Η Αυγή

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική βλέπουμε κοιτίδες αντίστασης και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές μέσω των διαδηλώσεων κατά του ρατσισμού. Φοβάμαι ότι θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με το Δημοκρατικό Κόμμα. Εύχομαι να μην απομονωθούν ή περιθωριοποιηθούν, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Σε ένα αυστηρό δικομματικό σύστημα και στο εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ το Δημοκρατικό Κόμμα παρουσιάζει ένα παράδοξο μεταξύ της ηγεσίας και μεγάλο μέρος της προοδευτικής βάσης του. Αν και αποχώρησε, πολλές από τις πολιτικές προτάσεις του Σάντερς έχουν απήχηση σε ένα μετρήσιμο μέρος της βάσης του κόμματος. Αλλά αυτή τη στιγμή, όπως έχω πει και άλλες φορές, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι θλιβερά αποδιοργανωμένο ως μηχανισμός, τραγικά αδύναμο πολιτικά και σε πλήρη σύγχυση ιδεολογικά. Η πολιτική κληρονομιά του Σάντερς θα οδηγούσε σε πιο κεντροαριστερές θέσεις, αλλά, αφού η κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση είναι η εκλογική νίκη επί του Τραμπ με κάθε κόστος, η επιλογή του Μπάιντεν σηματοδοτεί όλο και μεγαλύτερη μετακίνηση προς κεντροδεξιές πολιτικές. Οι αντιστάσεις θα χειραγωγηθούν, αφού ο άμεσος στόχος είναι η απομάκρυνση του Τραμπ με όποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό, και οι βαθιές και θαρραλέες τομές που χρειάζονται για την καλυτέρευση της αμερικανικής κοινωνίας θα παραμείνουν στην αναμονή. Είναι πολύ πιθανόν, αν σε ενδεχόμενη νίκη των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου δεν γίνουν βαθιές τομές στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο, να υπάρξουν πάλι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Επίσης νομίζω ότι πολιτικά θα είναι πάρα πολύ σημαντική η επιλογή του / της αντιπροέδρου. Αυτή τη στιγμή ο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα οφείλουν να προσανατολιστούν στην ανάδειξη ενός προσώπου που θα ενώνει τις προοδευτικές τάσεις μέσα στο κόμμα. Η καλύτερη περίπτωση θα ήταν για αντιπρόεδρος γυναίκα και σίγουρα ή αφροαμερικανική ή άλλη μειονότητα.

Προχωρούν στη περαιτέρω στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστών, υιοθετώντας την ξενοφοβική ατζέντα και ρητορική της Ελ. Λύσης προσπαθώντας να ικανοποιήσουν την δεξιά τους πτέρυγα να και να ψαρέψουν στα θολά νερά της ακροδεξιάς δημιουργώντας έτσι κοινωνικό αυτοματισμό και εγείροντας σε μια κοινωνία που σήκωσε ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης όλα τα προηγούμενα χρόνια ξενοφοβικά αντανακλαστικά. (...) Έχουν απαξιώσει και υποβαθμίσει κάθε πολιτική ένταξης, στην εκπαίδευση δεν πήγαν ούτε τα μισά παιδιά στο σχολείο σε σχέση με πέρσι και μάλιστα υπήρχαν ζητήματα και με τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες, στην υγεία κατάργησαν τον ΑΜΚΑ δεν εφαρμόζουν το υποκατάστατο που οι ίδιοι ψήφισαν προκειμένου να θωρακίσουν την υγεία των ανθρώπων και στην πανδημία άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, στην εργασία περιόρισαν το δικαίωμα με τρόπους που οι αιτούντες πλέον ουσιαστικά αποκόβονται από αυτήν. (...) Οι τοπικές κοινωνίες ωφελούνται όταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συμμετέχουν σε αυτή, δουλεύουν, πάνε τα παιδιά στο σχολείο, είναι ενεργά μέλη και όχι όταν καταδικάζονται στο περιθώριο, όταν τους βάζεις σε μια λογική αυτονόμησης και μπορούν να σταθούν στα πόδια τους.

Έχουμε απελευθέρωση απολύσεων, έχουμε κατά 20% μείωση των αμοιβών. Έχουμε ένα κύμα απολύσεων, καταργείται το ωράριο, ο κόσμος δουλεύει από τα σπίτια του χωρίς ωράριο, δεν υπάρχει Επιθεώρηση Εργασίας. Το όραμα αυτής της κυβέρνησης είναι για μία οικονομία που θα λειτουργεί με όρους ζούγκλας, όπου το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό. Το πέλαγος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν και στήριξαν την απασχόληση στην Ελλάδα θα πάει στην άκρη, προς όφελος κάποιων μεγάλων αλυσίδων.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τις δημοσκοπήσεις, χωρίς ταυτόχρονα και να τις απολυτοποιούμε. Πέρα από το ισχυρό, εκ πρώτης όψεως, προβάδισμα της Ν.Δ., που σχετίζεται κυρίως με τα χαρακτηριστικά τής περιόδου της πανδημίας, για πρώτη φορά εμφανίζονται έντονα σημάδια αποδόμησης και αμφισβήτησης της εικόνας της κυβέρνησης, ιδίως στον τομέα της οικονομίας και της εργασίας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι στο πεδίο των ποιοτικών στοιχείων, αποκτά ένα νέο, ευρύτερο ακροατήριο, με ταυτόχρονη υποχώρηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου της προηγούμενης περιόδου. Ωστόσο, θέλω να επισημάνω πως στο διάστημα από τις εκλογές μέχρι σήμερα σε αρκετές στιγμές δώσαμε την εικόνα ενός χώρου σε κρίση χωρίς ωστόσο κάτι τέτοιο να ισχύει. Διλήμματα που δεν ισχύουν, όπως «ποιοι είναι υπέρ της διεύρυνσης και ποιοι κατά», «ποιοι υποστηρίζουν τη λογική ενός καθαρού κόμματος του 3% ή θέλουν ένα μεγάλο κόμμα», ερωτήματα που κατασκευάστηκαν και που δεν έχουν σχέση με τον προβληματισμό εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας άρχισαν να διακινούνται από δω κι από κει. Δυστυχώς, όλα αυτά συνέβαλαν ώστε οι περισσότερες δημόσιες αναφορές γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργούν μια εικόνα εσωστρέφειας και ομφαλοσκόπησης, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο ορθές κατά τα άλλα παρεμβάσεις, π.χ. για τον αναπτυξιακό νόμο ή τα εργασιακά.

Matthias Krainz | Στην Ευρώπη τα τελευταία εκατό χρόνια μειώσαμε τα ωράρια εργασίας και πάντα οι καπιταλιστές έλεγαν ότι αυτό δεν γίνεται γιατί θα καταρρεύσει η οικονομία. Εάν μειώσουμε τις ώρες εργασίας σε εβδομαδιαία ή σε ημερήσια βάση θα έχουμε μεγάλα οφέλη για την οικονομία και την κοινωνία. Η παραγωγικότητα τις τελευταίες δεκαετίες αυξήθηκε πολύ περισσότερο από τη σχετικά στασιμότητα των μισθών. Οι νέες γενιές θέλουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο και δεν θέλουν να εργάζονται όσο οι γονείς ή ακόμη χειρότερα οι παππούδες τους. Στην Αυστρία, σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλες χώρες, οι γυναίκες εργάζονται σε εργασίες μερικής απασχόλησης, γιατί θέλουν να έχουν χρόνο για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους γονείς τους και το σπίτι τους. Αυτές τις ανισότητες τις βλέπουμε και εκτός της αγοράς εργασίας. Η μείωση των ωραρίων εργασίας αποτελεί και μια προϋπόθεση για την καλύτερη και πιο δίκαιη κατανομή της εργασίας ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Ειδικά αυτή τη στιγμή που εκτοξεύεται η ανεργία η μείωση των ωραρίων θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας, αφού επίσης γνωρίζουμε ότι μετά την πανδημία ορισμένοι τομείς της οικονομίας δεν θα ανακάμψουν. Πρέπει να πάρουμε μεγάλες και γενναίες αποφάσεις, που θα μας συνοδεύσουν τα επόμενα χρόνια.

Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή την τρομερή στιγμή για να ανοικοδομήσουμε τις χώρες και τις κοινωνίες μας με έναν άλλο τρόπο. Ο άνθρωπος πρέπει να μπει πλέον στο επίκεντρο της δημόσιας πολιτικής και του λόγου και όχι το κεφάλαιο, όπως έγινε τις τελευταίες δεκαετίες. Πρέπει να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε τα δημόσια κοινά αγαθά, την Υγεία, τον Πολιτισμό και την Παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τους απαραίτητους φυσικούς πόρους μας, όπως το νερό και τον αέρα, το περιβάλλον. Ακόμη και εκεί που έχουν δοθεί σε ιδιώτες, το κράτος πρέπει να επιστρέψει και να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την κοινωνική τους χρήση. Η πανδημία μάς έμαθε ότι τα δημόσια κοινά αγαθά θα πρέπει να βρίσκονται στη διάθεση όλης της κοινωνίας και όχι στη διάθεση του κέρδους.