Αναδημοσιεύσεις

21
06

Ο Ράμφιος Κύκλος

Η λήξη του συνεδρίου περιελάμβανε τη συζήτηση Βενιζέλου-Ράμφου. Με παλιά σχήματα σκέψης, με μηδαμινή σύνδεση με σύγχρονες επεξεργασίες των κοινωνικών επιστημών, έγινε μια συζήτηση καφενείου που πλασαρίστηκε για συζήτηση μεγάλων διανοούμενων. Η αρνητική ψυχολογιοποίηση όλου του ελληνικού λαού, ο ηρωισμός του κ. Βενιζέλου και λίγων τολμηρών εκλεκτών, η οκνηρία των από κάτω, οι φαντασιώσεις τους για το τι συνιστά μια καλύτερη ζωή, εντάσσονται σε ένα ενιαίο, συντηρητικό σχήμα σκέψης, εκτός και πέρα της επιστήμης. Τα λόγια των δυο «διανοούμενων» έχουν πιο πολύ σχέση με έναν ακατάσχετο λαϊκισμό στον αντίποδα του λαϊκισμού που οι ίδιοι στηλιτεύουν.
Περισσότερα »
20
06

Τάσος Τρίκκας: Ακόμα κι αν η έφοδος προς τον ουρανό ήταν ουτοπία, η αξία της παραμένει ακλόνητη

Μύθος η άποψη ότι το ΚΚΕ υπήρξε το κατ' εξοχήν "υπάκουο κόμμα" στη Μόσχα - Πολύτιμο εργαλείο για την επιστημονική κοινότητα αλλά και τους αναγνώστες, το βιβλίο του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς
Περισσότερα »
20
06

Γιατί ο Καπιταλισμός δημιουργεί άσκοπες δουλειές

Το 1930, ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς, προέβλεψε ότι η τεχνολογία θα είχε προχωρήσει τόσο πολύ ως το τέλος του αιώνα, ώστε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία ή οι ΗΠΑ, θα κατόρθωναν να καθιερώσουν την 15ωρη εβδομάδα εργασίας. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο. Με τεχνολογικούς όρους, πραγματικά θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Όμως αυτό δεν συνέβη. Αντ' αυτού, η τεχνολογία έχει γιγαντωθεί, αν μη τι άλλο, για να σκαρφίζεται τρόπους για να μας κάνει όλους να δουλεύουμε περισσότερο. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, θα έπρεπε να δημιουργηθούν δουλειές, που στην ουσία είναι άσκοπες. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι, πρωτίστως στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, αναλώνουν το σύνολο του εργασιακού τους βίου, εκτελώντας καθήκοντα που ενδόμυχα πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται πραγματικά να υπάρχουν. Η ηθική και πνευματική ζημιά από αυτές τις καταστάσεις, είναι βαθειά. Είναι μία πληγή στην συλλογκή μας ψυχή. Ωστόσο, επί της ουσίας, κανείς δεν μιλά γι' αυτό.
Περισσότερα »
19
06

Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Αφήστε την Ηριάννα ελεύθερη

Ποτέ δεν είχα αυταπάτες για το πόσο ταξική είναι η θεσμοθετημένη δικαιοσύνη αλλά και πόσο χώρο αφήνουν οι νόμοι στις προσωπικές πεποιθήσεις του κάθε δικαστή. Αυτό, άλλες φορές είναι για καλό και άλλες για κακό. Δεν θα ξεχάσω - από τη θετική πλευρά - εκείνη τη "φουρνιά" των δικαστών, που σπούδασε τη δεκαετία του ’60 στη Γαλλία - κυρίως - και αποτέλεσε ανάχωμα στην καταλήστευση του φυσικού περιβάλλοντος (Ε΄τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας). Και σήμερα – είμαι σίγουρος - υπάρχουν δικαστές που διαχειρίζονται, με αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση, τα ψήγματα ελευθερίας κινήσεων που τους παρέχουν οι ερμηνείες των νόμων. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Δικαστές, που τηρώντας - και καλά - το γράμμα του νόμου, άτεγκτοι και μικροί θεοί, καταστρέφουν ζωές, αθέλητα ή και ηθελημένα κάποιες φορές. Τα τελευταία χρόνια τροχίζουν τη ρομφαία τους και σε ένα καινούργιο ακονιστήρι, που λέγεται "εξέταση DNA". Η υφαρπαγή δεκατριών χρόνων από την ελεύθερη ζωή της Ηριάννας δεν μπορεί να στηριχθεί σε μιά αμφισβητούμενη εξέταση DNA.
Περισσότερα »
17
06

Για να τελειώνουμε με τη σφαγή του σώματος

Όποιες κι αν είναι οι ψευδοανοχές που επιδεικνύει, η καπιταλιστική τάξη, υπό όλες της τις μορφές (οικογένεια, σχολείο, εργοστάσια, στρατός, κώδικες, λόγοι…) συνεχίζει να υπάγει όλη την επιθυμητική, σεξουαλική, συναισθηματική ζωή, στη δικτατορία της ολοκληρωτικής του οργάνωσης, που στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση, την ιδιοκτησία, την ανδρική εξουσία, το κέρδος, το έσοδο… Συνεχίζει ακούραστα τη βρώμικη δουλειά του ευνουχισμού, της σύνθλιψης, του βασανισμού, της διαίρεσης του σώματος, προκειμένου να εγγράψει τους νόμους της στις σάρκες μας, για να καρφώσει στο ασυνείδητό μας τους μηχανισμούς της αναπαραγωγής της σκλαβιάς.
Περισσότερα »
17
06

Το τολμηρό ίχνος της γραφής

Το «Μπορείς;» είναι ένα μυθιστόρημα για το χρόνο, για το χρόνο του έρωτα, αλλά και της γραφής και της ανάγνωσης. Για τον ιλιγγιώδη χρόνο της ζωής και τον ακίνητο χρόνο της αναμονής και της ανικανοποίητης επιθυμίας, για το χρόνο που δεν έχει τέλος, που ανοίγεται διαρκώς στο παρελθόν και στο μέλλον, μένοντας όμως πάντα αγκυρωμένος στο παρόν. Και απ’ αυτή την άποψη, οι 745 σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, που αποτυπώνουν μια ερωτική ιστορία και μια συγγραφική περιπέτεια που δεν τελειώνουν όταν κλείνεις το βιβλίο, είναι ίσως ένα μειονέκτημα του «Μπορείς;», στο βαθμό που θυσιάζεται η οικονομία του, αποτυπώνουν όμως τελικά αυτόν ακριβώς το στοχασμό πάνω στο χρόνο, που δεν μετριέται και που δεν τελειώνει, τον ανοικονόμητο, άναρχο χρόνο της ζωής.
Περισσότερα »
16
06

Συνέντευξη με την Κατερίνα Κνήτου, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προχωρήσει με βάση το αφετηριακό του σημείο, έστω και αν αυτό φαντάζει και είναι δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να ενισχύει, να βαθαίνει τις διαχωριστικές γραμμές, όχι επικοινωνιακά, όχι φραστικά, όχι με βερμπαλισμούς, αλλά επί της ουσίας. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, οι μεγάλες ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος, η διεύρυνση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας ή των δημόσιων αγαθών, δεν είναι λεπτομέρειες, συγκροτούν μαζί με μια σειρά άλλα τους πολιτικούς χώρους, τα πολιτικά σχέδια, που όπως είπα είναι διαφορετικά και ανταγωνιστικά.
Περισσότερα »
16
06

Η γνωριμία με το Κεφάλαιο του Μαρξ

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, εκτός των άλλων διαθέτει ικανή πείρα από την ακαδημαϊκή διδασκαλία του «Κεφαλαίου» του Μαρξ. Ενός έργου που μόνο να κακοπάθει μπορεί, αν το αντιμετωπίσει κανείς σαν «μάθημα». Εκτός αυτού, πρόκειται και για ένα έργο που απαιτεί –σύμφωνα με την επισήμανση και του ίδιου του Μαρξ στον πρόλογό του– σημαντική προσπάθεια, μελετητικό κόπο, για να κατανοηθεί, καθώς αποτελεί μια ανατροπή θεωρητικών δεδομένων.
Περισσότερα »
15
06

Κ. Κούνεβα: «Το City Plaza στεγάζει την ανθρωπιά μας – Να αποτραπεί η εκκένωση της υποδειγματικής δομής φιλοξενίας προσφύγων»

Η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καλεί «τις αρχές να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, ώστε να αποτραπεί η εφαρμογή της εισαγγελικής εντολής για εκκένωση του ξενοδοχείου. Εξάλλου», όπως λέει «ακόμη και με στενά οικονομικούς όρους, η συνέχιση της λειτουργίας αυτής της υποδειγματικής δομής φιλοξενίας προσφύγων, όπως και κάθε άλλης αντίστοιχης, μπορεί να αποδειχθεί πιο συμφέρουσα από τη μεταφορά τους σ’ έναν καταυλισμό. Είναι, όμως, σίγουρα κοινωνικά πολύτιμη η συνύπαρξη των προσφύγων με τους κατοίκους μιας γειτονιάς της Αθήνας».
Περισσότερα »