Αναδημοσιεύσεις

Να το σέβεστε το σχέδιο Πισσαρίδη, παιδιά, γιατί έχει πάρει Νόμπελ ο άνθρωπος, δεν είναι σωστό να τον σνομπάρετε έτσι. Άλλωστε πόσα Νόμπελ έχει ο ελληνισμός; Τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Πισσαρίδη. Και αυτό που λέει, να μην πληρωνόμαστε υπερωρίες, δεν το έβγαλε από το κεφάλι του, χρόνια έκανε πειράματα σε χιμπατζήδες. Και τις φοροαπαλλαγές τις έχει δοκιμάσει σε χιμπατζήδες. Διαπίστωσε ότι αν έχεις δέκα χιμπατζήδες και δώσεις όλες τις μπανάνες σε έναν, το κλουβί θα καλπάσει προς την ανάπτυξη. Ειδικά αν ο συγκεκριμένος χιμπατζής καταφέρει και βγάλει τις μπανάνες έξω. Τότε καλούνται όλοι οι χιμπατζήδες να βάλουν πλάτη για να βγει το κλουβί από τη χρεοκοπία. Για την οποία ευθύνεται ο λαϊκισμός, το πελατειακό κράτος και οι στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Σιγά μην αφήναμε ρούτερ στον Μητσοτάκη. Μια φορά κάναμε τη βλακεία στη Βάρκιζα. Μήπως το φάγανε μαζί με τα πόμολα;

Με δεδομένο ότι οι επιτροπές Πισσαρίδη και Σκυλακάκη χτύπησαν φλέβα, ανακαλύπτοντας τη ρίζα της αναπτυξιακής ανεπάρκειάς μας στις εξαρτήσεις εργαζόμενων, ευάλωτων και φτωχών από τους μισθούς και τα κοινωνικά επιδόματα, θα περίμενε κανείς να προτείνουν ανάλογα προγράμματα απεξάρτησης για την επιχειρηματική ελίτ: από τις αθρόες κρατικές ενισχύσεις, από τους πακτωλούς των κοινοτικών επιδοτήσεων, από τα σπαταλημένα 100 δισ. των ΕΣΠΑ των τελευταίων δεκαετιών γα τα οποία θρηνεί ακόμη και το ΙΟΒΕ, από τα τραπεζικά θαλασσοδάνεια, από τα δανεικά κι αγύριστα με εγγύηση Δημοσίου, από τη χαρισμένη και ακαταδίωκτη φοροκλοπή και εισφοροκλοπή, από το φέσωμα χιλιάδων εργαζομένων που μένουν απλήρωτοι και άνεργοι από αφερέγγυους και μπαταχτσήδες εργοδότες, από τις γενναιόδωρες κρατικές διασώσεις και το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας… Φευ, ουδεμία μέριμνα εντοπίζουμε στις προτάσεις, αντιθέτως, τουλάχιστον 12,5 δισ. ζεστά ευρώ θα δοθούν για ιδιωτικές επενδύσεις. Δυστυχώς, η οικονομική ολιγαρχία της χώρας αφήνεται εκτεθειμένη στην ολέθρια εξάρτησή της από το κράτος και στον κίνδυνο θανάτου από υπερβολική δόση δωρεάν χρήματος.

«Νοσταλγώ το ωραίο μου σπίτι στο Baden Baden που λόγω πανδημίας δεν μπορώ να πάω. Μα πιο πολύ νοσταλγώ την αγαπημένη μου Aston Martin» έγραψε ο Νικόλαος Μακρόπουλος, αντιδήμαρχος Αθηναίων, αρμόδιος για θέματα Επιχειρηματικότητας, που εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο Αθήνα Ψηλά του Κώστα Μπακογιάννη. Τα έγραψε αυτά, απευθυνόμενος σε πληβείους που στην καραντίνα ζουν στο τριάρι τους σε κάποια γειτονιά της Αθήνας και νοσταλγούν απλώς λίγο ουρανό, μια επαφή με τους δικούς τους ανθρώπους. Τα έγραψε αυτά, απευθυνόμενος σε εξαρτημένους από τον μισθό τους, όπως είπε κι ο θείος του δημάρχου, που ζουν στη φτώχεια, την ανέχεια που δημιουργεί η οικονομική κρίση και η διαχείριση των κυβερνώντων. Που ζουν στην ανασφάλεια για την επιβίωση και στον τρόμο για τη ζωή. Τα έγραψε αυτά και προκάλεσε. Αλλά το απίστευτο δεν είναι ότι προκάλεσε. Το απίστευτο είναι ότι ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος των δημοτών, στην προσπάθειά του να κάνει επίδειξη πλούτου και ευμάρειας, δεν κατάλαβε καν ότι προκαλεί.

Και ποιοι είναι οι «επιρρεπείς» νέοι και νέες, αυτή η απείθαρχη νεολαία που κάποτε την λέγανε γενιά του καναπέ; Έχουν ταξική ταυτότητα και ζουν σε στιγματισμένες συνοικίες που προδιαγράφουν το μέλλον τους, όπως ο ψυκτικός από το Περιστέρι στην απαξιωτική αναφορά του κ. Μητσοτάκη πριν τις εκλογές. Πασχίζουν να τελειώσουν ένα λύκειο ή ένα πανεπιστήμιο με τηλεμαθήματα και τηλεφροντιστήρια μέσω ενός smart phone. Σε διαλυμένα ιδρύματα με ανεπαρκές προσωπικό, αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη συντηρητική παλινόρθωση της τελευταίας δεκαετίας. Νέοι και νέες που μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα, αλλά τους αρνούνται την ιθαγένεια εκτός και αν γίνουν διάσημοι παίκτες του ΝΒΑ. Εκείνοι οι οποίοι τους φθονούν και τους κατηγορούν τους προετοιμάζουν ή ήδη τους έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εργασιακή και οικονομική επισφάλεια ή στη ξενιτιά, παρά το γεγονός ότι είναι η περισσότερο μορφωμένη γενιά, τώρα ντελιβεράδες. Όσες είχαν κάποια δουλειά, πρώτες την έχασαν γιατί ήταν εποχιακές, περίμεναν τηλέφωνο για να δουλέψουν, αναπληρώτριες στην επαρχία της μοναξιάς, σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει επουλώσει τις πληγές των μνημονίων. Αυτοί και αυτές γεννούν το φθόνο, όχι γιατί συνωστίζονται στις πλατείες διασκεδάζοντας με ένα κουτί μπύρα, αλλά γιατί αναβλύζουν νεότητα και ελευθερία προσπαθώντας να τη χαρούν στο δυστοπικό και αντιδημοκρατικό παρόν, σχεδόν κατάστασης πολιορκίας, που έχουν φτιάξει οι κατήγοροι των 50+. Ένα βήμα χωρίζει το φθόνο από την κακία που συχνά κρύβει θαυμασμό, μας θυμίζει ο Βικτώρ Ουγκό: «οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν».

Εννιά άξονες του σχεδίου Πισσαρίδη, συνοπτικά: 1/ επανέρχεται η τράπεζα θεμάτων και μάλιστα σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: πανελλαδικού τύπου εξετάσεις χωρίς μορφωτικό κέρδος, που επιπλέον αφήνουν παιδιά ανεξεταστέα και υποχρεώνουν τους γονείς να πληρώνουν περισσότερα φροντιστήρια, 2/ αξιολόγηση από κεντρικό φορέα των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, με ρητή επιδίωξη τη μείωση της χρηματοδότησης των σχολείων. Καλά και κακά σχολεία, πολλές ταχύτητες, 3/ αυτονομία σχολικών μονάδων. Ακούγεται ωραίο, παραπέμπει όμως στην εγκατάλειψη των σχολείων και όχι στην αναγκαία πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών, 4/ αύξηση του αριθμού των παιδιών, ανά τμήμα. Αυτό που νομοθέτησε η κυρία Κεραμέως το καλοκαίρι για τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία (εν μέσω πανδημίας!), αλλά τώρα σε όλες τις βαθμίδες 5/ αύξηση του ωραρίου του διδακτικού προσωπικού, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το σύνολο της προσφοράς στην εκπαίδευση, τη δουλειά στο σπίτι, τη γραμματειακή υποστήριξη που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και άλλα πολλά, 6/ συγχώνευση των πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα. Ένα νέο σχέδιο εξαφάνισης, ουσιαστικά, περιφερειακών πανεπιστημίων και σχολών από το χάρτη, 7/ εισαγωγή στα πανεπιστήμια με «βάση το δέκα». Αυτό το γερασμένο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα των «κακών μαθητών» που δεν αξίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα άλλο περιβάλλον. Και βέβαια, χιλιάδες παιδιά έξω από τα πανεπιστήμια, έτοιμοι πελάτες για τα ιδιωτικά και αμφίβολης ποιότητας ΙΕΚ. «Βάση δέκα» κι εκεί άραγε; Όχι ασφαλώς! Εκεί «βάση τα δίδακτρα», 8/ στόχος, υποτίθεται, «100.000 αλλοδαποί φοιτητές να έρθουν στη χώρα μας να φοιτήσουν ως το 2030». Στην πραγματικότητα, μοντέλο το οποίο συνδυαζόμενο με την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, προσφέρει έναντι αμοιβής της μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση, καταρχάς μόνο σε αλλοδαπούς αλλά αναπόφευκτα σύντομα και σε Έλληνες, ενώ μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις και τους καθηγητές σε πωλητές και εμπόρους, 9/ καθιέρωση διδάκτρων ως ποινή (!) σε όσους φοιτητές παρατείνουν το χρόνο των σπουδών τους. Ένα παράθυρο που όλοι υποψιαζόμαστε πού θα οδηγήσει, Εκτός αυτού, πρόκειται για ευθεία παραβίαση της συνταγματικής επιταγής για δωρεάν εκπαίδευση.

Η πολιτική του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου για την επόμενη χρονιά θα είναι αυτή που καταγράφεται στην πρόσφατη ντροπιαστική για τη χώρα μας Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Απαξίωση της διεθνούς νομιμότητας και της έννοιας του κράτους δικαίου, παθητική και ενεργητική αποτροπή που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, «ανοσία της αγέλης» για πρόσφυγες και εργαζόμενους στις δομές φιλοξενίας, καλλιέργεια κοινωνικού αυτοματισμού που στρέφει τις τοπικές κοινωνίες απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, κανένα σχέδιο για την ένταξη, μόνο αστεγία στις πλατείες και ανέχεια για όλους, ιδιωτικοποίηση δομών και υπηρεσιών του Υπουργείου. Αλλά για όλα αυτά δεν μένουμε έκπληκτοι, άλλωστε οι μόνοι για τους οποίους φαίνεται πραγματικά να νοιάζεται ο Υπουργός είναι το ακροδεξιό ακροατήριο που ταΐζει με τη ρητορική και τα κομμένα στοιχεία του, αλλά και οι διάφοροι ανάδοχοι εργολάβοι στους οποίους «χαρίζει» δημόσιο χρήμα, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο. Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους εντός κι εκτός Βουλής με δυναμικό τρόπο, για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια όλων αλλά και τις θυσίες του ελληνικού λαού που με τόσο κυνικό τρόπο κατασπαταλούν για να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια τους.

Και πώς μπορώ να εξηγήσω σε όσους δεν είναι από τη Νάπολη τι ήταν ο Μαραντόνα; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αυτή τη φορά εμείς και μόνο εμείς κρατούμε τον πόνο, τόσο μεγάλο … γιατί μόνο εμείς τον είχαμε τόσο κοντά, τόσο μοναδικό, τόσο πληγωμένο, τόσο τολμηρό, τόσο τρελό, τόσο ικανό να ερμηνεύσει την χαρά των πολλών πραγματοποιώντας το σε ένα παιχνίδι, σε ένα απλό παιχνίδι που όλοι μπορούν να καταλάβουν και όλοι μπορούν να παίξουν. Μια μπάλα στη μέση του γηπέδου, δύο τέρματα, νοημοσύνη, ταλέντο, πίστη, ικανότητα.(...)

Η θέση για κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία εκδοχή της, δεν είναι απλά λανθασμένη είναι κάτι χειρότερο: είναι ηττοπαθής. Για τον απλό λόγο, ότι αντί να ανοίγει το δρόμο για μια αριστερή διέξοδο στη σημερινή κρίση, εκτρέφει τις αυταπάτες ότι «εθνικές λύσεις», μπορούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας – και η πανδημία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που αφορά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η λύση, για μια ακόμα φορά, δεν βρίσκεται στις συμφωνίες και στους συμβιβασμούς, έστω και πρόσκαιρους, με τη δεξιά, αλλά στην αριστερή εναλλακτική προοπτική. Η αριστερά, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως η μεγαλύτερη συνιστώσα της, δεν χρειάζεται ούτε την πολιτική των οικουμενικών κυβερνήσεων αλλά ούτε και την πολιτική του «σκληρού ροκ», στο οποίο είχε θητεύσει την περίοδο του ΠΑΣΟΚ ο Κ. Λαλιώτης και της οποίας θιασώτης στις μέρες μας είναι ο Π. Πολάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να επιστρέψει στον ίδιο, στον παλιό, καλό εαυτό του. Στην πολιτική της περιόδου κατά την οποία εκτοξεύθηκε από το 3 και το 4% στο 36,34% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Τότε που δεν ήταν «ένα άθροισμα φραξιών», όπως απαξιωτικά γράφεται, αλλά αποτελούσε το υπόδειγμα και την ελπίδα της ευρωπαϊκής αριστεράς.  Σε κάθε περίπτωση αυτό που απαιτούν οι σημερινοί καιροί είναι μια προγραμματική αντεπίθεση η οποία θα αποβλέπει σε βαθιές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς. Ένα προγραμματικό πλαίσιο, ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα δώσει και πάλι ελπίδα, στους εργαζόμενους, τη νεολαία και στα πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.