Αναδημοσιεύσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με παρεμβάσεις του στη Βουλή και στο δημόσιο διάλογο, κατέθεσε τις προτάσεις του για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων. Συνοπτικά, οι ελάχιστες προϋποθέσεις γι’ αυτό είναι: -έκτακτο κονδύλι από τον προϋπολογισμό για την υγειονομική θωράκιση των σχολείων και την πρόσληψη επιπλέον προσωπικού, αυξημένα τεστ για εκπαιδευτικούς και ευάλωτες κατηγορίες μαθητών, -δωρεάν μάσκες στα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, σχολαστική καθαριότητα των αιθουσών και των WC με πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού, -τάξεις 10-12 μαθητών, όπου απαιτείται, με προσθήκη ή αναδιαμόρφωση αιθουσών, -επιτάχυνση των 10.500 μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών, -πρόσληψη επιπλέον αναπληρωτών φέτος, -εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσω των δημόσιων δικτύων -χωρίς αποκλεισμούς- εκεί όπου οι επιδημιολογικές συνθήκες την επιβάλλουν, -ειδική μέριμνα για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων και των παιδιών ευάλωτων ομάδων -συντονιστικό όργανο Παιδείας-Υγείας ανά Δήμο, σε επικοινωνία με ΕΟΔΥ-Πολιτική Προστασία, για την αξιόπιστη παρακολούθηση των εξελίξεων σε τοπικό επίπεδο και την στοχευμένη παρέμβαση αν χρειαστεί, -έμφαση στην έγκυρη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μαθητών για θέματα Δημόσιας Υγείας, για την ιστορία των επιδημιών, για την αξία του εμβολιασμού και των μέτρων ατομικής προστασίας. Δυστυχώς, τίποτα από τα παραπάνω δεν περιλαμβάνονται στις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Ούτε καν η δωρεάν χορήγηση μασκών. Συνεπώς, το υγειονομικά ασφαλές άνοιγμα των σχολείων αποτελεί πλέον ένα νέο πεδίο αγώνα και διεκδίκησης για το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και των υγειονομικών. Κεντρικά, αλλά και σε κάθε σχολείο, σε κάθε Δήμο, τα μαθητικά συμβούλια, οι σύλλογοι γονέων, οι σύλλογοι των διδασκόντων, οι τοπικοί υγειονομικοί φορείς, οφείλουν να διεκδικήσουν τις βέλτιστες λύσεις, προστατεύοντας την υγεία των παιδιών και τη Δημόσια Υγεία. Σε αυτούς τους αγώνες για το δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στην ίδια τη ζωή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δίπλα τους, μέσα και έξω από τη Βουλή.

1. Η επιμένουσα αριθμητικα αυξηση των διαγνωσμένων κρουσμάτων που δεν εξηγείται μόνο με την είσοδο τουριστών. Μην ξεχνάμε δε πως όσα περισσότερα τεστ γίνονται τόσο βρίσκουμε. 2. Η μικρη ακόμα, αλλα συνεχής , αύξηση των διασωληνωμένων στις ΜΕΘ. 3· Η διασπορα σε χώρους διαμονής και νοσηλείας ευάλωτων συνανθρώπων μας, που αυξάνει τα κρούσματα αναπμεσα τους και δυστυχώς οδηγεί σε βαρειά νόσηση και απώλειες. 4. Η διασπορά στο υγειονομικό προσωπικό κρίσιμων μονάδων που δεν εχει υπάρξει πρόνοια για να μπορούν να αντικατασταθούν για να μη διακοπεί η λειτουργία τους 5. Η ελλειπής τεκμηρίωση των αποφάσεων για τοπικούς περιορισμούς , που δυσκολευει την συναίνεση και πειθάρχηση στα μέτρα. 6. Η διαφαινόμενη ασυνεννοησία ανάμεσα σε κρίσιμους τομείς λήψης αποφάσεων και η μη αναλυτικη και επαρκής δημοσιοποίηση ποιοτικων και λεπτομερών στοιχείων. 7. Η απουσία οποιασδηπποτε βελτιωτικής παρέμβασης στο σύστημα ΠΦΥ και στη λογική της πρόληψης και πρώιμης αντιμετώπισης και επιλογής των κρουσμάτων. 8. Η συνεχιζόμενη αμεριμνησία ικανού μερους συμπολιτων μας και η διάδοση θεωριών συνομωσίας που αμφισβητούν την πραγματικότητα του κινδύνου. 9. Η αίσθηση μου πως η κυβέρνηση φαίνεται να χάνει τον ελεγχο

Είμαι λίγο μακριά, ίντερνετ με το ζόρι, αλλά η δυσοσμία του φανατισμού και της χυδαιολογίας έφτασαν μέχρι εδώ. Κρίμα... Η αριστερά, η δική μας αριστερά, έχει μάθει να ακούει, να κουβεντιάζει, να στοχάζεται και να αναστοχάζεται. Ή, αυτή την εντύπωση είχα και αυτή την επιθυμία συνεχίζω να έχω. Θα το παλέψουμε! Ο διάλογος, ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη, ο αναγκαίος πλουραλισμός, δεν θα ηττηθούν και δεν θα εξαφανιστούν μέσα στην ομίχλη της μονοφωνίας, του φανατισμού και της λεκτικής χυδαιότητας. Σε αυτό το συναρπαστικό και φουρτουνιασμένο ταξίδι χρειαζόμαστε όλες και όλοι. Η περίοδος των εκκαθαρίσεων, των διώξεων, των... εκκρεμοτήτων (θου κύριε), έχει παρέλθει. Ή, πρέπει να παρέλθει οριστικά αν θέλουμε να παραμείνουμε αριστερές και αριστεροί, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Εκκρεμότητες έχω πολλές στη ζωή μου, ποτέ όμως δεν θεώρησα «εκκρεμότητα» συντρόφους και συντρόφισσές μου. Ποτέ – στο όνομα οποιασδήποτε εσωκομματικής «διαμάχης» – δεν διανοήθηκα χαρακτηρισμούς όπως «αμόρφωτα, κομπλεξικά, θηλαστικά, παράσιτα» και «ανιστόρητοι μηδενιστές σεχταριστές» στους οποίους, μάλιστα, δείχνουν κάποιοι και την πόρτα της εξόδου (αλήθεια, ποιος και από πού διώχνει κάποιους άλλους, άραγε;). Ποτέ δεν διανοήθηκα τέτοιο βαθμό χυδαιότητας που να φτάνει στο σημείο να κατηγορεί ανθρώπους που επί χρόνια έχουν ταχθεί στον κοινό αγώνα, για «υπόγεια γραμμή επικοινωνίας με τα υπόγεια του Μαξίμου». Και δεν το διανοήθηκα γιατί στην οπτική πολλών – μα,πάρα πολλών – στην Αριστερά, η αλητεία δεν έχει θέση. Επιλέγω, λοιπόν, στη χυδαιότητα και στην κάθε λογής ασχήμια, να απαντήσω με ομορφιά. Και μπορεί να μην είμαι σίγουρη ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι ύβρεις χαρακτηρίζουν όσες και όσους τις εκστομίζουν. Και επιστρέφουν πάντοτε σε αυτούς.

Η κυβέρνηση είχε μια υποχρέωση. Να σεβαστεί τις θυσίες των πολιτών, που παρότι μάτωσαν -οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, οι επαγγελματίες, οι μικροί έμποροι- από τα περιοριστικά μέτρα, τα τήρησαν μέχρι κεραίας. Και να αξιοποιήσει το διάστημα «χάριτος» που κέρδισε, ώστε να ενισχύσει το σύστημα υγείας και να αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση τις εξάρσεις που ήταν πάντα πιθανό να έρθουν χωρίς γενικευμένο lockdown. Να κάνει για παράδειγμα τις περίφημες 4.000 «διετείς» προσλήψεις στην Υγεία, που ενώ εξήγγειλε, ξέχασε. Ούτε καν αυτό το στοιχειώδες δεν μπόρεσε, τη στιγμή μάλιστα που είχε προηγουμένως ακυρώσει τις προσλήψεις των γιατρών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλοντας, αντί αυτών, προσλήψεις συνοροφυλάκων! Η επίθεση στους νέους έχει ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Και πρέπει να σταματήσει σήμερα, ώστε έχοντας τη νεολαία μαζί μας, σε συνδυασμό με τα απαραίτητα μέτρα που η κυβέρνηση αμέλησε, να αντιμετωπίσουμε το δεύτερο κύμα με επιτυχία και τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις. Οι πάντες μπορούν να συμβάλουν σε αυτό, όχι μόνο οι επιδημιολόγοι: άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, πρόσωπα του αθλητισμού, εκπαιδευτικοί, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, όλοι μαζί, να κάνουμε ξανά «δική μας» την υπόθεση «νίκη κατά της πανδημίας» -μια νίκη που εξάλλου πάντα ανήκε στους πολίτες και όχι σε αυτούς που δοκίμασαν να την αξιοποιήσουν μικροπολιτικά. Να θυμίσω ως επίλογο ότι ο ν. 4000 είχε στην αρχή μόνο στόχο του μερίδα των νέων. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε αδιακρίτως εναντίον όσων κινητοποιούνταν και καταργήθηκε μόλις το 1983 από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πρόσφατα ψηφίστηκε ο παραπλήσιος νόμος Χρυσοχοΐδη, που θα έχει την ίδια τύχη. Αποτελεί κανόνα κάθε μέτρο κοινωνικού αυτοματισμού, όπως τώρα κατά των νέων, να μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε όχημα αυταρχισμού συνολικά κατά των πολιτών.

Καθήκον της Αριστεράς σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο είναι να ξεσκεπάζει καθημερινά τους επιμέρους ισχυρούς εθνικισμούς στις χώρες αυτές και όχι στο όνομα της συμπερίληψής της στον περιβόητο «εθνικό κορμό», όπως τον έχουν νοηματοδοτήσει οι αντίπαλοί της, να υποκλίνεται στον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, φλερτάροντας με σενάρια πολεμικής εμπλοκής. Ή να πέφτει στο βαρύ αλλά και παιδαριώδες ταυτόχρονα πολιτικό σφάλμα να φαντασιώνεται ότι μπορεί να συναγωνιστεί και να κερδίσει τον εθνικισμό στο δικό του έδαφος. Εθνικισμός αριστερής κοπής είναι αντίφαση εν τοις όροις και αποκρουστική τερατογένεση. Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η χώρα μας άλλωστε, μόνο να κερδίσουν έχουν αν ταχθούν αποφασιστικά υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Η κλιμάκωση της έντασης δεν οδηγεί πουθενά. Ο ελληνοτουρκικός και ο πολυμερής διάλογος για το καθεστώς στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο και η προσφυγή στη Χάγη στις σημερινές συνθήκες πρέπει να γίνουν ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής μας πολιτικής. Η Αριστερά με αυτόν τον τρόπο θα ξαναπιάσει το νήμα της εμβληματικής Συμφωνίας των Πρεσπών και θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα να γίνει το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και οικολογικής συνεκμετάλλευσης και όχι πεδίο ιμπεριαλιστικών-εθνικιστικών ανταγωνισμών, περιβαλλοντοκτόνων εξορύξεων και χωρίς όριο στρατιωτικών εξοπλισμών.

Ακατανόητη είναι η πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ., δυσνόητα είναι τα επιχειρήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διάφανες η ανεπάρκεια και η προχειρότητα του επιτελικού κράτους της Ν.Δ. Από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών κανείς δεν καταλαβαίνει αν πηγαίνουμε σε πολεμική σύγκρουση ή σε διαπραγμάτευση, αν οι συμφωνίες με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορισμό των ΑΟΖ συμπεριλαμβάνονται σε μια στρατηγική επίλυσης διαφορών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας ή σε επίδειξη πυγμής απέναντι στην Τουρκία. Αν η Τουρκία συμπεριλαμβάνεται στη διευθέτηση. Αν το πεδίο της διαπραγμάτευσης είναι εκείνο της Ε.Ε. ή αυταπατώνται ότι ΗΠΑ και Ισραήλ θα εγγυηθούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν πότε Μέρκελ και πότε Μακρόν συνιστούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο διαπραγμάτευσης ή απλά πρόκειται για αδέξιες, περιπτωσιακές και πάντα αδιαφανείς κινήσεις -μυστική διπλωματία- χωρίς συνοχή και διάρκεια. Η  Άγκυρα κέρδισε τις εντυπώσεις στη διεθνή κοινή γνώμη κλιμακώνοντας και αποκλιμακώνοντας την ένταση, ισχυριζόμενη πως επιθυμεί τη διαπραγμάτευση, τη διπλωματική οδό και ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι όμηρος του ακροδεξιού μπλοκ του Σαμαρά και λογοδοτεί στα απομεινάρια της Χ.Α. και του Βελόπουλου. Σε κάθε περίπτωση, η σύγκριση της εξωτερικής πολιτικής της Ν.Δ. με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι συντριπτική υπέρ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει στις αποσκευές της τη Συμφωνία των Πρεσπών, στη μεθοδολογία της τις αμοιβαίες υποχωρήσεις, στις αξίες της την ειρηνική συνύπαρξη και την αποσόβηση των πολεμικών συγκρούσεων, την απομόνωση του μισαλλόδοξου εθνικισμού αγνοώντας τους πολεμοχαρείς και τους πατριδοκάπηλους. Μα, πάνω απ’ όλα, ότι στη δική της θητεία παραμέρισε τις πολιτικές τής στασιμότητας των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, της μετάθεσης της επίλυσης των ζητημάτων των διεθνών σχέσεων σε ένα άγνωστο μέλλον.