Η εργατική τάξη στην παρανομία
«Η αντίφαση είναι ότι μπορεί η κοινωνία να εξέλεξε μια αριστερή πλειοψηφία για πρώτη φορά στην Ιστορία, αλλά από πριν το σύστημα έχει βγάλει, όχι την Αριστερά, αλλά την ίδια την εργατική τάξη στην παρανομία!»
Συνέντευξη με τον Μενέλαο Γκίβαλο, Αν. καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η σταδιακή ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο-συντηρητικό πρότυπο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, αποτέλεσε τη «λυδία λίθο», προκειμένου να εδραιωθεί και να κυριαρχήσει ο νεοφιλελεύθερος-χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Σήμερα πολλά σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης επιχειρούν να απεγκλωβιστούν και να διαμορφώσουν νέες προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες. Αυτή ακριβώς την υπόμνηση έκανε ο πρωθυπουργός στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επέλεξε να ακολουθήσει την αντίθετη τροχιά, προκαλώντας την επίσημη αντίδραση των ίδιων των ευρωπαίων σοσιαλιστών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι κοινωνικές δυνάμεις που ακολουθούσαν επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ έχουν από το 2014 αναγνωρίσει το βαθύ ταξικό-κοινωνικό ρήγμα που διαπερνά το πολιτικό μας σύστημα και παρά τις όποιες απογοητεύσεις δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιό στρατόπεδο και στους κομματικούς του δορυφόρους.
Δικαιοσύνη ταξική και με πρόσημο ιδεολογικό
Για την Ένωση Εισαγγελέων, ο δυτικός κόσμος, της ταπεινής μας χώρας συμπεριλαμβανομένης, είναι ένα κόσμος εμπεδωμένα δημοκρατικός, αλλά στα μέτρα τους.
«Δεν τους βλέπουμε, δεν μας νοιάζουν»: Η ντροπιαστική αντιμετώπιση των προσφύγων από την Ευρώπη
Eνας στους 40. Αυτή είναι η τρομακτική αναλογία θανάτων που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που επιχειρούν το επικίνδυνο πέρασμα από τη Λιβύη στην Ιταλία σε υπερφορτωμένα λαστιχένια φουσκωτά. Εχει εκτοξευτεί από τα τέλη του 2015, όταν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στην κεντρική Μεσόγειο ήταν πολύ πιο οργανωμένες και συντονισμένες. Αυτή η αναλογία θανάτων, 1 στους 40, είναι το ντροπιαστικό αποτέλεσμα της θλιβερής απάντησης της Ευρώπης στην εντεινόμενη προσφυγική κρίση.
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (του Μαρσέλ Προυστ και της κυβέρνησης)
Η κυβέρνηση δεν έχει πολύ χρόνο. Πρέπει, αμέσως, να υλοποιήσει μέτρα ανακούφισης, έστω και μέσα από τις χαραμάδες του Μνημονίου. Και λέμε «χαραμάδες», επειδή τα πλαίσια του Μνημονίου είναι ασφυκτικά. Ωστόσο, όσα [λίγα] έγιναν και όσα [πολλά] δεν έγιναν αποδεικνύουν ότι, και μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια, υπάρχει περιθώριο άσκησης πολιτικής. Αρκεί να συντρέξουν όλοι οι παραπάνω παράγοντες που λέγαμε, για να ξανακερδίσει η κυβέρνηση και το «χαμένο χρόνο» και τη «χαμένη κοινωνία». Ο χρόνος που διαθέτει είναι λίγος και πιεστικός. Χρειάζεται δουλειά, επεξεργασίες και, όσοι έχουν δημόσιο βήμα [με συνεντεύξεις, εμφανίσεις στα κανάλια, δηλώσεις, κλπ.], ας αναλογιστούν πόσο οι ενέργειές τους και ο λόγος τους προκαταλαμβάνουν πολιτικές, που αποδεικνύονται ανέφικτες ή τυχοδιωκτικές, ή και ακυρώνουν βασικές πλευρές της πολιτικής του ΣυΡιζΑ. Και ακόμα, η προσπάθεια εναγκαλισμού –ή προσεταιρισμού– του κέντρου μπορεί να οδηγήσει σε άλλου είδους πολιτικά μονοπάτια. Ας είμαστε προσεκτικοί…
Ο οδικός χάρτης της νομιμοποίησης της κάνναβης στην Ελλάδα
Καθώς η κάθε χώρα ακολουθεί ένα δικό της μοντέλο, η Ελλάδα καλείται στην πραγματικότητα να δημιουργήσει και η ίδια το δικό της λαμβάνοντας υπόψη τη διεθνή εμπειρία. Μόνο αν αναλογιστούμε ότι σε κάποιες χώρες η κάνναβη επιτρέπεται μόνο ως εισαγώμενο σκεύασμα και απαγορεύεται η καλλιέργειά της, ενώ σε άλλες χώρες διανέμεται και μέσω ειδικών social clubs ασθενών, μπορούμε να αντιληφθούμε την πληθώρα των επιλογών και το άπειρο των συνδυασμών τους που θα αποτελέσει τελικά “Το Ελληνικό Μοντέλο”.
Τα Ιουλιανά και η αποστασία του 1965
Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965 ήταν κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Κορυφαίες τόσο ως προς την ένταση που απέκτησε ο κοινωνικός αγώνας, όσο και ως προς τις ιστορικές δυνατότητες που διάνοιξε, τέτοιες που επέβαλαν στο αστικό καθεστώς να τις ακυρώσει μέσω της επιβολής μιας ειδεχθούς δικτατορίας. Γιατί ήταν η κορωνίδα μιας διαδικασίας «ηγεμονίας» στην πολιτική ζωή της χώρας που έφερε την Αριστερά, και μάλιστα με τη μορφή της άμεσης παρέμβασης των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα μετασχηματισμού του συνόλου του αστικού πολιτικού μηχανισμού με άξονα την ανακίνηση του πολιτειακού αλλά και του εκδημοκρατισμού και της εκκαθάρισης των κρατικών μηχανισμών.
Η καταλήστευση της Αφρικής από τις offshore
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, Γκάμπριελ Ζούκμαν, στην Αφρική το 30% της περιουσίας των πλουσίων βρίσκεται σε offshore. Πρόκειται για 500 δισεκατομμύρια δολάρια που αφαιρούν από την κοινότητα 14 δισεκατομμύρια φορολογικά έσοδα. Ποσό που θα ήταν αρκετό για την εκπαίδευση όλων των παιδιών της Αφρικής και για την κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης 4 εκατομμυρίων παιδιών.
Το ερώτημα είναι: Για πόσον καιρό ακόμη οι λαοί θα ανέχονται αυτές τις εγκληματικές πρακτικές;
Η δημιουργική λογιστική τότε και τώρα
Οι «ήπιοι τόνοι», το μειλίχιο ύφος και τα «εκσυγχρονιστικά ράσα» του πρώην πρωθυπουργού κρύβουν έναν αδίστακτο πολιτικό που μπορεί να καταλογίσει στους πάντες τα πάντα προκειμένου να δικαιωθεί. Το θράσος του Κ. Σημίτη, που έβαλε τη χώρα στην ευρωζώνη με το περίφημο swap, τη σύμβαση ανταλλαγής δηλαδή ύψους 2,8 δισ. ευρώ με αντισυμβαλλόμενο την Deutsche Bank και διαμεσολαβητή την Goldman Sachs, η οποία εντέλει φόρτωσε τη χώρα με επιπλέον χρέος 21 δισ. ευρώ, του πρωθυπουργού της περίφημης «δημιουργικής λογιστικής» σε ότι αφορά το χρέος προκειμένου να μπει η χώρα στην ευρωζώνη, είναι απίστευτο.
Ιούλιος 2015: νέο μνημόνιο, επιστροφή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δραχμή. Τραγωδίες που αναζητούσαν συγγραφείς.
Οι αρχαίοι τραγωδοί, όταν διαγωνίζονταν, παρουσίαζαν κάθε φορά τρεις τραγωδίες μαζί. Οι τραγωδίες αφορούσαν σε ελεύθερες επιλογές ελεύθερων ανθρώπων που δεν μπορούν όμως ποτέ να οδηγήσουν σε νίκη. Στις τραγωδίες οι πρωταγωνιστές διάλεγαν ελεύθερα τον τρόπο με τον οποίο θα έχαναν. Ή για την ακρίβεια διάλεγαν τι θα έχαναν, λειτουργώντας μέσα σε ένα πλαίσιο που έθεταν ανώτερες από αυτούς δυνάμεις. Στη σύγχρονη δημοκρατία δεν υπάρχει βέβαια αδιέξοδο.