Macro

Ο Πλάτωνας επισημαίνει ότι ο κόσμος έχει μια δική του ορμή προς την αυτοοργάνωση (ότι είναι ζωντανός κόσμος προικισμένος με φρόνηση), αλλά έχει δύο πολύ ισχυρές τάσεις που εν δυνάμει ματαιώνουν την αυτοοργάνωσή του: την τάση προς την αταξία και την τάση προς την παραγωγή της ανομοιότητας. Η διαρκής παραγωγή της ανομοιότητας απειλεί να καταστρέψει την ενότητα: ο κόσμος κινδυνεύει «να βυθιστεί στον απέραντο ωκεανό της ανομοιότητας».

Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, είναι γεμάτη από συγχύσεις και ανατροπές παραδοσιακών στερεοτύπων. Αυτό που έχει τεράστια πολιτική σημασία όμως, είναι να μπορεί κανείς να αναγνωρίζει τις πραγματικές και ενεργές από τις ιδεατές και απονεκρωμένες ή επισκιαζόμενες διαχωριστικές γραμμές. Φυσικά και υπάρχει μια διαιρετική τομή Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά αυτή στην παρούσα φάση επισκιάζεται από την απάντηση που δίνει κάθε κόμμα στην κατάσταση που διαμόρφωσε η μνημονιακή περίοδος, η βίαιη δηλαδή επιβολή του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού μέσω των μνημονίων. Φυσικά και υπάρχει στο οικονομικό πεδίο το δίπολο κεφάλαιο – εργασία και εκφράζεται στο κοινωνικό πεδίο με το δίπολο αστική τάξη – εργατική τάξη. Όπως όμως αυτή είναι η θεώρηση που στηρίζεται σε επιστημονική αφαίρεση, διότι η κοινωνία και ειδικά η ελληνική, έχει μια πολύ πιο πλούσια διαστρωμάτωση, έτσι και η πολιτική διαιρετική τομή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς είναι μάλλον αφηρημένη. Δεν λαμβάνει υπόψη της την πραγματική κατάσταση της εργασίας και του κεφαλαίου και τις αναγκαίες συμμαχίες που προκύπτουν στην παρούσα φάση, ώστε να εξυπηρετηθεί η πλευρά της εργασίας. Πάντως, αυτό που σίγουρα υπάρχει, είναι η αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας στα μνημόνια και τις πολιτικές που επιβλήθηκαν μέσω αυτών.

Θα ήταν καλό οι πολίτες να κάνουν ένα μικρό δωράκι στον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Είναι εύκολο να λες «μα εσύ ήσουν κάποτε επικεφαλής των “53+”, πώς λοιπόν μπαίνεις στις μνημονιακές υποχρεώσεις κτλ», αλλά ο Ευκλείδης διαπραγματεύεται. Πολύ δύσκολο είναι να καταλάβει ο έλληνας (εμείς δηλαδή) ότι «διαπραγματεύομαι» σημαίνει παίρνω κάποιες αρχικές θέσεις, χάνω σε κάποια, για να κερδίσω σε άλλα.

Όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια πολιτική ταυτότητα, πολύ περισσότερο οι κυνηγημένοι, αδίκως ή δικαίως. Με την ταυτότητα του πολιτικού πρόσφυγα, ο πρόσφυγας τίθεται υπό την προστασία του κράτους που του παρέχει το άσυλο, αφού όχι μόνο έχει απωλέσει την προστασία της χώρας καταγωγής του, αλλά αντίθετα έχει τη ρητή δήλωση της κυβέρνησης του, ότι θέλει να τον καταδιώξει. Η εξασφάλιση της ισχύος αυτής της αρχής, παραμένει αίτημα διαρκές, όχι εν κενώ, αλλά μέσα στα διλήμματα και στις αντιφάσεις της σκληρής πραγματικότητας.

Όταν ήμουν μικρός μπορούσα να μαζεύω σταφίδα τον Αύγουστο μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Τώρα πλέον δεν μπορώ να μαζεύω μετά τις 11 το πρωί. Και είμαι μόλις 36 χρονών....