Οι διάφορες ιδέες που έχουν αναπτύξει οι μαρξιστές για να φτάσουν εκεί -η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, το τέλος της ανταλλακτικής αξίας, η εξάλειψη της μισθωτής εργασίας- είναι απλά μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το άμεσο ερώτημα είναι: Τι απαιτεί αυτός ο στόχος; Η συνθετική κατασκευή της ελευθερίας είναι το μέσο με το οποίο οι ανθρώπινες δυνάμεις πρέπει να αναπτυχθούν. Αυτή η ελευθερία βρίσκει πολλούς διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και των πολιτικών, πειράματα με τη σεξουαλικότητα και τις αναπαραγωγικές δομές, και τη δημιουργία νέων επιθυμιών, διευρυμένων αισθητικών ικανοτήτων, νέων μορφών σκέψης και συλλογισμού, και τελικά εντελώς νέων τρόπων ζωής.
Η επέκταση των επιθυμιών, των αναγκών, των τρόπων ζωής, των κοινοτήτων, των τρόπων να υπάρχουμε, των δυνατοτήτων - όλες εκπληρώνονται από το έργο της καθολικής χειραφέτησης. Πρόκειται για ένα σχέδιο προς ένα μέλλον που ανοίγετε, η ανάληψη ενός έργου που επεξεργάζεται αυτό που μπορεί να σημαίνει να είμαστε άνθρωποι, η δημιουργία ενός ουτοπικού σχεδίου για νέες επιθυμίες, και η ευθυγράμμιση ενός πολιτικού έργου με την τροχιά ενός καθολικευτικού ανολοκλήρωτου ανύσματος.
Ο καπιταλισμός, παρά τις όψεις απελευθέρωσης και καθολικότητας που του αποδίδονται, έχει τελικά περιορίσει αυτές τις δυνάμεις σε έναν ατελείωτο κύκλο συσσώρευσης, αποστεώνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της ανθρωπότητας και περιορίζοντας την τεχνολογική εξέλιξη σε μια σειρά απλών, οριακών καινοτομιών. Κινούμαστε ταχύτερα -ο καπιταλισμός το απαιτεί- αλλά δεν πάμε πουθενά. Αντ’ αυτού, πρέπει να οικοδομήσουμε έναν κόσμο στον οποίο να μπορούμε να επιταχύνουμε πέρα από τη συγκαιρινή μας αδράνεια.