Αναδημοσιεύσεις

04
10

Ποιός θυμάται τη μάχη της Cable Street;

Ξεκινώντας από τον Πύργο του Λονδίνου, 5.000 μελανοχίτωνες επιχείρησαν να παρελάσουν μέσα από την εβραϊκή και την ιρλανδική περιοχή του Λονδίνου (σήμερα, μεγαλύτερη συνοικία Μουσουλμάνων της βρετανικής πρωτεύουσας). Ο Mosley πίστευε ότι, η παρέλαση των φασιστικών λεγεώνων του στο Λονδίνο θα ήταν θριαμβευτική. Μάλιστα, είχε σχεδιάσει να πετάξει αμέσως μετά για το Βερολίνο, με σκοπό να παντρευτεί τη γνωστή ναζίστρια Diana Mitford. Η γαμήλια τελετή θα τελούνταν στο σπίτι του Γκέμπελς, με επίσημο καλεσμένο τον Χίλτλερ. Αλλά, τα γεγονότα εξελίχτηκαν διαφορετικά.
Περισσότερα »
04
10

Το υπόδειγμα του Νίκου Πουλαντζά

Ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν από τα πνεύματα εκείνα που επηρέασαν βαθιά τη νεώτερη ευρωπαϊκή σκέψη. Από τους συνεπέστερους, μαζί με τον Λουί Αλτουσέρ, νεομαρξιστές, διεύρυνε την προβληματική της πολιτικής επιστήμης και επανασυνέδεσε την πολιτική θεωρία με την πράξη και την πρακτική. Ένας «οργανικός διανοούμενος του προλεταριάτου», στα πρότυπα του ορισμού του Γκράμσι, να τι υπήρξε ο Πουλαντζάς. Κατά τη δεκαετία του ’60, την περίφημη δεκαετία των κινημάτων, «είπε και έκανε τα σωστά ή τα λάθη, ποτέ όμως από το σπίτι του, ποτέ από πίσω. Κι έτσι διέπραξε όλα τα σωστά κι όλα τα λάθη του μαχητή. Ποτέ του παρατηρητή». Η συνεισφορά του στη θεωρία του κράτους παραμένει καταλυτική για την ιστορία της επιστημονικής σκέψης.
Περισσότερα »
04
10

Abby Innes: Γιατί στο δημόσιο τομέα η εξωτερική ανάθεση είναι λιγότερο αποτελεσματική από το σοβιετικό κεντρικό σχεδιασμό

Από τη δεκαετία του ’90 η πρακτική της εξωτερικής ανάθεσης στο δημόσιο τομέα έχει εξελιχθεί μέσω των διαγωνισμών, των συνεργασιών (κυρίως των Πρωτοβουλιών Δημόσιων Χρηματοδοτήσεων), της στρατηγικής ανάθεσης και της κύριας εργολαβίας. Καθένα από αυτά τα μοντέλα έχει υποσχεθεί καλύτερα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες με μικρότερο κόστος. Ωστόσο, η πρακτική τους χαρακτηρίζεται συχνά από την αύξηση του κόστους και τη μείωση της ποιότητας των υπηρεσιών.
Περισσότερα »
03
10

Mακεδονικό και γεωπολιτική στα Βαλκάνια

Το Μακεδονικό πρέπει επιτέλους να λυθεί. Η επίλυσή του απελευθερώνει την βαλκανική μας πολιτική από ένα μεγάλο βαρίδι και μας επιτρέπει να παίξουμε το ρόλο που μας αρμόζει στην περιοχή. Θα έχει και όχι αμελητέα οικονομικά οφέλη, και μάλιστα για τη βόρειο Ελλάδα. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε ικανοποιεί όλες ουσιαστικά τις θέσεις της λεγόμενης «εθνικής γραμμής» για το ζήτημα (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes, κλπ.), χωρίς να ταπεινώνει τη γείτονα, κάτι που δεν θα θέλαμε και εμείς, καθώς θα υποθήκευε τις σχέσεις μας μ’ αυτήν.
Περισσότερα »
03
10

Το δίλημμα της σοσιαλδημοκρατίας

Η απουσία στοιχειώδους πολιτικής διαδικασίας, που να επιχειρεί να εξηγήσει και να κάνει κατανοητές τις αιτίες τής κακοδαιμονίας τους, οδηγούν και σήμερα τους ηγέτες του ΚΙΝΑΛ στην αδυναμία να αρθρώσουν ένα πειστικό πολιτικό λόγο ανακοπής τής καθόδου και πειστικής εξήγησης της στάσης τους μπροστά στους δικούς τους ανθρώπους, τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες. Ιδίως εκείνους που έχουν αντιληφθεί ότι δεν αρκεί να ξορκίζεται ο ορμπανισμός, αλλά χρειάζεται να αναιρεθεί και το δόγμα που κυρίως τον εξέθρεψε: ο νεοφιλελευθερισμός, η λιτότητα, οι τεράστιες ανισότητες μέσα σε κάθε κράτος-μέλος και ανάμεσα στον Νότο και το Βορρά ή /και ανάμεσα στην Κεντρική Ευρώπη και την Ανατολική. Για να μη μιλήσουμε για το χάσμα ανάμεσα σε ηπείρους…
Περισσότερα »
03
10

Ζητούμενο η επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό

Το ζητούμενο είναι η επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ του προέδρου Αναστασιάδη και του τ/κ ηγέτη Μ. Ακιντζί. Η διαδικασία είχε παγώσει μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα, ναυάγιο που δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην αδυναμία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να επωμισθεί προεκλογικά το πολιτικό κόστοςμίας τελικής συμφωνίας στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ. (...) Συνεπώς, όλες οι πλευρές, και η ειδικά η ελληνική κυβέρνηση, οφείλουν να εργασθούν στην κατεύθυνση της οριστικής επίλυσης, με ρεαλισμό και επιμονή, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και πολιτικό θάρρος, αντίστοιχο με αυτό που επέδειξε για την συμφωνία των Πρεσπών.
Περισσότερα »
03
10

Aνατροπές στη «φυσική τάξη» της ζούγκλας

Παρά τις διαβεβαιώσεις της ΓΣΕΕ και άλλων δημοκρατικών –και «επαναστατικών»– δυνάμεων ότι δεν θα επέλθει κανένα σημαντικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τα πρώτα στοιχεία σε ένα μόλις μήνα δείχνουν μια μάλλον διαφορετική εικόνα: έξι συλλογικές συμβάσεις έχουν ήδη επεκταθεί, δίνοντας σημαντικές αυξήσεις σε χιλιάδες εργαζόμενους. Μόνο με την επέκταση της ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων υπολογίζεται ότι πάνω από 50.000 εργαζόμενοι θα δουν σημαντικές αυξήσεις στο νόμιμο μισθό τους. Από 586 ευρώ του κατώτατου μισθού σε 780 άμεσα και 792 ευρώ από 1-1-19 (αύξηση 35,1% για τη χαμηλότερη κατηγορία και περισσότερο για τις υπόλοιπες, συν τα επιδόματα προϋπηρεσίας και ανθυγιεινής εργασίας, όπου προβλέπεται).
Περισσότερα »
03
10

Η ριζοσπαστική αριστερά στη μεταμνημονιακή εποχή

Το ψηφιδωτό των οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς τρία χρόνια μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του 2015 ψάχνει να βρει τον (ενωτικό;) βηματισμό του. Τα κοινά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις διεργασίες, τις ανακοινώσεις και τις δράσεις των οργανώσεων της, είναι πως η μνημονιακή συνθήκη συνεχίζει να επικαθορίζει τις ζωές των πληβειακών τάξεων στην Ελλάδα, ότι οι διεκδικήσεις χρειάζεται πλέον να αφορούν και τους οικονομικούς αγώνες και πως οι διαδικασίες ενότητας και κοινής δράσης είναι ανάγκη να ενταθούν.
Περισσότερα »
02
10

Δρόμος στρωμένος με πτώματα

Έχω διαβάσει και ακούσει πολλά τελευταία. Σημαντικότερα βρήκα τα σχόλια κάποιων ανθρώπων που δεν μου έκαναν συνολικότερες αναλύσεις, αλλά με μια φράση περιέγραψαν αυτό που οι ίδιοι κατανοούν και βιώνουν. Το πρώτο, είναι το εξής: «σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τα ξυλίκια δεν είναι ταμπού. Είναι καθημερινότητα. Ο άντρας δέρνει τη γυναίκα, τα παιδιά, ξύλα στα καφενεία, κ.λπ.». Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα μοιάζει με τις ταινίες του Οικονομίδη. Το δεύτερο σχόλιο ήταν το εξής: «Μας έχουν κάνει η τηλεόραση και το ίντερνετ θεατές. Απλούς θεατές των πάντων.» Καλωσήρθατε στη δυστοπία του Γκυ Ντεμπόρ. Το τρίτο αποτέλεσε απάντηση στη δική μου ατάκα «Αυτό είναι εκφασισμός.» και ήταν το παρακάτω: «Και τον θέλει τον φασισμό η κοινωνία παιδάκι μου. Τον θέλει.» Αίφνης μου έρχονται στο μυαλό οι Ντελέζ- Γκουατταρί: «Ο Ράιχ δεν είναι πουθενά τόσο μεγάλος στοχαστής όσο εκεί που αρνείται να εξηγήσει τον φασισμό λέγοντας ότι οι μάζες τον δέχονται λόγω εσφαλμένης κρίσης ή αυταπάτης, και επιζητά να τον εξηγήσει βάσει επιθυμίας, υπό όρους επιθυμίας: όχι, οι μάζες δεν πλανήθηκαν, επιθύμησαν τον φασισμό σε μια δεδομένη στιγμή, σε δεδομένες περιστάσεις.»
Περισσότερα »
02
10

Αστυνομικοί ή μπάτσοι;

Η αντίληψη, ότι υπάρχουν άνθρωποι, σκουπίδια, χωρίς δικαιώματα, απαντάται ευρύτατα στην κοινωνία και κυρίως στη Δεξιά, κυριλέ και λούμπεν. Μισή ώρα στα σόσιαλ μίντια αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η νοοτροπία, αυτή που παρήγαγε και το δολοφονικό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, είναι διπλά επικίνδυνη όταν συνιστά καθιερωμένη πρακτική της αστυνομίας, που δεν είναι όχλος νοικοκυραίων και λούμπεν, αλλά δημόσια αρχή αρμόδια για την τάξη και την ασφάλεια και περιβεβλημένη με τεράστια εξουσία είτε αφορά το όπλο και το κλομπ είτε τη δυνατότητα να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Συνεπώς η απαίτηση σύνεσης και νομιμότητας από την αστυνομία είναι πολύ αυστηρότερη απ' ό,τι ισχύει με τον κάθε ιδιώτη.
Περισσότερα »