Macro

Ποιος να το περίμενε όταν ρίχνανε τσιμέντα στην Ακρόπολη ότι θα μαζέψει νερό μέχρι το γόνατο; Δεν πειράζει, αρκετά την ανεχθήκαμε 3.000 χρόνια με σκέτο χώμα. Θα μπορούσαν να βάλουν καμιά γράνα για τα όμβρια τουλάχιστον, αλλά είπαν να μην προσβάλουν την αισθητική του μνημείου. Η Μενδώνη έβγαλε μια απολογητική ανακοίνωση, του στυλ σιγά, σας έπιασε ο πόνος για την Ακρόπολη, τραχανοπολαγιάδες πλεμπαίοι, που έχετε να πάτε από τότε που σας πήγανε με το σχολείο. Σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν μπήκε, γιατί έχει να ασχοληθεί και με τον δανεισμό των αρχαιολογικών θησαυρών της χώρας για 100 χρόνια στο εξωτερικό. Σωστά, τι να τους κάνουμε τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας, να τους κρατάμε στα μουσεία να σκονίζονται και να μαζεύουν τουρίστες; Ξέρετε καμιά σοβαρή χώρα που να το κάνει; Ας τους δανείσουμε τώρα και σε 100 χρόνια, που θα έχουμε πεθάνει όλοι, τους ξαναπαίρνουμε πίσω, δεν χάλασε ο κόσμος. Τελικά, μετά την κατακραυγή, τα κατέβασε σε 50, που είναι σαφώς λογικότερο χρονικό διάστημα για κάτι τόσο εξοργιστικά ακατανόητο.

Κατά γενική ομολογία, έχουμε βρεθεί απέναντι σε μια απρόσμενη υποχώρηση των πολιτικών ελευθεριών, αλλά και έναν ασφυκτικό έλεγχο της ενημέρωσης των πολιτών, ύστερα από μια σειρά επιλογών της κυβέρνησης της ΝΔ, στα πρότυπα της παγκόσμιας ακραίας Νέας Δεξιάς. Η πανδημία πρόσφερε τη νομιμοποίηση γι’ αυτή την αντιδημοκρατική στροφή. Τόσο οι κινηματικές συλλογικότητες όσο και η κοινοβουλευτική Αριστερά αναζητά διεξόδους από τη ζοφερή πραγματικότητα της καταστολής και της απόκρυψης, προκειμένου να αντισταθεί σε μια αποχαλινωμένη εξουσία και να επικοινωνήσει με την κοινωνία. Οι προσπάθειες αυτές σκοντάφτουν στο τείχος των ΜΜΕ, που υπηρετούν έμμισθα την κυβέρνηση αντί να ενημερώνουν τους πολίτες, και στο τείχος της αστυνομίας, που επίσης υπηρετεί την κυβέρνηση αντί για τη συνταγματική τάξη. Βασικό κριτήριο για την επιλογή των μορφών δράσης από τους κινηματικούς δρώντες υπήρξε ανέκαθεν η αποτελεσματικότητά τους. Ωστόσο, η αφλογιστία τους δεν οδηγούσε στην άμεση αντικατάστασή τους από πιο αποτελεσματικές μορφές, καθώς αυτές οι τελευταίες αποτελούν συλλογικές δημιουργίες, που επινοούνται, δοκιμάζονται, εδραιώνονται με τον καιρό και εξαρτώνται αφενός από τους κύκλους διαμαρτυρίας αφετέρου από τις κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που σήμερα αναζητούμε νέες μορφές δράσης, για να ανταπεξέλθουμε στις νέες προκλήσεις, και αδυνατούμε να ανταποκριθούμε επαρκώς. Ωστόσο, η επινοητικότητα και η κινηματική μνήμη μπορούν να μας βοηθήσουν να επιταχύνουμε τις συνηθισμένες αργόσυρτες διαδικασίες. Στο παρόν κείμενο καταθέτω μερικές σχετικές σκέψεις.

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένα δεδομένα: 1. Η προοπτική να έχουμε πρόσβαση ως χώρα στα εμβόλια και μάλιστα σε προσιτές τιμές οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κορυφαία ευρωπαϊκή πρωτοβουλία προαγοράς και ισότιμης κατανομής των αναγκαίων δόσεων στα κράτη- μέλη της Ε.Ε. Τα εμβόλια δηλαδή δεν θα έρθουν στην Ελλάδα «κατόπιν ενεργειών» της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη, αλλά ως αποτέλεσμα της κεντρικής παρέμβασης της Κομισιόν στη διεθνή φαρμακευτική αγορά, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο για ανάλογες ρυθμίσεις και για τα υπόλοιπα καινοτόμα φάρμακα υψηλού κόστους. 2. Τα νέα εμβόλια, επίσης, είναι αυτονόητο ότι θα χορηγηθούν δωρεάν στον πληθυσμό, όπως όλα τα εγκεκριμένα εμβόλια που συμπεριλαμβάνονται στο Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών. 3. Είναι σημαντικό ότι θα αξιοποιηθούν οι δημόσιες δομές ΠΦΥ (Κέντρα Υγείας αστικού και αγροτικού τύπου, ΤΟΜΥ, ΠΙ) ως εμβολιαστικά κέντρα, διασυνδέοντας έτσι την ΠΦΥ με τη Δημόσια Υγεία, όπως είχαμε έγκαιρα εισηγηθεί στο υπουργείο Υγείας. Στον βαθμό που αυτό συνοδευτεί με την απαραίτητη ενίσχυση της ΠΦΥ με επιπλέον προσωπικό (γενικοί-οικογενειακοί γιατροί, νοσηλευτές, επισκέπτες υγείας, κοινωνικοί λειτουργοί), αναβαθμίζεται ο ρόλος της δημόσιας ΠΦΥ στη διαχείριση της πανδημίας και των υπόλοιπων αναγκών υγείας του πληθυσμού. 4. Τα εμβόλια για τον νέο κορονοϊό είναι βασικό στοιχείο μιας ολοκληρωμένης υγειονομικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία πρέπει να θέτει ως προτεραιότητα τον έλεγχο της διασποράς του ιού στην κοινότητα (με τήρηση των μέτρων, συστηματικό testing και αποτελεσματική ιχνηλάτηση), την αξιόπιστη φροντίδα των ασθενών με Covid με όλα τα σύγχρονα θεραπευτικά μέσα, καθώς και την ενδυνάμωση του ΕΣΥ και των Υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας της χώρας. Αρα, η θετική προοπτική των εμβολίων δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγήσει ούτε σε εφησυχασμό της πολιτείας και της κοινωνίας ούτε σε αμφισβήτηση της ανάγκης συγκροτημένου σχεδίου για τη στοχευμένη πρόληψη στις «εστίες υπερμετάδοσης» (κλειστές δομές, εργοστάσια, μέσα μεταφοράς, καταυλισμοί προσφύγων, στρατόπεδα, φυλακές κ.λπ.) και την ενδυνάμωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Η μάχη με τον ιό είναι μπροστά μας, το ΕΣΥ εξακολουθεί να πιέζεται αφόρητα και απαιτείται συνεχής εγρήγορση. 5. Η πρόσβαση στα νέα εμβόλια πρέπει να είναι εγγυημένη (με βάση την πρωτοβουλία COVAX του ΠΟΥ) για όλες τις χώρες του κόσμου χωρίς διακρίσεις. Γιατί είναι γνωστό ότι σε θέματα Δημόσιας Υγείας, όταν δεν είμαστε όλοι ασφαλείς δεν είναι κανένας ασφαλής.

Στη χθεσινή του σύντομη τοποθέτηση στην Ολομέλεια της Βουλής ο κ. Σταϊκούρας πρόλαβε να εκστομίσει τουλάχιστον 8 ψέματα: Ψέμα 1. Οι δαπάνες που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ για την πανδημία ανέρχονται σε 24 δισ. ή 13 δισ. Αλήθεια: Οι κρατικές δαπάνες για την πανδημία μέχρι τέλος Οκτωβρίου ανέρχονται σε μόλις 6,7 δισ., εκ των οποίων τα 3,1 είναι δάνεια. Το επιβεβαιώνει ευθέως η εκτέλεση του προϋπολογισμού. Αλχημεία 1η. Όταν λέει 24 δισ. ο κ. Σταϊκούρας αθροίζει δαπάνες με άλλα μέτρα όπως οι αναβολές πληρωμών αλλά και τραπεζικά δάνεια και τη μόχλευση, για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Το ζήτημα όμως είναι πόσα χρήματα πραγματικά πηγαίνουν στον κόσμο. Αλχημεία 2η. Όταν λέει 13 δισ. ο κ. Σταϊκούρας αθροίζει στις κρατικές δαπάνες τα δάνεια που έδωσαν οι τράπεζες μέσω του ταμείου εγγυοδοσίας και του ΤΕΠΙΧ. Ψέμα 2. Επί ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε η κρατική χρηματοδότηση προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε σχέση με το 2014 Αλήθεια: Επί ΣΥΡΙΖΑ οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία αυξήθηκαν από 4,5% ΑΕΠ που ήταν το 2014, σε 5,1 % ΑΕΠ, αύξηση περίπου 1 δισ. Εξάλλου πώς θα μπορούσαν να μην έχουν αυξηθεί οι δαπάνες όταν επί ΣΥΡΙΖΑ: - καλύφθηκαν οι ανασφάλιστοι και οι πρόσφυγες από το ΕΣΥ - άνοιξαν 127 νέες δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας - δημιουργήθηκαν 120 επιπλέον κλίνες ΜΕΘ - έγιναν 7.000 μόνιμες προσλήψεις και πάνω από 10.000 προσλήψεις συμβασιούχων. Είναι η ΝΔ που εν μέσω πανδημίας μειώνει τις δαπάνες για την υγεία για το 2021 κατά 572 εκατ. Ψέμα 3. Η ΝΔ αύξησε κατά 786 εκατ. τις δαπάνες για την Υγεία λόγω της πανδημίας Αλήθεια: Το σύνολο της επιπλέον ενίσχυσης από τον κρατικό προϋπολογισμό στο δημόσιο σύστημα υγείας για το 2020 θα είναι κάτω από 400 εκατ. Η λαθροχειρία της ΝΔ είναι ότι αθροίζει στις επιπλέον δαπάνες τις ασφαλιστικές εισφορές των αναστολών εργασίας. Η χώρα είναι 8η από το τέλος στην Ευρώπη στις δαπάνες υγείας για την πανδημία, με όλες τις χώρες που είναι σε χαμηλότερη θέση από εμάς να έχουν πολύ παλαιότερα στοιχεία (ΟΟΣΑ). Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα είμαστε στον πάτο της Ευρώπης στις δαπάνες υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ψέμα 4. Η ανεργία μειώθηκε στη χώρα εν μέσω πανδημίας Αλήθεια: Οι εργαζόμενοι στη χώρα μειώθηκαν. Το φετινό 11μηνο είναι το χειρότερο για την απασχόληση από το 2012. Οι νέες θέσεις εργασίας έχουν μειωθεί κατά 40.500. Σημειωτέον ότι οι εργαζόμενοι σε αναστολή καταγράφονται ως εργαζόμενοι. Αλχημεία: Από το Σεπτέμβρη του 2019 στο Σεπτέμβρη του 2020 αυξήθηκαν σημαντικά οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή οι άνθρωποι που δεν αναζητούν εργασία ενώ πριν αναζητούσαν. Αυτό πιθανώς έδωσε το πάτημα στη λαθροχειρία και τα δημιουργικά μαθηματικά του κ. Σταϊκούρα. Ψέμα 5: Καμία χώρα στην ΕΕ δεν προχωρά σε αναπλήρωση του μισθού των εργαζομένων όπως ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια: Το κράτος αναπληρώνει το μισθό των εργαζομένων στη Γαλλία και την Τσεχία κατά 100%, στη Σουηδία κατά 82% έως 96%, στην Ολλανδία κατά 90%. Ψέμα 6: Οι εργαζόμενοι και οι χαμηλόμισθοι στην Ελλάδα είχαν την Τρίτη μεγαλύτερη προστασία στο εισόδημά τους σε όλη την Ευρώπη χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης. Αλήθεια: 1. Οι εργαζόμενοι στην χώρα μας υφίστανται την τρίτη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος -ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- στην Ευρώπη. Μεγαλύτερη μείωση από εμάς έχουν μόνο η Κροατία και η Κύπρος. (Eurostat). 2. Συνολικά οι πολίτες στη χώρα μας βιώνουν τη 2η μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. 3. Οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν τη 2η μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ψέμα 7: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπιασε ποτέ τους στόχους Αλήθεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε όλους τους δημοσιονομικούς στόχους, κλείνοντας τις αξιολογήσεις, γι’ αυτό και ολοκλήρωσε το πρόγραμμα θέτοντας το τέλος των μνημονίων. Προφανώς μπερδεύεται ο κ. Σταϊκούρας με την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ που δεν κατάφερε να κλείσει ούτε μία αξιολόγηση, βύθισε την χώρα πιο βαθιά στα μνημόνια, παρέδωσε ένα πρόγραμμα ανεπίστρεπτα εκτροχιασμένο, ενώ παράλληλα είχε βυθίσει τη χώρα στην ύφεση, είχε εκτινάξει την ανεργία και είχε ισοπεδώσει μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα. Ψέμα 8 και το καλύτερο: Σε επίπεδο ενιαμήνου 2020 η εικόνα της Ελλάδος είναι καλύτερη από τον μέσο Ευρωπαϊκό όρο Αλήθεια: Η ύφεση στην Ελλάδα το 9μηνο είναι 8,5% ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 7,5%, γεγονός που μας έφερε στην 4η χειρότερη θέση στην Ευρώπη. Το εξωφρενικό είναι ότι στο διάγραμμα που κατέθεσε ο κ. Σταικούρας χθες στη Βουλή αποτυπώνεται ακριβώς αυτό. Υπάρχουν 4 ενδεχόμενα: 1)​Δεν διάβασε το διάγραμμα πριν το καταθέσει. 2)​Το διάβασε και μπερδεύτηκε. 3)​Το διάβασε και δεν το κατάλαβε γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει καλύτερο όταν μιλάμε για ύφεση και νομίζει ότι όσο πιο μεγάλη είναι η ύφεση τόσο καλύτερα. Εκτός και αν πιστεύει ότι το -7,5% χειρότερο από το -8,5%, πράγμα που δεν θέλουμε να πιστέψουμε. 4)​Σκόπιμα προσπαθεί να παραπλανήσει αυτούς που τον ακούν πιστεύοντας ότι δεν θα ασχοληθεί κανείς με αυτό που κατέθεσε. Αλλά τότε θα μιλάμε για παραποίηση των στοιχείων, πράγμα για το οποίο κατηγορούμε την κυβέρνηση εξαρχής. Κανένα από τα 4 ενδεχόμενα δεν είναι θετικά για έναν Υπουργό Οικονομικών. Αλλά την επόμενη φορά που θα μπει στη βουλή θα πρέπει να ξεκινήσει την ομιλία του λέγοντας τι από τα 4 ισχύει.

…Και το σπίτι του κρεμασμένου. Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα; Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί. Τί έγινε με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα. Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία; Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο. Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα. Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς. Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες. Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα. Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας. Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα. Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια - τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος. Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα εχω σπίτι - από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα; Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελλά ποσά ίσχυαν μόνο το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Τότε που οι νεόπλουτοι εκδοροσφαγείς μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο. Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο. Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης Thanasis Kampagiannis: «Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και της ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη».

Η ελληνική περίπτωση (...) πάσχει σοβαρά τόσο από την ανάπτυξη του αποτελεσματικού κοινωνικού μοντέλου όσο και από την ανάπτυξη του εθελοντικού-φιλανθρωπικού μοντέλου παρεμβάσεων. Το γιγάντιο βάρος της ρύθμισης της κοινωνικής φροντίδας έπεφτε και πέφτει παραδοσιακά στην οικογένεια και το ευρύτερο συγγενικό υποστηρικτικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να είναι εμφανή τα όρια και οι σοβαρές ελλείψεις στη λειτουργία τους. Ωστόσο, η χρηματοπιστωτική κρίση που γρήγορα μετατράπηκε σε κοινωνική, από το 2009 και έπειτα, ανέδειξε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στη θεραπεία των κοινωνικών προβλημάτων. Τη δουλειά του κοινωνικού Κράτους (σοσιαλιστικό μοντέλο) ή του εθελοντισμού (φιλελεύθερο μοντέλο) δεν μπορούσε να την κάνει πλέον η οικογένεια για προφανείς λόγους. Η υψηλή ανεργία, οι περικοπές των μισθών με παράλληλες περικοπές των συντάξεων οδήγησαν την ελληνική οικογένεια σε αδιέξοδο και απόγνωση. Είναι προφανές ότι η περικομμένη σύνταξη τους γιαγιάς δεν μπόρεσε να καλύψει τους ανάγκες τριών γενιών καθώς οι δύο πιο επόμενες γενιές δεν έχουν πλέον πρόσβαση στην αγορά εργασίας ή σε κάθε περίπτωση σε πλήρη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική καταγράφεται η κατάσταση στον τομέα των κύριων δημόσιων θεσμών, υγεία και εκπαίδευση, οι οποίοι μέσα στην πανδημία καταρρέουν εκ των πραγμάτων λειτουργεί σωρευτικά τους δυσκολίες αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι σαφές ότι ούτε ο αποσπασματικός ανοργάνωτος εθελοντισμός ή ότι βαφτίζεται ως τέτοιο αλλά ούτε και το ακυρωμένο στην πράξη κοινωνικό κράτος μπορεί να αποδώσει καρπούς επί δεξιάς διακυβέρνησης. Καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει εκείνες τους δικλείδες ασφαλείας που διαθέτουν τόσο τα κορπορατιστικά καθεστώτα τους ευρωπαϊκής Δύσης όσο και τα φιλελεύθερα καθεστώτα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, οδηγείται σε μία καταστροφική ανομία με κύριο θύμα την ίδια την κοινωνία και τους πολίτες της. Η χώρα των τουριστικών παράδεισων που το ΑΕΠ της μέσα στην πανδημία γίνεται μία τρύπα στον παγκόσμιο χάρτη, αυτοακυρώνεται καθώς δεν διαθέτει κανένα ενεργό εργαλείο να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το τρίπτυχο πανδημία - βαθιά οικονομική κρίση - κρίση δημόσιων θεσμών. Έτσι, το μόνο που φαίνεται μέχρι τώρα να έχει ενεργοποιήσει είναι ο εντυπωσιασμός μέσω των ΜΜΕ που ασφαλώς άθελά τους μετατρέπονται στο δεκανίκι των σωρευτικών τριπλών κρίσεων σαν ο μοναδικός μηχανισμός κατασκευής τους εικόνας τους κοινωνίας και όχι φυσικά της πραγματικής αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Εύλογα, αναρωτιέται σήμερα ο καθένας «πως θα θεραπεύσει επιτέλους αυτή η κοινωνία τις πληγές της», «πως θα αναγεννηθεί από τα συντρίμμια της;», «πότε θα σκεφτεί το κράτος τους ανθρώπους πριν από τα συμφέροντα»;

Είχαμε 100 θανάτους κάθε μέρα και ήμασταν στην 13η χειρότερη θέση στον κόσμο σε θανάτους από COVID τις τελευταίες 7 μέρες. Δεν δίναμε στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής. Αλλάζαμε τις ανακοινώσεις για το lockdown κάθε δεύτερη μέρα. Ο Φλαμπουράρης είχε κάνει την δήλωση Γεραπετρίτη ότι αν είχαμε  5.000 ΜΕΘ, θα είχαμε και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Είχα προβλέψει ύφεση 0% τον Μάρτιο όπως ο κ. Σταϊκούρας και μετά άλλαζα συνεχώς την πρόβλεψη ακόμα και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού μέχρι τον προϋπολογισμό όπου θα έφτανα στο 10.5%. Είχαμε την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρώπη το 3ο τρίμηνο του έτους. Είχαμε την  δεύτερη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ήμασταν προτελευταίοι σε δαπάνες για τον COVID στην Ευρώπη. Είχε πλημμυρίσει η Ακρόπολη. Δανείζαμε τις αρχαιότητες για 50 χρόνια σε άλλες χώρες. Είχε καεί «το πούσι» στις Μυκήνες. Ο Δραγασάκης είχε πει ότι δεν δίνουμε παραπάνω ρευστότητα στον κόσμο γιατί θα γίνουν 300 κιλά όπως είχε δηλώσει ο Α. Γεωργιάδης. Ο Τζανακόπουλος είχε δηλώσει ότι «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φύγει από τις Βρυξέλλες αν δεν πάρει κάτι» όπως είχε δηλώσει ο Σ. Πέτσας για τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε μετά την Ευρωπαϊκή σύνοδο ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είχαμε κάνει οτιδήποτε που να προσομοιάζει σε λίστα Πέτσα. Είχε καταρρεύσει η τηλεκπαίδευση. Είχαμε κάνει το Σκόιλ Ελικικού. Είχαμε δώσει μάσκες αλεξίπτωτα στα σχολεία. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «ανέμελες βόλτες» στην Πάρνηθα. Είχαμε τον Βασίλη Κικίλια (δεν μπορώ να διαλέξω την καλύτερη στιγμή του). Συμπληρώστε ελεύθερα… Τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει έστω ένα (1) από αυτά; Τι πιστεύετε ότι θα λέγανε τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας; Τι θα γράφανε οι εφημερίδες; Τα site;

Πέρασαν 72 χρόνια από την υπογραφή της οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. 72 χρόνια μετά μετράμε νίκες και ήττες, βήματα ελευθερίας, δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, αλλά και βήματα, που μας πάνε πίσω, σε εποχές που θα θέλαμε να είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 72 χρόνια μετά και υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται βασικών αγαθών. Το φαγητό, το νερό και το ρεύμα δεν είναι αυτονόητη πραγματικότητα για όλες και όλους. Ούτε η στέγη, ούτε η εργασία, ούτε ο μισθός… Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, παρόλο ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και ουσιαστικός δρόμος για την έξοδό τους από τη φτώχεια. Οι οικονομικές, κοινωνικές και ταξικές ανισότητες πληθαίνουν. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με την πολιτική που εφαρμόζει σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργεί, φτώχεια, ανεργία, νέες ανισότητες και διακρίσεις, βαθαίνει τις παλιές, δημιουργεί ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Το δόγμα «νόμος και τάξη», ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία δεν είναι τυχαίες ή πρόσκαιρες επιλογές. Έρχονται ως απάντηση στην κίνηση του κόσμου, τη νεανική αμφισβήτηση, τους αγώνες και τα κινήματα. 72 χρόνια μετά και οι δολοφονίες γυναικών συνεχίζονται. Η έμφυλη βία στο σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά παραμένει ανατριχιαστική πραγματικότητα. Οι διακρίσεις είναι υπαρκτές και ορατές σε κάθε μας βήμα. 72 χρόνια μετά οι πόλεμοι συνεχίζονται. Στρατιές προσφύγων και μεταναστών  εμποδίζονται να περάσουν στην… απέναντι όχθη, αντιμετωπίζονται ως εχθρικός στρατός, ως απειλή και βυθίζονται στις αγριεμένες θάλασσες. Και όσοι, παρά τα εμπόδια το καταφέρνουν, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανύπαρκτα δικαιώματα, ακόμα και αν αφορά ασυνόδευτα, μικρά παιδιά ή θύματα πολέμου και βασανιστηρίων.   72 χρόνια μετά και το δομημένο περιβάλλον δεν είναι προσβάσιμο στους ανάπηρους, ούτε η εκπαίδευση ούτε ο πολιτισμός ούτε η διασκέδαση ούτε η εργασία ούτε οι δομές της υγείας. Μια διαρκής καραντίνα, ένα καθεστώς εξαίρεσης για εκείνες και εκείνους που… παρεκκλίνουν, με την επιλογή της μη ορατότητας μέσω των ιδρυμάτων, της κοινωνικής τους επιτήρησης που τους ορίζει εκτός νόρμας. 72 χρόνια μετά και παρά τα σημαντικά βήματα, που έχουν γίνει όσον αφορά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε μια σειρά χώρες, οι απαράδεκτες διακρίσεις παραμένουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι έναντι του νόμου. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα σε βασικούς τομείς, όπως για παράδειγμα στην εκπαίδευση, την εργασία τη στέγαση, το δικαίωμα στο γάμο, τα παιδιά, την οικογένεια. Η βία και οι δολοφονίες τρανς ανθρώπων έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας εικόνας, που απέχει έτη φωτός από μια κοινωνία ισότιμης συνύπαρξης όλων των ανθρώπων της. 72 χρόνια μετά και το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο εκδικητικό. Δικαιώματα παίρνονται πίσω και επανέρχεται δυναμικά η λογική της συνεχούς, πανοπτικής επιτήρησης, της συνεχούς τιμωρίας. Μόλις χθες η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, κατάφερε ένα τεράστιο πλήγμα στα λιγοστά δικαιώματα που έχουν οι κρατούμενοι. Μας γυρνά δεκαετίες πίσω. 72 χρόνια μετά και ένα μεγάλο μέρος των ρομά παραμένει σε σκηνές και καταυλισμούς, χωρίς πρόσβαση στο νερό και το ρεύμα, αποκομμένοι από την κοινότητα, σε ζώνες απόλυτου κοινωνικού αποκλεισμού. 72 χρόνια μετά και η παραβίαση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων αποκτά νέες διαστάσεις. Ένας κατασκοπευτικό σύστημα ελέγχει τις ζωές, ο «μεγάλος αδελφός» είναι εδώ και κοιτάει. Ο αυταρχισμός και η ανελευθερία είναι ασφαλώς η απάντηση των κυρίαρχων δυνάμεων. 72 χρόνια μετά και εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι», «περισσευούμενοι», «πλεόνασμα» σε μια κοινωνία που χωρά μόνο τους… «κανονικούς», δηλαδή τους ισχυρούς και τους πειθαρχημένους. 72 χρόνια μετά η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει επίκαιρη, όπως και ο στόχος της καθολικής απελευθέρωσης, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, που χωρά πολλούς κόσμους.

Έπειτα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της αντιμνημονιακής καμπάνιας το 2012, η δράση πολλών κατευθύνθηκε σε εγχειρήματα αλληλεγγύης. Τροφή, ρεύμα, στέγη, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, διασκέδαση και τέχνες θεωρήθηκαν από μεγάλη μερίδα του ανταγωνιστικού κινήματος πως χρειάζεται να καλυφθούν οπωσδήποτε. Ήταν εκείνες οι χρονιές, το 2013 και το 2014, που λόγω της οικονομικής κρίσης συσσωρεύονταν η δυσπραγία και ταυτόχρονα άνθισαν τα «σπάμε τους μεσάζοντες», τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, ωδεία και φροντιστήρια, τράπεζες χρόνου, ανταλλακτικά παζάρια, καταλήψεις και κοινωνικές κουζίνες. Ενδεικτικό είναι πως το 2014 λειτουργούσαν στην Ελλάδα 92 Κοινωνικά Ιατρεία [Π.χ. βλέπε Ηρώ Ευλαμπίδου, Μανόλης Κογεβίνας (2017), Κοινωνικά ιατρεία στην Ελλάδα: μελέτη ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος]. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφής η κινηματική ύφεση αλλά και η καλυτέρευση των συνθηκών ζωής για πολλούς από όσους είχαν σφοδρά πληγεί, με διεύρυνση της κοινωνικής πρόνοιας, χωρίς φυσικά να εκλείπουν τα προβλήματα. Το 2020 η ανάγκη για επανεφεύρεση της κινηματικής αλληλεγγύης φάνηκε ήδη από την πρώτη καραντίνα. Ενημερωτικοί, κινηματικοί και διαχειριστικοί ψηφιακοί κόμβοι δημιουργήθηκαν αμέσως και φυσικά από πίσω άνθρωποι οργανωμένοι ή με αναφορά στη ριζοσπαστική αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο προσπάθησαν για το καλύτερο. Η «Ομάδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας ενάντια στην ασθένεια COVID-19» και οι σελίδες «Covid19: Κανένας Μόνος / Καμία Μόνη» και «Μένουμε Ενεργοί - υγεία, συλλογικότητα, αλληλεγγύη» παραμένουν οι πλέον πολυπληθείς. Ωστόσο η έμπρακτη, υλική αλληλεγγύη στη δεύτερη καραντίνα που διανύουμε έχει επεκταθεί και συνεχίζει να επεκτείνεται.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν ακολουθείται μία επιθετική ανίχνευση του ιού με συστηματικό τρόπο σε μαζικούς χώρους, ο μόνος τρόπος να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα είναι η εμφάνιση της ασθένειας. Και κάτι τέτοιο συνέβη τέλη Οκτωβρίου, αλλά κυρίως στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Υπήρξε μέρα που στο νοσοκομείο της Δράμας προσήλθαν 120 άνθρωποι με συμπτώματα και η εξέταση έδειξε τους 105 με ευρήματα πύκνωσης-πνευμονίας Covid και τουλάχιστον οι 70 είχαν ευρήματα σοβαρού βαθμού προσβολής Covid στους πνεύμονες, σύμφωνα με ανακοίνωση του Συλλόγου Νοσοκομειακών Γιατρών Δράμας. (...) Το νοσοκομείο της Δράμας χωρίς καμία απολύτως προσθήκη σε ιατρικό προσωπικό και με ελάχιστες σε νοσηλευτικό, σε μικρό χρονικό διάστημα αποδεκατίστηκε από την πανδημία. Δυστυχώς σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους 2 νοσηλεύτριες και 4 τουλάχιστον εργαζόμενοι είναι σε δύσκολη κατάσταση. Γιατροί και νοσηλευτές ασθενούν, κλείνονται στα σπίτια τους, αναρρώνουν κι επιστρέφουν στη μάχη. Δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες, προσπαθώντας να αναχαιτίσουν το θάνατο. Και δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν θέλουν ούτε χειροκροτήματα, ούτε επευφημίες. Θέλουν προσλήψεις κι έμπρακτη αναγνώριση της προσπάθειάς τους. Πολλές φορές οι λέξεις στο χαρτί είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρουν τις συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο και στην κοινωνία, αλλά μερικά στοιχεία δίνουν κάπως την εικόνα. Μέχρι σήμερα έχουν νοσηλευθεί πάνω από 600 ασθενείς στο νοσοκομείο, οπότε καταλαβαίνετε πόσο φαιδρό είναι να μιλά ο ΕΟΔΥ για 17 και 24 κρούσματα την ημέρα. Υπήρξε μέρα που έγιναν 30 διακομιδές σε άλλα νοσοκομεία, όχι και τόσο κοντινά στη Δράμα μερικές φορές. Το 55% των κλινών του νοσοκομείου είναι κατειλημμένο από ασθενείς Covid. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 3 παθολόγοι κι ένας πνευμονολόγος για 140 ασθενείς Covid. 85 συμπολίτες μας έχουν χάσει τη μάχη με τον κορονοϊό. Έχουμε 12 κλίνες ΜΕΘ, που μέχρι μία βδομάδα πριν ήταν για non Covid περιστατικά απ’ όλη τη βόρεια Ελλάδα. Κλήθηκαν να αδειάσουν σε μία μέρα την κλινική για να γίνει ΜΕΘ Covid. Το έκαναν. Και σε 48 ώρες είχαν γεμίσει όχι μόνο οι 12 κλίνες, αλλά ακόμη 3 σε άλλο χώρο του νοσοκομείου, όπου διασωληνώθηκαν άλλοι 3 συνάνθρωποι μας. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Με πολύ φόβο, με εξαιρετική αγωνία, με μεγάλη οργή, αλλά και με ελπίδα ότι οι άνθρωποί μας στο νοσοκομείο και στην κοινωνία θα μείνουν υγιείς για να συναντηθούμε ξανά μόλις τελειώσει αυτό ο εφιάλτης.