Macro

Είναι απλό το σχέδιο της κυβέρνησης για το προσφυγικό. Τους βαφτίζεις όλους λαθρομετανάστες και τους πετάς στη θάλασσα. Ή τους κλείνεις κάπου να τρώνε ο ένας τον άλλον. Για τις επικοινωνιακές ανάγκες του σχεδίου, ανακλήθηκαν ο Άδωνις και ο Βορίδης, που το τελευταίο διάστημα το παίζανε συγκρατημένοι μετριοπαθείς κεντροδεξιούληδες. Ο Βορίδης μάλιστα είχε εξαφανιστεί εντελώς. Τον βρήκανε με ένα εβραϊκό καπελάκι να προσκυνάει κάτι μνημεία Ολοκαυτώματος. Το έβαλε στην κωλότσεπη και πήγε στα κανάλια να εξηγήσει ότι οι λαθρομετανάστες δεν δικαιούνται ανθρωπιστική βοήθεια. Διότι η ανθρωπιστική βοήθεια είναι μόνο για ανθρώπους. Γι’ αυτό άλλωστε την λένε έτσι. Αλλιώς θα την λέγανε λαρθομεταναστευτική βοήθεια. Ο Άδωνις μας είπε ότι από όλους αυτούς που μας κουβαλιούνται, μόνο το 2% είναι πραγματικοί πρόσφυγες. Πράγμα που μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις, κόβοντάς τους από τη φάτσα. Ή με μια απλή εξέταση ούρων. Τι θέλετε δηλαδή, να τους ρωτάμε έναν - έναν; Και μάλιστα στη γλώσσα τους; Αυτά είναι ιδεοληψίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Αρκετά πια με την ιδεολογική ηγεμονία του ΟΗΕ. Δεν τους νικήσαμε στον Γράμμο για να μας βγαίνουν και από πάνω τώρα.

1) Περασμένα ξεχασμένα. Μπορεί να έχεις πει ότι δεν βγαίνουμε από το μνημόνιο, έχουμε το 4ο και πιο σκληρό μνημόνιο, και ότι η οικονομία βουλιάζει αλλά χρειάζεται να ξεχάσεις αυτά τα ρητορικά σχήματα όταν είναι η σειρά σου να μεγαλουργήσεις. 2) Τα νούμερα είναι πάντα ευέλικτα και δεν χρειάζεται να στέκονται εμπόδιο σε ένα καλό αφήγημα. 3) Το δημοσιονομικό κενό που υπάρχει δεν πρέπει ποτέ να σε ανησυχεί. Το υπολογίζεις στα 1.9 δισ. και ως καλός νεοφιλελεύθερος το καλύπτεις με τους γνωστούς τρόπους που σου έμαθαν «οι επαναστάσεις του Reagan και της Thatcher, η Ινδία τη δεκαετία του 1990, η επεκτατική πολιτική του Trump σήμερα, και πιστεύουμε η Βραζιλία τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες. Και γνωρίζουμε ότι θα λειτουργήσουν και εδώ.» (Mike Pompeo, 5/10/2019, Aθήνα) 4) Επιλέγεις το ρυθμό ανάπτυξης που σε βολεύει για να αυξηθούν τα έσοδα. Δεν σε επηρεάζει όλη η προηγούμενη εμπειρία των τελευταίων 30 ετών που έχει αποδειχθεί ότι μια μείωση των φόρων επί των επιχειρήσεων ούτε τα έσοδα αυξάνει, ούτε την ανάπτυξη τονώνει. Να έχεις πάντα την βαθιά πίστη ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. 5) Μειώνεις τους συντελεστές στις επιχειρήσεις και του χρόνου βλέπουμε τι θα κάνουμε με το κενό. 6) Από σεμνότητα βλέπεις και άλλα στοιχεία που μπορούν να καλύψουν το κενό. Για παράδειγμα υπόσχεσαι ότι ενάντια σε όλη την ιστορία και πρακτική της παράταξής σου θα γίνεις λιοντάρι στο κυνήγι της φοροδιαφυγής. Και άρα ενσωματώνεις στον προϋπολογισμό 702 εκ από την μείωση της φοροδιαφυγής. Εξάλλου και να αποτύχεις σε έχει καλύψει ο πρωθυπουργός σου με τις δηλώσεις του στο Καστελόριζο: «Το κράτος δεν πρέπει να στέλνει [το ΣΔΟΕ]» 7) Αυξάνεις τον ΕΝΦΙΑ αλλά να είναι καλά οι φίλοι σου στα ΜΜΕ : «Ο ΕΝΦΙΑ θα αυξάνεται στον Προϋπολογισμό αλλά θα είναι σαν να μην αυξάνεται» 😎 Τέλος, μην αγχώνεσαι για την επόμενη μέρα. Αν δεν σου βγουν όλα τα παραπάνω, εκεί είσαι να αντιμετωπίσεις την όποια δημοσιονομική ανισορροπία προκάλεσες με περικοπές στο κοινωνικό κράτος. Κάποιο συνδικάτο ή κίνημα θα βρεις να κατηγορήσεις ότι φταίει με τις παράλογες και ξεπερασμένες απαιτήσεις του. Κάθε εμπόδιο για καλό.

Ο πρωθυπουργός μπορεί στο εσωτερικό να παρουσιάζεται ως μακεδονομάχος ή ως εισαγγελέας στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, έξω όμως, στα διεθνή φόρα είναι η φωνή της λογικής. Στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδίδει την έκταση της τραγωδίας στο Μάτι στην κλιματική αλλαγή, μιλά για την οικονομική σταθερότητα με την ασφαλή διαχείριση του χρέους που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα εδώδιμα και αποικιακά έχουν εφαρμογή και στην οικονομία. Η κυβέρνηση για την οικονομία διαφημίζει μια πραμάτεια που δεν διαθέτει. Υπόσχεται στους ιθαγενείς ανάπτυξη 4%, η οποία μάλιστα θα διαχυθεί σε όλους, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα, σε εκείνους δηλαδή που έδωσαν την εκλογική υπεροχή. Διαφημίζει το επενδυτικό τσουνάμι που έρχεται… Υποστηρίζει ότι έχει στο τσεπάκι της την αμέριστη διεθνή οικονομική συμπαράσταση, αφού ανήκει στην ίδια πολιτική οικογένεια με τους μεγάλους διεθνείς παίκτες. Δεν πτοείται που στις εξορμήσεις της στο εξωτερικό τρώει πόρτα από τον Τραμπ, αντιμετωπίζεται χλιαρά από τον Μακρόν και που η Μέρκελ δεν δέχεται κουβέντα για τα υπερπλεονάσματα. Αυτά δεν φτάνουν στους ντόπιους, φροντίζει γι’ αυτό η ολιγοπωλιακή δομή η οποία ελέγχει τα μίντια της χώρας, σχεδόν ολοκληρωτικά. Δύο-τρεις εφοπλιστές και άλλοι τόσοι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τον Τύπο, τη διανομή, τα κανάλια και μεγάλο αριθμό ενημερωτικών ιστοσελίδων.

Είναι γεγονός ότι οι νέοι έχουν σε μεγάλο βαθμό απορρίψει τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο πρακτικών. Οι πολιτικές νεολαίες δεν έχουν τη δυναμική προηγούμενων δεκαετιών και αδυνατούν να συσπειρώσουν τις πραγματικά νεαρές ηλικίες, στην πλειονότητά τους οι νέοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τα κλασικά κείμενα πολιτικού στοχασμού και απέχουν σε μεγάλο ποσοστό από τις εκλογικές διαδικασίες. Σωστά όλα αυτά. Μήπως όμως η ανάγνωση αυτή μαρτυρά περισσότερα για τις δικές μας προσδοκίες, παρά για το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική; Να σταθούμε σε τρία σημεία: Το πρώτο σημείο: Αν καταφέρουμε να αποστασιοποιηθούμε από το πεδίο των δικών μας εμπειριών και προσπαθήσουμε να ακούσουμε τους νέους και τις νέες όχι σε σχέση με αυτό αλλά μέσα στο πλαίσιο νοημάτων και δράσης που φτιάχνουν οι ίδιοι, η εικόνα θα αλλάξει. Θα παρατηρήσουμε τότε ότι όχι μόνο υπάρχουν πολιτικές ζυμώσεις στη νεολαία, αλλά υπάρχουν και πολλά ελπιδοφόρα μηνύματα για τη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου να υπάρχουμε ως πολίτες του κόσμου. Είναι, για παράδειγμα, ενδιαφέρον ότι τα θέματα που κινητοποιούν τους νέους και γύρω από τα οποία καλλιεργείται ο πολιτικός λόγος, είτε εξ αρχής είτε πολύ γρήγορα ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα και τους περιορισμούς τους. Οι συλλογικότητες που αναπτύχθηκαν γύρω από τα κινήματα των πλατειών, για παράδειγμα, είναι συλλογικότητες που σε μεγάλο βαθμό κινούνται με επιτυχία μεταξύ του εθνικού, του δια-εθνικού και του παγκόσμιου, τόσο σε επίπεδο θεματολογίας όσο και σε επίπεδο στοιχειώδους τουλάχιστον επικοινωνίας. Στην εξέλιξη αυτή, τόσο ως μέσο όσο και ως τρόπος διάχυσης και εξοικείωσης με καινούρια ρεπερτόρια εικόνων, συμβόλων και λόγου, έχουν συμβάλει βέβαια καθοριστικά το διαδίκτυο και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Εδώ είναι το δεύτερο σημείο που αξίζει να σταθούμε. Οι σημερινοί νέοι και νέες είναι αυτοί που γεννήθηκαν από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 έως τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας. Είναι, δηλαδή, παιδιά που δεν διανοούνται έναν κόσμο πριν το διαδίκτυο και την ψηφιακή εποχή. Η σκέψη και ο λόγος τους έχουν αναπτυχθεί με αναφορά στις νέες τεχνολογίες – σε πλαίσιο, δηλαδή, πολύ διαφορετικό από αυτό των μεγαλύτερων ηλικιών. Η γενιά του Instagram, του Facebook, του Snapchat, του Twitter, του Youtube και του Netflix είναι μια γενιά που λειτουργεί με διαφορετικές αναφορές, διαφορετική σχέση με την κειμενικότητα και διαφορετικούς χρόνους από τις προηγούμενες. Η εικόνα, η διάδραση, η ταχύτητα της μετάδοσης του μηνύματος, η πολλαπλασιαστικότητα και ο διαμοιρασμός είναι συγκροτητικά στοιχεία της νεανικής κουλτούρας σήμερα. Το ίδιο και οι πυκνές αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Σκηνές και ήρωες από κόμιξ, κινηματογραφικές ταινίες και διαδικτυακές σειρές, ατάκες και συνθήματα, διαπλέκονται με την εμπειρία, την διαμεσολαβούν και εντάσσονται στην προσπάθεια κριτικής αποτίμησής της. Και οι σκέψεις τους μοιράζονται γρήγορα, με λόγο και εικόνα, όχι πια στους φίλους, το σχολείο ή τους παραδοσιακούς τόπους κοινωνικοποίησης (ή τουλάχιστον όχι μόνο σε αυτούς), αλλά στην παγκόσμια κοινότητα των νέων, το διαδίκτυο. Και το τρίτο σημείο: οι σημερινοί νέοι είναι η πρώτη γενιά στην σύγχρονη ιστορία που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε σε μια εποχή μετα-ουτοπική. Μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που η ελπίδα δεν μοιάζει προφανής, ούτε ως προς το περιεχόμενο ούτε προς την κατεύθυνσή της. Όχι μόνο δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά μαζί του κατέρρευσε και μια από τις μεγαλύτερες ουτοπίες του 20ου αιώνα, που τροφοδοτούσε με ελπίδα τα νεανικά κινήματα των μεταπολεμικών τουλάχιστον δεκαετιών. Και εδώ ίσως είναι το πιο κρίσιμο από τα στοιχεία που διαφοροποιεί τη σχέση των σημερινών νέων με την πολιτική συγκριτικά με αυτή των προηγούμενων γενιών. Ο πολιτικός λόγος των σημερινών νέων συμπυκνώνεται γύρω από την προσπάθεια αποτροπής του κακού: καταστροφή του πλανήτη, κρατική καταστολή, καταπίεση της διαφορετικότητας. Και το κάνουν καλά, αφού είναι μεγάλο το ποσοστό που διάγουν το βίο τους με βάση της επιλογές τους. Αυτό όμως που δεν έχουν είναι η ελπίδα ότι μπορεί ο κόσμος να αλλάξει ριζικά – η προσδοκία σε αυτό που φαντάζει αδύνατο.

Με μαεστρία μαγιάρου βιολιστή χαϊδεύει κάθε ακροδεξιό αυτί ο πρωθυπουργός του Βορίδη και του Αδώνιδος, μιλώντας για το μεταναστευτικό πρόβλημα (sic) και χαρακτηρίζοντάς το ζήτημα «εθνικής ασφάλειας». Την παλιά παρτιτούρα, αυτήν που έλεγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσκαλεί τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και δεν φυλάσσει τα θαλάσσια σύνορα, την πέταξε να την φάνε οι γλάροι. Τώρα, που παραδέχεται ότι ο 75% όσων έρχονταν το 2015 ήταν δυστυχισμένοι άνθρωποι από τη Συρία, υπόσχεται ενίσχυση των θαλάσσιων συνόρων για να προστατευτεί ο περιούσιος ελληνικός λαός από την απειλή. Διότι απειλή είναι κατά τον μαέστρο οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες. Παίζει, λοιπόν, τη σονάτα «μαζικές απελάσεις», αυτοσχεδιάζοντας περί ασφαλών χωρών, ενώ προετοιμάζει το κοινό του για νέες συρματοπλεγμένες «Αμυγδαλέζες». Κάπως έτσι θα γλιτώσουμε από τους ξένους, τους πάσχοντες από ανία και πλήξη, οι οποίοι παίρνουν μωρά παιδιά στην αγκαλιά και φεύγουν από τις πατρίδες τους, θαλασσοπνίγονται και φτάνουν στη δική μας έτσι, για να ζήσουν την περιπέτεια. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης λέγεται ότι κατά την έναρξη των εργασιών του 12ου Συνεδρίου της ΟΝΝΕΔ πρότεινε στους νέους και τις νέες να τον βοηθήσουν ώστε ο κόσμος να αντιληφθεί επιτέλους πως χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν είναι ασφαλείς

Δεν είναι καινούρια η επωδός σύμφωνα με την οποία τα χαμηλής ποιότητας πολιτιστικά αγαθά «τα ζητάει ο κόσμος». Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι -οι πολλοί- που έχουν χαμηλές απαιτήσεις ή/και που δεν έχουν διάθεση να καταβάλλουν την απαιτούμενη προσπάθεια για να γευθούν κάτι πιο εκλεπτυσμένο. Εδώ, μια σειρά λέξεων, απρόσωπων και ουδέτερων, καταγράφουν ένα είδος πολιτισμικού ΤΙΝΑ. Στο στόχαστρο βρίσκονται και πάλι οι κοινωνικά ασθενέστερες τάξεις, οι πιο απομακρυσμένες από τα υψηλότερης ποιότητας πολιτιστικά αγαθά. Ποιος όμως ορίζει την αξιακή τους κλίμακα; Η προσφυγή σε ό,τι υποδεέστερο είναι πράγματι ελεύθερη επιλογή; Οι πολιτιστικές πολιτικές έχουν ποτέ αναζητήσει τρόπο να αγκαλιάσουν το σύνολο των πολιτών, δίνοντας έτσι απάντηση στην ταξικότητα της πρόσβασης στον πολιτισμό;

Δεν έρχονται επί τούτου οι πρόσφυγες (οι «λαθρομετανάστες», κατά Σαμαρά και πάρα πολλούς άλλους, στελέχη, ιεράρχες, δημοσιολογούντες και δεν συμμαζεύεται), που αφήνουν πίσω τους σπίτια, πατρίδα, «θήκες προγόνων», για να εξισλαμίσουν την Ελλάδα και κατ’ επέκταση τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»; Απάντηση από τη Ν.Δ. δεν πρόκειται να δοθεί. Είναι τέτοιος ο αμοραλισμός και ο κυνισμός τού «είπα, ξείπα» χωρίς τσίπα, ώστε η μόνη απάντηση είναι τα «Ουγγαρίσματα». Α, ναι, και οι εκκενώσεις κλειστών σχολείων όπου βρήκαν απάγκιο κατατρεγμένοι άντρες και γυναίκες με τα παιδιά τους. Όλο το δόγμα της ασφάλειας μέσα στο τρομοκρατημένο βλέμμα ενός παιδιού που, κρατώντας κάποιο παιχνίδι, επιβιβάζεται στην κλούβα, με τους κεφαλοθραύστες έτοιμους μην τυχόν και διασαλευτεί η μόλις επιτευχθείσα τάξις και ασφάλεια. Σε απευθείας μετάδοση μάλιστα.

Καθαρά από οικολογική ευαισθησία ζητάει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου να ακριβύνει το νερό. Μην τον παρεξηγείτε. Μπορεί η αύξηση των τιμολογίων να καθιστά ελκυστικότερη την ΕΥΔΑΠ σε επίδοξους αγοραστές, αλλά αυτό είναι εντελώς δευτερεύον θέμα. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζει οικολογικές ανησυχίες ο Μπάμπης. Τις προάλλες είχε προτείνει να διαθέσουμε το δημοσιονομικό μαξιλάρι στις τράπεζες για να μπορούν να ζευγαρώνουν ήσυχες και να γεννάνε τα μικρά τους. Και ήταν και πολύ ευχαριστημένος όταν διαθέσαμε 50 δισ. για να τις αναδασώσουμε. Είναι και κάτι πρωτόγονες φυλές τραπεζιτών που ζουν εκεί πέρα και οφείλουμε να τις προστατεύσουμε. Διότι εμείς δεν είμαστε τίποτα κάφροι σαν τον Μπολσονάρου που θέλει να κάνει οικόπεδα τον Αμαζόνιο.

Η τελευταία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τη σφραγίδα της στις αλλαγές της μεταμνημονιακής περιόδου στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν του σχεδίου της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, του ΣΕΒ και της τρόικας επί δεύτερου μνημονίου. Επανατοποθετώντας τις κλαδικές συμβάσεις στην καρδιά του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων και ρύθμισης των όρων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ταυτόχρονα το φιλί της ζωής στα συνδικάτα, δίνοντάς τους πίσω το πεδίο δράσης που είχαν χάσει με τα μνημόνια, ενώ με την επαναφορά της επεκτασιμότητας βελτίωσε τους μισθούς και τους λοιπούς όρους εργασίας χιλιάδων εργαζομένων. Επιστρέφοντας στη μνημονιακή λογική, το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο θέτει ξανά στο στόχαστρο τις εθνικές κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, βάζοντας εμπόδια στη σύναψη και στην εμβέλειά τους με τέσσερις διακριτές επεμβάσεις. Πρώτον, εισάγει εξαιρέσεις από το πεδίο κάλυψής τους για εν δυνάμει χιλιάδες επιχειρήσεις με οικονομικά προβλήματα και με αδιευκρίνιστες προϋποθέσεις που θα ορίσει με υπουργική απόφαση ο υπ. Εργασίας. Οι εξαιρέσεις είναι τυπικά δυνητικές για τους κοινωνικούς ανταγωνιστές, εφόσον είναι μεν στη διακριτική ευχέρεια των τελευταίων να τις εισαγάγουν στην κλαδική σύμβαση, αλλά όταν δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη αυτές μπορεί να επιβληθούν αυτοδίκαια μέσω επιχειρησιακών. Δεύτερον, το πολυνομοσχέδιο νομιμοποιεί τις προς τα κάτω παρεκκλίσεις τοπικών κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τους όρους των αντίστοιχων εθνικών κλαδικών, σε πλήρη αντίθεση με τα διεθνώς ισχύοντα. Τρίτον, δυσκολεύει τόσο πολύ την επέκταση των εθνικών κλαδικών συμβάσεων και προβλέπει τέτοιες εξαιρέσεις από την εφαρμογή της, που στην πράξη υπονομεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις σε αυτό το επίπεδο, με το να παρέχει αντικίνητρα στους εργοδότες να συμμετέχουν στις εργοδοτικές οργανώσεις. Τέταρτον, τυπικά μεν διατηρεί, αλλά στην πράξη καταργεί τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία των συνδικαλιστικών οργανώσεων του ιδιωτικού τομέα. Ακυρώνει δηλαδή ένα μέσο πίεσης των συνδικάτων για τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων, δίνοντας κίνητρα στις εργοδοτικές οργανώσεις να μην προσέρχονται ή να είναι αδιάλλακτες στις διαπραγματεύσεις. Οι παραπάνω επεμβάσεις δεν ακυρώνουν μόνο το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης στο πεδίο των συλλογικών εργασιακών σχέσεων. Πλήττουν ευθέως τον ίδιο τον θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων και απειλούν τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα με πλήρη αφανισμό. Αγνοώ εάν και κατά πόσο αυτό αποτελεί συνείδηση των ίδιων των συνδικάτων και εάν αυτή η συνείδηση θα μπορούσε να τα οδηγήσει στη συγκρότηση κοινού μετώπου.