Αναδημοσιεύσεις

Τα πολυδιάστατα προβλήματα έχουν πολυδιάστατες απαντήσεις. Η απάντηση της Αριστεράς δεν θα μπορούσε να είναι η επιστροφή στην προ του 2009 κατάσταση. Αντίθετα, θα πρέπει βασικός άξονας της πολιτικής να είναι η μείωση των ανισοτήτων, και κεντρικό ρόλο γι' αυτό πρέπει να έχει η εργασία. Η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας που καθιερώθηκε ως κυρίαρχο πολιτικό δόγμα στη Μ. Βρετανία της δεκαετίας του 1980 με τη συστηματική προσπάθεια για αποδυνάμωση των συνδικάτων και επικράτησε τις δύο μετέπειτα δεκαετίες πρέπει να αναστραφεί. Ήδη φαίνονται σημάδια της προσπάθειας των εργαζομένων για οργανωμένη και συντονισμένη δράση, τα οποία πρέπει να ενισχυθούν. Την προσπάθεια αυτή οφείλει να ενισχύσει και η Πολιτεία θεσπίζοντας το πλαίσιο για την προστασία της εργασίας, το ύψος των αμοιβών, τον χρόνο απασχόλησης και τις εργασιακές συνθήκες. Παράλληλα θα πρέπει να στηριχθεί και πάλι το κοινωνικό κράτος, με στόχο τόσο την ενίσχυση των αδύναμων αλλά και τη στήριξη των νέων εργαζομένων και των νέων οικογενειών, μέσω, για παράδειγμα, της ουσιαστικής ενίσχυσης της δημόσιας Υγείας, μιας συνολικής στεγαστικής πολιτικής και ενίσχυσης της προσχολικής αγωγής. Αλλά και η δημιουργία ενός πλαισίου στήριξης για τους νέους γονείς είναι κομβικής σημασίας για τη διευκόλυνση και ενθάρρυνσή τους για τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας, αλλά και για την ανάληψη καινοτόμων και παραγωγικών πρωτοβουλιών. Εδώ μιλάμε για τον αναδιανεμητικό ρόλο του κράτους, που επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της φορολογίας -η οποία προφανώς πρέπει να είναι εξαιρετικά προοδευτική και όσον αφορά το εισόδημα, όσο όμως και τον πλούτο- και της απόδοσης κοινωνικών αγαθών στο σύνολο του πληθυσμού, ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως Υγεία, Παιδεία, στέγη, υποδομές. Έτσι, στηρίζοντας την εργασία και το εισόδημα των εργαζομένων, θα μπουν οι σωστές βάσεις για βιώσιμη ανάπτυξη και μείωση των ανισοτήτων. Θα ενισχυθεί η ζήτηση και θα δημιουργηθεί ένα περιβάλλον στο οποίο οι επιχειρήσεις θα έχουν κίνητρο να επενδύουν στην καινοτομία, αλλά και οι εργαζόμενοι θα έχουν αισιοδοξία και προοπτική για το μέλλον. Grosso modo σε όλα τα πεδία -το αντίθετο από αυτό που προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ.

Η συζήτηση στη Βουλή, που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, για την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση – δηλαδή επαναϊδιωτικοποίηση– της Τράπεζας Πειραιώς δεν άφησε καμιά αμφιβολία ότι ως απόφαση είναι πολιτική και όχι οικονομική. Η πρώτη, και κρίσιμη, ήταν όταν αποφασίστηκε, λίγους μήνες πριν, η μη πληρωμή υποχρεώσεων της Τράπεζας προς το Δημόσιο κατόπιν “ρητής εντολής από το SSM (δηλαδή την ΕΚΤ) να μην πληρώσουμε. Να είμαστε ξεκάθαροι γι’ αυτό το πράγμα. Εντάξει;”, πρόσθεσε – για ευνόητους λόγους – και πολύ καθαρά ο πρόεδρος της Τράπεζας Γιώργος Χατζηνικολάου. Αυτό έδινε στο Δημόσιο το 61% των μετοχών της, πληρώνοντάς το, όμως, σε αφάνταστα υψηλές τιμές, για να επιβάλουν τώρα να τις πωλήσει σε απίστευτα χαμηλές τιμές. (...) Για να εξυγιανθεί η Τράπεζα δεν υπάρχει άλλη λύση υποστήριξε ο κ. Σταϊκούρας, κι αυτό είναι κάτι απαραίτητο αν θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε την οικονομική δραστηριότητα. Και αμέσως προχώρησε στο γνωστό του σωσίβιο ότι γι’ αυτά που συμβαίνουν και στις τράπεζες φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης του υπενθύμισε, εύλογα, ότι έναντι των αδιέξοδων καταστάσεων που κληρονομήθηκαν το 2015 “σας παραδώσαμε τη χώρα με 37 δισ. μαξιλάρι ασφαλείας, δηλαδή γεμάτα ταμεία και με ανάπτυξη που έτρεχε με 2,8%”. Όμως, γιατί θέλουμε να διασωθεί η Πειραιώς, να μείνει το Δημόσιο με – τουλάχιστον – ικανή καταστατική πλειοψηφία; Ασφαλώς για να παίξει θετικό ρόλο στην οικονομία. Υπάρχει ωστόσο και η κοινωνία. Είναι τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που τα έχει δανειοδοτήσει. Πώς θα ρυθμισθούν; Αλλά και οι τραπεζοϋπάλληλοι. Η Πειραιώς, αυτή τη στιγμή, απολύει υπαλλήλους, κλείνει καταστήματα. Συνδέονται κι αυτά με το σχέδιο επαναϊδιωτικοποίησής της. Η συζήτηση γι’ αυτή πρέπει να τα περιλαμβάνει.

Ποιος ήταν, λοιπόν, αυτός ο σοβαρός λόγος που οδήγησε στην απόφαση υπερψήφισης ενός νομοσχεδίου που προκάλεσε όλες τις παραπάνω παράπλευρες απώλειες; Η κυρίαρχη άποψη που ευλογήθηκε, αν δεν προήλθε, από την Κουμουνδούρου ήταν ότι τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπαγόρευσε ο φόβος της ηγεσίας του μήπως στην αντίθετη περίπτωση το κόμμα θα κατηγορούνταν ότι δεν θέλει τις επενδύσεις. Πόσο πειστική, όμως, μπορεί να είναι αυτή η εξήγηση όταν δέκα μέρες πριν οι βουλευτές του είχαν καταψηφίσει τη σύμβαση για την επένδυση στις Σκουριές; Θα εμπόδιζε περισσότερο τις αναμενόμενες ελληνικές και ξένες επενδύσεις η στάση απέναντι στη Lamda Development του Λάτση από την αντίστοιχη απέναντι στην πολυεθνική Eldorado; Παραμένει, λοιπόν, μυστήριο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν καταψήφισε μια συμφωνία που καταργούσε την αντίστοιχη δική του που είχε ψηφιστεί τον Σεπτέμβριο του 2016 ως ένα από τα προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιολόγησης. Όταν μάλιστα θα μπορούσε μέχρι και να είναι υπερήφανος γι’ αυτήν αφού, παρά το γεγονός ότι δεν είχε σχέση με την προμνημονιακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ για μητροπολιτικό πάρκο στο Ελληνικό, προστάτευε σε κάποιο βαθμό τον δημόσιο χώρο.

Εκτός του πιστοποιητικού εμβολιασμού, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καμία νέα ιδέα και επίσης, καμία ιδιαίτερη μέριμνα για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον τουρισμό, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι επισφαλώς εργαζόμενοι. Περισσότερο με ευσεβείς πόθους μοιάζουν τα επιχειρήματα του κ. Θεοχάρη ο οποίος, σημειωτέον, λίγο έλειψε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση στον ανασχηματισμό του Ιανουαρίου (έμεινε, γιατί ευνοήθηκε από τις καραμπόλες που έγιναν σε άλλα υπουργεία). Αν, λοιπόν, αυτό είναι το σχέδιο και με δεδομένο ότι καταγράφονται (και θα συνεχίσουν να καταγράφονται) χιλιάδες κρούσματα την ημέρα, είναι απορίας άξιον πώς θα ανοίξει επισήμως ο ελληνικός τουρισμός στις 14 Μάϊου.

Είναι η Πολιτεία την οποία δημιουργεί η θεμελιώδης, πολιτική πράξη της Ελληνικής Επανάστασης, με την οποία το γένος μετατρέπεται σε έθνος, σε επαναστατημένο λαό, σε αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο. Ο πολιτικός στοχασμός του Πολυζωίδη, σε αυτή τη δοκιμιακή μορφή που τον εκθέτει, αλλά χωρίς να του λείπει η επιχειρηματολογική στιβαρότητα και συνοχή, είναι μια έξοχη συνηγορία υπέρ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι σπουδαίο δείγμα του θεωρητικού προβληματισμού της Επανάστασης. Και επειδή η δημοκρατική, συνταγματική πολιτεία είναι το πεδίο της πολιτικής μας συνύπαρξης, καθώς και της καταξίωσης του πολιτικού πλουραλισμού, εντός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η Ελληνική Επανάσταση εξακολουθεί να μας αφορά για τον εξής λόγο: Όλοι μας γεννηθήκαμε σε διαφορετικές χρονολογίες. Όμως, ως πολίτες, είμαστε όλοι και όλες συνομήλικοι, γιατί, ως πολίτες, έχουμε την ίδια γιαγιά και την ίδια μάνα. Η πρώτη είναι η Γαλλική Επανάσταση, η δεύτερη, η δική μας, η Ελληνική, το 1821. Η Επανάσταση γέννησε την ελληνική Πολιτεία, δηλαδή το «Εμείς» του πολιτικού σώματος, δηλαδή εμάς. Ως εκ τούτου, η πολιτική μας ταυτότητα γράφει και 1789 και 1821. Η Επανάσταση του 1821 μας ενδιαφέρει και σήμερα, διότι θα μας νοιάζει πάντα η δημοκρατική Πολιτεία, επειδή, χωρίς αυτήν, δεν θα είμαστε πια «Εμείς», δηλαδή πολιτική κοινότητα. Θέλουμε να παραμείνουμε τα ισότιμα μέλη αυτού του «Εμείς», περιφρουρώντας τη δημοκρατική πολιτεία; Τι σημαίνει αυτό για εμάς, σήμερα; Νά η δοκιμασία της πολιτικής μας αυτεξουσιότητας. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση της Επανάστασης, 200 χρόνια μετά: ο εθνικός και πολιτικός αναστοχασμός μας. Εάν είναι έτσι, τότε η Επανάσταση δεν μας ενδιαφέρει απλώς, αλλά μας νοιάζει και μας καίει.

Το ότι για πρώτη φορά, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρήθηκε να μπει τάξη σε ένα άναρχο και έξω από κάθε θεσμικό έλεγχο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, υποχρεώνοντας τους επιχειρηματίες του χώρου να βάλουν το χέρι στην τσέπη, είναι κάτι το οποίο δεν συγχωρείται. Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες, παρά τη χαμένη ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο ενημέρωσης στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, παρά τους ερασιτεχνισμούς και τις αστοχίες, το αποτύπωμα της προσπάθειας παραμένει. Και αυτό είναι κάτι που επίσης δεν συγχωρείται. Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζουν καλά πως με εμφανέστατη την αποτυχία διαχείρισης της πανδημίας, με δεδομένη την αποκαρδιωτική εικόνα των οικονομικών μεγεθών, με ορατές –και διογκούμενες– τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα χρειαστούν, περισσότερο παρά ποτέ, τη συνδρομή και την κάλυψη των ισχυρών τους φίλων. Η απόπειρα λοιπόν μετατροπής των θυμάτων σε θύτες, ο εξωραϊσμός και η απόκρυψη διαχρονικών ευθυνών, η αναπαραγωγή και η συντήρηση του «αμαρτωλού» τριγώνου Κόμμα-ΜΜΕ-Τράπεζες, δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο από τη διαιώνιση ενός παρασιτικού μοντέλου υποταγής της πολιτικής στα επιχειρηματικά συμφέροντα με αντάλλαγμα την απρόσκοπτη επικράτηση των «πρόθυμων». Και οι δημοσιογράφοι;, θα αναρωτηθεί κανείς. Επικαλούμαι τη φράση του γάλλου θεωρητικού Ρολάν Μπαρτ: «Κοιτάζοντας, ξεχάσαμε πως ίσως μας κοιτούν κι εμάς»…

Η μαρίνα Αρετσούς αποτελεί αδιάσπαστο μέρος του ενιαίου παραλιακού μετώπου της Καλαμαριάς, για το οποίο πολλοί αγώνες δόθηκαν από κατοίκους, συλλόγους και συλλογικότητες αλλά και δημοτικές παρατάξεις. Αγώνες, που ανάγκασαν παλιότερες διοικήσεις του δήμου Καλαμαριάς να υιοθετήσουν τα αίτημα του "ενιαίου" χαρακτήρα της θαλάσσιας ζώνης. Ο ενιαίος αυτός χαρακτήρας του παραλιακού μετώπου, ήταν αυτός που κατάφερε, μέχρι στιγμής, να αποτρέψει την περεταίρω οικοδόμησή του. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ και οι προσκείμενες σ' αυτόν δημοτικές παρατάξεις στάθηκαν, μέχρι τώρα, σθεναροί αρωγοί και συμπαραστάτες στους αγώνες των κατοίκων. Έφτασε, όμως, η στιγμή, που το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμαριάς, με πρόταση τεσσάρων αντιπολιτευτικών παρατάξεων (του προηγούμενου δημάρχου προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ, ενός ανεξάρτητου, του διασπαστή της προηγούμενης παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ Άρη Τεμεκενίδη και του υποστηριζόμενου από την Χρυσή Αυγή), στην οποία προσχώρησε και η (δεξιά) διοίκηση του Δημάρχου Γιάννη Δαρδαμανέλη, σε μια προσπάθεια να θολώσει τα νερά της πλήρους ιδιωτικοποίησης - τσιμεντοποίησης, αποφάσισε να παραχωρήσει το δικαίωμα στον επενδυτή, να χτίσει τα μισά (7.500 τμ) από αυτά που πρότεινε το ΤΑΙΠΕΔ (14.900 τμ), ζητώντας ως αντάλλαγμα την παρακείμενη πλαζ Αρετσούς και το κτίριο του Remezzo, από δε τα προτεινόμενα κτίσματα, εξαιρεί μόνο τις κατοικίες. Κάπως έτσι, χάνεται ο χαρακτήρας του "ενιαίου παραλιακού μετώπου", δίνοντας την ευκαιρία σε όσους επιθυμούν την κατατεμάχισή του, να εφαρμόσουν πολιτικές Real Estate στην παράκτια ζώνη της Καλαμαριάς. Το ντόμινο της οικοδόμησης ξεκινά από τη μαρίνα Αρετσούς, προεκτείνεται στο Παλατάκι και στο νοσοκομείο Παναγία που προορίζονται για ξενοδοχεία, και αφήνει εύλογες ανησυχίες και για το στρατόπεδο Κόδρα στο Καραμπουρνάκι. Την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμαριάς, στήριξαν στην τελευταία συνεδρίασή του σύσσωμοι και ομόφωνα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Α΄ και Β΄ Θεσσαλονίκης, μαζί με τους βουλευτές της ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ελληνικής Λύσης και τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστα, γεγονός που οδήγησε τον επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην Καλαμαριά, Δημήτρη Αρκούδη, σε παραίτηση από το δημοτικό συμβούλιο, καθώς ο ίδιος επί δυο χρόνια ακολουθούσε τη θέση της προηγούμενης δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγαλοστομίες της επόμενης μέρας, όπως "επιστρέφεται ως απαράδεκτη στο ΤΑΙΠΕΔ η Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικού Ελέγχου", ή "καθαρές θέσεις για τη μαρίνα Αρετσούς", βουλευτών της Θεσσαλονίκης, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να χρυσώσουν το χάπι της κωλοτούμπας, για να καλύψουν τη συναίνεση στην ολέθρια απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμαριάς, που δίνει το πράσινο φως στην περαιτέρω οικοδόμηση του παραλιακού μετώπου. Γιατί ολίγον τσιμεντοποίηση, όπως και ολίγον έγκυος, δεν υπάρχει!

Η αστυνομία, της οποίας πολιτικός προϊστάμενος ήταν πάλι ο κ. Χρυσοχοΐδης, αν και είχε στη διάθεσή της όλο το υλικό από τις κάμερες της περιοχής, δεν μπόρεσε να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος πέταξε τη μοιραία μολοτωφ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν η διοίκηση της τράπεζας είχε κλείσει το κατάστημα για λόγους ασφαλείας ή αν είχε φροντίσει να υπάρχει στοιχειώδης πυρασφάλεια, καμία μολοτωφ δεν θα μπορούσε να σκοτώσει κανέναν και οι άνθρωποι θα ήταν ζωντανοί. Αυτή την άποψη, μάλιστα, αντικατοπτριζουν και οι βαριές ποινές που επέβαλε το δικαστήριο στους υπεύθυνους της τράπεζας. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα σε ποιότητα απασχόλησης στην ΕΕ σύμφωνα με έρευνα επιτροπής εμπειρογνωμονων υπό την αιγίδα της ETUC, είναι μάλιστα η μόνη χώρα με αρνητικό δείκτη για την περίοδο 2010 – 2019. Δηλαδή όσοι διαμαρτυρονταν το 2010 ότι το Μνημόνιο θα ήταν η καταστροφή της χώρας, τότε που τα παπαγαλάκια των σεμιναρίων του ΔΝΤ μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο ήταν ευλογία, είχαν δίκιο. Οι χιλιάδες άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο εκείνη τη μέρα είχαν δίκιο. Αλλά αυτό δεν περιμέναμε καμία έρευνα να μας το πει, το ζήσαμε στο πετσί μας. Αν θέλετε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την Μαρφιν, εγώ δεν θέλω να μιλήσω για τους ανεγκεφαλους που πέταξαν μολοτωφ. Αυτό έπρεπε να το κάνει η αστυνομία, να τους βρει και να τους πιάσει και σ’αυτο τόσο εκείνη όσο κι ο κ. Χρυσοχοΐδης έχουν βαθμολογηθεί αρνητικά. Εγώ θέλω να μιλήσω για τις εργοδοτικες αυθαιρεσίες, για τους κανόνες ασφαλείας που καταπατα μια τράπεζα ώστε να γλυτώσει μερικές εκατοντάδες ευρώ που απαιτούνται για να φτιάξει μια έξοδο κινδύνου, να αγοράσει ένα σύστημα πυρόσβεσης ή να κάνει ένα σεμινάριο πυρασφάλειας. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την Μαρφιν.