Κώστας Καλλωνιάτης: Η οικονομία χωρίς ροζ ματογυάλια
Το να λέγεται πως «η ελληνική οικονομία, αν και κλυδωνίστηκε ισχυρά, άντεξε» υποδηλώνει (α) πως υπάρχει κάποιο όριο πέραν του οποίου η οικονομία δεν αντέχει, το οποίο όμως επιμελώς δεν δηλώνεται, (β) πως αφήσαμε την κρίση πίσω μας και επιστρέφουμε βαθμηδόν στην κανονικότητα, όταν η αβεβαιότητα για την παγκόσμια οικονομία είναι στα ύψη ασχέτως της όποιας ανάκαμψης σημειωθεί το 2021, (γ) πως αυτό που ενδιαφέρει είναι η οικονομία να αντέχει κι ας βουλιάζει στην αναδουλειά, τη φτώχεια και τα χρέη η κοινωνία.
Το επιχείρημα ότι η ύφεση το 2020 ήταν μικρότερη της επίσημης πρόβλεψης κι ότι πιστοποιεί την ορθότητα της ακολουθούμενης πολιτικής είναι τουλάχιστον αστείο. Με την ίδια λογική, αν είχε προβλεφθεί δύο φορές χειρότερη ύφεση, τώρα θα έπρεπε το οικονομικό επιτελείο να πανηγυρίζει χοροπηδώντας… πάνω στα χαλάσματα της πραγματικής ύφεσης. Η ιστορία με τον Χότζα είναι αρκετά διδακτική σχετικά...
Η εκτίμηση για αναπτυξιακή πρωτιά της Ελλάδας στην Ε.Ε. το 4ο τρίμηνο (σε σχέση με το 3ο) είναι απλά εσφαλμένη: με αύξηση ΑΕΠ κατά 2,7% η Ελλάδα ισοβάθμησε με την Κροατία στην 3η θέση, πίσω από τη Μάλτα (3,8%) και τη Ρουμανία (5,3%).