Macro

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τη δεδομένη στιγμή, για τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. νομίζουμε ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εξής δεδομένα: Το πρώτο είναι η πολύ σημαντική προσπάθεια που έκανε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο προγραμματικό επίπεδο, μέσα από την πρόσφατη Συνδιάσκεψή του, αλλά και τις επιμέρους παρεμβάσεις του προέδρου του για την οικονομία, την εργασία, το περιβάλλον, την υγεία κ.λπ. Στη διαδικασία αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. συνομίλησε με την κοινωνία των πολιτών, με την επιστήμη και κυρίως συζήτησε συλλογικά, αποσαφηνίζοντας και εμβαθύνοντας τις θέσεις και το σχέδιό του. Η παρακαταθήκη αυτή μπορεί να γίνει η βάση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., ως σύγχρονη Αριστερά, θα δημιουργήσει σταθερές πολιτικές σχέσεις και ταυτίσεις με την εκλογική του βάση, σταθεροποιώντας την και διευρύνοντάς την. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει πάψει πλέον να είναι μονοθεματική, περιστρεφόμενη γύρω από την πανδημία, και η εκκίνηση από έναν σύγχρονο, συνεκτικό και καλά επεξεργασμένο προγραμματικό λόγο είναι αυτή που μπορεί να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. το προβάδισμα, ειδικά συγκρινόμενη με τους αναχρονισμούς που προωθεί η Ν.Δ. σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Το δεύτερο δεδομένο είναι η διαχρονικά προνομιακή σύνδεση και επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. και γενικότερα της Αριστεράς με τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που σήμερα δίνουν τον τόνο στην κοινωνική κινητικότητα και διαμαρτυρία. Η νεολαία αποτελεί για τη Ν.Δ. μια μεγάλη ανοιχτή πληγή, την οποία προσπαθεί να κλείσει με σπασμωδικές κινήσεις που φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως λ.χ. το voucher των 150 ευρώ, τη στιγμή που στα μεγάλα και ουσιαστικά (ιδίως στην Παιδεία και στην εργασία) εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. έχει τον χώρο και τις προϋποθέσεις να διευρύνει ακόμα περισσότερο την απήχησή του στη νέα γενιά, κάτι που ήδη έχει επιτύχει επιλέγοντας σωστά «να πάρει επάνω του» το θέμα της υπεράσπισης της δημόσιας Παιδείας. Αντίστοιχης σπουδαιότητας είναι η κοινωνική κινητικότητα που υπάρχει γύρω από τα έμφυλα ζητήματα. Ο αντιφεμινισμός, η επίθεση στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, η ομοφοβία είναι κοινά χαρακτηριστικά ακραία συντηρητικών τάσεων σε όλο τον κόσμο. Με την έννοια αυτή, η συζήτηση και η αντιπαράθεση στη χώρα μας γύρω από τις γυναικοκτονίες, την έμφυλη βία, τον βιασμό και τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και το δικαίωμα της επιλογής στην αναπαραγωγή, είναι ένα σημαντικό πεδίο αγώνα για την ανάσχεση μιας ακραία συντηρητικής στροφής που επιχειρείται και, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν μια τεράστια κοινωνική δυναμική με προοδευτικά χαρακτηριστικά. Το τρίτο και τελευταίο δεδομένο, το οποίο θα αναδειχθεί περισσότερο καθαρά όσο θα πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές, έχει να κάνει με την εκλογική στρατηγική των κομμάτων. Η απλή αναλογική είναι μια παράμετρος που θα επηρεάσει σημαντικά τις προτεραιότητες των κομμάτων και των ψηφοφόρων τους μπροστά στην κάλπη. Το «να καεί» η απλή αναλογική φαίνεται να είναι ένα όλο και δυσκολότερο εγχείρημα για τη Ν.Δ., που κινδυνεύει να παγιδευτεί στον σχεδιασμό των διπλών εκλογών, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. όχι απλώς θα ζητάει την πρωτιά έστω και με μία ψήφο για να εξασφαλίσει μια προοδευτική κυβέρνηση από τις πρώτες εκλογές, αλλά θα έχει ήδη περιγράψει και τις προγραμματικές προϋποθέσεις και τις κοινωνικές συμμαχίες στις οποίες αυτή θα στηριχθεί, σύμφωνα με όσα αναφέραμε.

Αν στηρίξεις την κύρια κριτική σου σε ζητήματα ατομικής διαφθοράς, αλαζονείας κ.λπ., περνώντας σε δεύτερη μοίρα τα καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά σου μέτωπα, είναι σαν να λες στον κόσμο ότι οι διαφορές σου με τους πολιτικούς αντιπάλους δεν είναι στην ουσία της πολιτικής, αλλά ότι απλώς οι άλλοι είναι λαμόγια, εμείς είμαστε τίμιοι και αυτό αρκεί. Πράγμα το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι οι πολιτικές είναι δεδομένες και οι πολίτες αρκεί στις εκλογές να επιλέξουν τους έντιμους και τα προβλήματα θα λυθούν, διότι το πρόβλημα είναι η κλεψιά και οι μίζες. Προφανώς μια τέτοια αντίληψη, αν εμπεδωθεί και αν αποτελέσει την ουσία της πολιτικής, δεν είναι παρά η βασιλική οδός προς την αποτυχία. Για να επιτύχει μια αριστερή και προοδευτική πολιτική δύναμη, πρέπει να πείσει τον κόσμο και για το πολιτικό της πρόγραμμα -πρωτίστως- και για τους ανθρώπους που θα το υλοποιήσουν. Και πρέπει να δείξει ότι δεν είναι μόνο φαύλη η Ν.Δ., αλλά και αρνητική για την κοινωνία η πολιτική της.

Η ψηφιακή τεχνολογία παίζει έναν κεντρικό ρόλο στην πολιτική, την οικονομία, και την κοινωνική ζωή σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ως μέρος του αμερικανικού αυτοκρατορικού σχεδίου, οι διεθνικές εταιρείες των Ηνωμένων Πολιτειών αναβιώνουν την αποικιοκρατία στο Νότο με την κυριότητα και τον έλεγχο της πνευματικής ιδιοκτησίας, της ψηφιακής νοημοσύνης, και των υπολογιστικών μέσων. Οι περισσότερες βασικές υποδομές, βιομηχανίες και λειτουργίες που συνδέονται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία αμερικανικών διεθνικών επιχειρήσεων, που είναι συντριπτικά κυρίαρχες εκτός των αμερικανικών συνόρων. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, όπως η Microsoft και η Apple, κυριαρχούν στις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες ως μονοπώλια πνευματικής ιδιοκτησίας. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η άνιση ανταλλαγή και η ανισοκατανομή, που αυξάνουν την εξάρτηση της περιφέρειας και διαιωνίζουν τη μαζική οικονομική εξαθλίωση και την παγκόσμια φτώχεια. Όμως, υπάρχουν πάντα εκείνοι που αντιστέκονται στις δυνάμεις της εξουσίας. Η αντίσταση στις μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας στο Νότο έχει μια μακρά ιστορία, που χρονολογείται από τις ημέρες των διεθνών διαμαρτυριών κατά της IBM, της Hewlett Packard, και άλλων εταιρειών που ασκούσαν επιχειρηματικές δραστηριότητες στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου υιοθέτησαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα το ελεύθερο λογισμικό και τα παγκόσμια κοινά ως μέσο αντίστασης στην ψηφιακή αποικιοκρατία, έστω και αν πολλές από αυτές τις πρωτοβουλίες στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, έχουν κάνει την εμφάνισή τους νέα κινήματα κατά της ψηφιακής αποικιοκρατίας. Όμως, όλα αυτά είναι ένα μόνο μέρος της συνολικής εικόνας. Η οικολογική κρίση που δημιουργήθηκε από τον παγκόσμιο καπιταλισμό απειλεί να καταστρέψει οριστικά, σε σύντομο διάστημα, τη ζωή πάνω στη γη, και γι’ αυτό οι επιλογές που αφορούν την ψηφιακή οικονομία πρέπει να συνδέονται με την περιβαλλοντική δικαιοσύνη και τους ευρύτερους αγώνες για ισότητα. Η εξουδετέρωση της ψηφιακής αποικιοκρατίας απαιτεί ένα διαφορετικό εννοιολογικό πλαίσιο που θα αντιστρατεύεται τα γενεσιουργά της αίτια και τους βασικούς πρωταγωνιστές της, σε συνδυασμό με κινήματα βάσης που θέλουν να αντιταχθούν στον καπιταλισμό και τον αυταρχισμό, στην αμερικανική αυτοκρατορία, και στους θεωρητικούς υποστηρικτές της.

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος βρέθηκε στο στόχαστρο όχι για τις πράξεις του αλλά για τις απόψεις του. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο. Η αναβίωση δηλαδή άλλων εποχών, όταν η ποινικοποίηση της γνώμης οδηγούσε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κι εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η οποία, αντί να υπερασπιστεί την αρχική της απόφαση και να βραβεύσει τις πράξεις του διασώστη (που αυτές ήταν και το κίνητρο για να συμπεριληφθεί στην αρχική λίστα), αποδέχτηκε –εμμέσως πλην σαφώς– ότι οι δημόσια εκφρασμένες κριτικές απόψεις του αναιρούν τη σπουδαιότητα των πράξεών του οι οποίες παύουν αυτόματα να θεωρούνται άξιες για βράβευση! Τι μας λένε, δηλαδή; Ότι η πολιτεία  δεν είναι δυνατόν να βραβεύσει κάποιον ο οποίος την έχει κριτικάρει; Ότι πρέπει να σιωπούμε για να μη θιγεί η εικόνα της χώρας ή ότι είναι λάθος να απαιτούμε να αλλάξει στάση η Ελλάδα και τα σώματα ασφαλείας να σέβονται τη νομιμότητα; Ότι η δημοκρατία που ευαγγελίζονται δεν είναι τόσο ανεκτική στην κριτική; Λέει σε ένα σημείο συνέντευξής του στον ιστότοπο ieidiseis.gr, ο κοσμήτορας πολιτικών επιστημών του Παντείου, Δημήτρης Χριστόπουλος: «Θεωρώ ότι στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε μια στρατηγική ιδεολογική επίθεση ενός νεοσυντηρητικού αυταρχισμού που δεν κομίζει καλά νέα στην ποιότητα της δημοκρατίας μας. Σε αυτό πρωταγωνιστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με όλα τα πρωτοπαλίκαρα της μεταπολιτευτικής Άκρας Δεξιάς που έχει δίπλα του. Και αυτές οι πολιτικές επιλογές στο τέλος θα καταπιούν και τον ίδιο». Η προσωπική τύχη του Κ. Μητσοτάκη μάς αφήνει παγερά αδιάφορους. Η ποιότητα της δημοκρατίας όμως, είναι υπόθεση όλων. Γι’ αυτό και οι ευθύνες της Προέδρου της Δημοκρατίας είναι αντιστρόφως ανάλογες με το ρόλο που της επιφυλάσσει το σύνταγμα. Από την ίδια εξαρτάται πώς θα διαχειριστεί το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Ο ευτελισμός του, πάντως, δεν θα έπρεπε να είναι στις επιλογές της.  

Τριάντα έξι ακίνητα δηλώνει στο πόθεν έσχες του ο Μητσοτάκης. Όχι, για να μην λέτε ότι δεν έχουμε ανάπτυξη. Και για να μην λέτε και ότι δεν δίνουν οι τράπεζες ρευστότητα, έχει και ενάμισι εκατομμύριο δάνεια. Έτσι είναι, άμα περνάμε καλά στα παρασκήνια, βγαίνει και στο πόθεν έσχες. Έχει δουλέψει σκληρά ο άνθρωπος, να τα λέμε αυτά. Όχι σαν κάτι χαραμοφάηδες που την κοπανάνε κάθε σαββατοκύριακο. Αν ξεκινήσουμε από το 2004 που μπήκε στην πολιτική, προκύπτει ότι αποκτά δυόμισι ακίνητα τον χρόνο. Κάθε φορά που ήταν εισηγητής σε νομοσχέδιο, πρέπει να του έδιναν και από ένα σπίτι, δεν εξηγείται αλλιώς. Πω πω, ευτυχώς που μείωσε οριζόντια τον ΕΝΦΙΑ ο άνθρωπος, γιατί θα είχε ένα σκασμό λεφτά να πληρώσει. Αλλά είστε προκατειλημμένοι. Ο Τσίπρας, που νοικιάζει εξοχικό 500 ευρώ τον μήνα και τρώει ψάρια στην ψαροταβέρνα, δεν σας πείραξε, τα 36 ακίνητα του Μητσοτάκη σας πειράζουν. Και έφαγε και μια ολόκληρη μπριζόλα τομαχόουκ στη Θεσσαλονίκη. Πώς δικαιολογείται από την κοινοβουλευτική του αποζημίωση; Εκείνο που δεν είδαμε στο πόθεν έσχες Μητσοτάκη ήταν η γνωστή εταιρεία της Μαρέβας, Tipsif Isate Personal Ventures με έδρα τις Νήσους Φοροάποφευγ. Κατέθεσε βέβαια κάτι ιδιωτικά συμφωνητικά η Μαρέβα, που αποδεικνύουν ότι τη μεταβίβασε το 2016 σε ένα ρακούν. Το οποίο το 2020 τη μεταβίβασε σε ένα άλλο ρακούν.

Βασική προϋπόθεση για να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να κινηθεί προς τα αριστερά. Παρά τη διαρκή παραφιλολογία του πολιτικοδημοσιογραφικού συμπλέγματος για την ανάγκη να στραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο, οι ενδείξεις της πραγματικής πολιτικής κίνησης είναι διαφορετικές. Συγκεκριμένα: Πρώτον, σε όλη την Ευρώπη η μετατόπιση της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας προς το Κέντρο και η προσχώρησή της στο νεοφιλελευθερισμό οδήγησαν στην αποδυνάμωση και την περιθωριοποίησή της. Δεύτερον, η ιδεολογική και πολιτική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη συντελεστεί με την υιοθέτηση του μνημονίου. Και είναι αυτή η μετατόπιση που κατά κύριο λόγο τον απομάκρυνε από τα κοινωνικά στρώματα στα οποία κατεξοχήν αναφερόταν. Τρίτον, οι διαρκώς αυξανόμενες διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΜέΡΑ25 καταδεικνύουν ότι είναι σημαντική η «αριστερή δυσαρέσκεια» στις τάξεις του κόμματος. Τέταρτον, το κοινωνικό μπλοκ που εκφράζει η ΝΔ, έχει οικοδομηθεί από την εποχή του δημοψηφίσματος σε μια πολύ σκληρή αντιΣΥΡΙΖΑ λογική. Η αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά σε μεγάλο βαθμό στοιχείο ταυτότητας για αυτούς τους πολίτες. Κατά συνέπεια, μοιάζει απίθανο να τους θέλξει ο ΣΥΡΙΖΑ στο προσεχές μέλλον, όσο “μετριοπαθής” και αν εμφανιστεί. Αυτό που θεωρώ ότι λείπει από το πολιτικό σκηνικό είναι το πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ που θα καταθέσει μια αριστερή εναλλακτική πρόταση σε αντιπαράθεση με αυτή της ΝΔ. Αντιπαραθετική πρόταση όχι μόνο στα πιο προκλητικά σημεία της πολιτικής Μητσοτάκη, αλλά στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα της. Μια τέτοια αριστερή πρόταση θα μπορούσε να δημιουργήσει ευρείες συσπειρώσεις, να κινητοποιήσει ξανά όσους έχουν αποσυρθεί την εκλογική διαδικασία, να εκφράσει πολιτικά τα στρώματα που βλέπουν τη ζωή τους να επιδεινώνεται. Να διαμορφώσει δηλαδή όρους ηγεμονίας. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να επιλέξει την οικοδόμηση του αριστερού εναλλακτικού μπλοκ. Η ενσωμάτωσή του στην κυρίαρχη πολιτική δεν του το επιτρέπει. Το πρόβλημα του όμως είναι ότι όσο απομακρύνεται από τα αριστερά, τόσο θα αποδυναμώνεται. Όσο πιο πολύ θα μετατρέπεται σε ένα παραδοσιακό «κόμμα εξουσίας», τόσο θα απομακρύνεται από την εξουσία.

Το πρόσφατο σκάνδαλο της εταιρείας υπηρεσιών πληρωμών Wirecard από την οποία "πέταξαν" 1,9 δισ. ευρώ, χωρίς οι εποπτικές αρχές να αντιληφθούν τίποτε εγκαίρως είναι άλλο ένα πρόσφατο δείγμα αποτυχίας της γερμανικής κρατικής μηχανής. Όμως το στοίχημα από το οποίο κατεξοχήν θα κριθεί η αξιοπιστία της είναι ακόμη ανοικτό – και αφορά την πρόκληση του εμβολιασμού του γερμανικού πληθυσμού εναντίον του κορονοϊού.  Ήταν ένα δείγμα (κακώς εννοούμενης) προνοητικότητας της Άγκελα Μέρκελ το να πιέσει για την ανάληψη της ευθύνης προμήθειας εμβολίων συνολικά από την Κομισιόν, ώστε η δική της κυβέρνηση να μείνει πολιτικά αλώβητη από το φιάσκο που, όπως προβλεπόταν, ακολούθησε.  Όμως το πρόβλημα εδώ και καιρό δεν έγκειται στην προμήθεια των εμβολίων, αλλά στην ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσεται το εμβολιαστικό πρόγραμμα.  Οι γερμανικές αρχές ανακοίνωσαν με αισιοδοξία ότι επιτεύχθηκε ο εμβολιασμός του 50% του πληθυσμού – όμως το Ινστιτούτο Κοχ επιμένει ότι μόνο με ποσοστά περί το 85% θα επιτευχθεί τείχος ανοσίας. Και με την εμφάνιση της μετάλλαξης Δέλτα του κορονοϊού ο αριθμός των κρουσμάτων παίρνει και πάλι την ανιούσα.  Ωστόσο, οι ρυθμοί εμβολιασμού έχουν σχετικά φρενάρει, για λόγους τόσο οργανωτικούς όσο και υποκειμενικούς. Η δε πορεία προς τις ομοσπονδιακές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου περιπλέκει τα πράγματα, δίνοντας ευθέως πολιτική διάσταση σε κάθε επιλογή σχετικά με την υποχρεωτικότητα των εμβολίων ή τη θέσπιση περιορισμών για τους ανεμβολίαστους.  Ήδη ο υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών για την καγκελαρία, Άρμιν Λάσετ, πήρε τις αποστάσεις του από τις αποφάσεις της κυβέρνησης Μέρκελ, αρνούμενος τη λογική της υποχρεωτικότητας, καθώς κάτι τέτοιο βρίσκει απήχηση στην βαθιά ριζωμένη μεταπολεμικά αντίληψη των Γερμανών ότι οι ελευθερίες, η ιδιωτικότητα και η αυτοδιάθεση του σώματος είναι αναπαλλοτρίωτα αγαθά.  Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι το μόνο υποχρεωτικό εμβόλιο στη Γερμανία, αυτό κατά της ανεμοβλογιάς, καθιερώθηκε μόλις πέρσι.

Ο Π. Καστίγιο, έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης, την ισχυρή πλειοψηφία της Δεξιάς στη Βουλή αλλά και ότι ο φόβος και η ανασφάλεια έχει περάσει και στα λαϊκά στρώματα, επιχειρεί να καθησυχάσει την κοινωνία αντικρούοντας βασικά στοιχεία της δεξιάς προπαγάνδας, έχοντας στο νου προφανώς και το διεθνή παράγοντα. Έτσι, οι εκκλήσεις του για ενότητα απευθύνονται και «στην ηγέτιδα της Λαϊκής Δύναμης, κυρία Φουτζιμόρι», ενώ δηλώνει ότι δεν σκοπεύουμε μέσω της αλλαγής Συντάγματος να εφαρμόσουμε κάποιο μοντέλο άλλης χώρας, υπόσχεται μια κυβέρνηση όλων των περουβιάνων χωρίς καμία εξαίρεση και δεσμεύεται ότι θα σεβαστεί το υπαρκτό θεσμικό πλαίσιο και το Σύνταγμα μέχρι οι λαοί της χώρας αποφασίσουν με δημοκρατικές διαδικασίες να τα αλλάξουν. Συμπερασματικά, στις 28 Ιουλίου ξεκίνησαν οι αγώνες για να γραφεί μια νέα σελίδα στη σύγχρονη ιστορία του Περού. Με δεδομένη την υπονόμευση και την επίθεση από τη δεξιά και τους συμμάχους της, προϋπόθεση για οποιαδήποτε «νέα εγγραφή στη σελίδα» είναι, εκτός από τις ψήφους και τις προγραμματικές συμφωνίες, η επαγρύπνηση και η υπεράσπιση με πολύμορφες μορφές κινητοποίησης της αριστερής κυβέρνησης, εφόσον κινείται στο πλαίσιο των δεσμεύσεών της.

Καταρχάς εισβολή είναι όταν αυτοί που έρχονται διεκδικούν εδάφη ή πλούτο, όχι όταν ζητάνε άσυλο. Δεύτερον, καμία χώρα δεν έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα υπό την επίκληση της υπεράσπισης των συνόρων. Αυτά για τα οποία μιλάμε τόση ώρα είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Έχουμε καταλάβει ότι η χώρα μας από τον Ιανουάριο του 2021 κατηγορείται στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Δεν λέω κάτι ριζοσπαστικό αυτή τη στιγμή. Όταν έχεις βασανιστήρια, όταν έχεις άρνηση διάσωσης, όταν έχεις απαγωγές, ξυλοδαρμούς και παράνομες απελάσεις, όταν γίνονται συστηματικά και σε αμάχους εν καιρώ ειρήνης, νομικά, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει κανένα λιμενικό στον κόσμο που να βλέπει ναυαγούς μπροστά του και να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από διάσωση. Αυτός είναι ο πιο αρχέγονος νόμος της ανθρωπότητας. Γραπτός, άγραφος, σε τρεις διεθνείς συμβάσεις. Δεν υπάρχει καμία άλλη πράξη που να νομιμοποιείται να κάνει ένας λιμενικός σε αυτές τις περιπτώσεις, πέρα από τη διάσωση. Τέλος! Όποιοι μιλάνε για "αποτροπές", όποιοι λένε "να τους σπρώχνουμε στην Τουρκία", όσοι μιλάνε για "δυναμική φύλαξη των συνόρων", ουσιαστικά αποκρύπτουν μια κατάσταση τρομακτικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης έχουν ήδη καταγραφεί από την επιστημονική κοινότητα σε μια σειρά από μετρήσιμες παραμέτρους, όπως η θερμοκρασία της Γης που έχει αυξηθεί σχεδόν κατά ένα βαθμό Κελσίου από την προβιομηχανική περίοδο, το επίπεδο της στάθμης των θαλασσών, που επίσης έχει αυξηθεί με ταυτόχρονη μείωση της παγοκάλυψης, η επιμήκυνση της καλοκαιρινής περιόδου κατά περίπου 3–5 ημέρες τη δεκαετία στη χώρα μας, η αύξηση εμφάνισης των «τροπικών βραδιών» (ελάχιστη θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμοί Κελσίου), κλπ. Υπάρχουν, όμως, και μια σειρά από επιπτώσεις που καθώς είναι πολυπαραγοντικές, δηλαδή εκτός της κλιματικής κρίσης, συμμετέχουν και άλλοι παράμετροι, για τις οποίες η επιστημονική αβεβαιότητα είναι μεγαλύτερη. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και τα «έντονα καιρικά φαινόμενα», όπου απαντήσεις για τη μελλοντική συμπεριφορά τους μάς δίνουν οι μαθηματικές προσομοιώσεις, ή «μοντέλα», όπως αλλιώς ονομάζονται. Τα μοντέλα μάς λένε ότι φαινόμενα σαν και αυτά που παρατηρήθηκαν στη Γερμανία και το Βέλγιο, η κλιματική κρίση θα αυξήσει τόσο την ένταση τους, όσο και τη συχνότητα εμφάνισης τους. Έτσι φαινόμενα σαν τον «Ιανό» ή τον «Ζορμπά» που ζήσαμε εμείς στην Ελλάδα, θα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά και ταυτόχρονα οι οικονομικές απώλειες που οφείλονται σε αυτά, θα γίνονται μεγαλύτερες. Για το τελευταίο, πρόσφατη μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετεωρολογίας (ΠΟΜ) καταδεικνύει ότι αυτό ήδη συμβαίνει. Έτσι, η οικονομική αξία των καταστροφών της δεκαετίας 2005–2014 που οφείλονται στο κλίμα και τον καιρό ή αλλιώς σε «έντονα καιρικά φαινόμενα», ανέρχονται σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, με μια σχεδόν εκθετική αύξηση με τον χρόνο, καθώς το νούμερο αυτό εμφανίζεται αυξημένο σχεδόν 2 φορές σχετικά με την προηγούμενη δεκαετία 1995–2004 και 10 φορές σχετικά με την δεκαετία 1975–1984. Αν και ο περιορισμός της κλιματικής κρίσης απαιτεί διεθνείς συμφωνίες για συντονισμένες τοπικές δράσεις, η προσαρμογή γίνεται σε τοπικό επίπεδο. Για αυτό η χώρα μας χρειάζεται: α) τόσο να στοιχειοθετήσει άμεσα με τις τρέχουσες επιστημονικές γνώσεις τις περιβαλλοντικές επιδράσεις που έχει η κλιματική αλλαγή στην περιοχή μας, με τη χρήση δεικτών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη ποσοτικοποίηση των επιπτώσεων στους διάφορους κοινωνικο-οικονομικούς τομείς της χώρας και την ανθρώπινη υγεία, β) όσο και να αναπτύξει τεχνογνωσία αιχμής και πρωτοποριακά εργαλεία σε διεθνές επίπεδο, ώστε να έχει τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη για θέματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και της απορρέουσας κλιματικής αλλαγής.