Χωρίς κατηγορία

Οι δικαστικοί έχουν βάλει πλώρη να πάρουν αναδρομικά όλα αυτά που έχασαν στο δεύτερο Μνημόνιο. Και αν αυτό συμπαρασύρει και άλλες επαγγελματικές κατηγορίες, ακόμα καλύτερα: συσκοτίζεται κάπως η συντεχνιακή ιδιοτέλεια με την οποία εξετάζει τα ζητήματα αυτά ο δικαστικός κλάδος. Το ότι έτσι δημιουργείται μια δημοσιονομική βόμβα, ελάχιστα τους ενδιαφέρει. Το ότι θα μπορούσε με τις αποφάσεις αυτές να μπει σε νέα αμφισβήτηση η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, τους είναι επίσης αδιάφορο. Και το ότι, τελικά, οι ευνοημένες κοινωνικές κατηγορίες -αυτές που, τηρουμένων των αναλογιών, πλήρωσαν λιγότερο την κρίση- έχουν ορμήξει να φάνε τα μερίσματα της ανάπτυξης από το πρώτο κιόλας ευρώ, τους αφορά ακόμα λιγότερο. Το κάνουν επειδή μπορούν. Προσβάλλοντας μια ολόκληρη κοινωνία που τα προηγούμενα οκτώ χρόνια υπέφερε, χωρίς να διαθέτει τρόπους να διεκδικήσει αποκατάσταση των όσων υπέστη.

Η Νότια Ευρώπη θα βρεθεί τουλάχιστον σε διπλές εάν όχι σε τριπλές κάλπες το επόμενο έτος, με την Ελλάδα και την Πορτογαλία να κρατούν τα ηνία, ενώ δεν αποκλείονται και τριπλές εκλογές στην Ισπανία, γεγονός που θα κριθεί από τη συμπεριφορά των Καταλανών εθνικιστών κατά τη διάρκεια της ψήφισης των φιλολαϊκών μέτρων που έχουν συμφωνήσει η ισπανική κυβέρνηση και η Αριστερά του Unidos Podemos. Ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού Νότου παραμένει η Ιταλία, που με τη λαϊκιστική και ακροδεξιά κυβέρνησή της κινδυνεύει να οδηγήσει σε γενικότερο πισωγύρισμα ακόμη και τα θετικά βήματα που σημειώθηκαν εναντίον των πολιτικών της λιτότητας, αρχικά στην Ελλάδα και την Πορτογαλία και σήμερα στην Ισπανία. H προοδευτική και δημοκρατική απάντηση στην κρίση, που δίνεται ακόμη στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, συγκρούεται με τη ρατσιστική πολιτική της νέας ιταλικής κυβέρνησης, που διευρύνει τις αποστάσεις της Ρώμης από τις άλλες πρωτεύουσες του ευρωπαϊκού Νότου.

Αλήθεια... Σε ποιον ανήκει η Αθήνα; Μήπως, ως γυναίκα, δεν είναι του πατρός της, δεν είναι του ανδρός της; Και τότε τίνος είναι; Η απορία είναι τρισμέγιστης σημασίας. Εδώ σε ένα χωριό κάνεις βόλτα, κι όλο κάποιος ή συχνότερα κάποια θα βρεθεί να σε ρωτήσει «τίνος είσ' εσύ;». Όχι κοτζάμ πόλη, πρωτεύουσα, με Ιστορία και Χρυσό Αιώνα στο βιογραφικό της και να μην ξέρει τίνος είναι. Ευτυχώς το μυστήριο αρχίζει να ξεδιαλύνεται. Αφού ως γυναίκα η Αθήνα δεν είναι του πατρός της, τότε είναι της μητρός του... Της μητρός ποιου, θα αναρωτιέστε. Μα είναι απλούστατο. Σε αυτή η χώρα που έχει «νόμιμους» ιδιοκτήτες και «μοναδικούς» δικαιούχους της εξουσίας, εύλογο είναι να υπάρχει και ιδιοκτήτρια της πρωτεύουσάς της. Αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην δήμαρχο. Επομένως ο γόνος, Κώστας Μπακογιάννης, είναι λογικό να προαναγγέλλει την υποψηφιότητά του για τον Δήμο της Αθήνας με βίντεο στο οποίο μάς δηλώνει ότι η Αθήνα τού ανήκει...

Το επιχείρημα που συνδέει την τρομοκρατία με τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές είναι επικίνδυνο και σαφώς αβάσιμο. Αυτή η γνώμη αποτελεί ένα ξενοφοβικό στερεότυπο που δεν βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Πρόκειται μάλλον για μια πρόφαση για να δικαιολογήσει τη συντηρητική στροφή της Ε.Ε. όσον αφορά στη μεταναστευτική και προσφυγική της πολιτική. Επενδύοντας στον κίνδυνο της τρομοκρατίας και καλλιεργώντας έτσι ένα γενικευμένο αίσθημα φόβου, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις προσπαθούν να καλύψουν την άρνησή τους να εφαρμόσουν τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου για τους αιτούντες άσυλο. Η απάντησή μας δεν πρέπει να είναι οι φράχτες, η απομόνωση και η καταστολή. Η απάντησή μας πρέπει να έγκειται στον πλήρη σεβασμό του διεθνούς και ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου, αλλά και στις βασικές αρχές και αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Μέσα από ένα πραγματικό μπαράζ κοινωνικών μέτρων για τα θύματα της κρίσης, η συμφωνία ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και την Αριστερά προβλέπει μεγάλες τομές στο νομικό πλαίσιο, από την αποποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης έως την αντιμετώπιση του “εγκλήματος εξύβρισης του στέμματος”, στο πολιτικό επίπεδο, με τη μεταρρύθμιση του εκλογικού νόμου, την προστασία των γυναικών από τη βία. Ο ίδιος ο Ιγκλέσιας μετά τη συνάντησή του με τον Σάντσεθ υπογράμμισε ότι η συμφωνία για τον προϋπολογισμό ανοίγει τον δρόμο της συνεργασίας έως το τέλος της θητείας της Βουλής. Για πολλούς, πρόκειται για τον πιο “αριστερό” Προϋπολογισμό στην ιστορία του Σοσιαλιστικού Κόμματος PSOE. Οι πιο αισιόδοξοι έφτασαν να μιλούν για κοινή κάθοδο στις εκλογές των προοδευτικών και δημοκρατικών κομμάτων, για να αναχαιτιστούν το νέο ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα του Κασάδο και οι λαϊκιστές Πολίτες. Η πρώτη δοκιμή θα μπορούσε να γίνει στις αυτοδιοικητικές εκλογές τον Μάιο του 2019.

Υπάρχει κάτι το παράδοξο και συνάμα ανησυχητικό στον τρόπο με τον οποίο η ιδεολογία του ναζισμού στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα: καμία άλλη ιδεολογία της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας δεν επιβιώνει στο κοινωνικό φαντασιακό με τόση αισθητική και ιστορική πιστότητα. Παρά την ολοσχερή του ήττα στο στρατιωτικό επίπεδο, ο ναζισμός επιμένει να διασχίζει το χρόνο σαν μέσα σε μια χρονοκαψούλα, σαν μία συμπαγής οντότητα που διεκδικεί την ύπαρξή της με τρόπο ολοκληρωτικό και καθολικό. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για ιδεολογίες όπως ο κομμουνισμός ή ο αναρχισμός, οι οποίες, αν και συνεχίζουν να οργανώνονται με βάση τα δικά τους «ιερά» κείμενα και τους δικούς τους «προφήτες», προσαρμόζονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα της κάθε εποχής. Μια τέτοια διαδικασία, απαραίτητη σε κάθε πολιτικό ή θρησκευτικό οργανισμό που θέλει να παραμείνει ζωντανός, ο ναζισμός φαίνεται να μην την έχει ανάγκη, όχι μόνο σε ιδεολογικό, αλλά και σε συμβολικό ή καθαρά αισθητικό επίπεδο. Ούτε καν ο ιταλικός φασισμός, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δείχνει να ανακάμπτει στη γειτονική χώρα, δεν έχει καταφέρει να διατηρήσει αλώβητη την παραδοσιακή του εικονογραφία και τη συμβολική του δυναμική. Σε μια εποχή όπου ιδεολογίες και κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν ανάγκη από συνεχή επικοινωνιακά και γραφιστικά λίφτινγκ για να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα μιντιακό τοπίο ταχύτατων αλλαγών, η ναζιστική αισθητική αποδεικνύεται εξίσου λειτουργική και αποτελεσματική όσο και τη δεκαετία του ’30. Αυτή η επιπλέον παραφωνία καθιστά το φαινόμενο «ναζισμός» ακόμα πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες μέσα στο σημερινό τοπίο των δημόσιων αντιπαραθέσεων.

Εάν χαρακτηρίζαμε το Συμβούλιο ως έναν Οργανισμό σε κρίση, θα ήταν μια ακριβής περιγραφή της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε. Φυσικά, θα ήταν πολύ πιο σωστό να πούμε ότι δεν είναι το ίδιο το Συμβούλιο που βρίσκεται σε κρίση, αλλά η Ευρώπη στο σύνολό της - ειδικά το θεσμικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που δημιουργήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να διασφαλιστεί η ειρήνη και να προωθηθεί η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου και η οικονομική ευημερία.

Τώρα η οικονομία ανακάμπτει, ωστόσο οι πληγές παραμένουν. Αυτές οφείλονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης και στην ΟΝΕ, που χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλειοθήκη της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Ιδιωτικοποιήσεις, καταστροφή του κράτους πρόνοιας, υψηλά επίπεδα φοροδιαφυγής από τις οικονομικές ελίτ και κατάργηση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, οδήγησαν σε μεγαλύτερη απόκλιση μεταξύ των κρατών μελών και περιφερειών και μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες - πλήττοντας την εδαφική, κοινωνική και οικονομική συνοχή.

Το ελληνικό κράτος με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταβάλει σημαντικές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για να προωθήσει τα κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, με κύρια παραδείγματα την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε άτομα του ίδιου φύλου και τη νομοθεσία για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Αυτά τα νομοθετήματα – μαζί με όσα παραμένουν πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα μας, όπως ο πολιτικός γάμος και η τεκνοθεσία - είναι συμβατά με τις πάγιες θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της πλήρους νομικής αναγνώρισης των οικογενειών ΛΟΑΤΚΙ, που θα τις καταστήσουν ορατές για το κράτος αναγνωρίζοντας ίσα δικαιώματα στους τομείς της φορολογίας, της κληρονομιάς, του διαζυγίου και της διατροφής, όπως ισχύει για όλα τα ζευγάρια. Και καθώς αυτοί οι άνθρωποι και τα δικαιώματά τους θα γίνονται σεβαστοί από το ελληνικό κράτος, θα κερδίζουν τον σεβασμό, την περηφάνια και το καθεστώς ισότητας και από την κοινωνία.