Macro

Η κατάσταση που διαμορφώνεται αποτελεί τροφή για σκέψη. Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά κρίση και οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να ταΐσουν την Ακροδεξιά. Εκεί που υπάρχει η τρύπα του Δημοκρατικού Κόμματος θα έπρεπε να υπάρχει μια Αριστερά. Μια Αριστερά ικανή και διατεθειμένη να λειτουργεί ως πόλος προοδευτικών κυβερνητικών λύσεων. Αλλά που θα βάζει την προγραμματική της σφραγίδα στις λύσεις αυτές και δεν θα λειτουργεί ως ανταλλακτικό του πολιτικού κατεστημένου. Ο πολιτικός πρόγονος του Δημοκρατικού Κόμματος είναι το ιστορικό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ιδέα για τη μετεξέλιξή του σε κάτι ευρύτερο ήταν λογική -άσχετα αν συμφωνούσε κανείς μαζί της η όχι. Έπρεπε να συσπειρώσει στις γραμμές του ευρύτερες δυνάμεις ώστε να σπάσει τον φραγμό προς την κυβερνητική του εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι το κατάφερε. Αμέσως μετά, άρχισε να κάνει τον έναν συμβιβασμό πάνω στον άλλον. Παραδόθηκε στον παραγοντισμό, ρευστοποίησε τον οργανωτικό του ιστό και άφησε τις σχέσεις του με την κοινωνία να εξασθενήσουν. Αυτό που κατάφερε ήταν να ανοίξει τον δρόμο στον Μπερλουσκόνι. Σήμερα, την ώρα που η Ιταλία το χρειάζεται, είναι πλέον αγνώριστοι. Δεν φαίνεται καν να διαθέτει τις ισχυρές ανανεωτικές τάσεις που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στο Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών και στους Εργατικούς της Μεγάλης Βρετανίας. Για δεκαετίες μετά την κατάρρευση των βεβαιοτήτων το δίλημμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν αν θα συμμετείχε σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις ή αν θα διατηρούσε το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα. Τότε όμως το ευρωπαϊκό κατεστημένο ήταν πανίσχυρο. Μπορούσε να οδηγήσει κάθε προοδευτική λύση εκεί που ήθελε. Σήμερα το κατεστημένο αυτό καταρρέει. Το δίλημμα για την Αριστερά δεν υπάρχει πια. Οφείλει να συμμετέχει σε προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις. Οφείλει όμως και να φροντίζει το κοινωνικό και πολιτικό της στίγμα σαν κόρη οφθαλμού. Αλλιώς η Ευρώπη θα παραπαίει ανάμεσα στους ξοφλημένους τεχνοκράτες και τους σαλβίνηδες. Μέχρι να καταλήξει οριστικά στα χέρια των τελευταίων. Ή να τα βρουν μεταξύ τους.

Εκεί που η προηγούμενη κυβέρνηση έθετε ως πρώτο ζήτημα και μετ' επιτάσεως το ζήτημα της συλλογικής ευρωπαϊκής ευθύνης για το προσφυγικό και την ανάγκη οι πρόσφυγες να επιμεριστούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο στις χώρες της πρώτης υποδοχής, ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε έμφαση στη φύλαξη των συνόρων και τις επιστροφές στην Τουρκία, δύο θέματα «εύκολα» για τη Γερμανία, αλλά εξαιρετικά δύσκολα για την Ελλάδα. Η άφιξη 500 ατόμων στη Λέσβο και η Μόρια, που έφτασε στις 10.000 ψυχές, δείχνουν ότι οι λεονταρισμοί στο Βερολίνο δεν λένε και πολλά πράγματα στη Σκάλα Συκαμιάς.

Α, τελικά δεν είχε πτυχίο ο διοικητής της ΕΥΠ; Δεν πειράζει, έκαναν λίγο πιο ευέλικτη τη διάταξη και κανονίστηκε. Δηλαδή, εσείς τι περιμένατε, να βρουν άλλον; Συγκεκριμένα, έγραψαν ότι ο διοικητής της ΕΥΠ πρέπει να έχει πτυχίο αλλά μπορεί και να μην έχει. Και δεν τη λες και φωτογραφική. Τους πάντες περιλαμβάνει. Αν ήταν φωτογραφική, θα έβαζε και τα προσόντα του σκύλου του. Τώρα ο καθένας μπορεί να αναλάβει την ΕΥΠ. Αρκεί να έχει δεκαετή επαγγελματική εμπειρία, ανεξαρτήτως κλάδου. Κουρέας, για παράδειγμα. Ή μπαρίστα. Ή κλόουν σε παιδικά πάρτι. Αυτοί που έχουν δεκαετή επαγγελματική εμπειρία είναι απίθανοι. Στην αγορά πάντως, για διοικητής ΕΥΠ εκτός από δεκαετή εμπειρία ζητάνε να έχεις και δικό σου μηχανάκι. Ο συγκεκριμένος έτυχε να έχει δεκαετή επαγγελματική εμπειρία σεκιουριτά. Πέντε βασικά πρακτοριάρικα κόλπα, δεν μπορεί, θα τα ξέρει. Δηλαδή, αν είχε πάρει και ένα πτυχίο Αρχιτεκτονικής Κήπων, θα σας έκανε περισσότερο; Κρίμα που δεν βρήκαν και έναν με δεκαετή επαγγελματική υπηρεσία διαιτητή, να βάλουν στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Θα ήταν και πιο αντικειμενικός απέναντι στα συμφέροντα Μαρινάκη.

Το προσφιλές δόγμα της ΝΔ «νόμος και τάξη» φαίνεται ότι παίρνει σάρκα και οστά τις τελευταίες μέρες στα Εξάρχεια, με τον πιο ακραίο, αντιδημοκρατικό, τρόπο. Νόμος και τάξη με τυφλή αστυνομική καταστολή, με υποτιθέμενο στόχο, την πάταξη της παρανομίας και του εγκλήματος, με πρώτα ωστόσο θύματα πρόσφυγες, παιδιά και μανάδες, και χθες το βράδυ με θύματα κατοίκους των Εξαρχείων. Απόπειρα εισβολής, ρίψη χημικών σε εσωτερικό χώρο, στο Κ*ΒΟΞ, τραυματισμοί από χρήση γκλομπς, και όλα αυτά χωρίς αφορμή, χωρίς να υπάρχει, φυσικά, η παραμικρή ένδειξη οργανωμένου εγκλήματος, εμπορίου ναρκωτικών κλπ, στον συγκεκριμένο σημείο. Τελικά τίποτα περισσότερο από ένα χυδαίο επικοινωνιακό παιχνίδι, ένα σκηνοθετημένο σενάριο τρόμου, ένα τηλεοπτικό σποτ βίας, προς καθησυχασμό και τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, αλλά και ένα σαφές μήνυμα για όσους και όσες αντιστέκονται στην παράλογη και πολλές φορές παράνομη αστυνομική βία και καταστολή. Αυτή ήταν και παραμένει η νοοτροπία της ΝΔ: Ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, που επιχειρεί να φοβίσει και εν τέλει να αδρανοποίησει την κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η χθεσινή αστυνομική επίθεση έγινε ακριβώς την ημέρα, που εκδοτικοί οίκοι, επιχειρήσεις, συλλογικότητες και κάτοικοι της περιοχής, βρέθηκαν συγκεντρωμένοι -στα πλαίσια τετραήμερων εκδηλώσεων στην πλατεία Εξαρχείων- διεκδικώντας την απαλλαγή της γειτονιάς τους από το εμπόριο ναρκωτικών, το οργανωμένο έγκλημα, την υποβάθμιση, την κάθε είδους καταστολή και βία. Καταδικάζουμε τις αστυνομικές επιχειρήσεις των τελευταίων ημερών στα Εξάρχεια Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε πολιτική που εκτρέφει τον φόβο και την ανελευθερία.

Το επιχείρημα του κ. Μητσοτάκη αντιστρατεύεται το ίδιο το αίτημά του, διότι ο ισχυρισμός ότι θα επιφέρει μεταρρυθμίσεις που θα επιταχύνουν την ανάπτυξη καθιστά ευκολότερη την επίτευξη των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, άρα προς τι η μείωση; Η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι όρος για ισχυρότερη ανάπτυξη και όχι επιβράβευση για την επίτευξή της. Ο Κ. Μητσοτάκης δηλαδή διαβεβαίωσε τη συνομιλήτριά του ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν είναι αναγκαία, αφού με τις μεταρρυθμίσεις -που, όπως μας έχει εξηγήσει η κυβέρνηση, έχουν ως κορωνίδα την αναστροφή των φιλεργατικών πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ- η ανάπτυξη θα επιτευχθεί. Και θα δουλέψουν λίγο περισσότερο οι τεμπέληδες Έλληνες. Μουσική για τα αυτιά του γερμανικού ακροατηρίου, αν σκεφτεί κανείς ότι το μόνο που γράφτηκε για την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Βερολίνο ήταν η δηκτική παρατήρηση της «Μπιλντ», ότι από τότε που έγινε πρωθυπουργός είναι σε μόνιμες διακοπές.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον αντίκτυπο που έχει προκαλέσει αυτή η προκατάληψη [ενάντια στις γυναίκες] στον κόσμο της τέχνης. Αυτές οι γκαλερί, με δικτυώσεις σε όλη την Αμερική και την Ασία, είναι παγκόσμιοι διαμορφωτές γούστου, υποστηρίζοντας καλλιτέχνες, χρηματοδοτώντας το έργο τους και συστήνοντάς τους στους πλουσιότερους συλλέκτες του κόσμου. Εξακολουθεί να ισχύει ότι η τέχνη που θεωρούμε πιο πολύτιμη, με όρους οικονομικούς και πολιτιστικούς, δημιουργείται σχεδόν όλη από άνδρες. Αυτός είναι ο λόγος που τα μουσεία στον κόσμο που θεωρούνται, ότι έχουν τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες συλλογές είναι αυτά που παρουσιάζουν έργα των Turner, Matisse, Van Gogh, Picasso, Pollock, Rothko, Koons, Hirst και Hockney. Το γεγονός πως ένα θηλυκό ισοδύναμο δεν βρέθηκε για καθέναν από αυτούς τους καλλιτέχνες τα λέει όλα. Πολλά επίσης λέει ότι σε δημοπρασία για έργο αποθανούσας γυναίκας-καλλιτέχνη το ρεκόρ κατέχει η Georgia O’Keefe, για το εργο Jimson Weed / White Flower Νο1, το οποία πωλήθηκε το 2014 για 44,4 εκατομμύρια δολάρια, μόλις το 25% του ρεκόρ των 179 εκατομμυρίων δολαρίων που καταβλήθηκαν για το Les Femmes d’Alger του Picasso το επόμενο έτος.

Οι πληροφορίες που προκύπτουν από τη συλλογή των προσωπικών δεδομένων, η επεξεργασία και η αξιοποίησή τους στα χρόνια που έρχονται, θα σηματοδοτήσουν πολιτικές αλλαγές δομικής σημασίας για την κοινωνία. Κατ' αρχάς αλλάζουν τον ίδιο μας τον κόσμο, ο οποίος για χιλιετίες συγκροτήθηκε με βάση τη σημασία της αναζήτησης της αιτίας. Πλέον η αναζήτηση θα υποκατασταθεί από τη συσχέτιση. Η κατοχή της γνώσης, που σήμαινε κάποτε την κατανόηση του παρελθόντος, τείνει να σημαίνει την ικανότητα να προβλέπεις το μέλλον. Οι νέες μορφές και τρόποι διακυβέρνησης που συνδέονται με το Διαδίκτυο, την ψηφιοποίηση και κυρίως με την αξιοποίηση αυτών που οι ειδικοί αποκαλούν «μεγάλα δεδομένα», κάνουν ορατό το ενδεχόμενο η εξουσία να μετατραπεί σε Μεγάλο Αδερφό. Η σημασία των επιπτώσεων από μια συσσώρευση τέτοιων λαθών που προκύπτουν από την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων είναι τεράστια, καθώς θα επηρεάσει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής: την υγεία, την κατανάλωση, τη γνώση, τις πολιτικές ελευθερίες, ακόμα και την οργάνωση της εξουσίας. Για να το συνειδητοποιήσει κανείς, δεν έχει παρά να σκεφτεί τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στη ζωή του η αξιολόγηση που θα πιστοποιείται με την ένδειξη «πιθανός», στην προσωπική ηλεκτρονική του μερίδα στα μεγάλα δεδομένα που τηρεί το κράτος. Το «πιθανός» καρκινοπαθής μπορεί να επηρεάσει το ασφαλιστικό προφίλ του. Το «πιθανός» τρομοκράτης μπορεί να επηρεάσει τις ελευθερίες του και το «πιθανός» εγκληματίας να τον οδηγήσει στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Οι ψηφιακές πλατφόρμες επιτρέπουν στα μέλη ενός κόμματος να συζητούν (forum), να προτείνουν και να ρωτούν πάνω σε μεγάλες θεματικές. Έτσι, θα γίνεται οριζόντιος διάλογος σε όλο το κόμμα και για όλα τα θέματα και θα διαφαίνονται αδιαμεσολάβητα οι βασικές απόψεις και τα επιχειρήματα. Τα μέλη θα συνεισφέρουν πραγματικά στο κόμμα ιδέες και λύσεις, τα εκλεγμένα σώματα θα μαθαίνουν έγκαιρα και σε βάθος τις απόψεις των μελών και θα αντλούν από τη σοφία του συλλογικού διανοούμενου, θα μπορούν να διαμορφώνονται μεγάλα διαδικτυακά events, όπως η «ώρα του Προέδρου» ή του τάδε τομεάρχη, θα τίθενται σε ψηφοφορία διάφορα ζητήματα το εύρος των οποίων μπορεί να αποφασιστεί σε δεύτερη φάση, κ.λπ. Οι τοπικές οργανώσεις, τα τμήματα και τα όργανα του κόμματος μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν, όμως αν κάποιος/α θέλει να συμμετέχει μόνο στην πλατφόρμα, καλό θα ήταν να μπορεί να το κάνει. Δεν πρόκειται για κατάργηση των ενδιάμεσων σωμάτων, αλλά για ενδυνάμωση της βάσης. Τα ενδιάμεσα σώματα πάντα θα είναι χρήσιμα για να μπορεί να λειτουργεί το κόμμα σε περιόδους πολιτικής άπνοιας, όπου το πολιτικό ενδιαφέρον και η συμμετοχή υποχωρεί. Και για τον κίνδυνο ενδυνάμωσης της ηγεσίας; θα ρωτήσουν κάποιοι/ες. Μα ακριβώς αυτή δεν είναι η κατάληξη όταν ένα κόμμα μαζών (χωρίς μάζες στο εσωτερικό του) ψηφίζεται από εκατομμύρια πολιτών; Ας επιχειρήσουμε να εντάξουμε αυτές τις μάζες ψηφοφόρων με τον τρόπο που αποδέχονται οι εκατοντάδες χιλιάδες προσοντούχοι που (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν θεωρούν τον εαυτό τους προλετάριο. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ό,τι καλό έχει ακόμα να προσφέρει η έμμεση δημοκρατία και ας τη συνδυάσουμε με την άμεση δημοκρατία. Οι αριστεροί ριζο-σπάστες δεν πρέπει να προσκολλώνται σε «αριστερές παραδόσεις» και δεν πρέπει να κηρύσσουν «το τέλος της (οργανωτικής) ιστορίας», ενώ οι δημοκράτες πρέπει να αντέχουν την απροσδιοριστία και τα ρίσκα που εμπεριέχει η δημοκρατική συνθήκη.

Οι μετασχηματιστικές πολιτικές είναι συνήθως το αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, που οργανώνει, εκτελεί και θεσμοθετεί εναλλακτικές των υπαρχουσών κοινωνικοπολιτικών και διοικητικών δομών και σχέσεων. Οι διαδικασίες αυτές προϋποθέτουν τον εντοπισμό και την ιεράρχηση των πεδίων μετασχηματισμού καθώς και την ανάλυση των δυσκολιών και της αναμενόμενης θεσμικής και κοινωνικής αδράνειας ή/και αντίστασης. Φυσικά η συγκρότηση ενός μετασχηματιστικού ρεύματος, για την Αριστερά, δεν μπορεί παρά να απαιτεί κυρίως τη διατύπωση ενός κανονιστικού / αξιακού πλαισίου και οράματος. Ενός οράματος που θα λειτουργεί ως το οραματικό στοιχείο έμπνευσης και κινητοποίησης, της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας στην οποία στηρίζεται ο πολιτικός φορέας, που, ως επισπεύδων, συντονίζει τις μετασχηματιστικές διαδικασίες. Ο πολιτικός φορέας, η πολιτική συλλογικότητα, το κόμμα αποτελούν την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της κρίσης των «μετασχηματιστικών πολιτικών». Αρκεί φυσικά να μπορεί να υπηρετεί έμπρακτα τη στρατηγική μετασχηματισμών και να ανθίσταται στις σειρήνες και αδράνειες των κατεστημένων μεταδημοκρατικών δομών και σχέσεων που καρτελοποιούν ή, καλύτερα, κρατικοποιούν τα πολιτικά κόμματα. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να διασφαλιστεί με ποσοτικά εγχειρήματα εκλογικής (;) διεύρυνσης χωρίς την αποσαφήνιση της μετασχηματιστικής στρατηγικής. Και μια και όλη αυτή η συζήτηση έχει ως αφετηρία τον προβληματισμό για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να εξετάσει και να αξιοποιήσει κριτικά την εμπειρία του. Στο κάτω κάτω, πέρα από την όποια αξιολόγηση κάνει κανείς για την πορεία του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κόμμα της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς αποτελεί την πρώτη και μέχρι σήμερα τη μόνη δημοκρατική και αποτελεσματική κυβερνητική απάντηση στην κρίση, σε παγκόσμια κλίμακα τον 21ο αι. Απάντηση, μάλιστα, σε πρωτόγνωρες σε διάρκεια και ένταση συνθήκες οικονομικής κρίσης. Τέλος, η συζήτηση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει μια ευρηματική, πρακτική και αποτελεσματική οργανωτική πρόταση για τη μετάβαση και την ανάπτυξη του κόμματος στις νέες συνθήκες. Πρόταση που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση τόσο της κρίσης πολιτικής όσο και των μετασχηματιστικών πολιτικών που τη συνοδεύουν. Αλλά γι’ αυτά θα επανέλθω.

Αλήθεια τον ΑΔΜΗΕ, που δεν έχει καμία σχέση με τη ΔΕΗ, γιατί θέλετε να τον πουλήσετε; Αυτό το φυσικό μονοπώλιο. Δεν μπορείτε να προσεγγίζετε τα φυσικά μονοπώλια με όρους ελεύθερης αγοράς, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όποιος το κατέχει έχει ρυθμιζόμενες χρεώσεις, κερδίζει σε κάθε περίπτωση. Και έρχεστε τώρα και συγκρίνετε τη ΔΕΗ όταν ήταν μαζί με τον ΑΔΜΗΕ –αξίας ενός δισεκατομμυρίου τα πάγια του ΑΔΜΗΕ – κάνετε διάφορες μεγάλες απάτες και τρικ λέγοντας για τη μετοχή η οποία έχει κατρακυλήσει. Όταν υπήρχε, όμως, ο ΑΔΜΗΕ που ήταν τα 70 εκατομμύρια από τα 90 εκατομμύρια της κερδοφορίας του ’14 στην οποία αναφέρεστε. Αυτές είναι οι μεγάλες αντιφάσεις, αυτά είναι τα ψέματα που λέγονται σήμερα και σας λέμε ότι θα είναι καταστροφική η επιλογή της πώλησης του άλλου δικτύου, της Μέσης Τάσης, του ΔΕΔΔΗΕ. Θα είναι καταστροφική, γιατί αυτή είναι η μοναδική προοπτική να «αναπνεύσει» η εταιρία και να έχει μια ευοίωνη προοπτική.