Βαγγέλης Γέττος: Πώς ξαναβλέπεις την ταινία ενός βιαστή;
Στις σημερινές κοινωνίες του υπερθεάματος, τα μαζικά κινήματα έχουν παραδώσει τις θέσεις άμυνάς τους στα social media τα οποία έπεισαν τις κοινωνίες ότι αποτελούν πεδίο δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης. Παράλληλα η showbiz οχυρώθηκε μέσα σε ένα απροσπέλαστο άβατο όπου για να μπει κανείς, οφείλει να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά. Ίσως και να «πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο». Το χολιγουντιανό star system - και οι κατά τόπους αντιγραφές του- έγινε το άντρο όπου μόνο οι μυημένοι ιερουργοί μπορούν να εισέλθουν. Και όπως συμβαίνει σε κάθε άντρο και άβατο, η ιεραρχία είναι ατσάλινη. Και όταν η ιεραρχία δεν επιδέχεται οιασδήποτε αμφισβήτησης από τους πάροικους, τότε μπορεί και να αποχαλινωθεί.
Ο στρατιώτης όμως δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την εντολή. Μόνο αν τα πράγματα εκτραχυνθούν σε εξωφρενικό βαθμό μπορεί να προκύψει ανταρσία, στάση ενάντια στους ανώτερους. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε άβατο. Το ίδιο συνέβη με την δημοσιοποίηση του κοινού μυστικού των σεξουαλικών εγκλημάτων ανώτερων στελεχών του Βατικανό. Το ίδιο συνέβη και με πολιτικούς που παρ’ ότι καταδικάστηκαν, σαν να περιβλήθηκαν μία αχλή που ακόμα και μετά την καταδίκη, τούς προστατεύει από την κατακραυγή.
Οι εξουσίες της πολιτικής, του θεάματος και της θρησκείας επιφυλάσσουν για τις ίδιες το δικαίωμα να μην λογοδοτούν πουθενά. Ακόμα και όταν αναγκαστούν να λογοδοτήσουν, καλύπτονται από μία «ψυχολογική ασυλία», σαν τα τοτέμ των δαιμόνων που ναι μεν είναι «κακά» αλλά κανείς δεν διανοείται να τα πελεκήσει και να τα ρίξει στο έδαφος. Συμπέρασμα: η μεγάλη συγκέντρωση εξουσίας επί τη βάσει της αυθεντίας καθώς και της προγενέστερης εμπειρίας («ξέρεις πού έχει παίξει αυτός;»), είναι συνήθως οιωνός αποδρομής.
