Παύλος Κλαυδιανός

Η κυβέρνηση είναι ωφέλιμο να συνειδητοποιήσει εις βάθος ότι η πορεία προς την έξοδο και η διαδρομή μετά θα είναι τραχιά και μια γεύση πήραμε στο τελευταίο Γιούρογκρουπ. Εντούτοις, το συμβάν πέρασε χωρίς ιδιαίτερη αξιολόγηση μέσα στη φούρια της Novartis. Όμως, γνωρίζουμε ότι, ανεξάρτητα από τις δικές μας απόψεις, το πολιτικό κλίμα επηρεάζει τις οικονομικές συμπεριφορές και τις συμπεριφορές θεσμών. Δεν πρέπει να μας είναι αυτό αδιάφορο, να χάνουμε το μέτρο, δίνοντας λαβή σε όσους δεν θα ήθελαν μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά να επιλύσει ιστορικής σημασίας ζητήματα.

Ανεξάρτητα από το πού στηρίζει τις απαιτήσεις της η Τουρκία —μιλά για διεθνές δίκαιο αλλά δεν το εννοεί, ιδίως αποφεύγοντας προσφυγή στη Χάγη— σήμερα επιστρατεύει και οξύνει το πρόβλημα και ως μία ακόμη απάντηση προς τις ΗΠΑ. Το είπε ευθέως ο κ. Τσαβούσογλου ότι δεν θα ανεχθεί να παίξει η Ελλάδα τον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας των ΗΠΑ στην περιοχή. Η ελληνική πλευρά, πέρα από την άμεση επικοινωνία με την τουρκική, σωστά, επομένως, απευθύνθηκε στο ΝΑΤΟ – άρα και στις ΗΠΑ – και την ΕΕ κρατώντας ταυτόχρονα την ψυχραιμία της. Ωστόσο, η συγκεκριμένη συμπεριφορά, μάλλον, δεν είναι απλή διαπραγματευτική κίνηση της Τουρκίας που στερείται κινδύνου. Γι’ αυτό και η ακραία επιθετική οξύτητα στις δηλώσεις των αξιωματούχων της.

Στην Ελλάδα δαπανούσαμε για φάρμακα τόσα δισ. που ήταν παράλογο. Και αυτό γινόταν πολλά, πάρα πολλά χρόνια, αλλά το πολιτικό σύστημα, ο δικομματισμός το άφηνε. Αυτό ήταν το κεντρικό σκάνδαλο που δεν αφορούσε μόνο την Νοβάρτις: η πολυφαρμακία του δικομματικού συστήματος.

Σε νέα και πολύ πιο οξυμένη, με αντιπαραθέσεις, φάση μπαίνουμε ή μάλλον έχουμε μπει με άξονα το μακεδονικό σε ευθεία, δυστυχώς, συνοδεία με τους κομματικούς πολιτικούς στόχους της αξιωματικής, κυρίως, αντιπολίτευσης. Φύγαμε, πια, από την πρώτη φάση κατά την οποία η αντιπολίτευση, σύσσωμη, σχεδόν, ασκούσε δριμεία κριτική για το ότι η κυβέρνηση έκανε μυστική διπλωματία, ότι επεδίωκε να δημιουργήσει προβλήματα στους αντιπάλους της κ.τ.λ. και περάσαμε τώρα στο πολύ σκληρό παιχνίδι. Ποιος είναι ο στόχος της ΝΔ; Με όλα τα μέσα να μην προχωρήσει η συμφωνία με τη FYROM. Ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της το επιδιώκει, διότι, με βάση το εθνικιστικό ή φοβικό σκεπτικό της, δεν θέλει τη λύση, καθώς αν συμβεί θα έχει τη λέξη Μακεδονία. Ένα άλλο, όμως, τμήμα της σύρεται στην άρνηση, προφανώς, και διότι δεν καίγεται και τόσο από την αντίληψη περί αυτοπροσδιορισμού, μιας και το συνδέει απολύτως με τις πολιτικές εξελίξεις. Έχει εδραία πεποίθηση ότι θετική εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας-FYROM ωθεί σε μια, αργά ή γρήγορα, αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και των σχέσεων μεταξύ των κομμάτων.

Τρία χρόνια διαδρομής της ΝΔ στην αντιπολίτευση αν έχουν αποδείξει κάτι είναι ότι το κόμμα αυτό δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια στρατηγική αντιπολίτευσης, σταθερή και ουσιαστική προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Οικολόγων. Ακόμη και όσοι τη δικαιολογούσαν, λέγοντας ότι για ένα διάστημα ήταν δυνατόν να παρασυρθεί από το στόχο της «αριστερής παρένθεσης», —στάση που, εξάλλου, προσέφερε τη μέγιστη συσπείρωση και μεγάλη δημοσκοπική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ— σήμερα παραδέχονται ότι η ΝΔ έχει μια δομική δυσκολία να τα καταφέρει στο πεδίο αυτό. Το ανιχνεύει κανείς σε αναλύσεις στον αντικυβερνητικό Τύπο, σχόλια και παραπολιτικά. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το μακεδονικό, είναι το τελευταίο, αλλά σοβαρότερο από όλα τ’ άλλα, που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μας.