Macro

Τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν θέλουν να έχουν επιτυχία στον αγώνα τους μακροπρόθεσμα, πρέπει να υιοθετήσουν οργανωτικές καινοτομίες ανάλογες με την απεύθυνση που θέλουν να έχουν. Οι ευρείς και πορώδης ομόκεντροι κύκλοι μελών, υποστηρικτών και κριτικών ψηφοφόρων αναζωογονούν τη συμμετοχικότητα και τη δημοκρατία, και αυτό μπορεί να συμβεί με τη δημιουργία ψηφιακών δικτύων και ηλεκτρονικών πλατφορμών με διαβουλευτική ή/και αποφασιστική σημασία. Κι από την άλλη μεριά, η ίδια αυτή κίνηση δεν χρειάζεται να οδηγήσει στη ρευστοποίηση των ενδιάμεσων οργάνων που είναι ταυτόχρονα εντολείς και εντολοδέκτες, από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω.

Αυτό που αναδύεται από τα υψηλά δώματα του «Πύργου των Καταιγίδων» επί της οδού Πειραιώς δεν είναι ούτε οσμή σκανδάλου, ούτε οσμή σκευωριών, ούτε οσμή πολιτικών διώξεων. Είναι η αποφορά της σήψης.

Την ίδια στιγμή η Φώφη Γεννηματά εκτίναξε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης επιστρατεύοντας ό,τι πρόχειρο λογοπαίγνιο βρήκε με γέφυρα. Αυτή η γέφυρα δεν είναι για τα δόντια σας, κύριε Τσίπρα, είπε μιλώντας σε πολυπληθές ακροατήριο στη Θεσσαλονίκη. Καμία γυναίκα κεντροαριστερού πρωτομάστορα δεν θα δεχτεί να χτιστεί στα σαθρά της θεμέλια. Τα διόδια της γέφυρας ΣΥΡΙΖΑ - ΑντιΣΥΡΙΖΑ είναι πανάκριβα για τα τίμια Ι.Χ. της μεγάλης σοσιαλιστικής παράταξης, προσέθεσε καταχειροκροτούμενη. Σταματήστε, επιτέλους, κύριε Τσίπρα να το παίζετε Χαρίλαος Τρικούπης. Είναι η γέφυρα των στεναγμών της πολιτικής σας χρεοκοπίας, κατέληξε, πριν την κατεβάσουν με τρόπο από το βήμα. Παραλλήλως ο Λοβέρδος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε με σφαίρες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παρομοίως. Ελπίζουμε.

Διαμορφώνεται ένα πλαίσιο καυτών κοινωνικών και πολιτικών αναγκών και αιτημάτων, το οποίο -οι όποιες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ- θα πρέπει να συνομολογήσουν, ώστε η νέα αυτή πολιτική και κοινωνική συμμαχία να έχει στέρεες βάσεις και να αποτελέσει ένα σχέδιο μακράς πνοής.

Το Podemos και οι «επαναστατημένοι» δήμοι είναι προϊόντα του κινήματος 15Μ, του κινήματος των «αγανακτισμένων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι θεσμοί που βρίσκονται πιο κοντά στους πολίτες μπόρεσαν να προχωρήσουν περισσότερο προς το να δώσουν απτή μορφή στα αντιολιγαρχικά και αμεσοδημοκρατικά οράματα του 2011. Η θεαματική πρωτοβουλία του Iñigo Errejon μπορεί να συμβάλει στο να ξεμπλοκαριστεί μια κατάσταση όπου όλα τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα αντιμετωπίζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνονται οράματα του παρελθόντος και να μην είναι δυνατό να οικοδομηθούν δεσμοί με τον κόσμο της εργασίας, της επισφάλειας και της ανεργίας. Ο Errejon δείχνει σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο πώς η προβληματική του «αριστερού λαϊκισμού», που ώς τώρα φαινόταν να χρησιμεύει μόνο για το πώς αριστερά κόμματα μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές, είναι μια προβληματική που μπορεί να επεκταθεί προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης των πρακτικών ενός εναλλακτικού σχεδίου και όχι να οδηγήσει στην υποχώρηση σε έναν παραδοσιακό αριστερό πολιτικό λόγο.

Στο διάστημα που απομένει μέχρι τις ευρωπαϊκές εκλογές θα πρέπει να γίνει μια προσπάθεια ουσιαστικής αναδιαμόρφωσης της ευρωπαϊκής ατζέντας, στην κατεύθυνση της ανάκτησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου, με προοδευτικούς όρους. Κι εμείς, στο πλαίσιο της δραστηριότητας της επιτροπής ευρωπαϊκών υποθέσεων, αλλά και της συμμετοχής των αποστολών μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προσπαθούμε να θέσουμε προοδευτικές προτεραιότητες, είτε αυτές αφορούν στην ανάπτυξη, είτε αφορούν στην προστασία των κοινωνικών αγαθών, είτε αφορούν στον κρίσιμο τομέα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης θα πρέπει να διαμορφώσει ξανά την ατζέντα και να μην επιτρέψουμε άλλο τη διολίσθησή της σε πρακτικές κοινωνικών αποκλεισμών, φοβικότητας, συντηρητισμού και εθνικισμών.

Οι πολιτικές για την άρση των έμφυλων ανισοτήτων στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο συνιστούν βασικές προϋποθέσεις για την ουσιαστική και μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση των δημογραφικών προκλήσεων. Παράλληλα, είναι κομβικό να αντιμετωπίσουμε τη φροντίδα ως πολιτικό πρόβλημα, να κατανοήσουμε ότι το μοντέλο του αυτοσυντηρούμενου άνδρα-κουβαλητή είναι παραπλάνηση, και να επινοήσουμε ένα μοντέλο κοινωνικής πολιτικής που θα αναγνωρίζει τη φροντίδα και ως οικονομικό μέγεθος και ως στοιχείο κοινωνικής & προσωπικής ευημερίας. Αυτό σημαίνει πλήρη αναδιοργάνωση του κοινωνικού χρόνου, ανατροπή του αξιακού συστήματος με το οποίο απαξιώνεται η εργασία φροντίδας, και εφαρμογή ολοκληρωμένων πολιτικών για την εξισορρόπηση επαγγελματικής και ιδιωτικής / οικογενειακής ζωής.

Αυτό που χρειάζεται για μας είναι να δημιουργήσουμε τις οργανωτικές δομές -γι’ αυτό έχει νόημα το συγκεκριμένο άρθρο που μιλάει για την υποχρέωση των οργανισμών στη Λυρική, στο Μέγαρο, στο Κέντρο Κινηματογράφου-την καλλιτεχνική ανεξαρτησία -είπε ο κύριος Ξυδάκης, την υποχρέωση να μπορεί να επιλέγεται ο καλλιτεχνικός διευθυντής με ελεύθερο δημόσιο διαγωνισμό-και την ασφάλεια και αξιοπρέπεια των εργαζομένων, όπως ορίζει σε πάρα πολλά περιστατικά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.