Παύλος Κλαυδιανός

Σε νέα και πολύ πιο οξυμένη, με αντιπαραθέσεις, φάση μπαίνουμε ή μάλλον έχουμε μπει με άξονα το μακεδονικό σε ευθεία, δυστυχώς, συνοδεία με τους κομματικούς πολιτικούς στόχους της αξιωματικής, κυρίως, αντιπολίτευσης. Φύγαμε, πια, από την πρώτη φάση κατά την οποία η αντιπολίτευση, σύσσωμη, σχεδόν, ασκούσε δριμεία κριτική για το ότι η κυβέρνηση έκανε μυστική διπλωματία, ότι επεδίωκε να δημιουργήσει προβλήματα στους αντιπάλους της κ.τ.λ. και περάσαμε τώρα στο πολύ σκληρό παιχνίδι. Ποιος είναι ο στόχος της ΝΔ; Με όλα τα μέσα να μην προχωρήσει η συμφωνία με τη FYROM. Ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της το επιδιώκει, διότι, με βάση το εθνικιστικό ή φοβικό σκεπτικό της, δεν θέλει τη λύση, καθώς αν συμβεί θα έχει τη λέξη Μακεδονία. Ένα άλλο, όμως, τμήμα της σύρεται στην άρνηση, προφανώς, και διότι δεν καίγεται και τόσο από την αντίληψη περί αυτοπροσδιορισμού, μιας και το συνδέει απολύτως με τις πολιτικές εξελίξεις. Έχει εδραία πεποίθηση ότι θετική εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας-FYROM ωθεί σε μια, αργά ή γρήγορα, αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και των σχέσεων μεταξύ των κομμάτων.

Τρία χρόνια διαδρομής της ΝΔ στην αντιπολίτευση αν έχουν αποδείξει κάτι είναι ότι το κόμμα αυτό δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια στρατηγική αντιπολίτευσης, σταθερή και ουσιαστική προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Οικολόγων. Ακόμη και όσοι τη δικαιολογούσαν, λέγοντας ότι για ένα διάστημα ήταν δυνατόν να παρασυρθεί από το στόχο της «αριστερής παρένθεσης», —στάση που, εξάλλου, προσέφερε τη μέγιστη συσπείρωση και μεγάλη δημοσκοπική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ— σήμερα παραδέχονται ότι η ΝΔ έχει μια δομική δυσκολία να τα καταφέρει στο πεδίο αυτό. Το ανιχνεύει κανείς σε αναλύσεις στον αντικυβερνητικό Τύπο, σχόλια και παραπολιτικά. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το μακεδονικό, είναι το τελευταίο, αλλά σοβαρότερο από όλα τ’ άλλα, που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μας.

«Όποιος, δεν θέτει όρια –και αυτός ο οποίος πρέπει να θέσει όρια είναι προφανώς η ελληνική πλευρά– τότε από την άλλη πλευρά, των θεσμών, μην περιμένετε ευαισθησίες. Έχουμε πια μια αρκετά μεγάλη εμπειρία. Κατά συνέπεια αυτό το θέμα αφορά και πρέπει να αφορά τελικά την ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρέπει να θέσει τα όρια της». (Πάνος Σκουρλέτης)

Η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να συγκροτήσουν σταθερές κυβερνήσεις, δηλαδή κυβερνήσεις με πολιτική αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έφτασε και στη Γερμανία, στον εμπνευστή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το πιο πιθανό μετά την αποτυχία συγκρότησης κυβέρνησης μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων είναι να προσφύγουν ξανά στο μεγάλο συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών. Θα είναι, ωστόσο, μια βραχυπρόθεσμη λύση του πολιτικού προβλήματος της Γερμανίας. Η πορεία πολιτικής φθοράς των δύο κομμάτων, που αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές, το πιθανότερο θα συνεχισθεί, ενώ ταυτόχρονα θα διεμβολίζει το στόχο για μια μελλοντική συμμαχική εναλλακτική κυβέρνηση Σοσιοαλδημοκρατών-Πράσινων-Αριστεράς. Πολύ περισσότερο θα ανακόπτει τη διαδικασία, έστω αργή, απομάκρυνσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας από τη δεξιά. Όσο κι αν η συγκρότηση κυβέρνησης ικανής να προωθήσει κάποια από τα ανοιχτά ευρωπαϊκά ζητήματα είναι σοβαρό ζήτημα, η παρότρυνση του Αλέξη Τσίπρα προς τον πρόεδρο του SPD, κ. Σούλτς, «να επιστρέψει με ισχυρότερη διαπραγματευτική δύναμη στη συζήτηση για σχηματισμό κυβέρνησης», είναι μια λάθος κίνηση.