Συνεντεύξεις

Θεωρώ πως και ο κ. Καμίνης λειτούργησε περισσότερο με το βλέμμα στην κεντρική πολιτική σκηνή και πολύ λιγότερο στα προβλήματα των ανθρώπων της πόλης. Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που μπορεί να είναι ικανοποιημένη με την κατάσταση των υπηρεσιών που προσφέρει. Το ζήτημα του πρασίνου, των ελεύθερων χώρων και των υποδομών του δήμου ή η κοινωνική πολιτική που ασκήθηκε δεν φέρουν δυστυχώς θετικό πρόσημο. Ο Δήμος διαχειρίζεται κάθε χρόνο ένα πολύ σημαντικό προϋπολογισμό που προσεγγίζει το ένα δισ. Μετά από δύο θητείες θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά περισσότερα. Η εικόνα της εκτέλεσης του προϋπολογισμού για το 2018 και η πρόβλεψη για το 2019 αναδεικνύει σοβαρά προβλήματα στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής αλλά και μεγάλη υστέρηση σε ζητήματα υποδομών. Υπήρξαν επιμέρους πεδία όπως το ζήτημα της ένταξης μεταναστών που νομίζω ότι έχουν γίνει κάποια θετικά βήματα, αλλά δυστυχώς τέτοια παραδείγματα αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. (...) Από την πρώτη στιγμή συλλογικά ως κυβέρνηση είπαμε ότι δίκαιη ανάπτυξη σημαίνει προστασία της εργασίας. Ακριβώς για αυτό δώσαμε την μάχη της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Κάτι που έχει ήδη συμβεί με την επέκταση των πρώτων δέκα κλαδικών συμβάσεων. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις μαζί με την αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου διαμορφώνουν ένα νέο πλαίσιο για τους εργαζόμενους. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι η έξοδος από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν αποτελεί μια τυπική διαδικασία. Αποδείξαμε ότι ακόμα και μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον μπορείς να δίνεις μάχες για τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η ενίσχυση της επιθεώρησης εργασίας και η καταπολέμηση της αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα προστασίας των εργαζομένων.

Τα θετικά μέτρα που φέρνει κυβέρνηση με την ψήφιση του Προϋπολογισμού (...) δεν είναι παροχές αλλά μέτρα που τα αντέχει η ελληνική κοινωνία και έχουν εγκριθεί από το Eurogroup. Είναι μέτρα που στηρίζουν το κοινωνικό κράτος. Η συζήτηση περί παροχών είναι εκτός πραγματικότητας. Κάνει εντύπωση ότι η Ν.Δ., ενώ λέει ότι είναι παροχές, τα ψηφίζει.

Οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της χώρας φαντάζονται ότι ακόμα και μέσα στη Βουλή μπορούν να αναλαμβάνουν ρόλους, να βγάζουν τους βουλευτές έξω, αν δεν τους αρέσει κάτι που έχει ειπωθεί κτλ. Είναι πραγματικά (...) μια κατάσταση στην καθεστωτική αντίληψη αυτών των ανθρώπων που δεν έχει όριο μερικές φορές

Ξεκαθάρισε πια το πεδίο της στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας ως προς το πώς θα πάμε σε εκλογές. Και ο στόχος τους είναι το κλίμα να μην είναι μόνο ακραίας πόλωσης, αλλά εμφυλιοπολεμικό. Και αυτό φάνηκε καθαρά σε δύο αποστροφές του κ. Μητσοτάκη. Πρώτον, υιοθέτησε το σύνθημα της Χρυσής Αυγής «η Δημοκρατία πουλάει την Μακεδονία» και το άλλαξε σε «ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει την Μακεδονία». Δεύτερον, είπε ότι η μη περικοπή των συντάξεων έγινε αποδεκτή με αντάλλαγμα την Μακεδονία. Αυτά τα δύο επιχειρήματα είναι της Χρυσής Αυγής. Τι συμβαίνει; Έχει ως στόχο να πάρει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, με το να ταυτίζονται στο λόγο; Είναι ο πανικός του, γιατί βλέπει ότι δεν αυξάνεται δημοσκοπικά η Νέα Δημοκρατία, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ; Ό,τι και να είναι, το πλήγμα είναι τεράστιο, διότι πια εθίζει ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού, το οποίο ψήφιζε Νέα Δημοκρατία, στο λόγο και στη σκέψη της Χρυσής Αυγής. Γι’ αυτό θεωρώ πάρα πολύ επικίνδυνη στροφή για τη χώρα τον λόγο του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή, την περασμένη Τρίτη.

Στην πολιτική η αφετηριακή κατεύθυνση, η... «γραμμή», σε πάει. Δεν την πας. Γι’ αυτό και έχει πρωταρχική σημασία τα αφετηριακά κίνητρα να είναι στέρεα από πολιτική άποψη και όχι ευτελή. Με τον κ. Μητσοτάκη συμβαίνει το δεύτερο. Πρόκειται για άγχος επιστροφής του “ιδιοκτήτη” στο... σπίτι του! Παλινόρθωση στην εξουσία, πάση θυσία. Αυτό δεν αφορά μόνο τη Ν.Δ., αλλά όλο το μπλοκ εξουσίας του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Έτσι έμαθαν. Γι’ αυτό και η «αριστερή παρένθεση», γι’ αυτό και το «προσωρινοί ένοικοι». Γι’ αυτό και το πιο ακραίο απ’ όλα, «οι εθνοπροδότες που αντάλλαξαν τη μη περικοπή των συντάξεων με τη Μακεδονία μας!!!».

Η Ν.Δ. δεν είναι απλά συνένοχη μιας τακτικής, που ούτως ή άλλως, την ξέραμε στην Ελλάδα, ότι οι ακροδεξιοί είναι επιθετικοί επιπλέον έχει σοβαρό πολιτικό λόγο να προσπαθεί να προσαιτεριστεί αυτό τον χώρο.

Για μένα, όπως και για πολύ κόσμο, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» έγινε γνωστό από τις εικόνες: σώματα εργατών, επισφαλώς εργαζομένων, φτωχών, σώματα σχεδόν αόρατα σε κανονικούς καιρούς, που έχουν καταστραφεί από τον κοινωνικό αποκλεισμό ή τη δουλειά, ήρθαν στο προσκήνιο. Ένα μεγάλο μέρος του χώρου της δημοσιότητας αποτελείται από ανθρώπους που έχουν μια βαθιά απέχθεια για τους φτωχούς. Όταν το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» αναδύθηκε, αρκούσε να ανοίξεις την τηλεόραση –δεν χρειαζόταν καν να έχεις ανοιχτό τον ήχο– για να καταλάβεις αμέσως την απέχθεια που εκφραζόταν από το σώμα της αστικής τάξης, την απέχθειά τους για το σώμα των φτωχών. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» ανάγκασε την αστική τάξη να αποκαλύψει και το δικό της σώμα, να το δείξει.

Πρέπει να τελειώνουμε με αυτά τα βαρίδια που το λιμάνι σέρνει μαζί του, όπως κάθε λιμάνι: Η Μασσαλία, η Νάπολι, όχι μόνο ο Πειραιάς. Τις τοπικές ολιγαρχίες. Το τοπικό λούμπεν που διεκδικεί την εξουσία μέσα από περίεργες διαδρομές και που στον Πειραιά τον είδαμε να αναδύεται στις προηγούμενες εκλογές, μέσα από θεσμικές διαδρομές. Μιλώ για τις συμμορίες που έφτασαν να τραμπουκίζουν τον τότε δήμαρχο Βασίλη Μιχαλολιάκο. Ουδέποτε ως τότε είχε τολμήσει κανείς, όσο λούμπεν, να τραμπουκίσει τον δήμαρχο της πόλης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ζούμε σ΄ ένα όμορφο λιμάνι της Μεσογείου, ένα λιμάνι που όλες οι δημοτικές αρχές, με εξαίρεση τις διορισμένες των δικτατοριών του ‘36 και του ‘67, σεβάστηκαν και προστάτευσαν αυτή την πορεία, δεν επέτρεψαν σε παραπολιτικά κέντρα, να θέσουν όρους για το πώς θα λειτουργήσει η δημοκρατία.