Αναδημοσιεύσεις

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η συνεργασία με τον εχθρό θεωρήθηκε ευδόκιμος υπηρεσία και ανταμείφθηκε με προαγωγές και τιμητικές συντάξεις. Σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, τέτοιου είδους αναλύσεις δεν θα υπήρχαν πουθενά, εκτός από τις ναζιστικές πατσαβούρες.

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα αποτελέσουν τον τέταρτο και εξίσου κρίσιμο σταθμό, στην πορεία της ελληνικής κοινωνίας να αλλάξει τη μοίρα της. Η πόλωση έχει ήδη ξεκινήσει και ο πολιτικός ανταγωνισμός θα πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις. Δεν βρισκόμαστε στη προμνημονιακή περίοδο, που ο δικομματισμός ανέπτυσσε τεχνητά έναν κομματικό ανταγωνισμό, για να κερδίσει την κρίσιμη μάζα που θα έκρινε το νικητή. Σήμερα έχουμε πίσω μας τρεις σταθμούς που καθόρισαν την πορεία ως εδώ. Έχουμε πίσω μας ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που, στο όνομα των μνημονίων, διέλυσαν την κοινωνία, προκάλεσαν οξύτατη κρίση στο πολιτικό σύστημα και ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων.

Πρώτον, θεωρώ πως ο γνωστικός παλιμπαιδισμός της νεοδημοκρατικής ελίτ συνιστά ένα μοιραίο βήμα προς τη χρυσαυγιτοποίηση της Ν.Δ., ήτοι στη δημιουργία του εν Ελλάδι τραμπισμού, γεγονός που την απομακρύνει από το «μεσαίο χώρο», τους σκεπτόμενους ανθρώπους και τη διανόηση, με μάλλον αρνητικές για την ίδια εκλογικές συνέπειες. Δεύτερον, καταστρέφει το πολιτικό επικοινωνιακό πεδίο, ήτοι τους μίνιμουμ συλλογικά αποδεκτούς κανόνες που συγκροτούν τη δημόσια σφαίρα στις δημοκρατικές κοινωνίες. Η λογική «τα δικά μου, δικά μου, και τα δικά σου, δικά μου» που βρίσκεται στον πυρήνα των ρητορικών παραληρημάτων της νεοδημοκρατικής ελίτ λανσάρει μια εφηβική πολιτική συμπεριφορά. Δεν αναγνωρίζω πολιτικούς κανόνες, ούτε περιορισμούς. Είμαι ο αρνητής των πάντων. Όταν δεν μου αρέσει το παιχνίδι, αλλάζω τους κανόνες ή το παιχνίδι. Κάτω οι κανόνες (που ευνοούν τους άλλους). Είμαι αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής. Επαναστάτης χωρίς αιτία. Είμαι cool. Είμαι ο εξεγερμένος πλούσιος των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης. Είμαι ο κακός των ταινιών. Ο υπόκοσμος με τον οποίο ταυτίζεται ο θεατής.

Δεν είναι δυνατόν να αποτάσσεται η «επίσημη» Ευρώπη τις δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού και συγχρόνως να υιοθετεί την ανιστόρητη και χυδαία θεωρία των δύο άκρων, τοποθετώντας στην ίδια κατηγορία με τους λαϊκιστές εκείνες τις δυνάμεις που είναι οι μόνες που συστηματικά προτείνουν και διεκδικούν μια διαφορετική, προοδευτική και δημοκρατική πορεία για την Ευρώπη —με άλλα λόγια, την Αριστερά. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζεται —δικαίως— ο κ. Όρμπαν στο Ευρωκοινοβούλιο για παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της ΕΕ, αλλά να βρίσκεται στο απυρόβλητο ο κ. Κουρτς, μολονότι η Αυστρία έχει ακριβώς τις ίδιες θέσεις με την Ουγγαρία στο προσφυγικό ζήτημα και στην αυστριακή κυβέρνηση συμμετέχουν οι αυστριακοί ακροδεξιοί. Δεν είναι δυνατόν, τελικά, να μιλά η συστημική Δεξιά για τον κίνδυνο του λαϊκισμού, όταν έχει υιοθετήσει μεγάλο μέρος της ατζέντας και της ρητορικής των ακροδεξιών λαϊκιστών. Μόνο ένα ευρύτατο μέτωπο των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης μπορεί να αντιπαρατεθεί στη σύγκλιση του νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά. Η Αριστερά, όπως προέκυψε και από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Στρασβούργο, έχει απευθύνει ήδη το κάλεσμα. Εναπόκειται, πλέον, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία —η οποία κάθε άλλο παρά άμοιρη ευθυνών είναι, καθώς τα προηγούμενα χρόνια είχε εγκολπωθεί πλήρως τον νεοφιλελευθερισμό— να ανταποκριθεί σε αυτό το κάλεσμα, κάνοντας την αυτοκριτική της.