Macro

Το ζήτημα του χρέους, παραμένει μια σοβαρή εκκρεμότητα, καθώς η διαφωνία ΔΝΤ και Γερμανίας δεν έχει γεφυρωθεί. Στη συνέντευξή του, ο εκπρόσωπος του ταμείου κ. Τόμσεν απομακρύνθηκε κάπως από τις πάγιες απαιτήσεις του ΔΝΤ για επίσπευση των μέτρων το 2020 (περικοπή αφορολόγητου) από το 2019, ωστόσο διατήρησε άλλες ασάφειες μιλώντας για μια «συζήτηση για το εάν το μείγμα πολιτικής είναι αρκετά φιλικό στην ανάπτυξη και σε αυτό το πλαίσιο θα συζητήσουμε και το χρονοδιάγραμμα για την φορολογική μεταρρύθμιση». «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα μπορεί να πιάσει τους στόχους, αλλά η ανησυχία μου είναι ότι αυτό θα πρέπει να γίνει με φιλικό τρόπο προς την ανάπτυξη». Για το χρέος σημείωσε: «Αυτό που ζητάμε για το χρέος είναι, όταν πάμε στο ΔΣ του ΔΝΤ, να μπορούμε να εξηγήσουμε ποια είναι η στρατηγική». Δεν παρέλειψε να κάνει και αυτοκριτική. «Θα κάναμε κάποια πράγματα διαφορετικά» παραδέχθηκε… Με βαρύ βηματισμό εμφανίζεται να προχωρά ο νέος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Όλαφ Σολτς στο δρόμο της διαπραγμάτευσης «είμαστε πολύ κοντά στην επίτευξη μιας κοινής συμφωνίας», δήλωσε. Αλλά, όταν ρωτήθηκε για το χρόνο που θα απαιτηθεί αυτή ανέφερε πως η τελική απόφαση δεν θα ληφθεί στη συνεδρίαση του Ecofin στη Σόφια, την επόμενη εβδομάδα και πως θα απαιτηθεί χρόνος.«Θα απαιτηθουν πολλές ακόμα εβδομάδες»είπε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Σολτς, ως προς το ζήτημα του χρέους, προτείνει οι ελαφρύνσεις που θα συμφωνηθούν να συνδέονται με προϋποθέσεις και σταδιακή εφαρμογή. Με την Γαλλία κυρίως να διαφωνεί ως προς αυτό και το ΔΝΤ είναι άγνωστο ακόμα ποιος θα είναι ο τελικός συμβιβασμός.

Ενδέχεται, αν δεν αναπτυχθούν σχετικά αντισώματα, η αρνητική στάση της ΝΔ να έχει αρνητικές πρακτικές συνέπειες. Μπορεί να παρασύρει και την κυβέρνηση σε μια ρητορική, που θα επιδιώκει κάποια προσαρμογή, ώστε τέτοιες επιθέσεις εναντίον της να μην έχουν απήχηση σε τμήματα του εκλογικού σώματος. Μια ρητορική όχι μόνο ξένη με την ως τώρα στάση της στα κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και επικίνδυνη για τη θετική εξέλιξή τους ,ή, έστω, τη μη αρνητική. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κοντά στο νου κι η γνώση, θα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Και την αξιοπιστία της κυβέρνησης στα μάτια ευρύτατων στρωμάτων θα έπληττε, και αρνητικές εξελίξεις σε κρίσιμα ζητήματα, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το μακεδονικό, θα μπορούσε να δρομολογήσει, οξύνοντας μια ήδη τεταμένη κατάσταση. Αν η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν θέλουν να έχουν θετικά αποτελέσματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις, θα το πετύχουν συνειδητοποιώντας και εμμένοντας στο ρόλο του αουτσάιντερ, που διεκδικεί να δώσει το δικό του τόνο στις εξελίξεις. Το νόημα της «εθνικής συνεννόησης» μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα, αλλά δεν μπορεί να σημαίνει εγκατάλειψη της βασικής κυβερνητικής κατεύθυνσης. Ας αφεθεί στη ΝΔ το δικαίωμα της εμμονής σ’ αυτή την παρανόηση.

Η επικράτηση του ασυγκράτητου νεοφιλελευθερισμού, με την οποία σταδιακά ευθυγραμμίστηκε και η σοσιαλδημοκρατία, σήμαινε πως οι ηγετικές κοινωνικές ομάδες πήραν διαζύγιο από τη στρατηγική των «θυσιών» που στόχευε στην εξασφάλιση κοινωνικής συνοχής. Η εξαιρετικά ριψοκίνδυνη στρατηγική μετάθεση της ηγεμονίας στο αποκλειστικά ιδεολογικό επίπεδο είχε ως συνέπεια την ακόλουθη δυνάμει εκρηκτική κοινωνική κατάσταση: Η ανηλεής προώθηση των «ιδανικών» της ανταγωνιστικότητας και του ατομοκεντρισμού, σε όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου, αφ’ ενός εξασφάλισε τη ραγδαία υποχώρηση, αλλά και τη μη επάνοδο των συλλογικών ιδεωδών της Αριστεράς. Αφ’ ετέρου, όμως, για τους «μη τυχερούς» ή «μη επαρκώς ανταγωνιστικούς» της κοινωνίας, δεν έμενε άλλη διέξοδος από τον ενστερνισμό των άκρως μισαλλόδοξων και μισάνθρωπων ιδεωδών του φασισμού. Για την ασφάλεια του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, η έντονη κοινωνικο-οικονομική δυσαρέσκεια κάπου έπρεπε να διοχετευθεί. Ο «ήπιος φασισμός» των ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων ήταν ένας εξόχως κατάλληλος υποδοχέας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο κύμα αριστερού και οικολογικού ριζοσπαστισμού, που θα συμβάλλει και θα διαμορφώνει, μέσα από αντιφάσεις είναι η αλήθεια, τους όρους μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, με σαφές αριστερό, οικολογικό και προοδευτικό πρόσημο