Αναδημοσιεύσεις

Απ’ αυτή την άποψη η περίοδος όπου έχουμε μπει είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την έκβαση της σύγκρουσης. Και είναι ευνοϊκότερη για τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά το επίπονο έργο που τον περιμένει, εφόσον πρέπει να απομακρύνει αβεβαιότητες και δυσαρέσκειες. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλύτερα περιθώρια, πλέον, άσκησης πολιτικής στη μεταμνημονιακή περίοδο. Τώρα θα μπορέσει πιο εύκολα να ενισχύσει τη δική του ταυτότητα με σειρά πρωτοβουλιών. Αντίθετα, η ΝΔ την ίδια περίοδο, αν και έχει διαμορφωμένη και σταθερή συσπείρωση δυνάμεων, θα είναι υποχρεωμένη να παρουσιάζει τη δική της αρνητική και αντιλαϊκή εικόνα ακόμη πιο καθαρή. Κι αυτό θα συμβαίνει, είτε αντιδρώντας στα κάθε φορά μέρα που θα φέρνει η κυβέρνηση, είτε προτείνοντας, εμφαντικά, νέες δικές της νεοφιλελεύθερες θέσεις χάριν ακριβώς της ευστάθειας του μετώπου της. Η τελευταία τοποθέτηση στελεχών της ΝΔ, πχ, για το δωδεκάωρο, είναι χαρακτηριστική. Το οχτάωρο είναι ξεπερασμένο, είπαν!

Σήμερα, το “Να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση” αποτελεί πλέον σύνθημα της Ακροδεξιάς, η οποία, αφού ξεπλύθηκε από τον Σαμαρά, εγκαταστάθηκε για τα καλά στο κέντρο της Νέας Δημοκρατίας. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται η “ιδεολογική ηγεμονία” και το “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς. Κατά την άποψή τους, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά συνδέονται με τη Μεταπολίτευση, καθώς εμφανίστηκαν το 1974, όταν η Αριστερά επανήλθε νόμιμα στο πολιτικό προσκήνιο, περιβεβλημένη με το τεράστιο ηθικό κύρος που είχε αποκτήσει έπειτα από δεκαετίες δημοκρατικών αγώνων και διώξεων. Παρά τις σοβαρές αντιφάσεις της Αριστεράς, δεν καταφέρνουν να αμφισβητήσουν ούτε την ιδεολογική της ηγεμονία, ούτε το ηθικό της πλεονέκτημα. Γιατί η ιδεολογική ηγεμονία που πολεμούν ανήκει επί της ουσίας στη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αξίες τις οποίες η Αριστερά υπηρέτησε σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της.

Στις 22 Ιουλίου 1943 κορυφώθηκαν οι διαδηλώσεις κατά της επικείμενης επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία, με πολυπληθές μαχητικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, το οποίο πνίγηκε στο αίμα από τις δυνάμεις κατοχής.

«Ο Εβραίος δεν είναι παρά ένα πρόσχημα: αλλού θα χρησιμοποιήσουν τον νέγρο, αλλού τον Κινέζο», o αντισημιτισμός δεν είναι πρόβλημα μόνο των Εβραίων: είναι και δικό μας!

Το ερώτημα «πώς έπεσε η χούντα» έχει απασχολήσει τους κοινωνικούς επιστήμονες της μεταπολιτευτικής γενιάς, χωρίς όμως κατά τη γνώμη μας να έχει δοθεί ικανοποιητική απάντηση. Όχι τόσο γιατί ενδέχεται κάποιες κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν τις «υψηλές» επαφές εγχώριων και διεθνών παραγόντων να μη μας είναι σε ικανοποιητικό βαθμό γνωστές, αλλά επειδή υπάρχει τουλάχιστον ένας παράγοντας που δεν έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη, ο λαός. Αναφερόμαστε στην έννοια όχι ως οργανωμένη ή ανοργάνωτη πολιτική οντότητα, αλλά ως μέρος του στρατεύματος. Με άλλα λόγια επιχειρούμε να εντάξουμε στην πολιτική εξίσωση του Ιουλίου του 1974 έναν από τους πλέον κρίσιμους παράγοντες, τους επίστρατους. Ωστόσο το ερώτημα καθεαυτό, το οποίο πέραν των ακαδημαϊκών κύκλων έχει απασχολήσει ευρύτερα την ελληνική κοινωνία, θα ήταν υπεραπλουστευτικό και θα αδικούσε οιαδήποτε απάντηση δινόταν σε αυτό, αν υπονοούσε πως πίσω από την πτώση της χούντας υπήρξε ένα και μοναδικό γεγονός, μία και μόνο αιτία. Παρ’ όλα αυτά οι δομολειτουργικές προσεγγίσεις από τη μία και η θεωρία των ελίτ από την άλλη έχουν αφήσει λίγο χώρο για μια εμπεριστατωμένη εκτίμηση της βαρύτητας των συλλογικών δράσεων και του ρόλου της κοινωνίας πολιτών στον ιστορικό χρόνο.

Αυτές τις κρίσιμες στιγμές που η Ευρώπη αντιμετωπίζει την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού και ρατσισμού και επικίνδυνοι αναθεωρητισμοί ξαναέρχονται στην επιφάνεια στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, διαιρώντας τους ανθρώπους σε "προδότες" και "πατριώτες", είναι σημαντικότερο από ποτέ να υποστηριχθούν αυτοί που αναλαμβάνουν το ρίσκο για την συμφιλίωση. Υποστηρίζουμε αυτήν την δίκαιη συμφωνία και καλούμε όλες τις πλευρές να εκπληρώσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας.