Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, μιας και μιλάμε για νέους ανθρώπους, να πούμε ότι μια χώρα που θέλει να κρατήσει τους νέους της δεν μπορεί να θεσπίζει μέτρα σαν την ρατσιστική διάκριση που έφερε ο υποκατώτατος μισθός για τους νέους κάτω των 25 ετών. Αυτό ως ελάχιστο σχόλιο στα πεπραγμένα του πολιτικού μας αντιπάλου.
Να σας δώσω τώρα κάποια δεδομένα από τα όσα κάναμε εμείς στα εργασιακά: Από το 2015 δημιουργήθηκαν πάνω από 400.000 νέες θέσεις εργασίας, μειώθηκε η ανεργία στο 18%, αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός, καταργήθηκε ο υποκατώτατος και επανήλθαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, μειώθηκε σημαντικά η αδήλωτη εργασία, θεσπίστηκαν κανόνες για την τήρηση των ωραρίων και την πληρωμή των υπερωριών που σε γενικές γραμμές τηρούνται. Αυτά δεν είναι αφηρημένα μέτρα. Αλλάζουν τη ζωή των νέων ανθρώπων. Θα σας πω ένα παράδειγμα από έναν κλάδο με σημαντική παρουσία των νέων ηλικιακά εργαζομένων. Στον κλάδο των ξενοδοχείων η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμανε ότι οι μέσες αποδοχές των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 103 ευρώ.
Μας αρκεί; Προφανώς όχι. Ανήκω στη γενιά που γνωρίζει καλά την εργασιακή περιπλάνηση, την επισφάλεια, την αίσθηση ότι η δουλειά είναι “προνόμιο” και όχι δικαίωμα. Και δεν θα είμαι ευχαριστημένη, αν δεν καταφέρουμε να διασφαλίσουμε περισσότερες δουλειές με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα για όλους και όλες. Αλλά ξέρετε, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είμαι βέβαιη ότι ο στόχος αυτός δεν είναι ανέφικτος. Δεν είναι ανέφικτος, γιατί καταφέραμε -και δεν εννοώ εδώ μόνη της η κυβέρνηση, αλλά η ελληνική κοινωνία- να μετατρέψουμε αυτό που φάνταζε ανέφικτο -την έξοδο από την κρίση- σε εφικτό. Πλέον μπορούμε περισσότερα.
