Macro

22
02

Επισημάνσεις

Δεν έχει δικαίωμα να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για την εθνική οδό, γιατί έκαψε τον κόσμο στο Μάτι, είπε ο Χρυσοχοΐδης. Ο οποίος τότε δεν είχε μιλήσει γιατί ήταν εκτός πολιτικής και παζάρευε και με τους δύο. Κρίμα που τελικά δεν ήρθε από δω. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με αρχές και ήθος. Ειδικά αν τους βρίσκουμε φτηνά. Η Μενδώνη, πάλι, αποστόμωσε τον ΣΥΡΙΖΑ συμψηφίζοντας τον Λιγνάδη με τον πρέσβη της Βενεζουέλας. Δίκιο έχει. Όλος ο κόσμος που ακούει τα τέρατα για τον Λιγνάδη, για τον πρέσβη της Βενεζουέλας συζητάει. Και για το ηχογραφημένο ντοκουμέντο Παππά - Μιωνή. Παντού αυτό σχολιάζουν. Αν αντί για χιόνι έριχνε δυόμισι μέρες σκατά, στην ίδια θέση θα ήταν η κυβέρνηση. Δεν πειράζει, τον καθάρισαν τον Λιγνάδη. Ευκαιρία να αξιοποιηθεί στο Εθνικό ο Νίκος Γεωργιάδης.
22
02

Νίκος Κούτσης: Ο Γκράμσι και εμείς

Προκειμένου να εντάξει τα νέα μεσαία στρώματα, τα οποία αποδεσμεύονται από την ΝΔ, σε μια συμμαχία της νέας γενιάς με τον κόσμο της εργασίας, τους ανθρώπους του πολιτισμού, χωρίς να οδηγηθεί σε αδιέξοδες προγραμματικές υποχωρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μιλήσει στο φαντασιακό των εν λόγω στρωμάτων. Σε αυτό, η επιθυμία να «γίνουμε κράτος, να υπάρχουν κανόνες, να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα» συνιστά σημαντικό κίνητρο πολιτικής τοποθέτησης. Το αφήγημα περί επιτελικής λειτουργίας του κράτους και αριστείας, τα οποία ανταποκρίθηκαν στη δικαιολογημένη επιθυμία των εν λόγω στρωμάτων για τη συσχέτιση μορφωτικού επιπέδου και ευκαιριών επαγγελματικής αποκατάστασης, ήταν καθοριστικής σημασίας για να συναφθεί η κοινωνική συμμαχία που οδήγησε στην αυτοδύναμη επιστροφή της δεξιάς στην κυβερνητική εξουσία. Τα εν λόγω αιτήματα, για την εκπλήρωση των οποίων απαιτείται ο εκσυγχρονισμός του κράτους, είναι απόλυτα συμβατός με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και το όραμά μας για μια κοινωνία, στην οποία ο καθένας συμβάλει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Βασιζόμενος στην εν λόγω ιστορική-κοινωνική συμμαχία, σε δυνάμεις εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά δικές του, o ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θα επιστρέψει μόνο στο τιμόνι της διακυβέρνησης, αλλά θα μπορέσει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και μεγάλων τομών, που θα αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και θα βάλει μπροστά τη διαδικασία του κοινωνικού μετασχηματισμού, θα επιτελέσει δηλαδή το ιστορικό του καθήκον.
21
02

Λεωνίδας Καρίγιαννης: Η βία πίσω από την κρυφή διαστροφική γοητεία της μπουρζουαζίας

Τα πρώτα βήματα έγιναν, τα πρώτα στόματα άνοιξαν και ήταν γροθιά στο στομάχι μας. Όχι ότι δεν τα υποψιαζόμαστε αλλά όλα αυτά που ακούγονται μας έχουν σοκάρει. -Για τα κορίτσια και τα αγόρια που βιάστηκαν. -Για τα παιδιά που με βιασμό ικανοποιούσαν τις διαστροφικές ορέξεις των ‘’προστατευόμενων’’ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (αλήθεια τι λέει η κυρία Μενδώνη, ο πρωθυπουργός και όλοι αυτοί που σιωπούν για τους δικούς τους;) -Για το κλάμα, τον πόνο, τη θλίψη και τη ντροπή όλων αυτών, να σπάσουμε τον φόβο και τη σιωπή. Και εμείς ….Εμείς να γίνουμε ασπίδα προστασίας… Είναι καθήκον μας για τους ‘’σκλάβους της ανάγκης εργαζόμενους’’ είναι καθήκον μας… τι άλλο να πούμε παρά μόνο να μην ''κουκουλωθεί'' τίποτα.
21
02

Βαγγέλης Γέττος: Πώς ξαναβλέπεις την ταινία ενός βιαστή;

Στις σημερινές κοινωνίες του υπερθεάματος, τα μαζικά κινήματα έχουν παραδώσει τις θέσεις άμυνάς τους στα social media τα οποία έπεισαν τις κοινωνίες ότι αποτελούν πεδίο δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης. Παράλληλα η showbiz οχυρώθηκε μέσα σε ένα απροσπέλαστο άβατο όπου για να μπει κανείς, οφείλει να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά. Ίσως και να «πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο». Το χολιγουντιανό star system - και οι κατά τόπους αντιγραφές του-  έγινε το άντρο όπου μόνο οι μυημένοι ιερουργοί μπορούν να εισέλθουν. Και όπως συμβαίνει σε κάθε άντρο και άβατο, η ιεραρχία είναι ατσάλινη. Και όταν η ιεραρχία δεν επιδέχεται οιασδήποτε αμφισβήτησης από τους πάροικους, τότε μπορεί και να αποχαλινωθεί. Ο στρατιώτης όμως δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την εντολή. Μόνο αν τα πράγματα εκτραχυνθούν σε εξωφρενικό βαθμό μπορεί να προκύψει ανταρσία, στάση ενάντια στους ανώτερους. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε άβατο. Το ίδιο συνέβη με την δημοσιοποίηση του κοινού μυστικού των σεξουαλικών εγκλημάτων ανώτερων στελεχών του Βατικανό. Το ίδιο συνέβη και με πολιτικούς που παρ’ ότι καταδικάστηκαν, σαν να περιβλήθηκαν μία αχλή που ακόμα και μετά την καταδίκη, τούς προστατεύει από την κατακραυγή. Οι εξουσίες της πολιτικής, του θεάματος και της θρησκείας επιφυλάσσουν για τις ίδιες το δικαίωμα να μην λογοδοτούν πουθενά. Ακόμα και όταν αναγκαστούν να λογοδοτήσουν, καλύπτονται από μία «ψυχολογική ασυλία», σαν τα τοτέμ των δαιμόνων που ναι μεν είναι «κακά» αλλά κανείς δεν διανοείται να τα πελεκήσει και να τα ρίξει στο έδαφος. Συμπέρασμα: η μεγάλη συγκέντρωση εξουσίας επί τη βάσει της αυθεντίας καθώς και της προγενέστερης εμπειρίας («ξέρεις πού έχει παίξει αυτός;»), είναι συνήθως οιωνός αποδρομής.
21
02

Ο νεοφιλελευθερισμός βλάπτει σοβαρά την Υγεία

Εχοντας δεχτεί τις επανειλημμένες εγκλήσεις των (σαφώς επιθετικότερων παλιότερα, λόγω Τζέρεμι Κόρμπιν) Εργατικών να μην τολμήσει να «ξεπουλήσει» το NHS σε αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες, διαπραγματευόμενος με τις ΗΠΑ διμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου στον απόηχο του Brexit, ο Βρετανός πρωθυπουργός επιμένει τώρα πως ο οργανισμός «δεν είναι για πούλημα», παρότι όλοι γνωρίζουν ότι πολλές υπηρεσίες του πολυπλόκαμου δημόσιου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας δίνονται εργολαβικά (συχνά και πελατειακά) σε ιδιώτες. Τώρα λοιπόν «πουλάει» στην κοινή γνώμη την εκ νέου αναδιοργάνωσή του -στο πλαίσιο της οποίας θα επιστρέψουν οι εξουσίες του διευθύνοντος συμβούλου του NHS Αγγλίας στον υπουργό Υγείας- ως μια αναγκαία αντιστροφή της αντιδημοφιλούς νομοθετικής μεταρρύθμισης επί κυβέρνησης Ντέιβιντ Κάμερον το 2012, που εμπορευματοποίησε τις υπηρεσίες του οργανισμού σε πρωτόγνωρο βαθμό. Η νέα νομοθεσία προβλέπει επίσης την κατά τόπους συνεργασία και κοινή λήψη αποφάσεων για υγειονομικά και οικονομικά ζητήματα μεταξύ NHS και τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και την τροποποίηση των κανόνων ανάθεσης μέσω διαγωνισμών. Ο Χάνκοκ υποστήριξε ότι η πανδημία κατέδειξε την ανάγκη για αλλαγές και αύξηση της πολιτικής εποπτείας στον οργανισμό, με βασικούς στόχους να περιοριστούν η γραφειοκρατία και η μεγάλη αναμονή για παροχή υπηρεσιών, αλλά και να βελτιωθούν οι ενοποιημένες όσο και αμφίδρομες σχέσεις μεταξύ των τομέων της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της κοινωνικής πρόνοιας. Κι ενώ τα περισσότερα βρετανικά ΜΜΕ ακολούθησαν την κυβερνητική γραμμή παρουσιάζοντας τη μεταρρύθμιση σαν φρένο στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση, ακτιβιστές και οργανώσεις όπως η «Keep Our NHS Public» (Να Κρατήσουμε Δημόσιο το NHS Mας) καταγγέλλουν πως η επικοινωνιακή επιχείρηση «Take back control of the NHS» (Να πάρουμε πίσω τον έλεγχο του NHS, κατά το αντίστοιχο παραπλανητικό σλόγκαν για το Brexit) παρακάμπτει το γεγονός πως ιδιωτικές εταιρείες θα μπορούν ακόμη να υποβάλουν προσφορές για συμβόλαια-κλειδιά ύψους δισεκατομμυρίων λιρών, ενδεχομένως υπό καθεστώς ακόμα πιο αυξημένης αδιαφάνειας στο όνομα της μειωμένης γραφειοκρατίας, ειδικά... «τώρα που γυρίζει» και είναι τεράστιες οι ανάγκες για διαγνωστικά τεστ, μέσα ατομικής προστασίας, προγράμματα ιχνηλάτησης επαφών κ.λπ. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη έμπρακτης ενίσχυσης του -ηρωικού, κατά τα λοιπά, με βάση και το κυβερνητικό αφήγημα- υγειονομικού προσωπικού που, εξουθενωμένο, συνεχίζει να δίνει αγώνα εν μέσω «μακελειού» στα νοσοκομεία λόγω της επέλασης της μεταδοτικότερης παραλλαγής του κορονοϊού που ταυτοποιήθηκε στη χώρα. Ενδεικτικό το γεγονός πως μόνο τον προηγούμενο μήνα υπήρξαν σχεδόν 102.000 νοσηλείες λόγω Covid-19 - ένας εφιαλτικός αριθμός που αντιπροσωπεύει το 29% όλων των νοσηλειών από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου.
20
02

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Ηθική μνήμη, εμπιστοσύνη και πολιτική

Ο θλιβερός Ρέντζι προκάλεσε την κυβερνητική κρίση εν μέσω πανδημίας. Έχοντας διασπάσει το Δημοκρατικό Κόμμα, και με το 3% στις δημοσκοπήσεις, συνεχίζει μια εντελώς προσωπική πολιτική εξουσίας με τη μόνη ελπίδα ότι θα βρει κάποια απήχηση σε μέρος των ελίτ. Σκέφτομαι ότι αυτή τη μοίρα υπόσχονται οι καλοθελητές όταν μας συμβουλεύουν να αποχωριστούμε από αυτό που αποκαλούν ΣΥΡΙΖΑ του 3% ώστε να ανοίξουμε πλώρη για το μεγάλο κέντρο. Μόνο που η εμπειρία του Ρέντζι, αλλά κι άλλες, μας δείχνει περίτεχνα ότι το 3% είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας και όχι η αφετηρία. Γιατί και οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι έχουν ανάγκη να δουν μια πραγματική αλλαγή στη ζωή τους και όχι μία από τα ίδια. (...) Η αγορά αντλεί τη δύναμή της και από αποθέματα εμπιστοσύνης και συνεργασίας, που πηγάζουν από θεσμούς εκτός αγοράς στην κοινωνία των πολιτών (πολιτιστικούς συλλόγους, συνεταιρισμούς, τοπικές οργανώσεις περιβάλλοντος κλπ). Και πως η αγορά, στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, υπονομεύει αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο, ευνοώντας τον ατομικισμό και αντιμετωπίζοντας πολλούς από τους θεσμούς του κοινωνικού κεφαλαίου, όχι ως υποστηρικτικούς, αλλά ως εμπόδιο στον άκρατο πλουτισμό του επιχειρηματιών. Με ενδιέφερε, και με ενδιαφέρει ακόμα, το πως το κοινωνικό κεφάλαιο μπορεί να στηρίξει μια εναλλακτική σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας. Κάποτε ήθελα να γράψω και ένα ανοικτό γράμμα στον υπουργό άμυνας του ΠΑΣΟΚ εκείνης τος εποχής για το πως και ο στρατός υπονομεύει το κοινωνικό κεφάλαιο, αλλά τελικά το γράμμα έμεινε στο συρτάρι. Μάταιο, νομίζω, να το ανασύρω τώρα και να το στείλω στη σημερινή κυβέρνηση. Μάλλον για αυτήν η δημιουργία ατομικιστικών και αυταρχικών ταυτοτήτων αποτελούν την ουσία της πολιτικής και όχι παράπλευρη απώλεια. (...) Άνθρωποι από διάφορους χώρους, τον πολιτισμό, τον νομικό κόσμο την πολιτική υπογράφουν όχι υπέρ του Κουφοντίνα αλλά υπέρ της τήρησης των νόμων και στην περίπτωσή του. Υπογράφουν δηλαδή για κάτι που σε δημοκρατικούς πολίτες θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Παρόλα αυτά υπάρχουν αντιδράσεις για αυτό παραποιώντας τα κείμενα και κατηγορώντας τους υπογράφοντες. Αν εξηγήσουμε ότι τα δικαιώματα που προκύπτουν από ένα φιλελεύθερο θεσμικό πλαίσιο δεν είναι μόνο για τους φίλους μας, ή για αυτούς που συμφωνούμε, τι άλλο παραμένει να ειπωθεί; (...) χωρίς μια ηθική μνήμη – δηλαδή κάποιον αναστοχασμό, αυτοκριτική και κατανόηση για το ρόλο σου σε γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία του τόπου – δεν μπορείς να πεις αυτό το «αρκετά πια». Δεν αμφισβητώ τα ευγενή κίνητρα του κ. Πιερρακάκη. Αλλά όταν προέρχεσαι από τον εκσυγχρονιστικό και κεντρώο χώρο, και κάνεις χωριό με τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κυρανάκη και τον Μπογδάνο, ε τότε θέλει μια προσοχή. Γιατί οι τελευταίοι μάλλον δεν δικαιούνται αυτό το «φτάνει πια». Και γενικότερα ο χώρος της Δεξιάς ποτέ δεν έχει στα σοβαρά αναμετρηθεί με τη σημασία της αντίστασης, του εμφυλίου και το δικό της ρόλο στην τραγωδία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και ούτε το μίσος που αναδεικνύει η Δεξιά, αλλά και το ακραίο κέντρο, για τη μεταπολίτευση έχει τέλος. (...)
20
02

Νίκος Φίλης: Θα είμαστε υπερήφανοι για τη Δημοκρατία μας αν αφήσουμε να πεθάνει ένας φυλακισμένος απεργός πείνας;

«Για τα ειδεχθή εγκλήματα της 17Ν και του Δημήτρη Κουφοντίνα, έχει αποφανθεί τελεσίδικα η Δικαιοσύνη. Δεν αφορά αυτά η σημερινή συζήτηση, όσο κι αν επιχειρεί να τη στρέψει εκεί η Δεξιά και τμήμα των ΜΜΕ, διαστρέφοντας φτηνά και συκοφαντώντας κάθε αντίθετη γνώμη. Αφορά το κράτος δικαίου και την πιο κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στη δημοκρατική έννομη τάξη και την πρακτική των τρομοκρατών. Έγκριτοι νομικοί από όλο το πολιτικό φάσμα, ο Συνήγορος του Πολίτη και η Διεθνής Αμνηστία έχουν θέσει τα ζητήματα. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει τα ίδια δικαιώματα με κάθε φυλακισμένο αλλά η κυβέρνηση του τα στερεί επιλεκτικά, παραπέμποντας με τη συμπεριφορά της σε βεντέτα. Θα είμαστε υπερήφανοι για τη Δημοκρατία μας αν αφήσουμε να πεθάνει, πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, ένας φυλακισμένος απεργός πείνας; Ο Δ. Κουφοντίνας είναι σήμερα κοινωνικά καταδικασμένος. Το τραγικό τέλος του όμως μπορεί να τροφοδοτήσει φαντασιώσεις «ηρωοποίησής» του. Αναρωτιέμαι: υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία που βολεύονται από την διαμόρφωση συνθηκών ακραίας έντασης; Είναι αναγκαίο να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών και να αποφασίσει σχετικά με τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, όπως προβλέπει η νομοθεσία. Ταυτόχρονα, να ληφθεί κάθε άλλο μέτρο που θα αποτρέψει το τραγικό τέλος. Είναι ώρα να ασκήσουν όλοι την επιρροή τους, από την πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι την Εκκλησία και την ιατρική κοινότητα. Αλλά κάνω προσωπική έκκληση και στον πρωθυπουργό. Να παρέμβει παραμερίζοντας κάθε προσωπικό συναίσθημα και να διαψεύσει έμπρακτα τους ισχυρισμούς ότι συγκεκριμένοι θύλακες του κρατικού μηχανισμού διαπράττουν παρανομίες, διερμηνεύοντας τη θέλησή του. Να μην επιτρέψει να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η άποψη ότι το κράτος ενεργεί υπό την πίεση μιας λογικής αντεκδίκησης, μιας «βεντέτας», που θα δηλητηριάζει για χρόνια το δέντρο της Δημοκρατίας».
20
02

Τα αδιέξοδα της βιοπολιτικής διαχείρισης της πανδημίας

Το ερώτημα, που ο Αγκάμπεν θέτει σε όλα τα σχετικά κείμενα και τις συνεντεύξεις του είναι: Μέχρι ποιο σημείο είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τις ιδιαίτερες ανθρώπινες ανάγκες μας στο όνομα της «γυμνής ζωής»; Με άλλα λόγια: Είμαστε διατεθειμένοι να επιβιώσουμε, πάση θυσία, με τίμημα ωστόσο την απώλεια όλων εκείνων των στοιχείων που δίνουν νόημα στη ζωή μας και την καθιστούν ανθρώπινη;
18
02

Θανάσης Καμπαγιάννης: Για το αίτημα της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα: μια καθαρή υπόθεση

Είμαστε ενώπιον μιας τρανταχτής περίπτωσης κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει τον μισάνθρωπο και εκδικητικό πυρήνα του. Για όσες και όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: είμαστε αντιμέτωποι με μια εμβληματική περίπτωση κατά την οποία η δημοκρατία διαπράττει απιστία προς τον εαυτό της. Γιατί η δημοκρατία πρέπει να αποδεικνύει, ακόμα και απέναντι στους αρνητές της, την ηθική της ανωτερότητα. 'Οπως το έγραφε ο μακαρίτης ο Ανδρουλάκης: «η δημοκρατία ακούει και απαντά, προσπαθεί να πείσει τον αρνητή της ότι η προσφυγή του στη βία ήταν αδικαίωτη, γιατί οι θεσμοί της ήταν και είναι αναλλοίωτοι και ζωντανοί». Τσαλαπατώντας τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει αναδρομικά την βίαιη δράση του. Και έτσι ο κρατούμενος, αντί να ηττάται όπως καμώνονται τα ανδρείκελα της κυβέρνησης, νικάει την ώρα της συντριβής του. Ας μην νικήσει ο θάνατος σε αυτή την υπόθεση. Ας νικήσουν, έστω την τελευταία στιγμή, η ζωή και η δημοκρατία.
18
02

Ρωγμές στον δικομματισμό;

Θα προχωρήσουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στην ίδρυση νέου μετριοπαθούς κεντροδεξιού κόμματος επιβεβαιώνοντας το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του Reuters; Δεν θα πρόκειται για την πρώτη φορά στην Ιστορία των ΗΠΑ που επιχειρείται η συγκρότηση τρίτου πόλου στην πολιτική σκηνή, αλλά σήμερα δίχως αμφιβολία η διαφορά είναι ότι η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας γενικευμένης πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης. (...) Αν από τη διάσπαση των Ρεπουμπλικανών προκύψει κεντροδεξιό κόμμα με αξιώσεις εκπροσώπησης στο Κογκρέσο, τότε εγγράφεται μια σοβαρή υποθήκη στη δικομματική σταθερότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας. Με άλλα λόγια, διάσπαση των Ρεπουμπλικανών, με τους αποχωρούντες να καταγράφουν υπολογίσιμο ποσοστό, είναι βέβαιο ότι θα πριμοδοτήσει δυναμική εσωτερικών εντάσεων και διαφοροποιήσεων ανάμεσα στη μετριοπαθή και τη ριζοσπαστική πτέρυγα. Η πιθανή δημιουργία τρίτου κόμματος θα επιτρέψει στον Τραμπ να μετατρέψει τους Ρεπουμπλικανούς σε προσωπική παράταξη, καθιστώντας έτσι τον λαϊκισμό της περιχαράκωσης και της εσωστρέφειας σταθερά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.