Macro

Το 2012 έγινε σάλος στην Αυστρία, επειδή η πρυτανεία του Πανεπιστημίου της Βιέννης κάλεσε την αστυνομία για να απομακρύνει φοιτητές που είχαν κάνει κατάληψη και διαμαρτύρονταν για την επιβολή διδάκτρων. Η αστυνομία επενέβη μόνο όταν την κάλεσε η πρυτανεία, και η κοινή γνώμη έκρινε πως η πρυτανεία έπρεπε να λύσει μόνη της το ζήτημα συζητώντας με τους φοιτητές. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, κι ας μην υπάρχει ειδική νομική διάταξη για το πανεπιστημιακό άσυλο. Το μόνο που κάνει ο ελληνικός νόμος είναι να ρυθμίζει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες οι κρατικές αρχές μπορούν να παρέμβουν στον χώρο του Πανεπιστημίου και την απαιτούμενη διαδικασία: κακούργημα, οπόταν οι αρχές επεμβαίνουν χωρίς άδεια ή, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου. Αυτό δεν είναι ειδικό προνόμιο των Πανεπιστημίων, αλλά ρύθμιση που απαγορεύει την αστυνομική αυθαιρεσία. Χωρίς άδεια της διοίκησης – στο πανεπιστήμιο του εκλεγμένου οργάνου της αυτοδιοίκησης – καμία αστυνομική αρχή δεν μπορεί να επέμβει σε κανέναν δημόσιο οργανισμό ή δημόσια εγκατάσταση: ούτε σε νοσοκομείο, ούτε σε σχολείο ούτε πουθενά, εκτός από τις εξαιρέσεις που προβλέπει ο νόμος. (...) Ο σοβαρός τραυματισμός του καθηγητή Συρίγου ήταν προφανώς λόγος αυτεπάγγελτης επέμβασης της αστυνομίας, χωρίς δηλαδή να απαιτείται καμία άδεια, εφόσον η αστυνομία το αντιλαμβανόταν ή εάν κάποιος, οποιοσδήποτε, την ειδοποιούσε. Επίσης λόγος αυτεπάγγελτης επέμβασης είναι η εμπορία ναρκωτικών ή η αποθήκευση εκρηκτικών. Λόγος αυτεπάγγελτης επέμβασης δεν είναι η φοιτητική διαμαρτυρία ούτε η κατάληψη κτιρίων. Εκεί χρειάζεται, να πάρει πρωτοβουλία το πρυτανικό συμβούλιο. Εάν αυτή η αρμοδιότητα των πανεπιστημακών αρχών καταργηθεί, τότε καταργείται ένας συνταγματικά κατοχυρωμένος και νομικά ρυθμισμένος περιορισμός της κρατικής εξουσίας και επανερχόμαστε σε μεσαιωνικό καθεστώς, και καταργείται το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων που κατοχυρώνεται επίσης συνταγματικά.

Η ελληνική πολιτεία το 2015 αποφάσισε να ανοίξει ταυτόχρονα όλα τα μέτωπα, υλοποιώντας εμβληματικές μεταρρυθμίσεις αστικού εκσυγχρονισμού, που δεν είχαν συντελεστεί από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Η ολοκλήρωση του χωρικού σχεδιασμού πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους επιμέρους κλάδους του και αποτελεί προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Κάθε μέρα υπάρχουν σκάφη που αναχωρούν από τις λιβυκές ακτές, πρόσφυγες που δραπετεύουν από τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται στην Λιβύη. Τους απαγάγουν, τους βασανίζουν, τους πωλούν ως σκλάβους.

Νομίζω ότι η απομείωση του χρέους μας δίνει ως Ελλάδα και σε εσάς αλλά και στην Ελλάδα, στα κόμματα, στην αντιπολίτευση, στα επιμελητήρια, στα συνδικάτα μια περίοδο 15 χρόνων, που θα έχουμε ένα καθαρό διάδρομο. Έχουν μειωθεί οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες στο 10% για τα επόμενα χρόνια, αυτό μας δίνει  και σας δίνει έναν αέρα για να μπορεί αυτή η χώρα να πάει μπροστά και για την ανάπτυξη που και εσείς και εμείς θα θέλαμε. Σας αφήνουμε ένα μαξιλάρι που ξέρετε ότι είναι πολύ χρήσιμο. Υπάρχουν πάντα μαύρα σύννεφα στην Ευρώπη για την ανάπτυξη, οπότε είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που μπορεί κατά κάποιο τρόπο να χρησιμοποιηθεί, αλλά και ένα μέρος να μην χρησιμοποιηθεί για να υπάρχει για το μέλλον. Σας αφήνουμε μια οικονομία με ανάπτυξη. Ανάπτυξη στη μεταποίηση, στις εξαγωγές και νομίζω θα μπορούσα να πω κι άλλα πράγματα που θα σας είναι χρήσιμα. Όλα αυτά τα καταφέραμε σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες με τρία χρόνια μνημόνια.

Από κει, λοιπόν, που στο υπ. Εσωτερικών υπήρχε αρμόδια υφυπουργός για θέματα Ισότητας, από κει που ο φεμινιστικός αγώνας έμπαινε στο επίκεντρο των πολιτικών, από την παιδεία και τον πολιτισμό μέχρι την εργασία και τα δικαιώματα όλων των φύλων, τώρα γίνεται μια υπόθεση τεχνική – γραφειοκρατική: η υπαγωγή της γ.γ.  Ισότητας των Φύλων και του ΚΕΘΙ στο υπ. Εργασίας, πέρα από τα διαχειριστικά προβλήματα που δημιουργεί, αποτελεί μια τραγική έκπτωση: στο πατριαρχικό μοντέλο της δεξιάς, αφού, κατά δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού σε λάιφ στάιλ εκπομπή,  έχει “πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά”, ναι,  μπορούμε να φροντίσουμε να “δουλεύουν από το σπίτι”, μπορούμε να μιλούμε για κάνα επιδοματάκι στις μανούλες, αλλά οι καιροί ου μενετοί για φληναφήματα, έρευνες και τα τοιαύτα. Με τούτα και με κείνα, καθυστερεί και η ανάπτυξη. Οι γυναίκες εξάλλου χρειάζονται “κοινωνική αλληλεγγύη” ως ασθενές φύλο, όχι ευκαιρίες να μεγαλουργήσουν, αφού, τότε, ποιος θα προσέχει τα παιδιά και θα φτιάχνει ντολμαδάκια; “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”, εξάλλου, το τρίπτυχο της νέας, από την άβυσσο της συντήρησης, ηθικής.

Ο μηχανισμός είναι πάντα ο ίδιος: αν είσαι ληστής δεν μπορείς να πείσεις τους άλλους πως δεν είσαι, μπορείς όμως να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις την εντύπωση ότι όλοι οι άλλοι είναι χειρότεροι από σένα. Να το βρώμικο παιχνίδι του Ματέο Σαλβίνι και των οπαδών της Λέγκας με την Κάρολα. Ακούστε αυτές τις βρισιές γιατί εκεί υπάρχει όλη η σάπια καρδιά της χώρας μας. Πρέπει να καταλάβουμε με ποιανού το μέρος είμαστε. Με ποιον θέλετε να είστε; Μ’ αυτούς που ζητάνε χειροπέδες για όποιον σώζει ζωές; Μ’ αυτούς που εύχονται έναν βιασμό σε μια γυναίκα; Με ποιανού το μέρος θέλετε να είστε; Με αυτούς τους υβριστές ή με όποιον θεωρεί την ελευθερία και την αλληλεγγύη ως τη μοναδική διάσταση μέσα στην οποία αξίζει τον κόπο να ζει;

Ο Κυρ. Μητσοτάκης είπε στην Athens Voice πως όταν περιοδεύει έχει πάντα μαζί του τα αμύγδαλά του. «Εάν πεινάσω... τρώω πάντα εφτά» δήλωσε. Οι συνεργάτες του, μάλιστα, συμπλήρωσαν πως όταν ζήτησε άλλα τρία, σχολίασαν: «Το έριξε έξω»... Σε σχόλιο της «Αυγής» διαβάζουμε ότι όλως τυχαίως, το 2016 οι «New Υοrk Times» έγραψαν ότι ο... Ομπάμα έτρωγε εφτά αμύγδαλα! Τις επόμενες μέρες ο Αμερικανός πρόεδρος διευκρίνισε ότι αυτό ξεκίνησε ως αστείο όταν η Μισέλ και ο μάγειράς του ανέφεραν στους «NYT» πόσο πειθαρχημένος είναι: δεν έχει πατατάκια ή κεκάκια, αλλά... εφτά αμύγδαλα. Γελώντας, ο Ομπάμα εξήγησε πως δεν τα μετράει, απλώς «τα συστήνει». Η ιδέα φαίνεται ότι άρεσε στους επικοινωνιολόγους του Μητσοτάκη. Εφτά αμύγδαλα! Ουάου! Κάτι σαν τα εφτά θαύματα! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν αρκεί μια επικοινωνιακή ιδέα να είναι έξυπνη. Πρέπει να ταιριάζει και με το προς διαφήμιση προϊόν... συγγνώμη αρχηγό.

Εξαιρετική η ιδέα της Ν.Δ. να δώσει το μαξιλάρι των 37 δισ. στις τράπεζες. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα; Βέβαια, μετά θα χρειαστεί να μπούμε σε πιστοληπτική γραμμή. Αλλά, αν πρόκειται για το καλό των τραπεζών, αξίζει τον κόπο. Να επαναφέρουμε και τον υποκατώτατο αν χρειαστεί. Μην είμαστε τσιφούτηδες τώρα για 37 δισ. Τα εξήγησε πολύ καλά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Που είχε προβλέψει και πόσο μπροστά θα πάει ο τόπος με το πρώτο Μνημόνιο. Μετά δαγκωθήκανε κάπως, γιατί αυτό δεν ήταν να ειπωθεί τώρα. Είναι στο πακέτο που μας φυλάνε για έκπληξη. Αλλά πώς να συγκρατήσει τη χαρά του ο Μπάμπης όταν 37 δισ. δημόσιο χρήμα θα το βάλουν στο χέρι οι τράπεζες. Άνθρωπος είναι κι αυτός.

Αφήστε την αγορά να διαχειριστεί τις δημόσιες επιχειρήσεις! Από τη δεκαετία του 1980 το τροπάριο αυτό κατευθύνει τις ασκούμενες πολιτικές ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Η εκμετάλλευση κάθε είδους επιχείρησης κοινής ωφέλειας πέρασε στον ιδιωτικό τομέα επιτρέποντας τη συσσώρευση μεγάλων κερδών, βασισμένων στη σίγουρη απόδοση, στερώντας ταυτόχρονα πολύτιμους πόρους από καθετί συλλογικό. Οι αυτοκινητόδρομοι αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό, αλλά και διδακτικό παράδειγμα. Όσο κι αν έχουν απομείνει στην ιδιοκτησία του κράτους μερικά χιλιόμετρα ασφάλτου, τα πλέον κερδοφόρα τμήματά τους έχουν παραχωρηθεί σε αχόρταγους ιδιώτες. Αυτή η κυρίαρχη θέση κατακρίνεται από τους οικονομολόγους -και ιδίως από τους πιο ένθερμους οπαδούς του φιλελευθερισμού(!): όταν ένα ιδιωτικό μονοπώλιο εκμεταλλεύεται μια «δέσμια ζήτηση», απέχουμε πολύ από τη «βέλτιστη κατάσταση». Κάτι τέτοιο δημιουργεί μια κατάσταση ανάλογη με ένα μπακάλικο εγκατεστημένο σε ένα νησί ξεκομμένο εντελώς από τον υπόλοιπο κόσμο, που πουλάει τρόφιμα σε εξοργιστικά υψηλές τιμές.