Macro

Ποια ήταν, λοιπόν, η Ελένη; Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να μπορεί να ζήσει κάνοντας τις δικές της επιλογές, χωρίς να της επιβάλλει κανένας τις δικές του. Αυτή που ήθελε να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται. Ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει ως ίση μεταξύ ίσων. Η Ελένη ήταν αυτή που ήθελε να ζήσει. Η Ελένη ήταν γυναίκα.

Η πόλη μου, ο Πειραιάς, διευθύνεται από ανθρώπους που έρχονται από τα ακριβά προάστια, με μαύρα πανάκριβα τζιπ, κρυμμένοι πίσω από φυμέ τζάμια. Δίνουν εντολές και φεύγουν. Θα αναρωτηθείτε: είναι κακό αυτό; Θα μπορούσε να μην είναι, αν είχαν σώσει την πόλη «με τα λεφτά τους», όπως ισχυρίζονταν το 2014. (...) Χωρίς καν να διοικούμε τον Δήμο Πειραιά, σχεδιάσαμε το ρυθμιστικό του σχέδιο, τις μεταφορές, τα μουσεία του, το πράσινο και τις υποδομές του, την αναβίωση των κενών κτηρίων, καθοδηγήσαμε τα έργα της ΟΧΕ και τον προσανατολισμό της προς αυτούς που έχουν ανάγκη. Εμποδίσαμε την κατασκευή Mall καταμεσής του ιστορικού κέντρου και βάλαμε πλάτη στη διάσωση του παραδοσιακού εμπορίου. Ήμασταν στις εισόδους των σχολείων, για να μπουν τα προσφυγόπουλα, την ώρα που οι συμμορίτες της Χρυσής Αυγής έδερναν δασκάλους. (...) Τι θα κάνουμε; (...) Θα φέρουμε πίσω τον δήμο στους δημότες του. Θα τον μετατρέψουμε μαζί σε ένα σύγχρονο, με σχέδιο και όραμα μητροπολιτικό κέντρο. Το μεγάλο διεθνές λιμάνι του 21ου αιώνα, που δεν θα θυμίζει επαρχιώτικη κωμόπολη, φοβισμένη με τους πάντες και με τον ίδιο της τον εαυτό. Μια πόλη για την ίδια την κοινωνία. Δυναμική, ισότιμη στο μεγάλο χωροταξικό δίπολο με την Αθήνα.

Μια νέα -κι όχι μόνο ηλικιακά- γενιά ανθρώπων, εκκινώντας από την αγάπη μας για την πόλη και εμφορούμενοι από προοδευτικές αξίες και ιδανικά, διεκδικούμε τον Δήμο της Θεσσαλονίκης για να μην γυρίσει η πόλη στις σκοτεινές εποχές. Είτε με τους παλιούς γνώριμους, που επιστρέφουν, είτε με άλλους, που έρχονται υποδυόμενοι το νέο αλλά συμπορεύτηκαν με το παλιό για δεκαετίες. Ερχόμαστε να οικοδομήσουμε πάνω στα θετικά που έγιναν στην πόλη τα τελευταία χρόνια. Να συνεργαστούμε μαζί με όλες τις προοδευτικές, δημοκρατικές και οικολογικές δυνάμεις της πόλης, όποια κι αν είναι η κομματική τους αφετηρία. Μπαίνουμε σε αυτόν τον αγώνα για να διασφαλίσουμε ότι η Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να πορεύεται στον δρόμο της προόδου. Είναι ένα στοίχημα όλου του προοδευτικού κόσμου να κερδίσουν στις δημοτικές εκλογές οι δημοκρατικές δυνάμεις απέναντι στη μισαλλοδοξία, στον ρατσισμό και τον φασισμό που απειλεί την πόλη. Πρόοδος όμως σημαίνει και το να εξασφαλίσουμε ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής και για όλους τους πολίτες. Στη Θεσσαλονίκη μένει πολλή δουλειά να γίνει προκειμένου να έχουμε μια πόλη περισσότερο πράσινη, πιο φιλική προς τον πολίτη. Με ποιότητα ζωής, αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Θα με ενοχλούσε, αν μαζί με τον Χουλιαράκη, μαζί με τον Αλεξιάδη και την Παπανάτσιου, μαζί με όλη τη διαπραγματευτική ομάδα, την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Λιάκο και μερικούς ανθρώπους που δεν ξέρετε σαν τον Δημήτρη Παπαγιαννάκο, που πρέπει να πούμε ότι είναι ο ήρωας αυτής της διαπραγμάτευσης, δεν είχαμε πάντα στο μπροστινό μέρος του μυαλού μας τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Αν δεν παλεύαμε πάντα γι’ αυτό. Θα με ενοχλούσε αν από τους πρώτους μήνες αποφασίζαμε ότι η πολιτική δεν μπορεί να δώσει λύση και ψάχναμε έναν τεχνοκράτη για να αποδείξουμε ότι η πολιτική και οι πολιτικοί δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτό θα με ενοχλούσε πραγματικά (…) Θα με ενοχλούσε αν δεν είχαμε βγάλει όλοι -και εμείς και οι βουλευτές των ΑΝΕΛ-, όλοι μαζί, τη χώρα από το μνημόνιο (…) Όλα αυτά είναι δύσκολα. Όμως, ξέρετε κάτι; Ο λαός δεν θα μας παινέψει γι’ αυτό. Ο λαός ξεχνάει και κοιτάει μπροστά. Και γι’ αυτό είναι σημαντικό το αφήγημα πώς μπορούμε να πάμε από δω και πέρα. Διότι με όλα αυτά που έχει περάσει ο ελληνικός λαός έχει δίκαιο να μην τον ενδιαφέρουν οι προσπάθειες του παρελθόντος, αλλά η προοπτική για το μέλλον.

Η Αθήνα είναι μια πόλη της κρίσης. Μια πόλη των κοινωνικών ανισοτήτων. Με δημοτικές αρχές που τόσα χρόνια ήταν πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πολύ μακριά από τις γειτονιές της. Χρειαζόμαστε μια πόλη χωρίς «τυφλά σημεία» και «αόρατους ανθρώπους». Μια πόλη που θα δουλεύει με βάση τα όνειρα και τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να αποτελέσει δηλαδή ένα σημαντικό πεδίο υλοποίησης κοινωνικής πολιτικής και αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που θα δουλέψει για όλα αυτά τα «μικρά», όπως η καθαριότητα και οι ελεύθεροι χώροι, που ειδικά στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας αποτελούν όρο αξιοπρέπειας για τη ζωή χιλιάδων πολιτών. Μια δημοτική αρχή που θα προστατεύσει το δικαίωμα στην κατοικία απέναντι στη γιγάντωση του realestate και του Airbnb. Που θα ασκήσει μια ουσιαστική στεγαστική πολιτική για νέα ζευγάρια αλλά και για νέους επιστήμονες που θέλουν να επιστρέψουν από το εξωτερικό. Παράλληλα, να αποτελέσει και ασπίδα δημοκρατίας απέναντι στις νεοναζιστικές και ακροδεξιές αντιλήψεις. Να «ακούσει» και να υπερασπιστεί τον μητροπολιτικό πλούτο που έχουν οι γειτονιές της Αθήνας. Δεν γίνεται η Αθήνα να μην προστατεύει και να μην είναι περήφανη για τις μεταναστευτικές της κοινότητες. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Αυτός ο πλούτος πρέπει να εκπροσωπηθεί και στο δημοτικό συμβούλιο. Τέλος, χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που δεν θα κρύβεται σε κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τη λειτουργία και το αύριο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ειδικά τη στιγμή που υπάρχουν φωνές που ζητάνε επιστροφή στη «μνημονιακή πειθαρχία» του μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, την παραχώρηση κρίσιμων υπηρεσιών σε εργολάβους ή τη μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους δήμους με παράλληλη κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε να κερδίσει ο φόβος και το μίσος στην Αθήνα αλλά η αλληλεγγύη!

Στην έσχατη λύση του Νάσου Ηλιόπουλου καταφεύγει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απέτυχε να βρει κάποιον βαρετό απολίτικο 70άρη να κατεβάσει στην Αθήνα. Γι' αυτό πάμε κατά διαόλου. Δεν έχουμε ποιον να βάλουμε και καταφεύγουμε στον πρώτο τυχόντα τριανταπεντάχρονο μόνο και μόνο επειδή είναι μορφωμένος, με ήθος, εξαιρετικό κυβερνητικό έργο και τον αγαπάει ο κόσμος. Πώς να πάει μπροστά η Αριστερά έτσι...

Η κράτηση του Τζούλιαν Ασάνζ, όπως και η απειλή κάμποσων δεκαετιών φυλάκισης σε αμερικανικό σωφρονιστικό ίδρυμα (το 2010, ο Ντόναλντ Τραμπ επιθυμούσε να εκτελεστεί) είναι αποτέλεσμα του ενημερωτικού ιστότοπου που ίδρυσε. Τα WikiLeaks είναι στην πηγή των κυριότερων αποκαλύψεων που έφεραν σε δύσκολη θέση τους ισχυρούς αυτού του κόσμου εδώ και μία δεκαετία: εικόνες αμερικανικών εγκλημάτων πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, βιομηχανική κατασκοπεία των ΗΠΑ, μυστικοί λογαριασμοί στις Νήσους Κέιμαν. Η δικτατορία του Τυνήσιου πρόεδρου Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι ταρακουνήθηκε από την αποκάλυψη μιας μυστικής επικοινωνίας του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που χαρακτήριζε το φίλα προσκείμενο προς την Ουάσιγκτον κλεπτοκρατικό καθεστώς ως «αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς» και «σχεδόν μαφία». Είναι επίσης τα WikiLeaks που αποκάλυψαν ότι δύο Γάλλοι σοσιαλιστές ηγέτες, ο Φρανσουά Ολάντ και ο Πιερ Μοσκοβισί, στις 8 Ιουνίου 2006 πήγαν στην αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι για να εκφράσουν την λύπη τους για το σθένος της αντίστασης του προέδρου Ζακ Σιράκ στην εισβολή στο Ιράκ. Εκείνο όμως που η «κεντροαριστερά» συγχωρεί λιγότερο από όλα στον Ασάνζ είναι η δημοσίευση από τον ιστότοπό του των χακεμένων ηλεκτρονικών μηνυμάτων της καμπάνιας της Χίλαρι Κλίντον. Θεωρώντας ότι αυτή η υπόθεση ευνόησε τα ρωσικά σχέδια και την εκλογή Τραμπ, ξεχνά ότι τα WikiLeaks είχαν τότε αποκαλύψει τους χειρισμούς της υποψηφίου των Δημοκρατικών για να σαμποτάρει την καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς κατά τη διάρκεια των προκριματικών στο κόμμα τους. Εκείνη την εποχή, τα μέσα ενημέρωσης ολόκληρου του κόσμου είχαν αναδημοσιεύσει τις πληροφορίες, όπως και τις προηγούμενες, χωρίς οι διευθυντές τους να κατηγορούνται ως ξένοι πράκτορες και να απειλούνται με φυλάκιση.