπου γενικά είναι αδιάφορο αν θα βρεθούν στοιχεία γι’ αυτά που καταθέτουν οι μάρτυρες. Κατόπιν αυτού, ο Σαμαράς πήγε στον εισαγγελέα και είπε ότι ο κάποιος τρίτος είναι ο Τσίπρας και ο κάποιος άλλος είναι ο Παπαγγελόπουλος και ξεσκέπασε τη σκευωρία.

Δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα των Ασιατών και των Αφρικανών η δολιότητα, όπως κηρύσσει η ψευδαίσθησή μας περί γονιδιακής φυλετικής ανωτερότητάς μας. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι διακονούμε, μόνοι εμείς, τον πολιτισμό της ανοχής, δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα συμφωνούσαν μαζί μας οι μετανάστες που εγκαταλείφθηκαν στα σύνορα Ελλάδας - Βουλγαρίας, απογυμνωμένοι από Βούλγαρους της ημετέρας ευρωπαϊκότητας μετέχοντες. Ποιοι ρεζιλεύτηκαν άραγε; Οι μετανάστες ή οι Βούλγαροι; Οι μετανάστες ή οι Δανοί –καθαρότατοι Ευρωπαίοι– που κατακρατούσαν τα κοσμήματα των προσφύγων;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δική του ιστορία. Είναι σάρκα και πνεύμα της Αριστεράς, εκείνης που έχει τις μακρινές, βαθιές ρίζες της στο παλλαϊκό κίνημα της Εθνικής Αντίστασης. Της Αριστεράς που συνειδητοποίησε το αδιέξοδο του Εμφυλίου στο οποίο είχε παγιδευτεί. Και που επέλεξε τον δρόμο του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία, που εμπλουτίστηκε στην πορεία της με στοιχεία από άλλα συγγενικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Αλλά η παράδοση τής σοσιαλδημοκρατίας τής ήταν και της είναι ξένη, όπως της είναι ξένο και το διάλειμμα της “πράσινης αλλαγής”. Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, η συμπόρευσή του με την πλατιά δημοκρατική συμμαχία θα προχωρήσει, αλλά δεν είναι δυνατόν να μεταβάλει τον χαρακτήρα του που έχει καθοριστεί από το συνέδριο και το καταστατικό του.

Οπως δείχνει πανελλαδική έρευνα, η κλιματική αλλαγή και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος καταλαμβάνουν τη 2η και 3η θέση, με 1η την ανεργία, σε αυτά που ο πολίτες θεωρούν σοβαρότερα προβλήματα. Η ευρωπαϊκή Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να πάρουν δραστήρια μέρος στη συζήτηση. Τώρα περισσότερο από ποτέ έννοιες που βρίσκονται στο επίκεντρο της ιδεολογίας μας, όπως η βιώσιμη ανάπτυξη και η παγκόσμια ισότητα, θα γίνουν ελκυστικές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι νέοι που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις θα κερδηθούν από τις ιδέες της Αριστεράς εύκολα και ανέξοδα. Σε περιόδους κρίσης έχουμε δει και το αντίθετο φαινόμενο, τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, την προσφυγή στον ανορθολογισμό, το κλείσιμο στο καβούκι.

Το κόμμα είναι -πρέπει να είναι- ο κατεξοχήν συλλογικός, οργανικός διανοούμενος, μακριά από τα σχήματα που απλώς επαναδιαπραγματεύονται αστικού τύπου μεταρρυθμίσεις, μακριά από πολιτικούς καιροσκοπισμούς. Οφείλει να επαναδιατυπώνει διαρκώς έναν νέο ρηξικέλευθο προγραμματικό λόγο, με ιδεολογική παρρησία και δίχως να πέφτει στην παγίδα της αντιφατικής, ή και εν πολλοίς συντηρητικής, κίνησης των μαζών.

Λεφτά υπάρχουν, ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες έχουμε. Καλύτερα, στο κάτω κάτω που έφυγαν οι ξένοι. Θα είναι πιο ελληνικό το Ελληνικό. Τι θέλατε; Ελληνικό... μέτριο; Αηδίες! Ελληνικό βαρύ και μερακλίδικο και σε όποιον αρέσει!

Οι ευθύνες των παραδοσιακών αντιεξουσιαστικών πόλων δεν είναι εύκολο ούτε χρήσιμο να αποσιωπηθούν. Όχι μόνο επειδή η παρέμβαση τους στις ομάδες των νεαρών είναι εξαιρετικά χλιαρή -ακόμη και σ’ αυτές που έχουν ως βάση το κτίριο του Πολυτεχνείου και φέρονται να υπολογίζουν προσωπικότητες του «χώρου» -αλλά και γιατί απέφυγαν για μεγάλο διάστημα να διαχωρίσουν την ελευθεριότητα από την καθαρή παραβατικότητα, φοβούμενοι πιθανότατα την υπόνοια συμπόρευσης τους με την ιδεολογία της καταστολής και των συστημικών πλαισίων δράσης.

H εικόνα που εισπράττουν τα ελληνόπουλα για το έθνος τους μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια διαμορφώνεται από ανακριβείς και αντιφατικές πληροφορίες. Μαθαίνουν ότι οι σχέσεις του ελληνικού έθνους με τους εθνικούς άλλους ήταν πάντα συγκρουσιακές και ότι απ' αυτούς τίποτα θετικό δεν αξίζει να αντλήσουμε. Το μόνο καθήκον που έχουμε απέναντί τους είναι να αμυνθούμε. Διαμορφώνουν την άποψη ότι οι Έλληνες δεν έχουν -ή τουλάχιστον δεν πρέπει να έχουν- κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές ή ακόμα και ταξικές διαφορές. Σύμφωνα με τα εγχειρίδια όποτε συνέβη κάτι τέτοιο το έθνος ζημιώθηκε. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μη καλλιεργείται η ιστορική κριτική σκέψη. Να εμποδίζονται να συνειδητοποιήσουν ότι η ιστορία είναι διαρκής ανασύνθεση του παρελθόντος. Να αδυνατούν να αντιληφθούν θετικά τις ομοιότητες, αλλά και τις διαφορές με τους γειτονικούς κυρίως λαούς. (Φραγκουδάκη, 1997, σ. 400). Συμπερασματικά, ο Κλωντ Λέβι Στρως υποστηρίζει πως η τάση να απορρίπτουμε ό,τι δεν ταυτίζεται με αυτά που ταυτιζόμαστε έχει γερά ψυχολογικά θεμέλια. Μας θυμίζει πως «η αρχαιότητα συνέχεε στο ίδιο όνομα 'βάρβαρος' ό,τι δεν μετείχε στον ελληνικό (και κατόπιν ελληνορωμαϊκό) πολιτισμό». Σημειώνει πως «η ανθρωπότητα» συνηθίζει πολλές φορές να «σταματά στα όρια της φυλής, της γλωσσικής ομάδας, μερικές φορές ακόμα και του χωριού» και καταλήγει με καυστικότητα: «βάρβαρος είναι πρώτα πρώτα ο άνθρωπος που πιστεύει στη βαρβαρότητα» (Levi-Strauss, 2003, σ. 40).