Δημήτρης Παπανικολάου

Προφανώς: είναι εκατοντάδες τα εγχειρίδια λαϊκής ψυχολογίας, τα μαθήματα, τα νομοθετικά πλαίσια, που σου λένε πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου ως «έμφυλα» κανονικό και ετεροφυλόφιλο και που, όσο κι αν βάζουν και καμιά παρένθεση γι’ άλλα ενδεχόμενα, προγραμματικά επαναλαμβάνουν τι είναι το ορθό και ποιο θα είναι και το ευτυχέστερο (στρέιτ) αποτέλεσμα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε παιδί που καταφέρνει να μεγαλώσει και να υιοθετήσει μια μη κανονιστική έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας ως ενήλικας έχει νικήσει σε αγώνα πολύ δύσκολο. Κάθε παιδί που γίνεται γκέι, που γίνεται bi, που γίνεται τρανς, είναι ουσιαστικά μια μορφή ηρωική, μια άσκηση επιβίωσης ενάντια σε ένα πολύ επίσημο και πολύ βροντερό σύστημα που κατεξοχήν απευχόταν την ύπαρξή του, όταν δεν απεργαζόταν (σε έναν χώρο τεράστιο, εκτεινόμενο από την τουαλέτα του σχολείου ώς το γραφείο του γιατρού) την προγραφή ή/και καταστροφή του.