Macro

Η συγκυρία της παρούσας κρίσης επίσης προβληματίζει, καθώς την ερχόμενη Δευτέρα αρχίζουν στη Γενεύη οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις ΗΠΑ- Ρωσίας για το Ουκρανικό, και όχι μόνο: ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ήδη προτείνει, από τις 17 Δεκεμβρίου, κάτι σαν μια “νέα Γιάλτα”, αξιώνοντας από τον Τζο Μπάιντεν να δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξει περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, κι ότι η Ουκρανία θα μείνει στρατιωτικά ουδέτερη. Από την πλευρά του, ο Μπάιντεν έχει δώσει κάποιες ενδείξεις ότι θα μπορούσε να συμβιβαστεί με μια πιο διαλλακτική γραμμή έναντι της Ρωσίας για να αποτρέψει τον στρατηγικό εναγκαλισμό της με τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο της Αμερικής στον 21οι αιώνα, την Κίνα. Τη στιγμή λοιπόν που η Ρωσία ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί για το μεγάλο πρόβλημα στο δυτικό της μέτωπο, έρχεται η κρίση στο Καζακστάν να της ανοίξει ένα καινούργιο μέτωπο, στο μαλακό της υπογάστριο, στο Νότο. Χώρια που, ύστερα από τις περιπέτειες της Λευκορωσίας, η κρίση στο Καζακστάν θα έχει ήδη αναζωπυρώσει τους φόβους του Πούτιν ότι η αμφισβήτηση των σαθρών, μετασοβιετικών καθεστώτων μπορεί κάποια μέρα να φτάσει και μέχρι τα τείχη του Κρεμλίνου.

Πρόκειται για την ανασύσταση ενός τοίχου από μια κατεδαφισμένη κατοικία στο Παγκράτι, καθώς η εικαστικός τοποθέτησε στο επίκεντρο της έρευνας και του έργου της τον δημόσιο χώρο, σε μια εποχή που κανένας δεν μιλούσε για αυτόν, τη διάσωση, τη σημασία και τη διατήρησή του. Δουλεύοντας, όπως λέει, με τους εννοιολογικούς καλλιτέχνες της γενιάς του 1970, «θέλαμε ο κόσμος να ευαισθητοποιείται σε περιοχές που πριν αγνοούσε, ως φορείς εικόνων και σημαντικών οπτικών καταστάσεων». Έχοντας διερευνήσει εξαντλητικά τις δυνατότητες της ύλης, από πολύ νωρίς πειραματίζεται με κομμάτια υαλόμαζας, μέταλλα, τούβλα, πλαστικό, ξύλα, πλακάκια, κάνοντας τις πρώτες αποτοιχίσεις, που παρουσίασε το 1978 σε ομαδική έκθεση στη Μόντενα της Ιταλίας. «Από μικρό παιδί αγαπούσα τις ύλες. Δούλεψα πάνω σε αυτές. Πολλοί καλλιτέχνες, που υπήρξαμε μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και στερούμασταν παιχνιδιών και μέσων, μάθαμε να επινοούμε με αυτά που βρίσκαμε. Και να αυτοσχεδιάζουμε με ό,τι είχαμε. Θυμάμαι να κρατώ το μολύβι του πατέρα μου που ήταν δάσκαλος κι από τη μια ήταν μπλε και από την άλλη κόκκινο, να ζωγραφίζω στο μωσαϊκό του χολ με το μπλε ό,τι νόμιζα ότι έβλεπα και με το κόκκινο να βάφω τα νύχια μου. Αργότερα στην ΑΣΚΤ έμαθα να βλέπω την αυτοτέλεια της ύλης» εξηγεί στην ΑΥΓΗ. Δουλεύοντας με τα βασικά στοιχεία του τοπίου της πόλης, επέλεξε τον τοίχο. «Έμαθα να αποτοιχίζω, καθώς ήθελα να αναδείξω στοιχεία που όλοι αγνοούσαν, πατούσαν, περπατούσαν, προσπερνούσαν χωρίς καθόλου να τα θεωρούν φορείς εικόνων όπως εγώ. Αυτά τα παλιά σπίτια και οι τοίχοι τους είναι ένα παρόν για εμάς. Δεν είναι ένα γοητευτικό ή γραφικό παρελθόν. Η πόλη και το αστικό τοπίο είναι πάντα πολύ ζωντανά, αρκεί να θέλουμε να το δεχθούμε. Θέλει προσοχή, διατήρηση, δεν είναι μόνο να σώσουμε το ύπαιθρο, την εξοχή και τη φύση. Και η αστική φύση, για να παραδοξολογήσουμε λίγο, είναι πάρα πολύ σημαντική και θέλει διαφύλαξη, προσοχή και σεβασμό» υπογραμμίζει. Ξεκίνησε το 2015 να ανασυστήνει έναν τοίχο από μια ερειπωμένη μονοκατοικία επί των οδών Βρυάξιδος 11 και Ασπασίας στο Παγκράτι που σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Σταμάτησε για ένα διάστημα και επέστρεψε αρχές του 2020. «Αναδόμησα έναν ανύπαρκτο στην ουσία τοίχο δίνοντάς του άλλη ύπαρξη. Τότε συνεργαζόμουν με έναν πολύ καλό σκηνοθέτη, τον Γιώργο Κραββαρίτη, που γύρισε σε φιλμ όλη τη διαδικασία, και ξεκίνησα να δουλεύω καθημερινά. Στο lockdown αυτό έγινε αυτοσκοπός. Ήταν ένα σπίτι που ξεκίνησε να χτίζεται στον Μεσοπόλεμο, υπήρχαν στρώσεις από βαψίματα, γραψίματα που είχαν προστεθεί, έως και φυτά που φύτρωναν, γκράφιτι ή και τηλέφωνα που έβρισκα και κρατούσα. Ήταν οι επεμβάσεις των περαστικών και η επικοινωνία των ανθρώπων με αυτόν τον τοίχο» σχολιάζει.

Η μέρα ήταν βροχερή και ήταν μέρα συνέλευσης της κατάληψης. Κυρίως νέοι άνθρωποι αλλά και αρκετοί μεγαλύτεροι, με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα ανέλυαν τα μέχρι τώρα δεδομένα. Πού βρίσκεται η υπόθεση και ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους. Ακούστηκαν διάφοροι τεχνικοί όροι που είναι άγνωστοι στους μη ειδικούς ή στους μη μυημένους: Κόκκινη γραμμή παραλίας, κίτρινη γραμμή παραλίας, χειμέριο κύμα, γραμμές αιγιαλού παραλίας, γραμμές παλαιού αιγιαλού. Κι από κοντά ΦΕΚ36, Συμβούλιο Επικρατείας, Δήμος Δυτικής Λέσβου. Η μεγάλη αγωνία των πολιτών που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία υπεράσπισης της παραλίας-αμμουδιάς της Σκάλας Ερεσού, είναι να πείσουν κάποιους, που δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες τους και μιλάν για «ανάπτυξη», ότι ανάπτυξη δεν είναι να καταστρέφεις αυτό που σου παρέδωσαν αναλλοίωτο οι γονείς σου και εσύ οφείλεις να το παραδώσεις επίσης αναλλοίωτο στα παιδιά σου. Ανάπτυξη είναι το συλλογικό συμφέρον του σεβασμού της φύσης και του περιβάλλοντος και όχι το ατομικό συμφέρον που ετοιμάζεται να καταστρέψει την παραλία. Ο Πάνος Λάμπρου μίλησε για την ανάγκη το κίνημα των κατοίκων της Ερεσού να παραμείνει αυτόνομο, ακηδεμόνευτο και ακομμάτιστο και υποσχέθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ όπως έχει κάνει μέχρι τώρα θα παραμείνει κοντά τους και εφόσον γίνει κυβέρνηση θα προωθήσει εκείνες τις πολιτικές που θα βοηθήσουν να σωθεί η παραλία. Μετά το τέλος της συνέλευσης κατευθυνθήκαμε στις επίμαχες περιοχές. Και εκεί είδαμε και καταλάβαμε. Γιατί άλλο είναι να στο περιγράφουν και να το ακούς και άλλο να το βλέπεις επί τόπου. Ξαφνικά, ξεχάσαμε τους όρους κόκκινη γραμμή παραλίας, κίτρινη γραμμή παραλίας, χειμέριο κύμα, γραμμές αιγιαλού παραλίας, γραμμές παλαιού αιγιαλού κι είδαμε μπροστά μας ξεκάθαρα το ΕΓΚΛΗΜΑ που πάει να γίνει. Σε μια παρθένα παραλία τριάντα μέτρα από το κύμα πάνε να χτίσουν bar, κατοικίες, πισίνες και ποιος ξέρει τι άλλο. Εκεί που χιλιάδες παιδιά από όλο τον κόσμο, πάνω στην άμμο έχτιζαν και χτίζουν τους πύργους και τα κάστρα τους, εκεί που στήναμε το φιλέ και παίζαμε βόλεϊ, ελάχιστα μέτρα πιο πάνω ετοιμάζονται να χτίσουν και να καταστρέψουν μια από τις ομορφότερες παραλίες. Όταν επισκεφτείς επί τόπου την περιοχή καταλαβαίνεις το ΕΓΚΛΗΜΑ που πάει να γίνει. Και εμείς που δεν μιλάμε νομικά, απορούμε πως είναι δυνατόν μια οποιαδήποτε απόφαση του συμβουλίου επικρατείας να νομιμοποιήσει αυτή την καταστροφή. Και αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν ο Δήμος Δυτικής Λέσβου με τα ήξεις – αφήξεις του, σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου, να μην παίρνει σαφή θέση και να μην προσπαθεί να το σταματήσει με κάθε τρόπο. Όλοι εμείς που αγαπάμε την Ερεσό πρέπει ν’αντιδράσουμε. Να συμπαρασταθούμε σ’αυτούς που αντιστέκονται. Να υπερασπίσουμε την παραλία της Σκάλας Ερεσού.

Το χειρότερο που φοβάμαι είναι πως αυτή η απερίσκεπτη ανοησία της αγέλης που φαίνεται πως επικρατεί στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς καθιστά πιο πιθανή την μετακύλιση του ενδεχόμενου να κρατηθούν κλειστά τα πανεπιστήμια αρχές Μαρτίου που όλοι ελπίζουμε να έχουμε στοιχειωδώς περάσει τον κάβο της πανδημίας. Τέλος, είναι βέβαιο ότι καθώς σημαντικός αριθμός φοιτητών νοσεί δεν θα μπορέσει να μετάσχει κανονικά στις εξετάσεις, επομένως και γι'αυτό χρειάζεται είτε ευελιξία, είτε κάποια πρόβλεψη (που ευτυχώς μαθαίνω κυοφορείται). Φοβούμαι τέλος πως τα παραπάνω δεν ενδιαφέρουν όσο θα έπρεπε κάποιους από τους αρμοδίους που μας κυβερνάνε: πεισμένοι ότι το ελληνικό ΑΕΙ είναι απλώς άνδρο ανομίας και χαμηλής ακαδημαϊκής ποιότητας, λίγο τους νοιάζει το να μείνει όρθιο και υγειονομικά θωρακισμένο στην κορύφωση της πανδημίας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν που (ξέρω ότι ή ελπίζω τουλάχιστον ότι ακόμη) δεν το βλέπουν έτσι. Μήπως αυτοί ήρθε η στιγμή να πούνε καμιά κουβέντα να κρατήσουμε όρθιο το πανεπιστήμιο, από το να μηρυκάζουν - Γενάρη του 2022 - μασημένες δοξασίες για την ανάγκη πανεπιστημιακής αστυνομίας; Γνωρίζω φυσικά πως υπάρχουν σχολές που δεν μπορούν να δουλέψουν διαδικτυακά και αυτό φυσικά πρέπει - ή μάλλον θα έπρεπε να ληφθεί - υπόψη στον σχεδιασμό, είτε με υβριδικές μορφές διδασκαλίας είτε και με δια ζώσης. Αυτό είναι δεδομένο. Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά θα αναγκαστούμε να τα κάνουμε έχοντας επιβαρύνει υγειονομικά κι άλλο την κατάσταση και μάλιστα χωρίς σοβαρό αντίκρισμα ή κέρδος. Το ότι ανοίγουν τα πανεπιστήμια αύριο είναι αστόχαστο λάθος και αυτό το λέει κάποιος που συνηγόρησε με κάθε τρόπο ώστε να κάνουμε δια ζώσης μάθημα το Σεπτέμβρη.

Στο ξεκίνημα κάθε χρονιάς γεννιούνται νέες ελπίδες και προσδοκίες, πολύ περισσότερο φέτος, μιας και η…

Σε εισαγωγικά στον τίτλο ο κόσμος, επειδή η λέξη αναφέρεται σε μια κοινή γνώμη –…

Αν ανακεφαλαιώσουμε τη διετή διαχείριση της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης –τη διαχείριση του πρώτου πραγματικά παγκόσμιου γεγονότος στην ιστορία της ανθρωπότητας–, θα καταλήξουμε στο θλιβερό συμπέρασμα ότι μια εκ πρώτης όψεως μονοδιάστατη και μονοσήμαντη κρίση, στην οποία τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα είχε η επιστήμη, το μικροσκόπιο και η βιολογία, στα χέρια του Λεβιάθαν εξελίχθηκε σε μια καθολική κρίση. Δεν υπάρχει σφαίρα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής που να μην έχει περιέλθει σε κατάσταση κρίσης. Από τα συστήματα υγείας μέχρι την εφοδιαστική αλυσίδα. Από τις τιμές των αγαθών μέχρι την αγορά εργασίας. Και από την ενεργειακή αγορά μέχρι τις γεωπολιτικές ισορροπίες της Γηραιάς Ηπείρου και όλου του πλανήτη. Δεν ήταν αναπόφευκτο να συμβεί αυτό. Ο Λεβιάθαν οδήγησε τον πλανήτη και τον εαυτό του στην εντατική γιατί στη θέση του ορθολογισμού της επιστήμης, με όλες τις βεβαιότητες και όλες τις αμφιβολίες της, έβαλε την κοινωνική μηχανική ως απόλυτο, σχεδόν μοναδικό εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης. Με αλλοπρόσαλλες επινοήσεις περιορισμών και απελευθερώσεων της κοινωνικής δραστηριότητας. Με σκοτσέζικα λουτρά λοκντάουν και πλήρους ασυδοσίας. Με απότομα κλεισίματα και αιφνιδιαστικά ανοίγματα της οικονομίας, Με εκρήξεις αισιοδοξίας περί τέλους της πανδημίας και βυθίσεις απαισιοδοξίας και κινδυνολογίας για ατέλειωτες μεταλλάξεις του κορονοϊού. Αλλά οι ιοί δεν καταλαβαίνουν από τη μεταφυσική του Λεβιάθαν. Τους είναι αδιάφορος ο βολονταρισμός και ο τυχοδιωκτισμός των πολιτικών ελίτ, οι αγωνίες τους για τους εκλογικούς κύκλους και τις ισορροπίες της εξουσίας. Στην εντατική η ζωή καθενός κρέμεται από ένα κουμπί. Ακόμη και η ζωή του Λεβιάθαν. Γιατί ακόμη και ο Χομπς τον αποκαλεί θεό, αλλά δεν παραλείπει να μας θυμίσει ότι είναι θνητός.

Γιατί ανοίγει με αυτόν τον τρόπο τα σχολεία η κυβέρνηση. Μητσοτάκη; Γιατί η υπουργός Παιδείας επιδίδεται σε συνεχή ψέματα και σε μια τόσο χοντροκομμένη παραχάραξη της αλήθειας; Τι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της "Νεοδημοκρατίας"; Ποιο είναι το ένοχο μυστικό τους; Μήπως η ανυπαρξία νόμιμης και ασφαλούς "πλατφόρμας" τηλεκπαίδευσης μετά το σκάνδαλο Cisco; Αξίζει, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η γύμνια της κυβέρνησης σε αυτόν τον τομέα, να παίζεται "ρώσικη ρουλέτα" με την υγεία 1, 5 εκ. μαθητών και εκπαιδευτικών; Και να παραμένει η ρύθμιση με το 50%+1 , ώστε να μην κλείνει ποτέ κανένα τμήμα και να μην εμφανίζεται η ανάγκη εξ αποστάσεως εκπαίδευσης; Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, βλέποντας τη συνεχιζόμενη επέλαση της "Ο" και τη δραματική έξαρση της νοσηρότητας στην Ελλάδα, απηύθυνε έκκληση στην κυβέρνηση να παρατείνει τις διακοπές των σχολείων για μία εβδομάδα και να προετοιμάσει το ασφαλές άνοιγμά τους. Η θέση των μαθητών είναι στα ανοιχτά σχολεία και στη διά ζώσης διδασκαλία, όχι όμως σε σχολεία -ναρκοπέδια και υπερμεταδότες του ιού. Στην κατεύθυνση αυτή έχει ήδη υποβάλλει τις προτάσεις του, με πρώτη την κατάργηση του "50%+1" και έχει ζητήσει την άμεση σύγκληση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για τη συζήτηση και τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, ώστε τα σχολεία να ανοίξουν με ασφάλεια μόλις βελτιωθούν οι συνθήκες και καταλαγιάσει το νέο πανδημικό κύμα που προκαλεί η μετάλλαξη "Όμικρον".

Το «Πολύ μακριά» χωρίζεται σε τρεις πράξεις, όπου στην πρώτη εμφανίζεται μια ανιψιά που επισκέπτεται το σπίτι της θείας της σε μια επαρχία και ενώ όλα στην αρχή φαίνονται φυσιολογικά, στην πορεία ο θεατής καταλαβαίνει ότι το σπίτι κρύβει κάποιο σκοτεινό μυστικό. Στη δεύτερη πράξη, η νεαρή πρωταγωνίστρια δουλεύει σε εργοστάσιο κατασκευής καπέλων, αλλά πολύ γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως στο εργοστάσιο δεν φτιάχνουν συνηθισμένα καπέλα, αλλά φτιάχνουν κι άλλα πράγματα. «Είναι σαφές πως στη χώρα έχει επιβληθεί ένα καταπιεστικό, δυστοπικό καθεστώς» όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης. Και, στην τρίτη πράξη, «υπάρχει το απόλυτο χάος, όλοι είναι εναντίον όλων, ακόμη και τα στοιχεία της φύσης έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στον άνθρωπο» σχολιάζει. Έργο με τρεις ρόλους, το «Πολύ μακριά» προβλέπει, σύμφωνα με τη συγγραφέα του, μια σκηνή παρέλασης από ανθρώπους που φορούν καπέλα. Έτσι εμφανίζονται στη σκηνή, όπως αποκαλύπτει ο Δ. Σκλάβος, και επιπλέον δέκα άτομα «τα οποία έχουν βωβούς ρόλους μέσα στο εργοστάσιο κατασκευής καπέλων. Πρόκειται για ένα μικρό σκηνοθετικό εύρημα» διευκρινίζει και δεν παραλείπει να πει πως επιχειρείται ένα ανέβασμα που σέβεται το κείμενο, «προσπαθώντας να αποδώσει όσο γίνεται περισσότερο αυτήν τη δυστοπία που αποπνέει».

Η κυβέρνηση ανοίγει τη Δευτέρα τα σχολεία ανοχύρωτα, με μόνο ένα επιπλέον self test, επικαλούμενη…