Macro

18
11

Επισημάνσεις

Επιβεβαιώθηκε το δημοσίευμα των "Νέων", ότι οι συντάξεις τελικά κόβονται. Άμα είσαι έγκυρη εφημερίδα, αυτά τα παίζεις στα δάχτυλα. Και το δημοσίευμα για την οργή του Πατριάρχη επιβεβαιώθηκε. Δεν είδατε που έχει πέσει 15 βαθμούς η θερμοκρασία; Ο Πατριάρχης το διέψευσε βέβαια, αλλά είναι γνωστός συριζαίος θολοκουλτουριάρης και δεν πρέπει να τον παίρνουμε τοις μετρητοίς. Ειδικά όταν διαψεύδει θέματα που τον αφορούν άμεσα. Επίσης τελεί σε καθεστώς ομηρείας από την Τουρκία. Τουλάχιστον μέχρι να ξαναπάρουμε την Πόλη. Και αυτό δεν μπορεί να είναι άσχετο με το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το μακεδονικό για να πάρει τις συντάξεις. Κάποια σχέση πρέπει να έχει.
Περισσότερα »
18
11

Βίαιες απολαύσεις της εξουσίας

Το λέει και ο Σαίξπηρ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»: «Αυτές οι βίαιες απολαύσεις έχουν βίαια τέλη». Φαίνεται πως η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται αενάως (δεν έχει εδώ τόση σημασία αν επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά το ότι επαναλαμβάνεται ως απόλυτη απόδειξη της ανθρώπινης κωμικοτραγικής κατάστασης): ο έρωτας τυφλώνει. Και πολύ περισσότερο ο έρωτας για την εξουσία. (Κάτι που καλό είναι να μην το ξεχνούν και οι σημερινοί «περιστασιακοί»). Εδώ, άλλους τους έκανε να βλέπουν αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών και να λένε ότι είναι αριθμοί τηλεφώνων. Τι να λέμε τώρα... Κι όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ, δεν βλέπει την τύφλα του. Ρωτήστε και τον Κώστα Σημίτη. Ή τον Αντώνη Σαμαρά, με το συμπάθιο.
Περισσότερα »
18
11

Ενοικιαστές και ιδιοκτήτες

Τώρα φτάνετε στον Κ. Σημίτη, τον πρωθυπουργό της ΟΝΕ, του Ελσίνκι, της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε., των μεγάλων έργων που άλλαξαν τη χώρα». Είπε ο Ευάγγ. Βενιζέλος: «Κάποιοι θέλουν να αμαυρώσουν το εμβληματικό πρόσωπο του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας. Ματαιοπονούν, αλλά εκτίθενται και εκθέτουν τη Δικαιοσύνη». Τι λένε, δηλαδή, η επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Οτι ο Τσίπρας ζήτησε από κάποιον δικαστικό λειτουργό να δώσει εντολή ώστε να ανοίξουν οι λογαριασμοί του Κώστα Σημίτη προκειμένου να διασυρθεί η παράταξη. Εχουν στοιχεία; Δεν προσκόμισαν. Δικαιούμαι, λοιπόν, να ισχυριστώ ότι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή αυτοί όταν ήταν στα πράγματα κάπως έτσι συμπεριφέρονταν με τη Δικαιοσύνη, υποθέτουν ότι κάτι ανάλογο ισχύει και σήμερα: η εκτελεστική εξουσία διατάζει και η Δικαιοσύνη εκτελεί. Η ίδια αντίληψη υπάρχει και στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Περισσότερα »
18
11

Δημήτρης Χριστόπουλος: Από τη φιλανθρωπία στη χειραφέτηση: σκέψεις για τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών

Η συστηματική ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, με στόχο να εξαλειφθεί το στίγμα για την ψυχική ασθένεια και να μετακινηθεί η νοοτροπία από την φιλανθρωπία στην ισότιμη συμμετοχή του ατόμου ως φορέα δικαιωμάτων, είναι επιτελικός στόχος για την υπόθεση της ανθρώπινης χειραφέτησης. Η ψυχική υγεία αποτελούσε πάντοτε πεδίο δοκιμασίας της ελευθερίας. Για τον λόγο αυτό μας αφορά όλους, διότι αν η αξία της ελευθερίας αφορά μόνο αυτόν που τη στερείται, τότε η κοινότητά μας από βάρβαρη, εγωιστική και αδιάφορη απλώς θα εκλείψει: θα πάψει να είναι κοινότητα. Γι’ αυτό μας νοιάζει η Λέρος, γι’ αυτό μας νοιάζει η Μόρια. Και πάει λέγοντας.
Περισσότερα »
17
11

Πόση συνταγματική αναθεώρηση αντέχει ο Κ. Μητσοτάκης;

Η ομιλία του Κ. Μητσοτάκη στην προχθεσινή συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση αξίζει να μελετηθεί διεξοδικά. Μια προσεκτική ανάλυση των όσων είπε - ή νομίζει ότι είπε ο πρόεδρος της Ν.Δ., μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα σε ό,τι αφορά τόσο τις επιδιώξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και τον τυχοδιωκτισμό και τη σοβαρότατη πολιτική της ανεπάρκεια.
Περισσότερα »
17
11

Εφτά χρόνια αρπαχτή

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.
Περισσότερα »
17
11

Το κλίμα, πεδίο κοινωνικών συμμαχιών της Αριστεράς

Η έκθεση της IPCC συνδέει άμεσα τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής με τον κίνδυνο διεύρυνσης της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, θεωρώντας αναγκαίες προσαρμογές στις πολιτικές που αφορούν την ασφάλεια ως προς τα τρόφιμα και το νερό, τη μείωση των κινδύνων από καταστροφές, τη βελτίωση της προστασίας της υγείας, την προστασία των οικοσυστημάτων και τη μείωση της φτώχειας και των ανισοτήτων. Η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών μπορεί να συνδυαστεί σε εθνικό επίπεδο με μια συνεπή πολιτική άμβλυνσης της κλιματικής αλλαγής, με ριζοσπαστική στρατηγική μείωσης της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων. Μια στρατηγική που συνδυάζει την άμβλυνση και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ευρείες συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα κάνουν τη διαφορά για την επικράτηση μιας κοινωνικής στρατηγικής. Θα γίνει εύκολα κατανοητό ότι η στρατηγική της Αριστεράς είναι ριζικά διαφορετική από την προσέγγιση του νεοφιλελευθερισμού σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Η προσέγγιση Τραμπ και Μπολσονάρο είναι απλή και συνοψίζεται στο ότι «όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο καλύτερα θα αντιμετωπίσεις την κλιματική αλλαγή». Κάθε καθυστέρηση ως προς την υλοποίηση της αντίθετης στρατηγικής ενισχύει τη συμμαχία αυτών που πιστεύουν ότι μόνο το χρήμα μπορεί να σε σώσει και από αυτή την απειλή.
Περισσότερα »
17
11

Η ευρωπαϊκή Aριστερά απέναντι στα δύσκολα

Η διατύπωση απλών ριζοσπαστικών αιτημάτων σε ένα μίνιμουμ αλλά πραγματικά προοδευτικό εναλλακτικό πρόγραμμα μπορεί να είναι μια νέα αρχή για τις δυνάμεις του αριστερού χώρου. Πάνω σε πολύ απλά πράγματα μπορούν διαφορετικές δυνάμεις και ρεύματα να υπερβούν την εσωστρέφεια, την επιφυλακτικότητα και τις αέναες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, πάνω στις οποίες έχουν διαμορφώσει ιστορικά την ταυτότητά τους. Ακόμα περισσότερο, ένα τέτοιο μίνιμουμ πρόγραμμα μπορεί να ξανασυνδέσει τις δυνάμεις αυτές με τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και να διαμορφώσει νέες πλειοψηφίες.
Περισσότερα »
17
11

Η λογοκρισία στη δημοκρατία

Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν πως η λογοκρισία ήταν πια παρελθόν για τη χώρα. Φυσικά η λογοκρισία σήμερα δεν έχει σχέση ως φαινόμενο με αυτό που η χώρα βίωσε ως το 1974, και θα ήταν μείζον λάθος να αγνοήσουμε την τομή της μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα όμως αυτή η τομή δεν πρέπει να μας κάνει να απωθούμε τις συνέχειες της ιστορίας. Μια πολύ πιθανή απάντηση πάντως στο ερώτημα γιατί το θέμα «λογοκρισία» στην Ελλάδα δεν έχει αποτελέσει αυτοτελές αντικείμενο διεπιστημονικής έρευνας και γιατί τόσο το ιστορικό βάθος όσο και η κοινωνική διείσδυση των φαινομένων λογοκρισίας δεν έχουν επαρκώς μελετηθεί ίσως να βρίσκεται στην εδραιωμένη πεποίθηση στον δημόσιο λόγο της χώρας πως «η λογοκρισία σταμάτησε με τη Χούντα». Κατ’ αυτή την αφήγηση, «μεταπολίτευση» και «λογοκρισία» αλληλοαποκλείονται. Ωστόσο, όπως μαρτυρούν τα κείμενα και λήμματα αυτού του τόμου, τα πράγματα είναι ασφαλώς πιο σύνθετα: Η λογοκρισία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα μετατράπηκε σταδιακά σε εξαίρεση, παρέμεινε όμως ικανή να δίνει κατά καιρούς νέες πνοές στον πάλαι ποτέ κανόνα του κράτους. ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΠΕΤΣΙΝΗ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (επιμ.), Λεξικό λογοκρισίας στην Ελλάδα: Καχεκτική δημοκρατία, δικτατορία, μεταπολίτευση
Περισσότερα »
17
11

Ούτε ο Θεός δεν μπορεί!

Όλοι τους αποδεικνύονται μικρής πολιτικής αξίας. Άνθρωποι που του έχουν «αγοράσει» η αλαζονεία, η έπαρση, η πεποίθηση μιας αδιανόητης ex officio αθωότητας, η θωρακισμένη παντοιοτρόπως και πανταχόθεν μεγαλωνυμία του λαιμοδέτη και του μανικετόκουμπου. Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους δεν άκουσαν (κι αν άκουσαν, θεώρησαν πως δεν τους αγγίζει και προσπέρασαν πηγαίνοντας για τένις) τη φοβερή φράση του Νίτσε «Αυτός που αγοράζεται είναι μικρής αξίας». «Αγορασμένοι» λοιπόν από τα θέλγητρα που παρέχει η στρεβλή χρήση εντολής από τον λαό, ας μη χαμηλώνουν κι άλλο την ήδη μικρή τους αξία. Αλλά βέβαια. Όταν ο ένας έχει ξεχάσει ότι οι οροθετικές γυναίκες ήταν άνθρωποι και τις διαπόμπευσε, ο άλλος πανηγυρίζει ότι τα αδικήματα παραγράφηκαν «τακτοποιώντας» τον νόμο στα μέτρα του για την «κατά νόμους» αθωότητά του, ενώ ο τρίτος αποτελεί την επιτομή εκείνου που αδυνατεί να κατανοήσει ότι «ουκ αεί άρχει», τότε μάλλον ματαιοδοξεί όποιος ελπίζει σε περισσότερα πράγματα.
Περισσότερα »