Αναδημοσιεύσεις

Τι κοινό έχει η Ιστορία της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Ατγουντ για μια δυστοπική κοινωνία της…

Στην παρούσα συγκυρία, η κομματική σκηνή της άκρας δεξιάς δείχνει γυμνή από ισχυρούς παίκτες. Εντοπίζεται, ωστόσο, μια κάποια κινητικότητα από παλιότερους παράγοντες του χώρου, ορισμένοι από τους οποίους επιχειρούν να δημιουργήσουν μια νέα αφετηρία στην κομματική αρένα. Οι «Έλληνες για την Πατρίδα» του Ηλία Κασιδιάρη εγγράφονται σε ένα τέτοιο εγχείρημα που αντλεί καταρχάς από τις εγχώριες παραδόσεις του δεξιού εξτρεμισμού - δεν είναι τυχαίες οι συχνές αναφορές στο «Εθνικό Κόμμα Έλληνες» που παραπέμπει στο «Εθνικό Κόμμα-ΕΠΕΝ», επιδιώκοντας συνδέσεις με τους νοσταλγούς της χούντας των συνταγματαρχών στους οποίους πρωτίστως απευθυνόταν το κόμμα του (επίσης τότε έγκλειστου στις φυλακές) Γ. Παπαδόπουλου (ΕΠΕΝ) και η συνέχειά του (Εθνικό Κόμμα). Επιπλέον, το Εθνικό Κόμμα Έλληνες κοπιάρει τη Lega του Ματέο Σαλβίνι υιοθετώντας μια ρητορική «λαϊκού» αντιμεταναστευτικού κόμματος παρόμοια με εκείνη της Lega. Παρότι επικρατειακά έχει κερδίσει μικρή ορατότητα στις δημοσκοπήσεις (από 1% έως 1,5% με 1,8%), οι Έλληνες για την Πατρίδα πάνε καλύτερα εκλογικά εκεί όπου τα εμβολιαστικά ποσοστά είναι χαμηλά. Το υπό διαμόρφωση μόρφωμα του έγκλειστου πρώην δελφίνου της Χρυσής Αυγής έχει διευρύνει σημαντικά την ατζέντα του με ζητήματα που αφορούν την πανδημία συμπορευόμενο με το ρεύμα αμφισβήτησης των μέτρων εναντίον της COVID-19 με επιχειρήματα οικονομικά, όπως ότι τα περιοριστικά μέτρα καταστρέφουν την οικονομία και τη μεσαία τάξη προς όφελος μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και με επιχειρήματα ξενοφοβικά, όπως ότι στη διάρκεια της καραντίνας προωθήθηκε η «ισλαμοποίηση της χώρας» και η παράδοσή της στους «ξένους εισβολείς».

Σε συνέντευξή του μέσω Skype στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του τ/σ «Open» (Ά. Παυλόπουλος –…

«Τα lidl δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Φαντάσου τι θα γινότανε αν έμπαινε καθένας να κλέψει και να τον αφήνανε» Το επιχείρημα φαντάζει δίκαιο, λαϊκά αλλά και κανονιστικά. Έχω μαγαζί, διάολε, δε θέλω να με κλέψουν, και, εν πάση περιπτώσει, ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία, δε μπορεί να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Κι όλος αυτός ο φαινομενικός ορθολογισμός στραπατσάρεται στον τοίχο της πραγματικότητας: η 70χρονη κυρία δεν είχε κλέψει ποτέ πριν κι από τη ντροπή της που την έπιασαν ήθελε να αυτοκτονήσει. Έχουμε πρόβλημα σαν κοινωνίες αν δε μπορούμε να καταλάβουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πρέπει να αγκομαχάνε για να βγάλει το μήνα, να φεσώνονται, να μην πηγαίνουν μια βόλτα, να είναι πάντα μέσα στα νεύρα και το άγχος. Δεν είναι που δεν είναι άριστοι και σίγουρα δεν είναι άχρηστοι. Κανένας δεν ψήνεται να τον προσβάλει ο Χ προϊστάμενος του Χ σούπερ μάρκετ, πολλώ δε μάλλον να του κάνει και μήνυση. Αλλιώς. Στην Ιαπωνία, οι γηραιότεροι άνθρωποι κλέβουν επίτηδες για να τους πιάσουν, να μπουν στη φυλακή έτσι ώστε να έχουν δωρεάν φαγητό, στέγη και παρέα γιατί έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος και τους συγγενείς τους. Εκεί, οι μεγάλοι άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο, τόσο συνηθισμένο. Αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς. Αυτό θέλουμε; Στην Ελλάδα οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι συχνά εργαζόμενοι χωρίς χρήματα, κάνουν τη νταντά, μαγειρεύουν, δίνουν χαρτζιλίκια, πληρώνουν τα δάνεια των παιδιών τους, φιλοξενούν. Τους στύβουμε ή, πιο κομψά, είναι ακόμα χρήσιμοι, ως μη όφειλαν. Η απαίτηση για σοβαρά χρηματοδοτούμενο, συμπεριληπτικό, καθολικό και σύγχρονο κοινωνικό κράτος θα έπρεπε να είναι πάνδημη. Και το κοινωνικό κράτος χτίζεται αργά και απαιτεί τους φόρους μας, δεν είναι λαγός που θα βγει από το καπέλο. Κι ωστόσο δεν είναι αίτημα των πολιτών, διαφεύγει της προσοχής μας γιατί καμιά φορά το θεωρούμε δεδομένο. Για παράδειγμα, ρωτήστε κάποιον καρκινοπαθή πόσο έχουν κοστίσει οι χημειοθεραπείες του. Συνήθως δε γνωρίζει γιατί ήταν δωρεάν, αλλά στοιχίζουν χιλιάδες ευρώ. «Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής» δεν είναι ακατάπληπτα λόγια των πολιτικών, φιοριτούρες που γεμίζουν τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων. Είναι αυτό που παθαίνουμε όταν δεν οργιζόμαστε που στα δυο χρόνια πανδημία το ΕΣΥ έχει ενισχυθεί ελάχιστα, που ο κατώτατος μισθός δεν έχει ανέβει, που κόπηκε το δώρο πάσχα των γερόντων, που ιδιωτικοποιήθηκε η επικουρική ασφάλεια, που γεμίσαμε μπάτσους κι όχι πυροσβέστες. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε γιατί η επόμενη στάση στο μετρό του χρόνου της χώρας μας φαίνεται να είναι η ανθρωποφαγία.

Η γυναικοκτονία, υποστηρίζεται, είναι μια έννοια λειτουργική, φτάνει να περιορίζεται στον δημόσιο λόγο, ενδεχομένως και…

Όταν στα 15 μου χρόνια εντάχθηκα σε οργάνωση νεολαίας της αριστεράς, το έκανα για ένα…

Στον πρόλογο της "Αγαπημένης" που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, η Τόνι Μόρισον περιγράφει τη στιγμή, που έχοντας εγκαταλείψει την άχαρη δουλειά της στον εκδοτικό οίκο Random House, όπου την αντιμετώπιζαν με καχυποψία επειδή τα βιβλία που πρότεινε και επιμελούνταν "δεν απέφεραν 'χοντρά λεφτά'", αποφασίζει ότι θα ζήσει αποκλειστικά από το γράψιμο. Είναι μια στιγμή επιφοίτησης, θα έλεγε κανείς, μια στιγμή άγριας ελευθερίας. Όταν ο φόβος για τον βιοπορισμό υποχωρεί υπέρ μιας αίσθησης αυτονομίας που, έστω στιγμιαία, αψηφά την ασφάλεια: "Λίγο μετά την τελευταία μου μέρα στη δουλειά, καθισμένη μπροστά στο σπίτι μου στην προβλήτα του ποταμού Χάντσον, συνειδητοποίησα ότι δεν αισθανόμουν την ηρεμία που προσδοκούσα, αλλά έντονη νευρικότητα. Διέτρεξα νοερά τον κατάλογο με τα προβλήματά μου και δεν εντόπισα κάποιο καινούργιο ή ιδιαίτερα πιεστικό. Ήταν αδύνατον να εξιχνιάσω τι ήταν αυτό που τόσο απροσδόκητα είχε αρχίσει να με βασανίζει, μια μέρα τόσο τέλεια, μπροστά σ' ένα τόσο γαλήνιο ποτάμι. Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη υποχρέωση και από μια τέτοια απόσταση δεν θα άκουγα το τηλέφωνο, αν χτυπούσε. Άκουγα την καρδιά μου, ωστόσο, να ποδοβολάει στο στήθος μου σαν πουλάρι. Ξαναγύρισα στο σπίτι για να διερευνήσω αυτήν την ανησυχία, που έμοιαζε σχεδόν με πανικό. Ήξερα τι είναι ο φόβος∙ αυτό εδώ ήταν διαφορετικό. Και ξαφνικά κατάλαβα, σαν σε έκλαμψη: ήμουν ευτυχισμένη, ελεύθερη όπως ποτέ άλλοτε. Ήταν το πιο παράξενο συναίσθημα. Δεν ήταν έκσταση, δεν ήταν ικανοποίηση, δεν ήταν η πληρότητα που έρχεται από την απόλαυση ή την επιτυχία. Ήταν μια πιο αγνή χαρά, μια άγρια προσδοκία και μια βεβαιότητα. Η Αγαπημένη πραγματοποιούσε την είσοδό της".

Τι κοινό μπορεί να έχουν μια ηθοποιός του κινηματογράφου, που σχεδόν απεγνωσμένα αναζητά μια ευκαιρία, με την καταπιεσμένη, στο ασφυκτικό πλαίσιο θρησκείας-οικογένειας, σύζυγο ενός προτεστάντη εφημέριου; Μα, προφανώς, τη σκληρή βία που έχουν να αντιμετωπίσουν εξαιτίας του φύλου τους, σ’ ένα περιβάλλον φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες, σε έναν κόσμο γεμάτο στερεότυπα. Η “επαγγελματίας” Λέσλι και η σχεδόν αλκοολική Σούζαν συναποτελούν τη μορφή της δυστυχίας που περιβάλλει κάθε γυναικεία ύπαρξη, η οποία ονειρεύεται, ή επιχειρεί, να διαρρήξει τα στεγανά που της τίθενται. Η παράσταση, εμπνεόμενη από δυο ραδιοφωνικούς μονόλογους του Alan Bennet, καθίσταται τρομακτικά επίκαιρη, τώρα που πια ο γυναικείος λόγος ενδυναμώνεται ώστε να μπορεί να ακουστεί πέρα από σεξισμούς και έμφυλες διακρίσεις. Με έντονο ρυθμό και ατμόσφαιρα που εναλλάσσεται, δυο βίοι παράλληλοι εκφράζουν την ανάγκη της αποδοχής και της αγάπης, σε ένα περιβάλλον διαρκούς αμφισβήτησης. "Το καθημερινό τραγούδι του απείρου", παρ’ όλα αυτά, από τραγωδία της ζωής, μεταβάλλεται σε αισιόδοξο τραγούδι των ηρωίδων με ένα πέταγμα σε έναν κόσμο όπου όλα μπορεί να είναι εφικτά.

Οι ΗΠΑ εκμεταλλευόμενες την πολιτική αδυναμία της ΕΕ, «προσφέρονται» να καταστούν στρατηγικός προμηθευτής, εργαλειοποιώντας τη «ρωσική εισβολή» στην Ουκρανία, επιβάλλοντας μια επικίνδυνη παραπλάνηση, υψηλού κόστους, με σοβαρές πολιτικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις (Αlberto Negri, Il manifesto). Δεν είναι μυστήριο για κανέναν ότι οι Αμερικανοί επιθυμούν διακαώς (ο Biden, όπως και ο Trump) να ακυρώσουν την έναρξη λειτουργίας του ρωσικού αγωγού Nord Stream 2 που, ενώ έχει ολοκληρωθεί, περιμένει ακόμη την έγκριση λειτουργίας. Ο αγωγός παρακάμπτει τις χώρες πάνω στις οποίες οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ μπορούν να εξασκήσουν επιρροή, σε αντι-ρωσική κατεύθυνση (Βαλτικές χώρες και χώρες Visegrad κλπ.). Η παραγωγή και οι εξαγωγές υγροποιημένου αερίου LNG κατέστησαν τις ΗΠΑ ισχυρό ενεργειακο εξαγωγέα. Τον περασμένο Ιανουάριο οι ποσότητες ρωσικού ΦΑ μέσω Ουκρανίας μειωθήκαν κατά το ήμισυ, αντιπροσωπεύοντας μόνο το 17% του συνόλου των εισαγωγών, ενώ το LNG εκτινάχτηκε στο 34% με το αμερικανικό να καλύπτει το μισό. Κατά τον D. Tabarelli της Nomisma Εnergia το κόστος παραγωγής του αμερικάνικου LNG είναι τουλάχιστον 3 φορές υψηλότερο του ρωσικού αερίου, ενώ «είναι ακατανόητο να στηρίζεται το ενεργειακό ευρωπαϊκό σύστημα σε εισαγωγές από απομακρυσμένες πηγές τροφοδοσίας, με υψηλότατο κόστος μεταφοράς, απώλειες στη μεταφορά (εκπομπές μεθανίου), οικολογικές επιπτωσεις κλπ.».