Η γαλανόλευκη βία
Αιχμή του δόρατος της ανακαινισμένης δεξιάς πτωματολογίας δεν αποτελούν ούτε τα μακρινά εγκλήματα του Στάλιν ούτε ο εμφύλιος του 1946-1949, που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν από τους πάντες ως απευκταία αδελφοκτόνος σύγκρουση. Στόχος είναι ο στιγματισμός της ΕΑΜικής αντίστασης, επειδή αυτή ακριβώς υπήρξε πηγή πολιτικής νομιμοποίησης της εγχώριας Αριστεράς και των διαχωριστικών γραμμών των προηγούμενων δεκαετιών. Εξ ου και ο απροσδόκητος εναγκαλισμός αυτής της παραδοσιακά (ακρο)δεξιάς συλλογιστικής από το σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 2000 και τα τωρινά υπολείμματά του.
Η ανάδειξη της ΕΑΜικής «βίας» σε κεντρικό ερμηνευτικό εργαλείο της περιόδου, με ταυτόχρονο εξαγνισμό των δωσιλογικών κι αντιεαμικών σχηματισμών ως «αμυντικών» -τάχα μου- συσπειρώσεων, έχει μέχρι σήμερα απαντηθεί κυρίως με την υπενθύμιση των πεπραγμένων του ένοπλου δωσιλογισμού και της διαπλοκής της μείζονος εθνικοφροσύνης μ’ αυτόν τον τελευταίο.