Macro

Τούτες τις μέρες η Ελλάδα βγαίνει από την επιτροπεία των «θεσμών». Αν η εν λόγω επιτροπεία συνίστατο στον εξαναγκασμό της εφαρμογής μιας ασφυκτικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη με τρόπο που υποτίθεται πως εξασφαλίζει τη (νεοφιλελεύθερη) βιωσιμότητα της τελευταίας, η έξοδος από τα μνημόνια πόρρω απέχει από την απαλλαγή εν γένει από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και τις πρακτικές που τη συνοδεύουν. Ο ατομοκεντρισμός και η λατρεία της «ανταγωνιστικότητας» είναι «στο DNA» της ελληνικής άρχουσας τάξης. Κάτι που οι εγχώριοι «εκσυγχρονιστές» επιμελώς και πολλαχώς αποκρύπτουν είναι πως η «λαμογιά» ταιριάζει σαν γάντι στην ουσία της νεοφιλελεύθερης κοσμοαντίληψης που με τόσο ζήλο εκθειάζουν και προωθούν. Μετά τα μνημόνια όμως, η επίκληση της νομιμότητας, που για τον Ηλία Ηλιού το 1962 είχε έναν αμυντικό και κυρίως ιδεολογικό χαρακτήρα, ας γίνει τώρα επιθετικός και κυρίως πρακτικός στρατηγικός στόχος. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της Αριστεράς ας κυβερνήσει ως Αριστερά.

«Το ζητούμενο είναι πώς στη νέα περίοδο, που η εκλεγμένη κυβέρνηση θα μπορεί αυτόνομα να κάνει τις επιλογές της και να θέτει τις προτεραιότητες, θα μπορέσει να χαράξει το δικό της αναπτυξιακό σχέδιο με βάση τις ανάγκες της χώρας και όχι τις ανάγκες των δανειστών όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια»

Η 21η Αυγούστου είναι μια ιστορική μέρα. Η Ελλάδα βγήκε καθαρά, οριστικά και αμετάκλητα από τα μνημόνια. Αυτό οφείλεται πρωτίστως στη κοινωνία αλλά και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορούν να υπερηφανεύονται για την υλοποίηση της προεκλογικής υπόσχεσης που έδωσαν τον Σεπτέμβριο 2015, για τερματισμό των μνημονίων και της ξένης νεοφιλελεύθερης επιτροπείας. Είναι η έξοδος από τα μνημόνια οριστική και αμετάκλητη; Κατηγορηματικά λέμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος επιστροφής στο καθεστώς των μνημονίων, αν συνεχίσουμε με σωφροσύνη και όχι στον παλιό δρόμο της σπατάλης για εξυπηρέτηση του διεφθαρμένου-πελατειακού κράτους.

Η πολιτική παλινόρθωση των δυνάμεων που οδήγησαν στην κρίση και στα Μνημόνια δεν αποτελεί λύση. Εάν οι πολιτικές δυνάμεις του business as usual επικρατήσουν, το μέλλον είναι ζοφερό. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος ισχυρός κεντρικός σχεδιασμός τόσο βαθύς που θα ισοδυναμούσε με το να επανεφεύρουμε την Ελλάδα

Το βράδυ της 20ης Αυγούστου, η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ. Σοβιετικής Ένωσης συνέρχεται σε έκτακτη συνεδρίαση, λαμβάνοντας την απόφαση εισβολής στην Πράγα. Στις 22:00, τα τανκς 5 χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, σε συνδυασμό με εκατοντάδες στρατιώτες εισβάλουν στην Τσεχοσλοβακία. Σύμφωνα με ανακοίνωση του σοβιετικού πρακτορείου ΤΑΣΣ, «βρίσκεται σε εξέλιξη αδελφική βοήθεια στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας προς το λαό της Τσεχοσλοβακίας για να σταματήσει η πορεία της αντεπανάστασης που απειλούσε τις ιστορικές κατακτήσεις της».

«Χρησιμοποιούν τα δεδομένα για να χτίσουν διαφημιστικά προφίλ» σημειώνει ο Πίτερ Λεντς, αναλυτής της Dstillery, μιας από τις λίγες εταιρίες που έχουν μείνει να ανταγωνίζονται την Google στον τομέα της. «Περισσότερα δεδομένα σημαίνουν περισσότερα κέρδη γι' αυτούς» υπογραμμίζει. Μπροστά σε ένα τέτοιο τεχνολογικό θαύμα, χαλάλι η ιδιωτική ζωή. Για τους λίγους οπισθοδρομικούς που παρ' όλα αυτά τρομάζουν με κάτι τέτοια, υπάρχει πάντως λύση. Μια επίσκεψη στον ιστότοπο deseat.me χρησιμοποιεί πρωτόκολλα της Google ώστε κάποιος να διαγράψει σχεδόν ολοκληρωτικά τα ίχνη του από το Διαδίκτυο. Αργά ή γρήγορα, μάλλον εκεί θα καταλήξουμε όλοι μας...

Τέτοιες (πρέπει να) είναι οι νύχτες του καλοκαιριού: να βρέχει ο ουρανός ψωμί απ’ το φεγγάρι του. Ψωμί που φτάνει για όλους, αρκεί να το μοιράσεις. Γιατί μόνο όταν μοιράζεις το γαλήνιο ψωμί του φεγγαριού το ψωμί φτάνει για όλους. Αυτό είναι το θαύμα. Μόνο που, για να συμβεί, πρέπει να είμαστε εκεί. Αλλιώς το θαύμα δεν συμβαίνει. Το ψωμί ξεραίνεται και γίνεται πέτρα. Λιθοβολισμού. Την πετάς μέσα στις βάρκες που έρχονται από το πουθενά της φρίκης, ήδη βαριές από την απελπισία, και τις βουλιάζεις μαζί με τους απελπισμένους. Τις πετάς στους απροστάτευτους και τους σκοτώνεις. Δεν υπάρχει εδώ καλοκαίρι, δεν υπάρχουν εδώ «νύχτες σπαρμένες μάγια». Εδώ υπάρχει μονάχα ο ερημότοπος μιας ωρολόγιας σελήνης, μιας πανσέληνης αιχμηρότητας που πηγαινοέρχεται σ’ αυτό το εκκρεμές του τρόμου κόβοντας κεφάλια μια στο παρελθόν και μια στο μέλλον. Και η ώρα είναι πάντοτε μεσάνυχτα. Χθες, σήμερα, αύριο, δεν έχει σημασία.