Αναδημοσιεύσεις

20
06

Αλέξης Ηρακλείδης: Η Ελλάδα δεν κερδίζει τίποτα με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια

Κατά την διάρκεια των συνομιλιών, στις καλές εποχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων οι Τούρκοι δέχονταν τα 12 μίλια στα ηπειρωτικά και τα 6 μίλια στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Το τουρκικό επιχείρημα είναι πως και με τα 6 μίλια εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Ελλάδας, ενώ φοβούνται μήπως ο πραγματικός σκοπός της επέκτασης στα 12 μίλια υποκρύπτει επιθετικούς σκοπούς. (...) Έπειτα τα μεγάλα κράτη δικαιούνται να πουν ότι δεν δέχονται να γίνει η Ελλάδα ο διεθνής αστυνόμος του Αιγαίου που θα επιτηρεί μην τυχόν και ξεφύγει κανένα πλοίο από την πορεία του. Το διεθνές δίκαιο, μάλιστα, λέει ότι την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ δεν μπορείς να τα επεκτείνεις μονομερώς. Μπορείς να το κάνεις μόνο όταν έχεις 200 μίλια μπροστά σου και δεν ακουμπάν τον άλλον. Στην περίπτωση του Αιγαίου δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ενώ με την Ιταλία τα βρήκαμε μια χαρά. Ομοίως, τα βρήκε η Γαλλία με την Ισπανία. Το ίδιο και η Αγγλία με τη Γαλλία, που πήγαν στο Διεθνές Δικαστήριο και συμφώνησαν ότι τα νησάκια που ακουμπάνε στη Γαλλία θα έχουν ελάχιστη υφαλοκρηπίδα. Το Καστελόριζο, για να σας δώσω να καταλάβετε, δεν πρόκειται να πάρει ούτε μισό μίλι υφαλοκρηπίδα. Δεν γίνεται ένα μικρό νησάκι να δεσμεύει την τεράστια ακτογραμμή μιας χώρας. Οπότε, αν πάμε ποτέ σε Διεθνές Δικαστήριο για το Αιγαίο, το αποτέλεσμα θα κινείται μεταξύ 25 για την Τουρκία και 75 για την Ελλάδα. Αυτή θα ήταν μια δίκαιη λύση με διεθνή κριτήρια. Όμως, οι Έλληνες εθνικιστές θεωρούν ότι πρέπει να ελέγχουμε όλο το Αιγαίο, άποψη η οποία οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση.
Περισσότερα »
20
06

Νίκος Φίλης: Η νεολαία απλός πελάτης της ιδιωτικής εκπαίδευσης (βίντεο)

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 32% στις εκλογές, ένα υψηλό ποσοστό, το οποίο εμπεριέχει και μια εντολή του λαού. Να αλλάξουμε για να επιστρέψουμε. Πρέπει να υπάρξει μια προγραμματική τολμηρή ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να είμαστε μια συνέχεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα πρέπει να έχει ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, διότι και η Δεξιά ριζοσπαστική είναι από τη δική της πλευρά. Όταν η Δεξιά δίνει έναν ιδεολογικό αγώνα και πάνω σε αυτόν οικοδομεί τις δικές της ανατρεπτικές, αντικοινωνικές πολιτικές, πρέπει και εσύ, από τη δική σου πλευρά, να φτιάχνεις ένα μέτωπο ιδεολογικό επί τη βάσει του οποίου θα οικοδομήσεις τη δική σου αριστερή ανατρεπτική μεταρρυθμιστική, πολιτική.
Περισσότερα »
20
06

Donatella della Porta: Πώς τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα μπορούν να σώσουν τη δημοκρατία στον καιρό της πανδημίας

Εκτός από τη διεκδίκηση κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στην πανδημία προτείνουν επίσης ο δρόμος για την επίτευξή των στόχων τους να μην είναι μέσω του συγκεντρωτισμού της λήψης πολιτικών αποφάσεων, πολλώ δε μάλλον μέσω τεχνοκρατικών κινήσεων, αλλά μάλλον μέσω την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών. Η εποχή της πανδημίας ήταν καιρός όπου αναζητήθηκαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, οι άλλοι, οι φτωχοί, οι μετανάστες, που κατηγορούνται από τους δεξιούς πολιτικούς για τη διάδοση του ιού. Αυτές ήταν εποχές έλλειψης διαφάνειας και χαμηλής λογοδοσίας, με τις διακηρύξεις κατάστασης έκτακτης ανάγκης να χρησιμοποιούνται, σε διάφορες μορφές και βαθμούς, για τον περιορισμό της διαφωνίας. Ξενοφοβικές κυβερνήσεις αύξησαν τον αναγκαστικό επαναπατρισμό και έκλεισαν τα σύνορα ακόμη και στους πρόσφυγες. Μέσα από αυτοκινητοπομπές (όπως στο Ισραήλ) ή τις ποδηλατικές πορείες (όπως στη Σλοβενία), προοδευτικές ομάδες διαμαρτυρήθηκαν για τις κυβερνητικές προσπάθειες εκμετάλλευσης της κρίσης για τον περιορισμό της πολιτικής συμμετοχής και των δικαιωμάτων των πολιτών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, τα κινήματα μπορούν να χτίσουν πάνω στις δημοκρατικές καινοτομίες που αναπτύχθηκαν ως απάντηση στην οικονομική κρίση την τελευταία δεκαετία. Μέσω διαβουλευτικών πειραμάτων, άμεσης δημοκρατίας, συνταγματικών διαδικασιών που προέρχονται από πλήθος, καθώς και της οικοδόμησης κινηματικών κομμάτων, οι ιδέες των κοινών αναπτύσσονται και στρέφονται προς τα δημόσια αγαθά που πρέπει να τα διαχειριζόμαστε μέσω της ενεργού συμμετοχής των πολιτών, των χρηστών και των εργαζομένων. Επομένως, οι καιροί βαθιάς κρίσης μπορούν (βεβαίως όχι αυτόματα) να προκαλέσουν την επινόηση ενός εναλλακτικού, αλλά πιθανού μέλλοντος. Καθώς η πανδημία αλλάζει την καθημερινή ζωή, τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα δημιουργούν τους απαραίτητους χώρους για προβληματισμούς σχετικά με έναν κόσμο μετά την πανδημία, έναν κόσμο που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός ως η συνέχεια του προ της πανδημίας κόσμου.
Περισσότερα »
19
06

Τι σημαίνει Antifa;

ο αντιφασισμός είναι μία πολιτική στάση κοινωνικής επαναστατικότητας, η οποία εστιάζει στην πάλη ενάντια στην Ακροδεξιά γενικότερα και όχι μόνο στο φασισμό με τη στενή έννοια του όρου. Πολλοί αντιφασίστες υπηρετούν αυτό το στόχο, μέσα από μία πλατιά γκάμα δράσεων, από το να τραγουδούν την ώρα που μιλάει κάποιος φασίστας και να καταλαμβάνουν χώρους συνάθροισης φασιστών, μέχρι του να παρενοχλούν φασιστικές συγκεντρώσεις και αντίστοιχες δραστηριότητες. Από την άλλη, πολλοί αντιφασίστες διαφωνούν με τις κρατικές απαγορεύσεις ενάντια στους «εξτρεμιστές», διότι αυτές οι πρακτικές συχνά χρησιμοποιούνται ενάντια στον επαναστατισμό της Αριστεράς παρά ενάντια στη Δεξιά. (...) Με δεδομένο το εύρος των ερμηνευτικών αποχρώσεων, το antifa κίνημα δεν θα πρέπει να γίνει κατανοητό ως μονολιθικό. Αντίθετα, αποτελεί μία από τις εκφράσεις της σοσιαλιστικής πολιτικής δράσης, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Οι περισσότεροι αντιφασίστες ασχολούνται στη ζωή τους και με άλλες πολιτικές δράσεις (πχ. εργασιακός συνδικαλισμός, ακτιβισμός σε θέματα οικολογίας, καταλήψεις στέγης, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, δράσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες). Η επιτυχία ή η αποτυχία του αντφασιστικού ακτιβισμού εξαρτάται συχνά από την ικανότητα του να κινητοποιεί ευρύτερα κοινωνικά στρώματα γύρω από την πάλη ενάντια στο φασισμό, όπως συνέβη στην περίπτωση του Λονδίνου το 1936 και την Μάχη της Cable Street, ή να οδηγεί σε ευρύτερη κοινωνική αντίδραση στο φασισμό, καταφέρνοντας να περιθωριοποιήσει φασιστικά γκρουπούσκουλα και τους ηγέτες τους. Στο κέντρο αυτής της σύνθετης διαδικασίας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης βρίσκεται η κατασκευή κοινωνικών συνειδήσεων ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό, την ομοφοβία και σε άλλες μορφές καταπίεσης, οι οποίες αποτελούν τις βάσεις του φασισμού. Αυτές οι συνειδήσεις διαπλάθονται μέσα από μία δυναμική που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «καθημερινός αντιφασισμός».
Περισσότερα »
19
06

Thomas Piketty: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχασαν το λαϊκό εκλογικό σώμα γιατί εγκατέλειψαν κάθε ιδέα αναδιανομής

Η κρίση του 2008 αντιμετωπίστηκε με την κυκλοφορία νέου χρήματος προκειμένου να σωθούν τράπεζες και τραπεζίτες. Ο ισολογισμός της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, από το 10% του εισοδήματος πριν από την κρίση, έχει υπερβεί το 40%. Αυτή η πολιτική απέφυγε μια γενική ύφεση, αλλά οδήγησε στην αύξηση των τιμών της ιδιοκτησίας, των χρηματιστηριακών αξιών και τον εμπλουτισμό και περαιτέρω των πλουσίων χωρίς να επιλύσει βασικά προβλήματα της πραγματικής οικονομίας (απουσία επενδύσεων, αύξηση των ανισοτήτων, κλιματική αλλαγή). Εάν σήμερα δεν είμαστε σε θέση να αποδείξουμε στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι μπορούμε να διαθέσουμε αντίστοιχους πόρους στην αντιμετώπιση του SARS-CoV-2 και να διαμορφώσουμε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος ενός δραματικού διαζυγίου και εν δυνάμει καταλυτικού για το οικοδόμημα της Ευρώπης.
Περισσότερα »
19
06

Υπό πολιορκία ο Λευκός Οίκος

Το βιβλίο “Το δωμάτιο όπου συνέβη” δίνει την εικόνα ενός Λευκού Οίκου σε πλήρη αποδιοργάνωση, όπου η κάθε απόφαση υπαγορεύεται από τον ανάγκη επανεκλογής του Προέδρου στις εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. (...) Το βιβλίο περιγράφει έναν Πρόεδρο που εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι η Φινλανδία δεν αποτελεί επαρχία της Ρωσίας και δεν γνωρίζει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο διαθέτει πυρηνικά όπλα. Έναν Πρόεδρο αντικείμενο χλευασμού των κορυφαίων συμβούλων του, ο οποίος, όπως υποστηρίζει ο Μπόλτον, έχει διαπράξει πολύ σοβαρότερα ατοπήματα από εκείνα που τελικά οδήγησαν στη διαδικασία της δικής του αποπομπής. (...) Οι εσωτερικές συγκρούσεις στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών και τα απανωτά καρφώματα ακόμη και από τους στενότερους πρώην συνεργάτες του έχουν αποτέλεσμα τη συνεχή μείωση της δημοτικότητας του Τραμπ. Έρευνα του Reuters / Ipsos δείχνει ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ακολουθεί σε μεγάλη απόσταση τον Δημοκρατικό αντίπαλό του Τζο Μπάιντεν -13 ποσοστιαίες μονάδες.
Περισσότερα »
18
06

Γιατί δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η ΕΥΔΑΠ

Αν δεν μπορείς να υπερβείς ευθέως ένα εμπόδιο, παράκαμψέ το. Αυτό συμβαίνει με την κυβέρνηση σήμερα, όπου διά της πλαγίας, μέσω ΣΔΙΤ, επιχειρείται η δύσκολη -καθότι αντίθετη με το σύνολο της κοινωνίας- ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ. Συγκεκριμένα, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών μεθόδευσε αιφνιδίως χωρίς ανοιχτή διαδικασία διαγωνισμούς εκχώρησης με ΣΔΙΤ του 80% των αποθεμάτων νερού της χώρας. Στόχος είναι να εκχωρηθεί δηλαδή το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ (Μόρνος, Εύηνος, Υλίκη, δίκτυο) σε Αιτωλοακαρνανία, Φωκίδα, Βοιωτία και Αττική, την ώρα που τα διανεμόμενα κέρδη της εταιρείας σε μετόχους αυξήθηκαν στο 70% και της ζητούνται για πρώτη φορά σε ρευστό 266 εκατ. ευρώ από την ΕΥΔΑΠ Παγίων. Είναι η εκτεταμένη αυτή διανομή των κερδών σε συνδυασμό με την απαίτηση σημαντικού ύψους ρευστών που δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες για την εταιρεία και οδηγούν τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΥΔΑΠ Γιώργο Αλεξανδράκη στο συμπέρασμα πως υπάρχει μεθόδευση για την εκχώρηση του ΕΥΣ, αλλά και την έμμεση ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, θυμίζοντας πως υπάρχουν πολλές εγχώριες και μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες που διεκδικούν τους υδάτινους πόρους της ΕΥΔΑΠ εδώ και χρόνια. Όχι τυχαία βέβαια, αφού το πόσιμο νερό αρχίζει και σπανίζει εξαιτίας της παγκόσμιας πληθυσμιακής αύξησης, της μόλυνσης του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής, με συνέπεια να θεωρείται το «πετρέλαιο του 21ου αιώνα». Δεδομένου του ιστορικού των εταιρειών που έχουν αρχίσει να ιδιωτικοποιούν τα συστήματα του νερού και δεδομένου ότι η ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών από εταιρείες που οδηγούνται από το κέρδος έχει προκαλέσει συχνά οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική καταστροφή, δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι οι ιδιωτικές εταιρείες θα επιδείξουν πιο υπεύθυνη διαχείριση και πρακτικές εάν αποκτήσουν τον έλεγχο συστημάτων πόσιμου νερού. Από τη διεθνή εμπειρία προκύπτουν δέκα βασικοί λόγοι -μεταξύ πολλών- για τους οποίους η ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού αποτυγχάνει ως επιζήμια διεθνώς (www.waterjustice.org), κάτι που φυσικά ισχύει και για την Ελλάδα.
Περισσότερα »
17
06

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η ύφεση δεν είναι αριθμοί, είναι ζωές ανθρώπων

Ο πανηγυρισμός μου [της κυβέρνησης για τη "μικρή" ύφεση] θυμίζει το ανέκδοτο «πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα». Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα τρίμηνο όπου οι 2,5 μήνες ήταν πριν το lockdown. Και άρα οι κακές επιδόσεις προϋπήρχαν, εκτός βέβαια αν τις 15 μέρες του lockdownη ύφεση ξεπέρασε το 20%.Σε κάθε περίπτωση οι προβλέψεις για το έτος δεν είναι καλές. Άλλωστε το ΑΕΠ είχε αρχίσει να μειώνεται από το τέταρτο τρίμηνο του 2019 -πριν δηλαδή την εμφάνιση του ιού. (...) Νομίζω ότι συνολικά πιο πιθανή είναι μια ανάπτυξη με το σχήμα της Nike, δηλαδή απότομη κάμψη και σταδιακή άνοδο. Το πόσο γρήγορη θα είναι η ανάκαμψη βέβαια εξαρτάται απόλυτα από το πόσο θα στηριχθεί η οικονομία από το κράτος. Χρειάζεται ένα γενναίο πακέτο στήριξης εργαζομένων και επιχειρήσεων τώρα. Και κινδυνεύοντας να κατηγορηθώ για διαφήμιση νομίζω η συμβουλή μου προς την κυβέρνηση είναι Justdoit! (...) Και επιστημονικά και ως πολιτικός ήμουν πάντα εναντίον της ανεξαρτησίας των Κεντρικών Τραπεζών - και γιατί δεν θεωρώ τη νομισματική πολιτική απλώς τεχνοκρατικό ζήτημα αλλά και επειδή οι Κεντρικοί Τραπεζίτες έχουν πολύ στενή σχέση με το ευρύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα – και η ανεξαρτησία τους αφορά περισσότερο την κοινωνία, τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, ακόμα και νέες προοδευτικές ιδέες από την επιστημονική κοινότητα. (...) Σε κάθε περίπτωση οι πόροι [που θα προέλθουν από της ΕΕ] φαίνεται να είναι αρκετοί αλλά δεν είναι επαρκείς. Και δεν είναι με την έννοια ότι θα έπρεπε να δοθούν περισσότερα χρήματα για εσωτερική συνοχή, θα έπρεπε να υπάρχουν σαφείς δεσμεύσεις της ΕΕ για το τι θα γίνει σε ένα ενδεχόμενο δεύτερο κύμα, ώστε να μην χρειαστεί να εμπλακούμε σε έναν νέο γύρο διαπραγματεύσεων, θα έπρεπε η κουβέντα να γίνει πιο βαθιά, να μιλήσουμε πχ επιτέλους για ένα ευρωπαϊκό ταμείο ανεργίας. Τούτων λεχθέντων, η αναπτυξιακή πολιτική της χώρας απαιτεί μια σοφή διαχείριση της γνώσης, έναν δημοκρατικό προγραμματισμό. Απαιτεί συνεννόηση κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, επιμελητηρίων, κοινωνικών φορέων. Αν δεν συναποφασίσουμε ως κοινωνία ποιες είναι οι προτεραιότητές και οι στόχοι μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους πετύχουμε. (...) -Η επιτροπή σοφών -κάθε επιτροπή σοφών- δεν αποτελεί δημοκρατικό προγραμματισμό. Ούτε βέβαια ψήφο εμπιστοσύνης στους δύο βασικούς Υπουργούς των Οικονομικών και της Οικονομίας. Έχουμε λοιπόν μια επιτροπή η οποία θα σχεδιάσει εκτός της κοινωνίας για την κοινωνία, και πολύ φοβάμαι ότι οι ανάγκες των πολλών θα μείνουν εκτός των συμπερασμάτων της. (...) Εγώ θα ήθελα να δω μια επιτροπή που θα δουλεύει μαζί με την κοινωνία και θα απαρτίζεται από οικονομολόγους, αλλά και επιστήμονές από άλλους κλάδους, που έχουν επικεντρωθεί στη δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, τη μείωση της φτώχιας και των ανισοτήτων. (...) Η κυβέρνηση μάλλον θεωρεί ότι διαθέτουν λεφτόδεντρα οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις. Πως αλλιώς θεωρεί ότι θα ξεπληρώσουν το επόμενο διάστημα τις υποχρεώσεις τους που δημιουργήθηκαν αυτή τη περίοδο, όταν όλες οι ενισχύσεις που δίνει έχουν την μορφή δανείων; Δηλαδή μια επιχείρηση δεν έχει τζίρο σήμερα, έχει μειωμένο τζίρο αύριο, και θα κληθεί μεθαύριο να αποπληρώσει και τις υποχρεώσεις της και δάνεια; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς είμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο βίαιης αναδιάρθρωσης της αγοράς στην Ελλάδα, με θύμα την μεσαία τάξη. (...) [Κρίνω την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης] ανεπαρκή και επικίνδυνη. Προφανώς προκαλεί δυσαρέσκειες, αν σας έκοβα το 20% του εισοδήματός σας, και δεν στήριζα την θέση εργασίας σας θα ήσασταν ευχαριστημένος; Όσο και αν η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ ραίνουν τον κ. Μητσοτάκη με ροδοπέταλα ο κόσμος ξέρει στο τέλος του μήνα πόσα έχει το πορτοφόλι του. (...) Οι κυβερνήσεις της ΝΔ έχουν ένα διαχρονικό ταλέντο να οδηγούν [μισθωτούς και συνταξιούχους] σε τέτοιες καταστάσεις ανεξαρτήτως συνθηκών. Η κυβέρνηση έχει ήδη αυξήσει τις εισφορές στην συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών και έχει μειώσει τις συντάξεις (κόβοντας την 13η σύνταξη) πριν τον κορωνοϊό. Τώρα, που προσπαθούν να τα φορτώσουν όλα στην πανδημία, είμαι πολύ ανήσυχος για το τι θα κάνουν.
Περισσότερα »
17
06

«Σε βρίσκει η ποίηση»

Το εξεταστικό μας σύστημα («εκπαιδευτικό» δεν το λες) ρωτάει δεκαεπτάχρονα παιδιά ποιο ρόλο έχει η ποίηση στην προσωπική τους ζωή. Μα τεράστιο! Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν έχουν βαπτιστεί εξ απαλών ονύχων στα νάματα της πνευματικής δημιουργίας; Απ’ όταν, δηλαδή, το σύστημα φρόντισε ιδίως με την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου» (τη γνωστή ως «μεταρρύθμιση της φωτοτυπίας»), να αντικαταστήσει τα ποιήματα του Ελύτη και του Καβάφη στα αναγνωστικά του δημοτικού με συνταγές μαγειρικής. «Ο ποιητικός λόγος δεν είναι ο καθημερινός λόγος», εξηγούσαν οι διάφοροι απολογητές του διαμαντοπούλειου μεταρρυθμιστικού πραγματισμού. «Είναι αντιπαραγωγικό να διδάσκεται η γλώσσα από τέτοια κείμενα. Τα παιδιά χρειάζονται καθημερινά κείμενα, με το λόγο στις διάφορες καθημερινές του μορφές». Και πρότειναν μία γλώσσα χρηστική, τη γλώσσα της ταμπέλας, της παραγγελίας, των μικρών αγγελιών και των οδηγιών. Διότι καλή κι άγια είναι η γλώσσα του συναισθήματος και της ποιητικής αφαίρεσης, αλλά πυξίδα ζωής είναι οι καθαρές κουβέντες. «Θέλουμε λογοτεχνία; Ναι, αλλά στο πλαίσιο ενός εξειδικευμένου μαθήματος, ενός περιχαρακωμένου αντικειμένου», εξηγούσαν, κι έτσι η ποίηση σιγά-σιγά βγήκε έξω από την καθημερινότητα της σχολικής τάξης και των βιβλίων, τιμωρία μόνη της. Αρκούσε η ποιητική της διαφήμισης, για ν’ ασκείται άνευ διδασκάλου η αντίληψη των παιδιών στην πλαστική των νοημάτων. Τι κι αν διαμαρτυρήθηκαν κάτι γνωστοί αριστεροί, αρθρογράφοι περιθωριακών ιστοσελίδων τύπου e-lesxi, ότι η γλώσσα διαμορφώνει το πνεύμα και την ψυχή του παιδιού κι ότι, αν μένουμε στις συνταγές, θα γίνουμε όχι παχύσαρκοι, αλλά παχύδερμοι; Δεν τους πέρασε. Ορισμένοι κιόλας διαμαρτυρήθηκαν έμπρακτα, διδάσκοντας ποίηση εκτός αναλυτικού προγράμματος, ασκώντας, λέει, το δικαίωμά τους να εμπλουτίζουν την ύλη, διότι ως επιστήμονες, λέει, δεν είναι εκτελεστικά όργανα. Αλλά δεν θα έρθει η ώρα της αξιολόγησης; Ποιος σας το ‘δωσε ρε ιδεοληπτικοί το δικαίωμα να διδάσκετε ό,τι ποίημα σας κατεβαίνει; Το υπουργείο το ρωτήσατε; Εμένα που πληρώνω φόρους, με ρωτήσατε; Τα ποιήματα αυτά ποιος τα ενέκρινε; Ήρθε, όμως, η αποκατάσταση. Αφού πέρασε μια ολόκληρη γενιά μαθητών, μαθαίνοντας εντελώς στο ξώφαλτσο ότι υπάρχουν κάτι τύποι, που τις δικές τους συνταγές τις λένε ποιήματα κι ότι για κάποιο ακατανόητο λόγο αυτά έχουν κύρος, ήρθε η ώρα να ρωτήσουμε τους μαθητές πριν ξεσκολίσουν, «ποιος είναι ο ρόλος της Ποίησης στην προσωπική σας ζωή;» (το «Π» κεφαλαίο παρακαλώ). Θέμα ευκολάκι προς βιωματική εμπέδωση, στο πλαίσιο κιόλας της ανάγνωσης του εξεταζόμενου ποιήματος του Τίτου Πατρίκιου, οπότε η ποίηση βρήκε τον εξεταζόμενο στο φτερό.
Περισσότερα »
17
06

Γυναίκα – αίμα – σπέρμα

Πίσω από κάθε περίπτωση γυναικοκτονίας, αποκαλύπτεται μια αγάπη “με πείσματα και νοστιμάδες”, ένα αβυσσαλέο πάθος, πουθενά όμως ένας κτητικός αφέντης, ένας φαλλοκράτης που ξεπέρασε κάθε όριο ανθρωπινότητας και νομιμότητας. Εδώ, στην τρέχουσα υπόθεσα, η ζήλια, από γυναίκα σε γυναίκα, λαμβάνει άλλη μορφή. Η μιντιακή απάτη, που θέλει και τα σοβαρότερα να κινούνται στον αφρό, παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η φερόμενη ως θύτρια δεν είναι παρά μια παραπαίουσα προσωπικότητα, μια περίπτωση εμμονικής προσωπικότητας που αφορά τους ψυχιάτρους ίσως περισσότερο από τους νομικούς. (...) Η κουλτούρα της νέας συντηρητικής αντιφεμινιστικής αντεπανάστασης όχι μοναχά ανέχεται τέτοια ήθη, αλλά τα υποθάλπει και τα συντηρεί. Είναι η ίδια κουλτούρα που επέβαλε σιωπητήριο στην υπόθεση της Κούνεβα, όπου, παρ’ ότι γυναίκα, η περίπτωση έχανε τα χαρακτηριστικά του θεάματος, μιας και αποτελεί το πλέον ειδεχθές ταξικό έγκλημα στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Είναι επί της ουσίας η ίδια κουλτούρα που επιβάλλει τον εξοβελισμό του πολιτικού διαλόγου με τον αποκλεισμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης από τον δημόσιο διάλογο, είναι η ίδια κουλτούρα που αντικαθιστά τους πολιτικοποιημένους διανοούμενους με κάθε λογής “εμπειρογνώμονες”. Ο σεξισμός, εγγενές και κορυφαίο χαρακτηριστικό των ΜΜΕ της εποχής, τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί. Βαραίνει κάθε γυναίκα, αθώα ή ένοχη, παραβατική ή μη. Κι έχει πολλές, καταστροφικές προεκτάσεις, για την κοινωνία ως σύνολο και τη συνοχή της. Να καταγγέλλεται είναι χρέος ολονών, ανεξαρτήτως φύλου.
Περισσότερα »