Macro

η μόνιμη τάση προς τον αυταρχισμό και την καταστολή διαχέεται, με αξιοπρόσεκτη επιμέλεια, παντού. Τελευταίο παράδειγμα είναι το νομοσχέδιο για την τοπική αυτοδιοίκηση, απίθανα περιοριστικό, ασφυκτικό κάθε ίχνους δημοκρατίας, έκφρασης ομάδων πολιτών, κάθε μορφής τοπικότητας. Οι ρυθμίσεις για τη συνεπιμέλεια είναι το άλλο παράδειγμα που αποκαλύπτει μια αυταρχική αντίληψη, οπισθοδρομική με αισθητό ακόμη και τον μισογυνισμό. Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι το άλλο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, εδώ της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Λίγο καιρό πριν ψηφίστηκε ο “αστυνομικός νόμος” για τα πανεπιστήμια. Και λίγο πριν ο περιβόητος νόμος για το περιβάλλον που τον αποκάλεσαν δίκαια αντιπεριβαλλοντικό, καθώς πυρήνας του είναι η αντίληψη ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι επενδυτικό αντικίνητρο. Μπορεί να προχωρήσει κανείς όσο θέλει, τα παραδείγματα αφθονούν. Αυτή την εβδομάδα είχαμε το βίαιο σφράγισμα με τσιμεντόλιθους του “Εμπρός”, πράξη που αποκτά το πλήρες περιεχόμενό της αν τη δούμε στο πλαίσιο της αδυσώπητης στάσης έναντι του πολιτισμού. Είχαμε και τις εξετάσεις για την απόδοση ιθαγένειας όπου περισσεύει ο ρατσισμός και φτάνει στα όρια του σαδισμού. Τα καθημερινά δολοφονικά push back που κάνουν τη χώρα δακτυλοδεικτούμενη, παγκοσμίως. Έχουμε το απαύγασμα αυταρχισμού και βίας με την απόπειρα –προς το παρόν– κατακρήμνισης ενός υποδειγματικά λειτουργικού κοινωνικού παραδείγματος όπως το ΚΕΘΕΑ. Μην ξεχάσουμε και την αφαίρεση δικαιωμάτων ελέγχου εργαζομένων όπου μπορεί. Τελευταίο παράδειγμα –ακολουθούν άραγε και εναπομείνασες επιχειρήσεις με πλειοψηφία του Δημοσίου;- η κατάργηση των δυο θέσεων αντιπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ των ΕΛΠΕ. Έχουμε και την υποκριτική δήλωση του πρωθυπουργού για την ημέρα των ΛΟΑΤΚΙ, όταν η ΝΔ δεν είχε ψηφίσει ούτε ένα νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που απέδιδε μέρος των δικαιωμάτων τους. Ούτε έχει προχωρήσει τώρα στη διεύρυνσή τους.

Ο σκηνοθέτης, Φωκίων Μπόγρης, που σκηνοθέτησε επίσης το 2009 την παρωδία εκδίκησης «Κάθαρση», λέει για το «Πρόστιμο»: «Το 2014 γνώρισα τον πραγματικό ήρωα της ιστορίας μου, έναν ντίλερ κάνναβης που τύχαινε να είναι ξάδερφος ενός καλού φίλου μου. Ο “Βαγγέλης” δεν έχει να κάνει με αυτό που λέμε “υπόκοσμος” ή “περιθώριο”, είναι ένας άκακος άνθρωπος της διπλανής πόρτας που περνάει απαρατήρητος. Συζητώντας μαζί του, εντυπωσιάστηκα από την ιστορία του και το μπλέξιμό του με τον αρραβωνιαστικό της αδελφής του, “Πέτρο” – έναν άνθρωπο της νύχτας. Η “οικογενειακή” τους επαφή εξελίχθηκε σε φιλία και στη συνέχεια συνεργασία σε παράνομες δραστηριότητες. Με βάση αυτή την ιδιαίτερη σχέση, το “Πρόστιμο” μελετάει τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, τις αντιλήψεις τους και τις συγκρούσεις τους μέσα στη δουλειά και την οικογένεια. Η ιστορία έχει έντονα και βίαια στοιχεία αλλά και χιούμορ. Πολλές σκηνές που γράφαμε με τον Πάνο, τις αντιμετωπίζαμε ως κωμικές. Η προσέγγιση είναι ρεαλιστική, καθώς οι ηθοποιοί μιλούν τη γλώσσα και φοράνε τα ρούχα των πραγματικών ανθρώπων που υποδύονται. Ζώντας στα νοτιοανατολικά προάστια της Αθήνας και γνωρίζοντας τους ανθρώπους αυτούς, ήθελα εδώ και αρκετά χρόνια να κάνω αυτή την ταινία και να ασχοληθώ με αυτό τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα μου (ενώ είναι ταυτόχρονα και αθέατος) και σπάνια έχει απασχολήσει το ελληνικό σινεμά. Έχει τη σεναριακή δομή μιας αμερικάνικης crime ταινίας αλλά με γεύση βαλκανική».

Προβλήματα δίχως τέλος για τις νοσηλευτικές μονάδες της Ηλείας. Διαλυτικά φαινόμενα με αθρόες αποχωρήσεις - παραιτήσεις ιατρών που καταγγέλλουν αυταρχικές και εκδικητικές συμπεριφορές της διοίκησης του Γ.Ν. Ηλείας. Οι νοσηλευτικές μονάδες απογυμνωμένες χωρίς γιατρούς, καταδεικνύουν πλέον τη διοικητική ανεπάρκεια και τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες όλης της ιεραρχίας από τη διοίκηση στην υγειονομική περιφέρεια μέχρι το υπουργείο. Παρότι υπήρχε χρόνος να προετοιμαστούν οι δομές στη Ηλεία, η διοίκηση αντί να επιλέξει τη συναίνεση και τον διάλογο, επιδόθηκε σε διαρκή πόλεμο με τους υγειονομικούς, καλλιεργώντας κλίμα αυταρχισμού και τρομοκρατίας. Τα «εντέλλεσθε», οι μηνύσεις από τη διοίκηση και οι άθλιες συνθήκες εργασίας, οδήγησαν σε σωματική και ψυχική εξουθένωση τους εργαζομένους. Δυστυχώς ένας μεγάλος αριθμός ιατρών επέλεξε να αποχωρήσει με παραιτήσεις και να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες σε άλλα νοσοκομεία. Αποτέλεσμα: υγειονομικές δομές συρρικνώθηκαν, κλινικές καταργήθηκαν.

Η δική μας στρατηγική έχει στον πυρήνα της την παραδοχή ότι η εργασία αποτελεί παραγωγική δύναμη. Γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι η στήριξη των μισθών, η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και η μείωση των ανισοτήτων είναι προαπαιτούμενα της ανάπτυξης. Γι’ αυτό θέλουμε κανόνες στην αγορά εργασίας και αυστηρό έλεγχο τήρησής τους. Γι’ αυτό μιλάμε για αποκατάσταση και κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αύξηση του κατώτατου μισθού, αξιοποίηση και αναβάθμιση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού της χώρας για τη δημιουργία καινοτομίας. Ταυτόχρονα, αντιλαμβανόμενοι ότι η ανάγκη για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι επιτακτική, έχουμε συγκεκριμένη πρόταση για το πώς η πράσινη μετάβαση θα γίνει με δίκαιο τρόπο. Γι’ αυτό εμείς μιλάμε για την αποκέντρωση της παραγωγής στις συμμετοχικές επενδύσεις και στη διαχείριση παραγωγής ενέργειας μέσω των ενεργειακών κοινοτήτων. Γι’ αυτό προκρίνουμε ένα μοντέλο που στηρίζει επενδύσεις για την εξοικονόμηση ενέργειας κυρίως γι’ αυτούς που έχουν δυσκολία να αντεπεξέλθουν στο αντίστοιχο κόστος επένδυσης. Δηλαδή για νοικοκυριά χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό ζητάμε ενεργειακή δημοκρατία με το 50% των αδειών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας να κατανέμεται δεσμευτικά σε ενεργειακές κοινότητες, νοικοκυριά, μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αγρότες. Αντίστοιχη δικαιοσύνη πρέπει να υπάρξει και στην ψηφιακή μετάβαση. Κανένας και καμία δεν πρέπει να μείνει πίσω.  Έτσι η αξιοποίηση των πόρων του ταμείου ανάκαμψης για την ψηφιακή μετάβαση πρέπει να αντιμετωπίζει το ζήτημα του ψηφιακού αποκλεισμού και να έχει στόχο την προώθηση και υλοποίηση μιας συνολικής εθνικής ψηφιακής στρατηγικής. Με άλλα λόγια το σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης πρέπει να αντιμετωπίσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κρίση. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές, αλλά και οι θεσμικές ανισότητες. Αν το βάρος δοθεί, εκτός από τον ιδιωτικό τομέα, και στον δημόσιο, στην περιφερειακή ανάπτυξη, στους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αν ενισχυθούν οι φορείς της κοινωνικής οικονομίας, τα νέα εγχειρήματα, οι συνεταιρισμοί. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται μια σοφή διαχείριση της γνώσης. Και η γνώση δεν βρίσκεται σε ένα αποκομμένο επιτελικό κράτος. Βρίσκεται διάσπαρτη στην κοινωνία. Γι’ αυτό είναι απαραίτητος ο δημοκρατικός προγραμματισμός, τα περιφερειακά συνέδρια, η ουσιαστική διαβούλευση.  Ένα σχέδιο που καταρτίζεται εν κρύπτω, χωρίς διαβούλευση, από λίγους για τους λίγους, και δεν θα έχει τη σωστή πληροφόρηση για τα προβλήματα και δεν θα μπορεί να είναι αποτελεσματικό στην εφαρμογή. Εκτός, βέβαια, αν η ανάκαμψη για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν είναι καν ένας από τους στόχους του.

Αλήθεια, υπάρχει κάποια εκτίμηση πόσο θα αυξηθεί η εγχώρια προστιθέμενη αξία μετά την εφαρμογή του εν λόγω σχεδίου; Πόσο θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας; Ή μας αρκεί ο πενιχρός στόχος των 180.000 νέων θέσεων εργασίας για την επόμενη εξαετία; Τίποτα όμως δεν τυχαίο, η ΝΔ κατέθεσε μια τέτοια πρόταση γιατί είναι προσηλωμένη σε πεπαλαιωμένες και αποτυχημένες εν πολλοίς προτάσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Ενδεικτικά αναφέρω: Αντί να επιταχύνει την ολοκλήρωση του κτηματολογίου και των δασικών χαρτών, το παγώνει. Αλήθεια πόσο φιλοεπενδυτικό είναι ένας επενδυτής να μην ξέρει τι και που επιτρέπεται σε μια χώρα; Εξακολουθεί να θέλει να υλοποιήσει το παλιό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων σε στρατηγικούς τομείς, όπως τα Δίκτυα ενέργειας, που συνιστούν φυσικά μονοπώλια, για να βρεθούν απλά στα χέρια κάποιων ιδιωτών. Θέτει ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση πόρων του Ταμείου τις προ εικοσαετίας προτάσεις Πισσαρίδη, που οδηγούν σε μια ολοκληρωτική υποβάθμιση της εργασίας, με μόνο στόχο την ατελέσφορη πρόταση μείωσης του εργασιακού κόστους και απόλυτης ελαστικοποίησης των συνθηκών εργασίας, ως δήθεν αναπτυξιακής προϋπόθεσης και μείωσης της ανεργίας. Αλήθεια, που επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο; Την ίδια στιγμή, το παράδειγμα του χειρισμού της Τράπεζας Πειραιώς συνιστά άλλη μια περίπτωση αναδιανομής πλούτου σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Στην ίδια κατεύθυνση εγγράφεται η πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής. Ενώ η νέα σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με την Eldorado Gold στην Χαλκιδική, πέρα από αντιπεριβαλλοντική είναι μνημείο αποικιοκρατικής σχέσης, απαλλάσσοντας την εν λόγω εταιρεία από οποιαδήποτε προηγούμενη συμβατική της υποχρέωση. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται για εργαλεία χρηματοδότησης των μικρομεσαίων και των νέων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή η υπόθεση της επιβεβλημένης πράσινης ανάπτυξης κινδυνεύει να μη διαχυθεί στην κοινωνία. (...) Στον αντίποδα αυτής της παρωχημένης και στενόμυαλης νεοφιλελεύθερης πολιτικής απαιτείται ένα σχέδιο που θα απαντά στα προβλήματα, τα οποία ανέδειξε η πολλαπλή κρίση που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος. Η επένδυση σε ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας είναι υπόθεση υψηλής προτεραιότητας. Η μετάβαση στην εποχή της απανθρακοποίησης οφείλει να γίνει με όρους ενεργειακής Δημοκρατίας και όχι ενεργειακής φτώχειας. Οι νέες τεχνολογίες πρέπει να γίνουν κτήμα όσο δυνατόν περισσότερων και όχι αφορμή νέων ανισοτήτων και περιορισμού των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η απάντηση στη διεύρυνση των ανισοτήτων περνάει μέσα από την αναβάθμιση της εργασίας, την άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.

Μετά την πανδημία είναι πριν την πανδημία. Πολλοί ειδικοί προειδοποιούν για τέταρτο κύμα της, το αργότερο μετά το καλοκαίρι. Άλλοι πάλι θεωρούν πως έχει ενδημικό χαρακτήρα, θα συνεχιστεί δηλαδή και τα επόμενα χρόνια, αν όχι τις προσεχείς δεκαετίες. Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού. Ό,τι είναι κατάρα για την ανθρωπότητα, αποτελεί ευλογία για τις φαρμακοβιομηχανίες, που με τα εμβόλια τους βγάζουν ήδη τώρα χοντρά υπερκέρδη. Αυτό εξηγεί και το «όχι» τους στην πρόταση του αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, για προσωρινή κατάργηση των πατεντών για τα εμβόλια με στόχο να αυξηθεί η παραγωγή τους προς όφελος κυρίως των φτωχών χωρών. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), 36 τέτοιες χώρες δεν είχαν πάρει ούτε ένα εμβόλιο μέχρι τον περασμένο Μάρτιο. (...) η Γερμανία θα επιμείνει στο «όχι» της στην κατάργηση της πατέντας. Αυτό το διαμήνυσε αμέσως στον Μπάιντεν η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ. «Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι πηγή καινοτομιών και πρέπει να παραμείνει έτσι και στο μέλλον», δήλωσε εκπρόσωπός της. Οι πατέντες παραμένουν ταμπού. (...) Τις απόψεις αυτές αποδομεί πλήρως ο γνωστός οικονομολόγος Μαρσέλ Φράτσερ (Die Welt, 10.05.2011). Ο διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας DIW αποδεικνύει ότι α) η απελευθέρωση των πατεντών θα οδηγούσε σε κάθετη αύξηση της παραγωγής εμβολίων, δεδομένου ότι υπάρχουν τεράστιες εγκαταστάσεις του είδους σε άλλες χώρες, όπως η Ινδία και η Κίνα –αρκεί μόνο αυτές να εφοδιάζονταν με το know how της Biontech, β) τα κέρδη της τελευταίας και των άλλων συναφών ολιγοπωλίων δεν θα χάνονταν –απλώς θα μειώνονταν τα υπερκέρδη και γ) η άλλη όψη της προστασίας της «πνευματικής ιδιοκτησίας» είναι η θυσία της υγείας και της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ο Φράτσερ συμπεραίνει ότι το «όχι» της Μέρκελ είναι ένα από τα πιο βαρυσήμαντα λάθη της ως καγκελάριος. Αυτό συμβάλει στην περαιτέρω μείωση της δημοτικότητας του κόμματός της, του Χριστιανοδημοκρατικού. Στη Γερμανία πνέει για πρώτη φορά από το 1998 πνεύμα αλλαγής. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ινστιτούτου Allensbach, οι δύο στους τρεις Γερμανούς θέλουν αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Και σε αυτό πρωτοστατούν οι Πράσινοι, που είναι υπέρ της απελευθέρωσης των πατεντών. Από αυτό θα κερδίσουν σίγουρα και στις ομοσπονδιακές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Πόσο μάλλον που έχουν μαζί τους και τον Πάπα. «Οι πατέντες και οι δυνάμεις της αγοράς δεν πρέπει να έχουν το πάνω χέρι, όταν πρόκειται για την υγεία των ανθρώπων», δήλωσε πρόσφατα ο τελευταίος. Τίποτα άλλο δεν αποδεικνύει τόσο απόλυτα το αλάθητό του.

Τα διηγήματα του Τσάντλερ, μικρά μυθιστορήματα αυτά καθαυτά, δίνουν το έναυσμα για την καθιέρωση του Μάρλοου στη μεγάλη φόρμα (υπόψη ότι ο ντετέκτιβ αρχικά απαντά με το όνομα Μάλορι). Ήταν στον «Μεγάλο ύπνο» του 1939 που ο Μάρλοου θα έκανε τη φιγούρα του, αναλαμβάνοντας μια οικογενειακή υπόθεση, αυτή των Σέργουντ, ανάμεσα σε δύο αδελφές, που κάτι δεν πάει καλά μεταξύ τους, αναζητώντας χαμένους λαθρέμπορους, σε μια Πόλη των Αγγέλων που ποτέ δεν κοιμάται. «Ο Μεγάλος ύπνος» έθεσε τα στάνταρντ για τις μελλοντικές εξορμήσεις του Μάρλοου, που δίνει τα ρέστα του με τις ατάκες που πετάει σελίδα ανά σελίδα: L.A., άναρχο σε πολεοδόμηση, νοτισμένο με αλκοόλ και τσιγάρο, ξανθιές και κοκκινομάλλες, κακοί που ξεπηδούν από κάθε γωνιά, και ο Μάρλοου στη μέση. Φλερτ; Υπάρχει. Όμως η συνθήκη λέει ότι στο τέλος ο ντετέκτιβ μένει μόνος. «Ο Μεγάλος ύπνος» βέβαια μεταφέρθηκε πετυχημένα στον κινηματογράφο πολλές φορές, αξέχαστα στην εκδοχή του Χάουαρντ Χοκς (1946), με τον Χάμφρει Μπόγκαρντ και την Λορίν Μπακόλ.  Στη «Μικρή αδερφή» (1949), η σεμνή Όφαμεϊ Κουέστ αναθέτει στον Φίλιπ Μάρλοου να αναζητήσει τον μεγάλο της αδερφό της. Μπλεξίματα με μπάτσους και αμφιβόλου νομιμότητας γιατρούς αποτελούν τροχοπέδη, ενώ συγχρόνως κάποιος αρέσκεται να δολοφονεί με παγοκόφτη. Ο Μάρλοου στριμώχνεται, ανασκουμπώνεται και βρίσκει την άκρη του νήματος, ενώ και η μικρή αδερφή δεν είναι και τόσο σεμνότυφη όσο προλέγεται. «O μεγάλος αποχαιρετισμός» (1953), τέλος, αποτελεί το πιο εκτενές μυθιστόρημα και ίσως το αριστούργημα του Τσάντλερ. Υπάρχει κάτι το ψυχεδελικό σ’ αυτό το μυθιστόρημα (παίζουν και ουσίες), που εκτυλίσσεται στο σύνορα της Καλιφόρνιας και του Μεξικού και εστιάζει στη φιλία του Μάρλοου με έναν αλκοολικό συγγραφέα. Μια απάτη που πρόκειται να ξεσκεπαστεί είναι το διακύβευμα εδώ. Ο Μάρλοου και ο συγγραφέας Τέρι Λένοξ γνωρίστηκαν τυχαία, όμως τους συνέδεσε κάτι που αναγκάζει τον πρώτο να ταξιδέψει στο Μεξικό για να προστατέψει τον δεύτερο – ο οποίος στο μεταξύ κατηγορείται για φόνο και σκηνοθετεί τον δικό του θάνατο για αυτοπροστασία. Χρήμα, σεξ, ψευδαισθήσεις και ένοχα μυστικά βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, η οποία επίσης μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Όλτμαν, με τον Έλιοτ Γκουλντ στον ρόλο του Μάρλοου (1973). Ο πυρήνας της ιστορίας ταίριαξε μια χαρά στην ατμόσφαιρα των ψυχεδελικών early 70’s, όπου τοποθετείται η ταινία.

Διότι το μπορεί, είναι η απλούστερη απάντηση. Με άλλα λόγια, διότι η όποια απάντηση της Ε.Ε. δεν τον πτοεί. Αντιθέτως, η προοπτική επιβολής κυρώσεων εις βάρος της χώρας του μάλλον του είναι καλοδεχούμενη, στον βαθμό που η απομόνωση προφυλάσσει τη Λευκορωσία από "επικίνδυνες” πολιτικές επιρροές και συσπειρώνει τον πληθυσμό σε ένα αφήγημα έξωθεν εχθρικής επιβουλής. Από την δική του οπτική της κατοχύρωσής του στην εξουσία, ο Λουκασένκο έχει περισσότερα να κερδίσει από την αδρανοποίηση και ανάκριση του Προτάσεβιτς, απ' όσα θα χάσει από τις κυρώσεις των "27”. Άλλωστε ο 26χρονος συλληφθείς (ή μάλλον απαχθείς, παρά την νομιμοφανή τήρηση των προσχημάτων ως προς την αναγκαστική προσγείωση της πτήσης του) αποτελεί πρόσωπο-κλειδί στην διοργάνωση των περσινών διαδηλώσεων κατά του Λουκασένκο, έχει συμμετάσχει στο "Μαϊντάν” του Κιέβου το 2014, συνεργάζεται με μέσα που χρηματοδοτούν η Πολωνία και η Λιθουανία και έχει γίνει δεκτός στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα Ρωσία και Λευκορωσία ανακοίνωσαν από κοινού την εξάρθρωση στη Μόσχα δικτύου της λευκορωσικής αντιπολίτευσης το οποίο φέρεται να σχεδίαζε πράξεις σαμποτάζ, καθώς και τη δολοφονία του Λουκασένκο. Οι αποκαλύψεις αυτές αξιοποιήθηκαν καταλλήλως στο ετήσιο διάγγελμα Πούτιν προς το κοινοβούλιο και αποτέλεσαν τρόπον τινά την απάντηση του Ρώσου ηγέτη στις κατηγορίες Μπάιντεν περί ρωσικής ανάμιξης στα εσωτερικά των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Σε κάθε περίπτωση, τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας προτιμούν το τελευταίο 24ωρο να επισημαίνουν ότι το προβληματικό ως προς την πολιτική αεροπορία προηγούμενο, το οποίο τώρα μιμείται ο Λουκασένκο, δημιουργήθηκε από την ίδια την Ε.Ε. όταν κράτη-μέλη της καθήλωσαν το 2013 την εκ της Μόσχας προερχόμενη πτήση του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες, για να ερευνήσουν εάν στο προεδρικό αεροσκάφος είχε βρει καταφύγιο ο Αμερικανός whistleblower Έντουαρντ Σνόουντεν.

Ο όρος οργανωμένο έγκλημα στη μέση κοινωνική αντίληψη παραπέμπει συνήθως στο λεγόμενο «υπόκοσμο», σε ομάδες αλλοδαπών που ελέγχουν παράνομες αγορές αλλά και σε στερεότυπα τύπου «μαφίας» που έχει καλλιεργήσει το Χόλιγουντ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η τάση αυτή αντανακλάται στο δημόσιο λόγο ειδικά κατά τη δεκαετία του ’90. Τότε αρχίζει να αναγνωρίζεται και να καταγράφεται το οργανωμένο έγκλημα ως πρόβλημα και κυρίως να προσλαμβάνεται ως κατεξοχήν έγκλημα των αλλοδαπών. Στην προώθηση αυτής της αντίληψης συνέβαλε και η τάση να μην ταυτοποιούνται ως υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος λοιπές μορφές οικονομικών εγκλημάτων καθώς και σκάνδαλα σχετιζόμενα με το δημόσιο τομέα και με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ. Η τάση αυτή αντανακλάται  και στην αντιμετώπιση του φαινομένου, που  εστιάζει αυστηρά στα μορφολογικά χαρακτηριστικά των εγκληματικών οργανώσεων. (...) Σε επιστημονική έρευνα (που περιελάμβανε τη διεξαγωγή συνεντεύξεων με φορείς του ποινικο-κατασταλτικού συστήματος) επιβεβαιώθηκε η θεώρηση ότι το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί μια παράλληλη κοινωνία, στην οποία «συμβιώνουν» διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.2 Πρόκειται για μια σύνθεση «υποκόσμου» και «καλής κοινωνίας», (under- world και upper –world). Η συμμετοχή ατόμων από όλο το φάσμα των κοινωνικών στρωμάτων φαίνεται να είναι συστατική για την ίδια  λειτουργία των εγκληματικών οργανώσεων. Άτομα που προέρχονται από ανώτερα οικονομικο- κοινωνικά στρώματα καταλαμβάνουν και το αντίστοιχο «υψηλό» επίπεδο στην εγκληματική οργάνωση, ο δε ρόλος τους είναι καθοριστικός για την επανατοποθέτηση των παράνομων εσόδων στη νόμιμη οικονομία. Από την άλλη, οι κατώτερες βαθμίδες των εγκληματικών οργανώσεων στελεχώνονται από άτομα που προέρχονται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, «κοινωνικά περιθωριοποιημένα» που βλέπουν στο έγκλημα μία αναγκαστική λύση επιβίωσης, ένα «μεροκάματο». Το είδος της εγκληματικής δραστηριότητας καθορίζει τις ανάγκες σε προσωπικό και τα απαιτούμενα προσόντα: από ανειδίκευτους εργάτες μέχρι εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, από άτομα «αμόρφωτα» για να ασκούν βία μέχρι «επιχειρηματίες και πλοιοκτήτες».

Η ελληνική πολιτεία υλοποιεί το σύνθημα, που ισχύει και επί Πακιστανών, Αιγύπτιων κ.ά. Οπλο, η απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών, που την υπογράφει ο κεντροδεξιοποιηθείς κ. Βορίδης αλλά θα την προσυπέγραφε ασμένως και ο Βορίδης-γενικός γραμματέας της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, διορισμένος από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, και ο Βορίδης-πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου, και ο Βορίδης-στέλεχος του ΛΑΟΣ, ο Βορίδης-λάτρης του Ζαν-Μαρί Λεπέν εν ολίγοις. Δεν είναι μόνο τα γνωσιακά και γλωσσικά κριτήρια απαγορευτικά, ένα υψηλότατο εμπόδιο. Είναι και τα οικονομικά. «Το συνολικό πλέγμα των διατάξεων για την ιθαγένεια», υπογράμμιζε με ανακοίνωσή της στις 7 Μαΐου η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, «απέχει από τα μορφωτικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου μέρους των αλλοδαπών που διαμένουν νόμιμα στη Ελλάδα και θα πρέπει να θεωρείται μάλλον αναμενόμενο ότι τα ποσοστά επιτυχίας στη διαδικασία πολιτογράφησης θα είναι πολύ μικρά, ενώ, πιθανότατα, θα περιοριστεί και το ενδιαφέρον των ίδιων των αλλοδαπών. Εάν αυτός είναι ο στόχος, τότε θα επιτευχθεί». Πράγματι. Ο σκοπός επετεύχθη. Στον πρώτο διαγωνισμό προσήλθαν μόνο 2.176 μετανάστες, όταν εκκρεμούν 30.000 αιτήματα για πολιτογράφηση. Οι υπόλοιποι, ακόμα κι αν αγόρασαν έναντι 45 ευρώ τα λυσάρια που έσπευσε να κατασκευάσει η ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν θα πρόλαβαν να αποστηθίσουν σε πολύ λίγο χρόνο τις απαντήσεις σε έναν τεράστιο όγκο θεμάτων, πάνω από 900 σελίδες. Και ίσως να σκέφτονται τώρα στη γλώσσα τους ότι κάποια πράγματα δεν τα αποστηθίζεις. Τα ενστερνίζεσαι. Εχει και το υπουργείο πάντως να δώσει τις δικές του απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Τα έθεσε το ΚΙΝΑΛΛ: «Οι σαδιστικοί αυτοσχεδιασμοί της κυβέρνησης στοίχισαν πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ που ξοδεύτηκε με απευθείας αναθέσεις, συγκρότηση αμειβόμενων επιτροπών και αδιαφανείς διαδικασίες επιλογής επιτηρητών και βαθμολογητών(!)». Για γνωρίσματα της πατροπαράδοτης ελληνικότητας ο λόγος.