Χωρίς κατηγορία

Μέσα από ένα πραγματικό μπαράζ κοινωνικών μέτρων για τα θύματα της κρίσης, η συμφωνία ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και την Αριστερά προβλέπει μεγάλες τομές στο νομικό πλαίσιο, από την αποποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης έως την αντιμετώπιση του “εγκλήματος εξύβρισης του στέμματος”, στο πολιτικό επίπεδο, με τη μεταρρύθμιση του εκλογικού νόμου, την προστασία των γυναικών από τη βία. Ο ίδιος ο Ιγκλέσιας μετά τη συνάντησή του με τον Σάντσεθ υπογράμμισε ότι η συμφωνία για τον προϋπολογισμό ανοίγει τον δρόμο της συνεργασίας έως το τέλος της θητείας της Βουλής. Για πολλούς, πρόκειται για τον πιο “αριστερό” Προϋπολογισμό στην ιστορία του Σοσιαλιστικού Κόμματος PSOE. Οι πιο αισιόδοξοι έφτασαν να μιλούν για κοινή κάθοδο στις εκλογές των προοδευτικών και δημοκρατικών κομμάτων, για να αναχαιτιστούν το νέο ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα του Κασάδο και οι λαϊκιστές Πολίτες. Η πρώτη δοκιμή θα μπορούσε να γίνει στις αυτοδιοικητικές εκλογές τον Μάιο του 2019.

Υπάρχει κάτι το παράδοξο και συνάμα ανησυχητικό στον τρόπο με τον οποίο η ιδεολογία του ναζισμού στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα: καμία άλλη ιδεολογία της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας δεν επιβιώνει στο κοινωνικό φαντασιακό με τόση αισθητική και ιστορική πιστότητα. Παρά την ολοσχερή του ήττα στο στρατιωτικό επίπεδο, ο ναζισμός επιμένει να διασχίζει το χρόνο σαν μέσα σε μια χρονοκαψούλα, σαν μία συμπαγής οντότητα που διεκδικεί την ύπαρξή της με τρόπο ολοκληρωτικό και καθολικό. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για ιδεολογίες όπως ο κομμουνισμός ή ο αναρχισμός, οι οποίες, αν και συνεχίζουν να οργανώνονται με βάση τα δικά τους «ιερά» κείμενα και τους δικούς τους «προφήτες», προσαρμόζονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα της κάθε εποχής. Μια τέτοια διαδικασία, απαραίτητη σε κάθε πολιτικό ή θρησκευτικό οργανισμό που θέλει να παραμείνει ζωντανός, ο ναζισμός φαίνεται να μην την έχει ανάγκη, όχι μόνο σε ιδεολογικό, αλλά και σε συμβολικό ή καθαρά αισθητικό επίπεδο. Ούτε καν ο ιταλικός φασισμός, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δείχνει να ανακάμπτει στη γειτονική χώρα, δεν έχει καταφέρει να διατηρήσει αλώβητη την παραδοσιακή του εικονογραφία και τη συμβολική του δυναμική. Σε μια εποχή όπου ιδεολογίες και κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν ανάγκη από συνεχή επικοινωνιακά και γραφιστικά λίφτινγκ για να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα μιντιακό τοπίο ταχύτατων αλλαγών, η ναζιστική αισθητική αποδεικνύεται εξίσου λειτουργική και αποτελεσματική όσο και τη δεκαετία του ’30. Αυτή η επιπλέον παραφωνία καθιστά το φαινόμενο «ναζισμός» ακόμα πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες μέσα στο σημερινό τοπίο των δημόσιων αντιπαραθέσεων.

Εάν χαρακτηρίζαμε το Συμβούλιο ως έναν Οργανισμό σε κρίση, θα ήταν μια ακριβής περιγραφή της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε. Φυσικά, θα ήταν πολύ πιο σωστό να πούμε ότι δεν είναι το ίδιο το Συμβούλιο που βρίσκεται σε κρίση, αλλά η Ευρώπη στο σύνολό της - ειδικά το θεσμικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που δημιουργήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να διασφαλιστεί η ειρήνη και να προωθηθεί η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου και η οικονομική ευημερία.

Τώρα η οικονομία ανακάμπτει, ωστόσο οι πληγές παραμένουν. Αυτές οφείλονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης και στην ΟΝΕ, που χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλειοθήκη της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Ιδιωτικοποιήσεις, καταστροφή του κράτους πρόνοιας, υψηλά επίπεδα φοροδιαφυγής από τις οικονομικές ελίτ και κατάργηση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, οδήγησαν σε μεγαλύτερη απόκλιση μεταξύ των κρατών μελών και περιφερειών και μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες - πλήττοντας την εδαφική, κοινωνική και οικονομική συνοχή.

Το ελληνικό κράτος με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταβάλει σημαντικές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για να προωθήσει τα κοινωνικά και οικογενειακά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, με κύρια παραδείγματα την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε άτομα του ίδιου φύλου και τη νομοθεσία για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Αυτά τα νομοθετήματα – μαζί με όσα παραμένουν πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα μας, όπως ο πολιτικός γάμος και η τεκνοθεσία - είναι συμβατά με τις πάγιες θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της πλήρους νομικής αναγνώρισης των οικογενειών ΛΟΑΤΚΙ, που θα τις καταστήσουν ορατές για το κράτος αναγνωρίζοντας ίσα δικαιώματα στους τομείς της φορολογίας, της κληρονομιάς, του διαζυγίου και της διατροφής, όπως ισχύει για όλα τα ζευγάρια. Και καθώς αυτοί οι άνθρωποι και τα δικαιώματά τους θα γίνονται σεβαστοί από το ελληνικό κράτος, θα κερδίζουν τον σεβασμό, την περηφάνια και το καθεστώς ισότητας και από την κοινωνία.

Οι χιουμοριστικές – κατ’ επίφαση – εκπομπές και διαφημίσεις,  οι προσβλητικές και κακοποιητικές – δήθεν δημοσιογραφικές – εκπομπές που παρουσιάζουν τις διαφορετικές επιλογές ως ανωμαλία, ο δημόσιος λόγος από πολιτικούς που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε κάτι κατώτερο και απεχθές, όλα μαζί οπλίζουν το χέρι ανθρώπων με ρατσιστικό υπόβαθρο και βίαιη βούληση να κάνουν το παραπάνω βήμα από την λεκτική βία στη πράξη.

Όπως είχε επισημάνει ο Τόνι Μπεν (...) κάθε σοβαρή σοσιαλιστική στρατηγική έπρεπε να εκκινεί από «το σύνηθες πρόβλημα του μεταρρυθμιστή: ότι χρειάζεται να διαχειριστούμε το οικονομικό σύστημα έτσι ώστε να προστατεύσουμε τους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε αυτό καθώς το αλλάζουμε». Αυτό το σκληρό δίλημμα επισημάνθηκε και από τον Σιούμας Μίλνε, τον πρώην δημοσιογράφο στον «Guardian» και νυν δεξί χέρι του Τζέρεμι Κόρμπιν, το 1989, στο βιβλίο που συν-έγραψε με τίτλο «Beyond the Casino Economy». Από τη μία, υπογράμμιζε ότι «μία από τις αναγκαίες συνθήκες για μια σοσιαλιστική κοινωνία θα ήταν να μετατρέψουμε μερικές εκατοντάδες από τις κορυφαίες επιχειρήσεις σε δημόσιες με δημοκρατική ιδιοκτησία και έλεγχο». Από την άλλη, αναγνώριζε ότι «στην περίοδο των επόμενων χρόνων, όσο μπορούν να προβλεφθούν οι συνθήκες, η κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων μοιάζει απίθανη εκδοχή».