Αναδημοσιεύσεις

Δεν μπορώ να μην λυπηθώ για την απώλεια της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου κλάδου Υπήρχε ωστόσο παλιότερα μια αιδώς σε ό,τι αφορά τους λειτουργούς της ενημέρωσης. Αυτός που ήταν «άνθρωπος της κυβέρνησης» ή «σκύλος» του ενός ή του άλλου πολιτικού είχε την απαξίωση του συναφιού του και συνήθως μετά από λίγο έπαυε να είναι δημοσιογράφος νιώθοντας πιο άνετα να μεταπηδήσει σε πιο κομματικά πόστα. Είναι αποκαρδιωτικό για τα ενημερωτικά μέσα να απαξιώνεται συλλήβδην ο λόγος ενός δημοσιογράφου που εργάζεται σε αυτά, μια που στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνολικά το Μέσον θα είναι στρατευμένο σε μια κομματική γραμμή που θα κοιτάζει προς την εξουσία.

«Αυτό που πραγματικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαμε 32.000 μέλη μας στις απεργιακές φρουρές έξω από κάθε σχολείο, μαζί με 15.000 γονείς και μέλη της κοινότητας. Και είχαμε 50.000 μέλη και υποστηρικτές μας στις συγκεντρώσεις μας σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά μας, θα συνεχίζαμε την απεργία –κι αυτό δεν το ήθελαν. Είχαμε τεράστιο πλεονέκτημα και γι’ αυτό καταφέραμε να πάρουμε όλα όσα θεωρούσαμε κρίσιμα –αλλά και πολλά άλλα. Νομίζω ότι οι γονείς είδαν ότι αγωνιζόμαστε για τους μαθητές. Το μηνύμά μας ήταν σαφές: αυτή η απεργία δεν αφορούσε μόνο τους μισθούς μας. Αναλάβαμε δράση επειδή μας ενδιαφέρουν οι μαθητές μας και επειδή οι συνθήκες των σχολείων μας πρέπει να αλλάξουν. Τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Είμαι τόσο υπερήφανη που συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα για την δημόσια εκπαίδευση, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, για φυλετική δικαιοσύνη, για όλους τους εργαζόμενους. Και τα συνδικάτα μας είναι το μέρος όπου έχουμε πραγματικά την δύναμη να τα ενώσουμε όλα αυτά μαζί. Πιστεύω ότι η εμπειρία που μόλις ζήσαμε εμείς θα αλλάξει την εικόνα όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πολιτείες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξωτερικό. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο αλλά και πανεθνικό αγώνα για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης απέναντι στη προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της. Οι εργαζόμενοι στο Λος Άντζελες καταλαβαίνουν πλέον ότι έχουμε δισεκατομμυριούχους να ελέγχουν το σχολικό μας Συμβούλιο και ότι έχουμε έναν Διευθυντή που είναι τραπεζίτης της Wall Street. Οι γονείς των μαθητών μας γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του δασκάλου των παιδιών τους και των χρηματικών συμφερόντων που ελέγχουν επί του παρόντος τη σχολική Περιφέρεια μας. Μέσα από αυτό το κίνημα και αυτήν την απεργία έχουμε δείξει τη δύναμη και την ομορφιά της δημόσιας εκπαίδευσης -και γιατί πρέπει να τη διατηρήσουμε. Καταφέραμε να είναι αυτή πλέον η νέα κυρίαρχη αφήγηση». - Arlene Inouye (UTLA)

Το πρόβλημα της Βενεζουέλας είναι ότι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που είχε το Ιράκ, η Λιβύη, η Βραζιλία του Λούλα και της Ρουσέφ ή που μπορεί να έχει αύριο το Μεξικό του ΑΜΛΟ: τεράστια ενεργειακά αποθέματα που οι κυβερνήσεις τους κρατούσαν μακριά από τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Κάποτε υπήρχαν οι «Επτά Αδελφές» και οι Ροκφέλερ. Σήμερα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μετά από διαδοχικές συγχωνεύσεις, έμειναν μόνο δύο, η ExxonMobil και η Chevron, με τα πρώην στελέχη τους να συνεχίζουν να γίνονται κορυφαίοι υπουργοί, όπως ο (κατά Τραμπ) «βλάκας και τεμπέλης» πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην πατέρας αφέντης της ExxonMobil Ρεξ Τίλερσον.

Γεννημένος στην Αλγερία σε μια φτωχή οικογένεια το 1913, ο Καμύ έχασε τον πατέρα του στη Μάχη του Μάρνη το 1916. Τον μεγάλωσε η μητέρα του, που δούλευε ως οικιακή βοηθός και ήταν αναλφάβητη. Κερδίζοντας μια υποτροφία, ο Καμύ ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος. Ως νέος, του άρεσε το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν και μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Από την εποχή που ήταν τερματοφύλακας, ο Αλμπέρ Καμύ είχε πάντα ομαδικό πνεύμα. Είχε μια γενναιόδωρη, αν όχι ευαίσθητη φύση και πάντα επεδίωκε την μέγιστη δυνατή ενότητα, αναζητώντας να αποφύγει ή να προσπεράσει την εχθρότητα. Πολλοί διανοούμενοι που έγραψαν για τον Καμύ απέκρυψαν την στήριξή του στον αναρχισμό. Ήταν πάντοτε εκεί στις πιο δύσκολες στιγμές να στηρίζει το αναρχικό κίνημα, ακόμη κι αν ένιωθε ότι δεν μπορούσε να δεσμεύσει τον εαυτό του στο κίνημα.

Κίνδυνο δεν αποτελεί μόνο η Ακροδεξιά, αλλά και η μετατόπιση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος προς της ευρωσκεπτικιστική, ξενοφοβική και εθνικιστική δεξιά με την εμφανώς λανθασμένη εκτίμηση ότι μια τέτοια μετατόπιση θα εκτοπίσει την Ακροδεξιά. Άρα οι επερχόμενες ευρωεκλογές είναι οι πιο κρίσιμες από όσες έχουν διεξαχθεί μέχρι στιγμής. Και δεν έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενες «χαλαρές» ψήφους. Γιατί σε αυτές τις ευρωεκλογές θα παιχτεί το μέλλον τις Ευρώπης και το αν θα πάρει τον κακό δρόμο του εθνικισμού και του ρατσισμού ή αν θα ακολουθήσει μία προοδευτική πορεία. Για να γίνει το δεύτερο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το όραμα της Θάτσερ. Η ίδια και οι ομοϊδεάτες της υποστήριξαν διεύρυνση και όχι εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να μην υπάρξει ποτέ η δυνατότητα θεμελίωσης κοινωνικών, πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και άρα θα μέναμε με μία τεράστια ανοιχτή αγορά χωρίς τη δυνατότητα της πολιτικής -συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών κινημάτων- να την ελέγχει. Άρα η ευρωπαϊκή Αριστερά μαζί με Οικολόγους και το προοδευτικό κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να κινηθούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το όραμα της σιδηράς κυρίας. Για αυτό μια κοκκινο - κοκκινο - πράσινη συμμαχία θα μπορούσε να συμφωνήσει σε μία προοδευτική ατζέντα 10-15 σημείων, όπου η Αριστερά θα υποστήριζε πιο εμφατικά 4-5 από αυτά, οι Οικολόγοι άλλα 4-5 και οι Σοσιαλδημοκράτες κάποια άλλα, ώστε όλα μαζί να συνιστούν μια συνολική ατζέντα δημοκρατικού μετασχηματισμού της Ευρώπης.

Τελικά, για να δώσουμε τη Μακεδονία, εκτός από τις συντάξεις έχουμε πάρει και τον κατώτατο και την έξοδο στις αγορές. Δεν είναι και άσχημα. Μαζί πήραμε και τον Θεοδωράκη, που τον είχανε προσφορά με το πακέτο. Εντάξει, ο Τσάρος είχε δώσει την Αλάσκα στους Αμερικάνους για 7,5 εκατομμύρια δολάρια. Και χωρίς Θεοδωράκη.

Επειδή όμως το να εξηγείς περίπλοκες, όπως η εξωτερική πολιτική, καταστάσεις με απλοϊκό τρόπο δεν σε πάει μακριά, το ΚΚΕ πρέπει να ξεπεράσει αυτόν τον, αν μη τι άλλο αντιδιαλεκτικό, μανιχαϊσμό και να καταλάβει μερικά πράγματα: ότι η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, είναι μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Ότι όταν χρειάστηκε, οι Κούρδοι πολέμησαν μαζί με τους Αμερικανούς επειδή αυτό επέτασσε το εθνικό τους συμφέρον. Ότι το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι να βγει από το ΝΑΤΟ τη στιγμή που όλες οι χώρες με τις οποίες έχει ανοιχτά ζητήματα παραμένουν στο ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, χρειάζονται φιλειρηνικές κυβερνήσεις όπως η σημερινή στις επιμέρους χώρες. Ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά να είναι ταυτόχρονα η μόνη που βάζει όρια στις κυρώσεις στη Ρωσία, η μόνη που δεν αναγνωρίζει τη μαριονέτα των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα κ.λπ. Αν το ΚΚΕ δεν μπορεί να τα καταλάβει αυτά, ας συνεχίσει το τροπάρι περί αμερικανόδουλων. Το πολύ - πολύ να πείσει κάνα χρυσαυγίτη.

Οι συνεχείς κοινοβουλευτικές ήττες της Ν.Δ., με την ψήφιση του προϋπολογισμού, με την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, με την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και κυρίως με τη μη υποβολή της δικής της, εξαγγελθείσας πρότασης δυσπιστίας, έχουν οδηγήσει την αξιωματική αντιπολίτευση σε αποσταθεροποίηση και αδυναμία προσανατολισμού.