δικαιώματα φύλου

Όσο θα υπάρχει ανισοτιμία ανάμεσα σε ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια, όσο θα υπάρχουν παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, που είναι «αόρατα», όσο οι διακρίσεις στους χώρους εργασίας σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παραμένουν, όσο η φασιστική βία θα είναι υπαρκτή, όσο Αμβρόσιοι θα απειλούν και θα ασχημονούν με τον πιο βάναυση τρόπο, θα παραμένει η ανάγκη ενός μετώπου ελευθερίας και δικαιωμάτων. Θα παραμένει το αίτημα, επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε: πολιτικός γάμος και παιδοθεσία τώρα…

Ο αποκλεισμός των γυναικών από το δημόσιο βίο υπήρξε καθεστώς για αιώνες και δεδομένη η αντιμετώπιση όποιας γυναίκας τολμούσε να αμφισβητήσει τον κανόνα. Ως συμμετοχή στην πολιτική ζωή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δραστηριότητες γυναικών, από τις απαρχές ακόμα της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, κυρίως με τη διατήρηση πολιτικών «σαλονιών» όπου μπορούσαν να ζυμώνονται απόψεις και να δρομολογούνται εξελίξεις. Πάντα, βέβαια, επρόκειτο για μέλη οικογενειών σημαντικών ανδρών πολιτικών και άρα ανήκαν στα ψηλότερα στρώματα της κοινωνίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, κόρη φιλικού και σύζυγο γερουσιαστή, που καταγράφηκε στην ιστορία ως η γυναίκα που έριξε τον Όθωνα. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν τόλμησε να ξεφύγει από τον παραδεδεγμένο ρόλο, προφανώς συναισθανόμενες ότι η προειδοποίηση «Όταν η όρνιθα αρχίσει να λαλεί ως πετεινός, σφάξε την» αφορούσε και τις ίδιες. Αργότερα με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος υπήρξε ένταξη γυναικών της εργατικής τάξης και συμμετοχή στους διεκδικητικούς αγώνες, όμως και στην περίπτωση αυτή, το φαινόμενο δεν έπαψε να είναι μειοψηφικό, εν όσω, στερούμενες του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, οι γυναίκες ήταν στην ουσία αποκλεισμένες από την κεντρική πολιτική σκηνή.

Ο κύριος Κατσίκης είναι ο ορισμός του ακροδεξιού, ομοφοβικού. Αν δεν κατανοεί ότι τα λεγόμενα του οπλίζουν με επιχειρήματα μισαλλόδοξους και φασίστες τότε είναι κι επικίνδυνος εκτός από ακροδεξιός. Κι επειδή μίλησε για τη δικτατορία των ετεροφοβικών να τον ενημερώσω πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο ίδιος δε θα μπορούσε όχι απλά να μιλήσει αλλά ούτε να κυκλοφορήσει. Φυσικά αυτά συμβαίνουν μόνο στη φαντασία του. Αυτό όμως συμβαίνει σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στο στερεότυπο του λευκού άνδρα (που δέρνει τη γυναίκα και τα παιδιά του), χριστιανού (κατά δήλωση του όχι στην ουσία), μπατριώτη. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν το κυνήγι των Κατσίκηδων είτε είναι λεκτικό είτε είναι έμπρακτο. Το αίτημα για παραπομπή του λοιπόν στην επιτροπή δεοντολογίας έχει να κάνει με το ότι εκφράζει έναν ακραίο προσβλητικό λόγο εναντίον κοινωνικών ομάδων και κάτι τέτοιο δε μπορεί να αποσιωπηθεί. Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα δεν ζητά την αποδοχή εκ μέρους του κυρίου Κατσίκη από την άλλη όμως δε μπορεί να υπάρξει ανοχή σε οποιαδήποτε ρατσιστική έκφραση και μάλιστα μέσα στο κοινοβούλιο. Για να μη προκύψει πάλι κάποιος έξυπνος που θα μιλήσει για συνεργασία του κυρίου Κατσίκη με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απαντώ πως η συνεργασία είναι μεταξύ δύο κομμάτων κι όχι μεταξύ βουλευτών. Στη βάση αυτή προχωράμε κι όχι στο τι προσωπικά μπορεί να εκφράζουν ορισμένοι βουλευτές. Εξάλλου όπως είδαμε και χτες υπάρχουν και στο ΣΥΡΙΖΑ ορισμένοι/ες που δεν μιλούν μεν ως Κατσίκηδες αλλά δεν απέχουν από την ομοφοβία ούτε πόντο παραπάνω απ' όσο απέχει ο Κατσίκης δηλαδή καθόλου.

Δεν περιμένει κανείς από τον κ.Κατσίκη, να αντιληφθεί το μέγεθος του ατοπήματός του. Ούτε να ζητήσει συγγνώμη από τη μερίδα εκείνη των συμπολιτών μας που καθυβρίζει με τον, πλέον, σκαιό τρόπο. Για να συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε οι αρχές και οι αξίες από τις οποίες εμφορείται, να είχαν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα... Μας κατηγορεί, λοιπόν - τους 16 βουλευτές και βουλεύτριες του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάμε την παραπομπή του στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής - ως «ετεροφοβικούς προστάτες της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, λεσβιών, γκέι, τρανσέξουαλ». Λέξη, όμως, για την ταμπακιέρα. Λέξη για τη ρητορική μίσους, την ευθεία επίθεση εναντίον συνανθρώπων μας, τον ξεκάθαρο ρατσιστικό λόγο, εντός μάλιστα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου. Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, κε Κατσίκη, δεν έχει ανάγκη από προστάτες. Αν κάτι χρήζει προστασίας, αυτό είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και μάλιστα από εκείνους τους εκπροσώπους του που - έχοντας πάρει διαζύγιο από οτιδήποτε άπτεται της στοιχειώδους προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων – ενισχύουν τις μισαλλόδοξες, ρατσιστικές, σκοταδιστικές φωνές που φαίνεται να ξεπηδούν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας…

Η ομιλία της Αννέτας Καββαδία στην ολομέλεια του Κοινοβουλίου κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου που αφορά στην αναδοχή και την υιοθεσία.

Με αιχμές προς την βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη έκλεισε την τοποθέτησή του στην Ολομέλεια ο Χρήστος Καραγιαννίδης, καυτηριάζοντας τη θέση του κόμματος στο ζήτημα της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Προφανώς: είναι εκατοντάδες τα εγχειρίδια λαϊκής ψυχολογίας, τα μαθήματα, τα νομοθετικά πλαίσια, που σου λένε πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου ως «έμφυλα» κανονικό και ετεροφυλόφιλο και που, όσο κι αν βάζουν και καμιά παρένθεση γι’ άλλα ενδεχόμενα, προγραμματικά επαναλαμβάνουν τι είναι το ορθό και ποιο θα είναι και το ευτυχέστερο (στρέιτ) αποτέλεσμα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε παιδί που καταφέρνει να μεγαλώσει και να υιοθετήσει μια μη κανονιστική έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας ως ενήλικας έχει νικήσει σε αγώνα πολύ δύσκολο. Κάθε παιδί που γίνεται γκέι, που γίνεται bi, που γίνεται τρανς, είναι ουσιαστικά μια μορφή ηρωική, μια άσκηση επιβίωσης ενάντια σε ένα πολύ επίσημο και πολύ βροντερό σύστημα που κατεξοχήν απευχόταν την ύπαρξή του, όταν δεν απεργαζόταν (σε έναν χώρο τεράστιο, εκτεινόμενο από την τουαλέτα του σχολείου ώς το γραφείο του γιατρού) την προγραφή ή/και καταστροφή του.

Απαντώντας σε ερώτηση για ενδεχόμενες ρατσιστικές αντιδράσεις καθώς η κοινωνία δεν είναι έτοιμη ο κ. Μαντάς υπογράμμισε ότι «οταν υπάρχει η διαφορά κρίνεται και η δημοκρατία» ενώ απαντώντας στον βουλευτή των ΑΝΕΛ, Δ. Καμμένο ο κ. Μαντάς υποστήριξε ότι έχει παρέλθει η εποχή που η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν αρρώστια για να μιλά για φυσιολογικές ή μη οικογένειες.