Joanna Burke

Η υπόθεση Σάρα Έβεραρντ προκάλεσε απίστευτο θυμό στα κορίτσια και τις γυναίκες της Βρετανίας. Η δολοφονία της επέσυρε την προσοχή στις ανισότητες που δεν βασίζονται μόνο στο φύλο, αλλά και στην εθνική καταγωγή. Πού ήταν οι πανεθνικές ολονυκτίες για τις μαύρες, τις ασιάτισσες, και τις γυναίκες όλων των εθνικών μειονοτήτων που δολοφονούνται κάθε βδομάδα; Έχει διαπιστωθεί ότι αυτό είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Κάθε μία ώρα δολοφονούνται στον κόσμο έξι γυναίκες. Στην τελευταία πορεία που έγινε στην Πόλη του Μεξικού για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, υπήρξαν βίαιες διαμαρτυρίες από τις γυναίκες που συμμετείχαν σ’ αυτήν, οι οποίες κατήγγειλαν το γεγονός ότι το 2020, στο Μεξικό, δολοφονήθηκαν από άνδρες το λιγότερο 939 γυναίκες. Ο ΟΗΕ ονομάζει αυτό που συμβαίνει «παγκόσμια πανδημία γυναικοκτονιών». Ήρθε η ώρα να πούμε «ως εδώ», όχι μόνο για τις γυναικοκτονίες, αλλά και για την περιστασιακή σεξουαλική παρενόχληση που υφίσταται το 97% των κοριτσιών και των γυναικών. Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά αυτό το τεράστιο πρόβλημα πρέπει στα κινήματα που έχουν στόχο τη δημιουργία ενός δικαιότερου κόσμου να συμμετέχουν και οι άνδρες. Η Τζουντ Κέλι, ιδρύτρια της οργάνωσης «Γυναίκες του Κόσμου» [Women of the World-WOW], προτείνει κάθε γυναίκα να ρωτήσει τρεις άνδρες του άμεσου περιβάλλοντός τους πόσο συχνά σκέφτονται το θέμα της επιδεινούμενης κακομεταχείρισης των κοριτσιών και των γυναικών. Και τι θα κάνουν για να την αντιμετωπίσουν. Η πολιτική της αλληλεγγύης μεταξύ των φύλων μπορεί να οδηγήσει σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό όμως θα γίνει μόνο αν θυμώσουμε - και αποφασίσουμε να πολεμήσουμε για ριζικές αλλαγές στη δομή των κοινωνιών μας.

Το εμπόδιο που περισσότερο καταβάλλει τους ανθρώπους που επιδιώκουν να οικοδομήσουν έναν κόσμο χωρίς σεξουαλική κακοποίηση είναι ο μύθος ότι η βία είναι εγγενής στην ανδρική σεξουαλικότητα. Πολλοί σχολιαστές ισχυρίζονται ότι αυτή η μορφή βίας είναι γραμμένη στο ανδρικό DNA ή πολιτισμικά πανταχού παρούσα. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Εξάλλου, το να είμαστε άνθρωποι σημαίνει ότι αναζητάμε συντροφικότητα, συνεργασία, φιλία και αγάπη. Γι’ αυτό το λόγο, το πρώτο βήμα για την εξάλειψη της σεξουαλικής βίας είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν χρειάζεται να την αποδεχτούμε ως αναπόφευκτη. Η σεξουαλική κακοποίηση καλλιεργείται εντός ενός πλαισίου ανισοτήτων και μασκουλινισμού (masculinism). Οι κοινότητες με σχετικά χαμηλά επίπεδα βιασμών έχουν συνήθως υψηλά επίπεδα σεξουαλικής ισότητας και οικονομικής δύναμης των γυναικών, καθώς και χαμηλά επίπεδα στρατιωτικοποίησης. Κάθε κοινότητα διαθέτει έναν πλούτο γνώσεων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ιδιαίτερων αναγκών και επιθυμιών της για έναν κόσμο χωρίς βιασμούς. Αυτό απαιτεί την πολιτική δουλειά όλων μας. Σε τελική ανάλυση, ο αποτελεσματικός ακτιβισμός ενάντια στους βιασμούς απαιτεί από τον καθένα και την καθεμία μας να εκμεταλλευτεί συγκεκριμένες ικανότητες, δεξιότητές και σφαίρες επιρροής. Όπου κι αν βρισκόμαστε ‒ως ακαδημαϊκοί, νοικοκυρές, εργάτες, καταστηματάρχες, γραμματείς, εκδότ(ρι)ες, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, μαθητ(ρι)ές, διασκεδαστ(ρι)ές, μυθιστοριογράφοι, καλλιτέχνες, δικηγόροι, γιατροί, επιστήμονες, άνεργες και ούτω καθεξής‒ μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στα τοπικά μας περιβάλλοντα. Αυτή είναι η σεξουαλική επανάσταση του μέλλοντος. 

Πριν από δύο εβδομάδες, μια φίλη μου έστειλε με χαλαρή διάθεση μια υπενθύμιση ότι σε λίγες ημέρες θα είχε γενέθλια. Το κάνει κάθε χρόνο. Το πρόβλημα είναι ότι απεβίωσε πριν από μερικά χρόνια και απλά δεν αντέχω να την μπλοκάρω (μαζί και τα ψηφιακά της μηνύματα) από τον λογαριασμό μου. Κι ούτε θα το ήθελα: τα σατιρικά μηνύματά της με κάνουν να χαμογελώ. Όπως εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων, η συνεχιζόμενη ψηφιακή της ζωή χρησιμεύει ως υπενθύμιση της μοναδικής της ταυτότητας. Τα μηνύματά της από τον τάφο είναι ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα μιας σύγχρονης επανάστασης στη διαδικασία του θανάτου και τον ίδιο τον θάνατο.