Macro

Η θέση για κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία εκδοχή της, δεν είναι απλά λανθασμένη είναι κάτι χειρότερο: είναι ηττοπαθής. Για τον απλό λόγο, ότι αντί να ανοίγει το δρόμο για μια αριστερή διέξοδο στη σημερινή κρίση, εκτρέφει τις αυταπάτες ότι «εθνικές λύσεις», μπορούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας – και η πανδημία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που αφορά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η λύση, για μια ακόμα φορά, δεν βρίσκεται στις συμφωνίες και στους συμβιβασμούς, έστω και πρόσκαιρους, με τη δεξιά, αλλά στην αριστερή εναλλακτική προοπτική. Η αριστερά, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως η μεγαλύτερη συνιστώσα της, δεν χρειάζεται ούτε την πολιτική των οικουμενικών κυβερνήσεων αλλά ούτε και την πολιτική του «σκληρού ροκ», στο οποίο είχε θητεύσει την περίοδο του ΠΑΣΟΚ ο Κ. Λαλιώτης και της οποίας θιασώτης στις μέρες μας είναι ο Π. Πολάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να επιστρέψει στον ίδιο, στον παλιό, καλό εαυτό του. Στην πολιτική της περιόδου κατά την οποία εκτοξεύθηκε από το 3 και το 4% στο 36,34% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Τότε που δεν ήταν «ένα άθροισμα φραξιών», όπως απαξιωτικά γράφεται, αλλά αποτελούσε το υπόδειγμα και την ελπίδα της ευρωπαϊκής αριστεράς.  Σε κάθε περίπτωση αυτό που απαιτούν οι σημερινοί καιροί είναι μια προγραμματική αντεπίθεση η οποία θα αποβλέπει σε βαθιές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς. Ένα προγραμματικό πλαίσιο, ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα δώσει και πάλι ελπίδα, στους εργαζόμενους, τη νεολαία και στα πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η εκτέλεση των έργων από την Cosco, με προδιαγραφές αποικιακού τριτοκοσμικού λιμανιού δεν της βγήκε τελικά. Πέρα από τις κεντρικές αντιδράσεις για την κρουαζιέρα, αντιδράσεις στο Πέραμα για τα ναυπηγεία, για τα καζάνια πετρελαιοειδών, για το logistic του Κερατσινίου. Αντιδράσεις στη Σαλαμίνα για την καταστροφή του Τύμβου Σαλαμινομάχων από τα διαλυτήρια αλλά και στην Αίγινα από την απόρριψη της λάσπης των έργων στο βυθό του νησιού. Αντιδράσεις από την ανεξέλεγκτη ρύπανση που προκαλεί η Oil One στη Δραπετσώνα. Αντιδράσεις με αποτέλεσμα, με κοινωνική ενημέρωση, με θετικό αντίκτυπο που έφερε και άλλες αντιδράσεις. Η κουρτίνα τελικά σηκώθηκε αποκαλύπτοντας παραβιάσεις της νομοθεσίας, κινήσεις κάτω από το τραπέζι, κυρίως κινδύνους για την πόλη και την τοπική οικονομία. Τώρα η Cosco, με την επιστολή της στην κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ ζητά στην πραγματικότητα αναδιαπραγμάτευση εις βάρος όχι μόνο του Δήμου Πειραιά αλλά του Μείζονος Πειραιά, και την πλήρη παράδοση των μετοχών στα χέρια της. Από το 2017 για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της πόλης, επιβλήθηκε ευρωπαϊκό καθεστώς ουσιαστικού περιβαλλοντικού ελέγχου στο λιμάνι. Αυτό είναι το ένα διακύβευμα που θα επιχειρήσει να ανατρέψει η Cosco τους επόμενους μήνες. Το δεύτερο είναι ο απόλυτος μονοπωλιακός έλεγχος τον οποίο διεκδικεί σε όλους τους τομείς της λιμενικής ανάπτυξης. Με τα κέρδη δικά της και τις ζημιές δικές μας. Οι Πειραιώτες θέλουμε το λιμάνι μας να είναι ένα από τα πρώτα δυναμικά λιμάνια στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη. Με βιώσιμη παραλιμένια οικονομία, με θέσεις εργασίας και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, με θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον, το τοπικό εμπόριο και επιχειρήσεις, τον πειραϊκό τουρισμό και πολιτισμό. Δηλαδή με θετικό αποτύπωμα σε όλη την κοινωνία. Η δεκαετής πραγματικότητα από την παρουσία της Cosco στον Πειραιά δεν δείχνει αυτό αλλά το αντίθετο. Η ιδέα του διπλού win-win έμεινε μισή. Η Cosco “win” και οι άλλοι χαμένοι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τη φύση της, θα θελήσει να της χαρίσει και ότι άλλο μπορεί. Πέφτει σε εμάς επομένως, στην πειραϊκή κοινωνία, στην αυτοδιοίκηση, στους πειραϊκούς επιστημονικούς, επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς θεσμούς, στους πολίτες, η υποχρέωση να βάλουμε χαλινάρι στην Cosco από την Πειραϊκή ως την Κυνόσουρα. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι ως τώρα μπορέσαμε να το κάνουμε, όπου δουλέψαμε σοβαρά και τεκμηριωμένα, όπου στήσαμε μεγάλα κοινωνικά μέτωπα, Ας το συνεχίσουμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον του Πειραιά, του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Περάματος, της Σαλαμίνας και της Αίγινας, στο μέλλον του μεγάλου λιμανιού μας.

Υπάρχουν καινούριες ανάγκες που τις ανέδειξε η πανδημία, όπως οικογενειακός γιατρός, ομάδα υγείας στην πρωτοβάθμια φροντίδα , κινητές μονάδες και κατ’ οίκον  παρακολούθηση και φροντίδα χρονίως πασχόντων, αλλά και ανθρώπων που είναι με κορονοϊό σε καραντίνα αυτή την περίοδο και πρέπει να παρακολουθούνται, για να μην υποτροπιάσουν και εμφανίσουν  επιπλοκές. Νέες ανάγκες επίσης όπως επείγουσα ιατρική, αξιοπρεπής και ποιοτική φροντίδα μέσα στο νοσοκομείο και ιδιαίτερα στο επίπεδο των ΜΕΘ, μετανοσοκομειακή φροντίδα, αποθεραπεία-αποκατάσταση, γηριατρική φροντίδα, ψυχοκοινωνική υποστήριξη, ιατρική της εργασίας, υγιεινή του περιβάλλοντος, αναδιοργάνωση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας της χώρας. Αυτές είναι οι νέες προκλήσεις. Ποιο είναι το σχέδιό σας για όλα αυτά;  Που αποτυπώνεται αυτό στα μεγέθη του προϋπολογισμού; Κατά την άποψή μας πουθενά και νομίζω ότι δίνετε ένα λάθος σήμα  αυτήν την περίοδο. Και μάλιστα, και με αυτή την άκαιρη και εν πολλοίς θριαμβολογική προσέγγιση ότι το εμβόλιο έρχεται, για ένα εμβόλιο για το οποίο ακόμα δεν έχουμε έγκριση από κανένα διεθνή επιστημονικό φορέα, που βεβαίως είναι αισιόδοξη προοπτική αλλά εμβόλιο εγκεκριμένο από το FDA και τον ΕΜΑ (Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων) , δεν έχουμε αυτή τη στιγμή. Άρα, η συζήτηση για χρονοδιαγράμματα είναι εν πολλοίς στον αέρα. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργείτε αυτό το κλίμα ότι περίπου η μπόρα πέρασε και άρα δεν χρειάζεται-αυτό είναι η πολιτική ουσία του θέματος- να επενδύσουμε με μόνιμο και σταθερό τρόπο στο δημόσιο σύστημα υγείας. Θα επιστρέψουμε δηλαδή στη γνωστή γραμμή – ήταν στο πρόγραμμά σας και την επαναλαμβάνατε λέγατε όλο το πρώτο ενιάμηνο της διακυβέρνησής σας μέχρι να έρθει η πανδημία – ότι τα κρατικά νοσοκομεία είναι σπάταλα, αντιπαραγωγικά και πρέπει να τα μπολιάσουμε με την κουλτούρα του ιδιωτικού τομέα, να κάνουμε ανοίγματα στην αγορά, να δώσουμε χώρο σε ιδιώτες επενδυτές, να κάνουνε ΣΔΙΤ. Αυτό ήταν το αφήγημα σας. Τώρα αποδεικνύεται ότι αυτός ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας τον οποίο ευαγγελίζεστε, στην κρίσιμη φάση ούτε το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί δέχεται να αναλάβει. Να αφήσουμε λοιπόν τη συζήτηση και τις συγκρίσεις διότι καταρχήν υπάρχει ένα μεθοδολογικό λάθος, δεν μπορούν να συγκρίνονται πολιτικές, μεγέθη, προσλήψεις, πόροι, δαπάνες, εξοπλισμοί σε μία περίοδο προ πανδημίας και κατά τη διάρκεια  της πανδημίας. Οι πολιτικές των κομμάτων, οι προτεραιότητες, η κοινωνική ατζέντα, δεν κρίνεται μέσα στην κρίση, όπου βεβαίως όλες ακόμα και οι πιο νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του κόσμου αναγκάστηκαν υπό την πίεση της εξαιρετικής διασποράς των κρουσμάτων και των τεράστιων αναγκών, να στηρίξουν τις κρατικές δομές, αυτές τις εξοβελιστέες κρατικές δομές και να τις ενισχύσουν με ανθρώπινο δυναμικό και φυσικά με γιατρούς.

Καυχιέται η κυβέρνηση και ο κ. Βρούτσης ότι με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών μπαίνει ζεστό χρήμα στις τσέπες των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για 2,8 έως 14 ευρώ τον μήνα για το 72% των εργαζομένων που παίρνουν έως 1.000 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Εμείς προτείνουμε την αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 650 ευρώ που τον έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 στα 750 ευρώ. Καυχιέται ακόμα ότι στηρίζει σημαντικά τις επιχειρήσεις, που μία στις τρεις κινδυνεύει να κλείσει. Στην ουσία, πρόκειται για αύξηση από 4 έως 21 ευρώ ανά εργαζόμενο. Όταν το 97% των επιχειρήσεων απασχολούν έως 9 εργαζόμενους, με αυτά τα ποσά ούτε οι επιχειρήσεις σώζονται ούτε νέες προσλήψεις γίνονται για να χτυπηθεί η ανεργία, όπως ισχυρίζεται ο κ. Βρούτσης. Εμείς προτείνουμε τη μη επιστρεπτέα ενίσχυση των επιχειρήσεων. Η μείωση όμως των ασφαλιστικών εισφορών κατά 3% αφαιρείται αποκλειστικά από τα έσοδα του ΟΑΕΔ, γεγονός που θα είναι καταστροφικό για τον Οργανισμό. Η εμμονή της Ν.Δ. να συρρικνωθεί ο ΟΑΕΔ υλοποιεί το σχέδιο Πισσαρίδη ώστε να δοθούν τεράστια ποσά στην ιδιωτική αγορά κατάρτισης, πιθανόν με voucher τύπου... «σκόιλ ελικίκου». Και για να μιλήσουν τα νούμερα, από τους 570.000 μακροχρόνια ανέργους μόνο οι 130.000 θα επιδοτηθούν. Ενώ από το ένα εκατομμύριο εγγεγραμμένους ανέργους, μόνο οι 123.000 θα λάβουν τη δίμηνη παράταση των επιδομάτων ανεργίας.

Το απαραίτητο συμπλήρωμα της αστυνομοκρατίας στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, για να αποτραπούν οι απεργιακές συγκεντρώσεις, είναι η διαβολή των απεργών και η έντεχνη τοποθέτησή τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Μόνο που το θεάρεστο λειτούργημά τους επιτελείται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους και με τη γνωστή νεοφιλελεύθερη θρασύτητα ότι κανείς και τίποτα δεν θα την εμποδίσει να νομοθετεί χωρίς σταματημό σε μια ανάπηρη από τον κορονοϊό Βουλή και σε μια παγωμένη από την πανδημία κοινωνία και οικονομία προωθώντας το αντιμεταρρυθμιστικό έργο της, γιατί γι’ αυτό την ψήφισε ο κόσμος. Ο επιτιθέμενος, λοιπόν, έχει κάθε δικαίωμα να βαδίζει ανελέητος κατά πάντων. Οι αμυνόμενοι πρέπει να προσέχουν τη συμπεριφορά τους, γιατί έχουμε πανδημία. Είναι το σημείο όπου η γελοιότητα του ρολίστα παπαγάλου μεταλλάσσεται σε αθλιότητα υπό τις ευλογίες των θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού, που δεν ανέχονται την πρόταξη των αξιών της ελευθερίας και της ισότητας, γιατί αναστέλλουν την απαραίτητη για την πρόοδο και την ανάπτυξη ανισότητα. Σιγά μην ήμασταν όλοι ίσοι, αυτοί που κυβερνούν μ’ αυτούς που κυβερνιούνται. Ελεύθεροι να δρουν είναι αυτοί που κυβερνούν. Ολοι οι άλλοι είμαστε ελεύθεροι να τους υπομένουμε, όπως την πανδημία ή την κακή μας τύχη.

Ασφαλώς και δεν τους ενόχλησε η παρουσία μιας ντουζίνας γυναικών στο Σύνταγμα, οι οποίες μάλιστα φόραγαν μάσκες και κράταγαν τις απαραίτητες αποστάσεις η μία από την άλλη. Όχι, δεν ήταν ο κίνδυνος της πανδημίας, που οδήγησε τις δυνάμεις καταστολής στην προσαγωγή και λίγο αργότερα στη σύλληψη των φεμινιστριών. Αν τους ενδιέφερε η πανδημία δεν θα είχαν στοιβαγμένους ανθρώπους στα αστυνομικά τμήματα και η κυβέρνηση θα έπαιρνε τα απαραίτητα μέτρα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι, η έγνοια τους δεν είναι η προστασία των ανθρώπων. Ο στόχος τους είναι να μπει φίμωτρο στο στόμα μας, να μην ακούγονται οι φωνές, η διαμαρτυρία, να μην υπάρχει κίνημα, να συνηθίσουμε το φόβο, να συνηθίσουμε τη σιωπή. Αν οι ίδιες γυναίκες, στο ίδιο σημείο, στις ίδιες αποστάσεις δεν κράταγαν πανό, αν δεν είχαν κάτι να πουν, δεν θα είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Είχαν, όμως, να πουν κάτι σημαντικό για τη βία κατά των γυναικών. Και κράταγαν πανό. Αυτό τους ενόχλησε… Και πήραν τα αυταρχικά τους μέτρα.

Στα νέα προγράμματα σπουδών για το μάθημα ιστορίας του 2019, τα οποία κατάργησε αυθαίρετα πριν λίγο καιρό το υπουργείο, προβλεπόταν η διδασκαλία θεματικής ιστορίας για τη Β΄ Λυκείου. Ανάμεσα στις θεματικές ενότητες ήταν και  «Η δημόσια υγεία στην Ευρώπη (19ος-20ος αι.)», για την οποία προβλέπονταν 8-10 διδακτικές ώρες. Σε αυτήν την θεματική ενότητα οι μαθητές/μαθήτριες θα είχαν την δυνατότητα να μάθουν και να συζητήσουν για τα αίτια των επιδημιών και τους τρόπους αντιμετώπισής τους, για την εξέλιξη των νοσοκομείων και του ιατρικού επαγγέλματος,  για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και την εμφάνιση των κρατικών πολιτικών σε ζητήματα δημόσιας υγείας, κλπ. Επίσης, οι ενδεικτικές δραστηριότητες που προτείνονταν ήταν οι μαθητές να περιηγηθούν σε sites ευρωπαϊκών μουσείων ιατρικής ιστορίας, να συγκεντρώσουν στοιχεία για τόπους περιορισμού των ασθενών στην Ελλάδα (π.χ. λοιμοκαθαρτήρια), να αναζητήσουν περιγραφές για λοιμώδεις ασθένειες και επιδημίες σε λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα, κοκ. Χρήσιμες, σημαντικές γνώσεις, που, εκτός των άλλων, θα βοηθούσαν τους μαθητές να κατανοήσουν καλύτερα και την πανδημία. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα. Αυτού του είδους η ιστορία δεν άρεσε στο υπουργείο. Άλλωστε η ίδια η υπουργός δεν είχε διακηρύξει ότι η ιστορία δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα κοινωνιολογικό αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση; Με αυτό το σκεπτικό κατάργησε τα νέα προγράμματα σπουδών. Είπε κανείς ότι η κυβέρνηση είναι ιδεοληπτική;

Θα δεχτεί η Βουλή των Ελλήνων ότι για έναν ολόκληρο χρόνο -σήμερα λόγου χάρη έχουμε απεργία σε διάφορους κλάδους- απαγορεύεται το συνέρχεσθαι; Χθες έγινε το εξής διπλό ατόπημα: όχι απλώς προσήχθησαν 14 γυναίκες επώνυμες, επώνυμων οργανώσεων που είχαν από πριν δηλώσει ότι θα προβούν σε διαμαρτυρία στα σκαλιά της Πλατείας Συντάγματος με τις αποστάσεις μεταξύ τους -δείτε και τις φωτογραφίες που αναρτήθηκαν- αλλά μετατράπηκαν σε συλλήψεις οι προσαγωγές! Ακούω και από εσάς κ. Πρόεδρε και από τον κ. Γκίκα ότι «τι να κάνουμε εν καιρώ πανδημίας υπάρχει νομική κάλυψη σε αυτές τις συλλήψεις». Δεν υπάρχει, διότι η ad hoc ερμηνεία που δόθηκε με τις αμφισβητήσεις που υπήρξαν για την πορεία του Πολυτεχνείου για την εξέγερση του Νοέμβρη, προφανώς, κατά πλήρη ερμηνεία όλων των πλευρών, αφορούσε εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα. Και επαναλαμβάνω προφανώς υπάρχουν διαφωνίες που θα κριθούν όταν γίνει και η συζήτηση εδώ στη Βουλή και για την απαράδεκτη ενέργεια να καλούνται τρεις αρχηγοί της αντιπολίτευσης ενώπιον της δικαιοσύνης. Αλλά αυτό το αφήνω. Είναι δυνατόν να γίνονται προσαγωγές και συλλήψεις όταν τηρούνται τα υγειονομικά μέτρα σε συναθροίσεις διαμαρτυρίας ή προβολής αιτημάτων; Την ίδια ώρα μάλιστα που μέσα στη Βουλή, όλοι ανέπτυξαν τις σκέψεις τους για το μείζον ζήτημα των γυναικοκτονιών, της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και της μέρας εναντίον της βίας κατά των γυναικών που μέσα στην πανδημία είναι διεθνές φαινόμενο και έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις λόγω εγκλεισμού; Είναι απαράδεκτη ενέργεια, άκρως αντιδημοκρατική, δεν καλύπτεται από καμία νομική ερμηνεία, από καμία διάταξη. Και, μιας και σήμερα ενδεχομένως να γίνουν κάποιες συναθροίσεις δε μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο έτσι ώστε τους επόμενους μήνες ο λαός, η νεολαία, οι γυναίκες, τα κόμματα να σιωπούν για να προχωράει χωρίς καμία κοινωνική κριτική το λεγόμενο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης. Εκφράζω τη βαθιά μου απογοήτευση γιατί υπήρξε αυτή η ερμηνεία από μέρους σας που κάλυψε αυτές τις απαράδεκτες και αντιδημοκρατικές ενέργειες των συλλήψεων 14 γυναικών μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο. Να μην αφήσουμε να προχωρήσει έτσι η χώρα για τους επόμενους κρίσιμους μήνες που μέλημα όλων μας είναι πραγματικά η υγεία αλλά και η κοινωνική συνοχή και η δημοκρατία και οι ελευθερίες στη χώρα μας.