Αναδημοσιεύσεις

Οι δυο νεαρότερες γενιές στη χώρα μας, οι millennials και η genz, πλήττονται τόσο πολύ…

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, το Κοινοβούλιο λειτούργησε ως το θέατρο μιας οξύτατης σύγκρουσης…

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μίλησε για το κράτος. Το κράτος αυτό, που στήθηκε εδώ και δεκαετίες από την δεξιά, στη βάση ενός ανάλγητου, κοινωνικά και ταξικά μεροληπτικού σχεδίου. Το κράτος, που στάθηκε εχθρικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε ότι μπορούσε για να μην εφαρμοστεί η πολιτική της εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Ποιος δεν το γνωρίζει, ποια το αμφισβητεί; Αλλά η δεξιά έχει άλλη άποψη, καθώς θεωρεί το κράτος δική της υπόθεση, δικό της μαγαζί, προνόμιο και εργαλείο για τον πολιτικό της σχεδιασμό. Και το κράτος, σύμφωνα με τη δεξιά αντίληψη, έχει συνέχεια, δεν αλλάζει, παραμένει σταθερό, γρανάζι για την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής, συντηρητικής και αυταρχικής πολιτικής. Μην το ενοχλείται, μας λέει! Κάπου, ανάμεσα σε άλλα, διάβασα ένα επικριτικό σχόλιο για την Τασία Χριστοδουλοπούλου Της λένε: "Που πήγαν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς για το δίκιο του λαού, για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, τα δικαιώματα;" Και με τη σειρά μου αναρωτιέμαι. Πως μπορούν να εφαρμοστούν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς, όταν μπροστά σου (ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς) έχεις το οδόφραγμα ενός σκληρού, αμετακίνητου και συντηρητικού μηχανισμού, ο οποίος διαμορφώνει συνειδήσεις, εφαρμόζει πολιτικές, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από την επιθυμία, από τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού; Με ποιον τρόπο; Με ευχές; Με παρακάλια; Η εμπειρία της διακυβέρνησης ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο μάθημα για όλες και όλους μας. Γιατί είδαμε το πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, που δεν είχε σκοπό να συμπορευτεί ή έστω να ανεχτεί την εκλεγμένη κυβέρνηση. Και έλεγε συνεχώς όχι και έβαζε βέτο και έκανε τα δικά της, ανταγωνιστικά, αντίπαλα, εντελώς εχθρικά. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε μια διαπίστωση και σε καμία περίπτωση δεν μίλησε για εγκάθετους στο κρατικό μηχανισμό, όπως κανείς μας άλλωστε. Τόλμησε να μιλήσει για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Τόλμησε να πει τη γνώμη της δημόσια για ένα θέμα ταμπού: το αμετακίνητο κράτος. Αλλά πράγματι, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν επιδιώκεις και δεν περιορίζεσαι σε μια απλή διαχείριση του συστήματος, αν στοχεύεις σε τολμηρές ριζοσπαστικές τομές, δεν μπορεί παρά να έρθεις σε ιδεολογική αντιπαράθεση και να συγκρουστείς με ένα σύστημα, που αποτελείται και από πρόσωπα, τα οποία κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα. Και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά....

Για την ισπανική κυβέρνηση και ιδιαίτερα την υπουργό Εργασίας Γιολάντα Ντίαθ η επαναφορά της χώρας…

Αυτό που θα μπορούσε να προσδοκά βάσιμα η αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν, αν όχι η σηματοδότηση της έναρξης μιας προεκλογικής περιόδου, όπως σημειώθηκε από ορισμένες πλευρές, οπωσδήποτε η ώθηση των πολιτικών δυνάμεων να λάβουν από τώρα θέσεις στους διαδρόμους του στίβου για τον επόμενο εκλογικό αγώνα δρόμου. Σε αυτές τις συνθήκες, από την απολογητική θέση που αντικειμενικά βρέθηκε, η κυβερνητική πλειοψηφία εκδήλωσε ορισμένα βασικά στοιχεία της τακτικής της. Επιβεβαίωσε την επιλογή της να ζητάει μεν συγγνώμη όταν υποχρεώνεται , αλλά να το κάνει με σκοπό να μείνουν στο απυρόβλητο οι νεοφιλελεύθεροι πυλώνες της (αντι)κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής της. Αυτό ήταν το βασικό χαρακτηριστικό τής στάσης της στη Βουλή, απέναντι στην επιθετική κριτική που δέχτηκε από όλες της πτέρυγές της. Φαίνεται ότι έχει επιλέξει να βαδίσει στις εκλογές με την τακτική τής υποστήριξης με όλα τα μέσα του νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού πυρήνα των επιλογών της στην αντιμετώπιση της πανδημίας, της οικονομικής κρίσης, των απαιτήσεων των μισθωτών και των ζητημάτων δημοκρατίας και κοινωνικής ασφάλειας. Αυτό την οδηγεί στο να συγκεντρώνει τα πυρά της έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε επιθέσεις που αποσκοπούν να αποδείξουν την ανικανότητα και την ακαταλληλότητά της. Με κύριο στόχο την υπεράσπιση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύματος, που εμφανίζει επικίνδυνα γι’ αυτήν σημάδια υποχώρησης. Το αποτέλεσμα είναι να αναδεικνύεται, κυρίως με δική της ευθύνη, μια εικόνα διαγκωνισμού για το ποιος από τους δύο είναι ο λιγότερο ικανός, ο χειρότερος διαχειριστής καταστάσεων. Μια εικόνα που συμφέρει σε πολλούς επιφανειακούς αναλυτές, μόνιμους εχθρούς της αναζήτησης της πολιτικής ουσίας, αλλά ενισχύεται και από συμπεριφορές στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς λειτουργούν σαν αδύναμοι κρίκοι, οι οποίοι έλκουν τις μεθοδευμένες επιθέσεις της ΝΔ. Υποβαθμίζοντας έτσι τις υπαρκτές πολιτικές διαφορές.

Έχουν γραφτεί πολλά για τη συμβολή του πρασίνου και κυρίως των μεγάλων δένδρων στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των πόλεων, στη βελτίωση της ψυχοσωματικής τους υγείας, στη βελτίωση του μικροκλίματος μιας περιοχής. Είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε τη δημιουργία νέων χώρων πρασίνου σε κάθε γειτονιά. Δεν πρέπει να δαιμονοποιήσουμε τα μεγάλα δένδρα, αλλά αντιθέτως να δημιουργήσουμε τους χώρους και τις συνθήκες εκείνες στις οποίες θα μπορούν να αναπτύσσονται χωρίς προβλήματα. Θα έπρεπε να επανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας με διεπιστημονική συνεργασία και συνεργασία των κατοίκων και να δοθούν οι πόροι για την εφαρμογή των σχεδίων που θα προκύψουν. Η όποια δαπάνη για την ενίσχυση του πρασίνου είναι ανταποδοτική και αποτελεί τη σημαντικότερη επένδυση που καλούνται Δήμοι, περιφέρειες και κράτος να κάνουν άμεσα. Αλλιώς... να είμαστε καλά στην επόμενη «Ελπίδα» να μετράμε καταστροφές.

Το διεθνοπολιτικό περιβάλλον, όπου κινείται η ελληνική εξωτερική πολιτική, αλλάζει δραματικά το τελευταίο διάστημα. Θα…

Ένας ημιμαθής, υποτιθέμενα καπάτσος, κάνει κουμάντα εδώ και χρόνια στην προσπάθεια δεξιάς ιδεολογική ηγεμονίας στην ελληνική κοινωνία. Είναι λογικό, τώρα που αυτό αποτελεί όχι απλώς στρατηγικό στόχο αλλά και συνθήκη που υλικά μπορεί να συμβεί λόγω της ισχυρής αντιπροσώπευσης της δεξιάς σε όλους τους αρμούς της ελληνικής πολιτείας. Η ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς θέλουν να περάσει μέσα από το σχολείο. Δοκιμές κάνουν με την ηλίθια θεωρία περί αγέννητου παιδιού, της βλακείες της «ελληνικής αγωγής» κι άλλα τέτοια που καταγγέλονται και από τους τομεάρχες παιδείας της αντιπολίτευσης για «πλήθος εταιρειών που κινούνται από την ακροδεξιά αρχαιολαγνεία ως την ανοιχτή προπαγάνδα κατά των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και των μαθητών» . Κάνουν απόπειρες περαιτέρω διείσδυσης, ψηλαφούν όρια και τρόπους καθιέρωσης εντός του χρονικά ευνοϊκού καθεστώτος ελέγχου του κράτους. Κι αν τώρα αυτά τρώνε τις φάπες που τους αξίζουν επειδή υπάρχει κοινωνική και πολιτική εγρήγορση, δε σημαίνει ότι τα αντανακλαστικά θα είναι πάντα τεντωμένα ενάντια σε τέτοια. Χρειάζεται μια αντιστροφή, μια επίθεση με αυτοπεποίθηση, πάνω στα πραγματικά ζητήματα. Να τελειώσουμε με τα θρησκευτικά και την προσευχή στα σχολεία, με τις εικόνες στις αίθουσες. Φυσικά η Κοινωνιολογία είναι μάθημα που πρέπει να διδάσκεται, εννοείται πως τα μαθήματα Ιστορίας πως πρέπει να σταματήσουν να προάγουν τον εθνικισμό, χρειαζόμαστε αναμορφωμένη Πολιτική Αγωγή. Απαιτείται πλέον να ενσωματωθεί η έμφυλη διάσταση, να οριστεί ως εξόχως σημαντική για να διαπαιδαγωγούνται ενήλικες που θεωρούν δεδομένο τον αλληλοσεβασμό σε συνδυασμό με τη Σεξουαλική Αγωγή. Αλλά και πέρα από αυτά. Στο σχολείο θέλουμε ολοήμερες διαδικασίες, παιδιά που τρώνε εκεί ζεστά γεύματα και έχουν τόπο να ξεκουράζονται και να κοιμούνται, δραστηριότητες που τις πληρώνουν οι γονείς στους ιδιώτες να παρέχονται δωρεάν μετά τα μαθήματα. Αυτές κι άλλες από αυτές είναι προτάσεις που αλλάζουν το ισοζύγιο ανάμεσα στον αφόρητο εθνικισμό του γεωργιάδη και τις συγκαιρινές ανάγκες αλλά και επιθυμίες της πλειοψηφίας των ανθρώπων.