Αναδημοσιεύσεις

Στο πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κεντρική θέση έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως οργανισμός της κοινωνίας…

Η συζήτηση για την ακρίβεια, που κυριαρχεί σε κάθε νοικοκυριό, κοινωνικό και εργασιακό χώρο, εδράζεται…

Το ξαναλέω: κάθε φορά που απελπίζομαι, που αντικρίζω τον φανατισμό (ακόμα και μέσα στις καλύτερες "οικογένειες") που νιώθω τον κλοιό του αγριότητας και του σκοταδισμού, συμβαίνει κάτι, που ανατρέπει τις σκέψεις μου και δίνει ελπίδα. Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει μόνο στη βαναυσότητα, στον άγριο ρατσιστικό λόγο. Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος... Η αναφορά μου αυτή τη φορά στη μητέρα του Άλκη, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Η γυναίκα αυτή (ο θαυμασμός μου απεριόριστος), όταν τη ρώτησαν τι θα έλεγε αν είχε μπροστά της τους φερόμενους ως δολοφόνους του παιδιού της, είπε: "Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους". Μεγαλείο ψυχής, μεγαλείο ανθρωπιάς, σκέψης, συγκρότησης. Ένας πονεμένος άνθρωπος, που δίνει μαθήματα σε όλες και όλους μας. Και έρχεται ως ηχηρή απάντηση στις κραυγές, στα "ψόφα", στην αγριότητα του λόγου και των συναισθημάτων. Έρχεται ως απάντηση στο αίτημα επαναφοράς της θανατικής ποινής, στα ισόβια που... πρέπει να είναι ισόβια, στη λογική της εκδίκησης, του άφρονα σωφρονισμού. Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, ωραίοι, μεγαλόψυχοι, φωτισμένοι.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες εκβιαστικών κινήσεων εταιριών εναντίον πολιτών που υπερασπίζονται το περιβάλλον σε…

Ο αρχηγισμός σε ένα αριστερό κόμμα, ιδίως όταν προβάλλεται μετ’ επιτάσεως, τείνει να παραμερίσει την ίδια την αριστερή ιδεολογία. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αν η αριστερή ιδεολογία του ορίζεται από τις αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας (για να θυμηθούμε το –ήδη ξεχασμένο;– «νέο σήμα» του ΣΥΡΙΖΑ), ο αρχηγισμός συγκροτεί την υποκειμενικότητα των μελών και υποστηρικτών του και καθοδηγεί τις πράξεις τους όχι σύμφωνα με αυτές, αλλά σύμφωνα με το είδωλο ενός αρχηγού που έχει πάντα δίκιο και που η οποιαδήποτε αμφισβήτησή του αποτελεί ταμπού. Οι λεκτικοί (προς το παρόν) τραμπουκισμοί εναντίον στελεχών ή μελών που «τόλμησαν» να διαφωνήσουν με την πρόταση του προέδρου δεν είναι πράξεις «κακών ανθρώπων». Είναι αναπόφευκτη απόρροια της ιδεολογίας του αρχηγισμού.

Οι δυο νεαρότερες γενιές στη χώρα μας, οι millennials και η genz, πλήττονται τόσο πολύ…

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, το Κοινοβούλιο λειτούργησε ως το θέατρο μιας οξύτατης σύγκρουσης…

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μίλησε για το κράτος. Το κράτος αυτό, που στήθηκε εδώ και δεκαετίες από την δεξιά, στη βάση ενός ανάλγητου, κοινωνικά και ταξικά μεροληπτικού σχεδίου. Το κράτος, που στάθηκε εχθρικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε ότι μπορούσε για να μην εφαρμοστεί η πολιτική της εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Ποιος δεν το γνωρίζει, ποια το αμφισβητεί; Αλλά η δεξιά έχει άλλη άποψη, καθώς θεωρεί το κράτος δική της υπόθεση, δικό της μαγαζί, προνόμιο και εργαλείο για τον πολιτικό της σχεδιασμό. Και το κράτος, σύμφωνα με τη δεξιά αντίληψη, έχει συνέχεια, δεν αλλάζει, παραμένει σταθερό, γρανάζι για την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής, συντηρητικής και αυταρχικής πολιτικής. Μην το ενοχλείται, μας λέει! Κάπου, ανάμεσα σε άλλα, διάβασα ένα επικριτικό σχόλιο για την Τασία Χριστοδουλοπούλου Της λένε: "Που πήγαν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς για το δίκιο του λαού, για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, τα δικαιώματα;" Και με τη σειρά μου αναρωτιέμαι. Πως μπορούν να εφαρμοστούν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς, όταν μπροστά σου (ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς) έχεις το οδόφραγμα ενός σκληρού, αμετακίνητου και συντηρητικού μηχανισμού, ο οποίος διαμορφώνει συνειδήσεις, εφαρμόζει πολιτικές, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από την επιθυμία, από τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού; Με ποιον τρόπο; Με ευχές; Με παρακάλια; Η εμπειρία της διακυβέρνησης ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο μάθημα για όλες και όλους μας. Γιατί είδαμε το πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, που δεν είχε σκοπό να συμπορευτεί ή έστω να ανεχτεί την εκλεγμένη κυβέρνηση. Και έλεγε συνεχώς όχι και έβαζε βέτο και έκανε τα δικά της, ανταγωνιστικά, αντίπαλα, εντελώς εχθρικά. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε μια διαπίστωση και σε καμία περίπτωση δεν μίλησε για εγκάθετους στο κρατικό μηχανισμό, όπως κανείς μας άλλωστε. Τόλμησε να μιλήσει για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Τόλμησε να πει τη γνώμη της δημόσια για ένα θέμα ταμπού: το αμετακίνητο κράτος. Αλλά πράγματι, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν επιδιώκεις και δεν περιορίζεσαι σε μια απλή διαχείριση του συστήματος, αν στοχεύεις σε τολμηρές ριζοσπαστικές τομές, δεν μπορεί παρά να έρθεις σε ιδεολογική αντιπαράθεση και να συγκρουστείς με ένα σύστημα, που αποτελείται και από πρόσωπα, τα οποία κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα. Και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά....