Συνολικά η διακυβέρνηση έχει, σαφώς, υποχωρήσει απ΄ τη ρητορική και τις φούσκες του επιτελικού κράτους κτλ. Αυτό επιστρέφει στο εσωτερικό της, σε μεγάλο βαθμό, ως πρόβλημα. Διότι το πώς φθάσαμε στη χρεοκοπία προφανώς περιλάμβανε και την έννοια της αδιαφάνειας, της αναξιοκρατίας, του πελατειακού κράτους ως δίδαγμα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, έχει κατασταλάξει και εντός της ΝΔ μετά από δέκα χρόνια. Άρα, όταν βλέπω να διπλασιάζεται ο μισθός του προέδρου του ΔΣ της ΕΥΔΑΠ, από 54.000 ευρώ στα 117.000, ή το τι συνέβη με τους διοικητές των νοσοκομείων, την άκρως αντιθεσμική συμπεριφορά με καταργήσεις ανεξάρτητων αρχών, την επαναλειτουργία τους στο όνομα και μόνο του απόλυτου ελέγχου, είναι ζητήματα που αφορούν το ήθος και το ύφος της εξουσίας, κάτι πολύ σημαντικό. Επίσης είναι σαφές ότι αυτούς τους επτά μήνες αυτό που κάνουν, είναι να εξοφλούν γραμμάτια στο αντιΣΥΡΙΖΑ κοινωνικό μέτωπο (μιντιάρχες, ολιγάρχες, σχολάρχες κτλ), δημιουργώντας σύγκρουση συμφερόντων. Έρχονται, δηλαδή, στην επιφάνεια σε ποιους ήδη έχουν εξοφληθεί και σε ποιους όχι γραμμάτια, σε ποιους ανοίγουν δουλειές. Αυτά, εξάλλου, είναι στη λογική της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Είναι επιπλέον λόγος, λοιπόν, ο ωμός καθεστωτισμός, ο οποίος αν δεν τορπιλίζει, πάντως δοκιμάζει το αφήγημα της κυβερνητικής πολιτικής.