Αναδημοσιεύσεις

Ένα λεπτό μετά την απόφαση την πέσανε στον κόσμο έξω από το Εφετείο, μία ώρα μετά την απόφαση την πέσανε στον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο ανιδιοτελή αντιφασισμό είχαμε να δούμε από την κυβέρνηση Τσολάκογλου. Δεν πειράζει, κάπου έπρεπε να ξεδώσουν και τα ΜΑΤ. Δεν πρέπει να τους άρεσε πολύ η απόφαση. Μην πιστώνουμε πάντως την εξουδετέρωση της Χρυσής Αυγής μόνο στη Ν.Δ. Και ο ΣΚΑΪ τόση δουλειά έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Και το “Πρώτο Θέμα”. Από το ρεπορτάζ «Η Χρυσή Αυγή αγαπάει τη γιαγιά σας» ξεκίνησε το ξήλωμα της εγκληματικής συμμορίας. Αλλά αυτός που υπήρξε αδυσώπητος εναντίον τους ήτανε ο Σαμαράς. Ο Μπαλτάκος τον είχε τσακίσει τον Κασιδιάρη στο τάβλι. Το αρχικό σχέδιο του Σαμαρά ήταν να τους εκμηδενίσει πολιτικά βάζοντάς τους στην κυβέρνηση. Διότι στον πόλεμο κατά του φασισμού κάθε μέσον επιτρέπεται. Με ποιον άλλο τρόπο να την πολεμούσαν άλλωστε; Σάμπως είχαν όλα τα κανάλια δικά τους να την εκθέτουν από το πρωί μέχρι το βράδυ; Αυτά τα κρατάγανε για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ν.Δ. επιχειρεί, πρώτον, να ξεπλυθεί η ίδια από την οικειότητα των στελεχών της με τους ναζί, με αποκορύφωμα τις εγκάρδιες συνεννοήσεις Κασιδιάρη-Μπαλτάκου. Δεν αφίσταται των ιδεών της Χ.Α. αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει έναν υγειονομικό χώρο ανάμεσα στην ίδια και στα πρόσωπα, τους μαχαιροβγάλτες φονιάδες με τις σβάστικες. Στην ίδια λογική, η στρεψόδικη κατηγορία περί συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ναζί αποσκοπεί να γκρεμίσει τη Χ.Α. στα μάτια των ίδιων ψηφοφόρων της συμμορίας, ότι και καλά οι Μιχαλολιάκος και σία ήταν φέικ εθνικιστές διότι συνεργάζονταν με τους κομμουνιστάς του Τσίπρα. Και ταυτόχρονα προσπαθεί να αμαυρώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μη πολιτικοποιημένο, προοδευτικό αλλά όχι ενημερωμένο κοινό, το οποίο απεχθάνεται τους χρυσαυγίτες και τις πράξεις τους. Η Ν.Δ. έχει αντιληφθεί ότι ένα κομμάτι, καθόλου ευκαταφρόνητο, των ψηφοφόρων της, όπως δείχνει και η έρευνα της Prorata που δημοσίευσε η “ΕΦ.ΣΥΝ.”, θα θεωρούσε ένα κόμμα με τις ιδέες της Χ.Α. αλλά χωρίς τη βία και τα μαχαιρώματα χρήσιμο στο πολιτικό σκηνικό. Με αυτό το κομμάτι των ψηφοφόρων, μαζί με τους ψηφοφόρους της ίδιας της Χ.Α., που, ας μην ξεχνάμε, παρά τρίχα δεν μπήκε στη Βουλή στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου, η Ν.Δ. θέλει να κρατήσει πολιτική επαφή εν όψει των επόμενων εκλογών, όταν θα χάνει από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τη μεσαία τάξη λόγω της οικονομικής πολιτικής της. Και έχει τα στελέχη εκείνα που μπορούν να διατηρήσουν επαφή ή και να υποδυθούν τη "σοβαρή Χρυσή Αυγή". Και έχει και τα ΜΜΕ να "τρέξουν το πρότζεκτ".

Ως προς τη Γερμανία, οι τρέχουσες έκτακτες περιστάσεις προσφέρουν μια νέα ευκαιρία για επίτευξη διπλής ενότητας, τόσο σε γερμανικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επειδή, όπως καταδείχθηκε, στη Γερμανία λαμβάνουν χώρα δυο συμπληρωτικές εξελίξεις: Σε Ανατολή και Δύση αναπτύσσεται μια αμοιβαία ευαισθησία και μια κατανόηση για τις ιστορικές διαφορές στη διαμόρφωση των τρόπων πολιτικής σκέψης, για τις οποίες δεν υπήρξε δικαίωμα επιλογής. Ταυτόχρονα καθίσταται σαφής η πολιτική σημασία μιας αντιπαράθεσης, την οποία το πολιτικό κέντρο δεν έχει λάβει σοβαρά υπόψη, αν και την έχει αποδεχθεί: Το AfD υποδαυλίζει μια σύγκρουση, η οποία βέβαια τροφοδοτήθηκε από τις ασύμμετρες επιπτώσεις της γερμανικής ενοποίησης, αλλά πλέον αναπτύσσεται σε νέο πλαίσιο μέσα από την απόρριψη της ευρωπαϊκής ενοποίησης με έναν εθνικιστικό και ρατσιστικό λόγο. Αυτή η μετατοπισθείσα προς το εθνικιστικό σύγκρουση λαμβάνει έναν συνολικό για τη Γερμανία χαρακτήρα, επειδή δεν διατρέχει πλέον τα γεωγραφικά σύνορα ιστορικών πεπρωμένων, αλλά εξελίσσεται στη βάση κομματικών προτιμήσεων. Οσο καλύτερα αποσαφηνίζονται οι συνολικές για τη Γερμανία διαστάσεις αυτής της σύγκρουσης, τόσο περισσότερο η αντιπαράθεση με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, που λαμβάνει χώρα σε ολόκληρη τη Γερμανία, αυξάνει την ολοένα διευρυνόμενη απόσταση από τις αποτυχίες της διαδικασίας ενοποίησης. Συνακόλουθα, αυξάνεται και η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι στο προσκήνιο ανακύπτουν διαρκώς νέα προβλήματα, τα οποία δεδομένου του αυταρχικού και όλο και λιγότερου ειρηνικού κόσμου που ζούμε μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από κοινού, τόσο στο εσωτερικό της Γερμανίας όσο και στην Ευρώπη. Μπορούμε να εκλάβουμε αυτή την εσωτερική πολιτική μεταβολή των συσχετισμών ως μια ευκαιρία να ολοκληρωθεί η διαδικασία της γερμανικής ενοποίησης, μέσω της συσπείρωσης των εθνικών μας δυνάμεων στην κατεύθυνση ενός αποφασιστικού βήματος προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Διότι δίχως ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε ούτε τις απρόβλεπτες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, ούτε τον ακροδεξιό λαϊκισμό στη Γερμανία και στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο Τζεφ Βαντερμίερ ξεχωρίζει καλλιεργώντας μια «μετα-Αποκαλυπτική» λογοτεχνία. Αυτό το είδος τρέφεται συνήθως από τη νοσταλγία και θρηνεί την απώλεια του κόσμου-όπως-τον-ξέραμε, μεταφέροντας εν τέλει μηνύματα του τύπου «είμαστε καλά, καθίστε ήσυχα». Αντίθετα, ο Βαντερμίερ χρησιμοποιεί τα εργαλεία του είδους, προκειμένου να επεξεργαστεί κοινωνικά μηνύματα μη συμβατικά, που αφυπνίζουν το κοινό παίρνοντας υπόψη τους και τις προκλήσεις που θέτει η κλιματική αλλαγή. Το έκανε με την πολυβραβευμένη Τριλογία της Νότιας Ζώνης (εκδ. Καστανιώτης 2015, 2016, μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος), το κάνει και με τον Μπορν (που έχει πιο άτεχνη μετάφραση). Εδώ δεν παρακολουθούμε τη σύγκρουση του Καλού με το Κακό αλλά τη σύγκρουση της «πραγματικής πραγματικότητας», που υπερασπίζεται ο συγγραφέας, με την «εναλλακτική πραγματικότητα» που μας έχει τυφλώσει με τις «Εταιρείες», τους «Μορντ», τις «Μάγισσες» ή τους «Μπορν», ή αλλιώς με τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, τα τάγματα εφόδου, τους οπορτουνιστές πολιτικούς, τον κάθε Μωυσή ή τα παιδιά με την «κακή διαγωγή» που «σκοτώνουν» την… πρόοδό μας ή σκοτώνουν στην ψύχρα τους αντιπάλους τους. Η πραγματική πραγματικότητα, υποστηρίζει ο Τζεφ Βαντερμίερ, είναι «κάτι που ξεπετιέται από τις δικές μας αποφάσεις κάθε δευτερόλεπτο», «κάτι που δημιουργούμε κάθε μέρα». Γι’ αυτό είναι σημαντικό «να εξουσιάζουμε τη ζωή μας».

Η κουλτούρα της φυσικοποίησης των ανισοτήτων, η κουλτούρα της απαξίωσης των από κάτω,  ιδιοσυστατική της δεξιάς, είναι η κυρίαρχη κουλτούρα των ΜΜΕ. Στον πολιτισμό τους δεν χωρούν αμφισβητίες. Τους δίνουν χώρο να υπάρξουν μοναχά όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ως εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα της κυριαρχίας τους. Εξοβελίζουν στα αζήτητα το όντως υποκείμενο που μετασχηματίζει την ιστορία, αφαιρώντας του το δικαίωμα της ορατότητας, το δικαίωμα του ομιλείν. Ο ίδιος ο Φύσσας, λοιπόν, που αρχικά τον θεώρησαν νεκρό λόγω «γηπεδικών διαφορών» και η προλετάρια μάνα του, μάνα όλων των προλετάριων της γης, και ο αγώνας της, εντάσσονται στο σύστημα, τιμούνται από σύστημα, παρά μόνο ως εξαιρέσεις. Ας μην εξαπατώμεθα, δεν είναι όλες οι προλετάριες αξιοπρεπείς, κάτι φοβισμένα γυναικάκια μόνο, που η ταξική τους καταγωγή τους στερεί τρόπους και μόρφωση. Κανονικές, σκεπτόμενες γυναίκες, κανονικούς, σκεπτόμενους ανθρώπους, ζητήστε αλλού, όχι στους ημιάνεργους εργάτες και εργάτριες, αλλά στα ανάκτορα των βορείων προαστίων. Οπότε, αν θέλετε να γίνουν καλύτερες οι ζωές σας, μην εμπιστεύεστε τη φτωχολογιά, μην εμπιστεύεστε, δηλαδή, τους ρακένδυτους, ακαλλιέργητους εαυτούς σας. Αναθέστε την ευθύνη σε κείνους που, αιώνες τώρα, έχουν το «νόου χάου» να βασιλεύουν -και να εκμεταλλεύονται. Ξέρουν αυτοί. Και η κ. Μάνδρου και ο διπλανός της, ο κ. Τσίμας, ο οποίος, στις 21/5/18, ξεδίπλωνε τους στοχασμούς τους για τη βία ως εξής: «…Δηλαδή, εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι μια χαρά. Αν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό. Δεν λέω βέβαια ότι το μαχαίρι και το γιαούρτι είναι το ίδιο πράγμα, αλλά η βία είναι βία…»

Η αναθεώρηση των Ποινικών Κωδίκων είναι στον αντίποδα της πολιτικής της μηδενικής ανοχής, βασίζεται στην επιείκεια, στην αναλογικότητα ποινής και αδικήματος και στη δυνατότητα επανένταξηςτων καταδικασμένων. Σήμερα γνωρίζουν όλοι από τη θεωρία, κυρίως όμως από την εμπειρία, την παγκόσμια εμπειρία, ότι η μηδενική ανοχή δεν απειλεί τους πλούσιους, τους δυνατούς, τις πολιτικές ελίτ. Όλοι αυτοί βρίσκουν τρόπους να διαφεύγουν ή να «πέφτουν μαλακά», οι περισσότεροι να μην εκτίουν καν καταλογισμένες ποινές. Η μηδενική ανοχή λειτουργεί απέναντι στις «επικίνδυνες τάξεις», στους φτωχούς, τους άνεργους, τους αποκλεισμένους, στην παραβατικότητα της φτώχειας. Είναι απειλητική και τιμωρητική στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτούς τους λόγους το νεοφιλελεύθερο τόξο ήταν αντίθετο στην αναθεώρηση, για τους ίδιους λόγους  επιχειρούν σήμερα να πάρουν τη ρεβάνς,  διαστρεβλώνοντας τη δυνατότητα για αυστηρές ποινές που παρέχει το υφιστάμενο πλαίσιο προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη στους εγκληματίες της Χ.Α. Να σημειώσουμε επίσης ότι οι νέοι Ποινικοί Κώδικες δεν είναι γραμμένοι σε πέτρα, μπορούν να βελτιωθούν, όπως προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ σε άρθρα που αφορούν την τιμωρία των ναζιστικών οργανώσεων ή μπορούν να επιδεινωθούν με αλλαγές που τείνουν στη μηδενική ανοχή , σαν και αυτές που κάνει ο Χρυσοχοΐδης.