Macro

Η Αριστερά κυβέρνησε. Πλέον έχει γνώση των θεμάτων και εμπειρία από τη διαχείριση κρίσεων. Ευθύνη της είναι να υπερβεί το τοξικό κλίμα που καλλιεργεί η κυβέρνηση. Αν θέλει όχι μόνο να λέγεται αλλά και να είναι στην πράξη ριζοσπαστική, στο θράσος, την έπαρση και την αλαζονεία οφείλει να απαντήσει με ήθος και ουσία. Και να έχει το θάρρος να παραδεχτεί ότι κατά την κυβερνητική της θητεία έκανε πολλά καλά αλλά δεν έλυσε όλα τα προβλήματα ούτε τα έκανε όλα τέλεια. Στην επικοινωνιακή διαχείριση οφείλει να αντιτάξει τη συζήτηση για τις αδυναμίες, τα προβλήματα και τις αιτίες τους. Και κυρίως τις επεξεργασμένες θέσεις για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπροστά. Με αφορμή την πυρκαγιά στις Μυκήνες η Αριστερά έχει την ευθύνη να μπει μπροστά και να ξεκινήσει τη συζήτηση που πρέπει να γίνει για τη θωράκιση των μνημείων μας από τις φυσικές καταστροφές στην εποχή της κλιματικής κρίσης. Και μάλιστα όχι μόνο σε επίπεδο αρχών και γενικών κατευθύνσεων αλλά περνώντας και σε συγκεκριμένες προτάσεις. Για τις υποδομές και τα μέσα που είναι αναγκαία. Για την εξειδικευμένη γνώση, τη γενναία στελεχιακή ενίσχυση και την ηλικιακή ανανέωση του προσωπικού που χρειάζονται. Για τη σταθερή και έγκαιρη χρηματοδότηση που πρέπει να εξασφαλιστεί. Για τις διαρθρωτικές τομές που πρέπει να γίνουν στον κρατικό μηχανισμό. Για τα σχέδια διαχείρισης των μνημείων και αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων που πρέπει να υπάρχουν. Για το πώς τα σχέδια αυτά θα εφαρμόζονται στην πράξη και δεν θα είναι ευχολόγια και τυπικά χαρτιά στα συρτάρια. Σε μια χώρα όπως η δική μας η προστασία των μνημείων έχει πολλαπλή σημασία. Είναι ηθική υποχρέωσή μας απέναντι στις περασμένες και τις μελλοντικές γενιές. Ταυτόχρονα έχει να κάνει με την προστασία της ανθρώπινης ζωής, είτε πρόκειται για επισκέπτες είτε για εργαζόμενους και σχετίζεται με το αίσθημα ασφάλειας της κοινωνίας. Και, καθώς τα μνημεία μας αποτελούν πόλο έλξης για εκατομμύρια επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο, αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για την ανθεκτικότητα του τουρισμού και της οικονομίας μας στις συνθήκες πολλαπλών κρίσεων που βιώνουμε. Όλα αυτά πρέπει να βρουν τη θέση τους στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία αλλά και στις προτάσεις του για την αξιοποίηση του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης. Είναι ευθύνη μας να το κάνουμε.

Τι νόημα έχει, λοιπόν, η αντικατάσταση του γραμματέα της ΚΕ, με απόφαση ουσιαστικά ενός ολιγομελούς οργάνου και χωρίς αποτίμηση της προηγούμενης περιόδου; Ακόμη κι αν γίνεται με πνεύμα συναινετικό. Τι δεν έγινε καλά ως τώρα και τι και πώς θα γίνει στο μέλλον καλύτερα; Τι νόημα έχει να ανατεθούν νέες υπευθυνότητες σε κρίσιμους τομείς, σε άξιους συντρόφους και συντρόφισσες, χωρίς να έχει προχωρήσει σ’ αυτούς (εξωτερική πολιτική, ενεργειακή πολιτική, τρόπος αξιοποίησης των πόρων του Ταμείου Ανασυγκρότησης κλπ. ) η επεξεργασία πολιτικής; Ποια πολιτική θα κληθούν να προωθήσουν, να επεξεργαστούν, να εκλαϊκεύσουν; Πώς θα βοηθηθούν από ένα κόμμα και πώς θα το βοηθήσουν, εάν αυτό δεν έχει συμμετάσχει παρά ελάχιστα στην επεξεργασία της, στη συζήτηση γι’ αυτή και την εξειδίκευσή της; Τέτοιες κινήσεις στην επιφάνεια των πραγμάτων δεν προοιωνίζονται αλλαγές σε βάθος, δεν διαμορφώνουν προϋποθέσεις για γόνιμη συζήτηση χωρίς αφορισμούς και προκαταλήψεις στο εσωτερικό ενός κόμματος που έχει πρώτιστο καθήκον να συνθέσει, και να συνθέσει απόψεις και ανθρώπους που έχουν εκκινήσει από διαφορετικές αφετηρίες. Βιασύνη και βραχυπρόθεσμη αντίληψη μάλλον υποδηλώνουν.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση μπορεί να βρίσκεται εν μέσω τρομακτικής ύφεσης, υγειονομικής κρίσης και σοβαρής πίεσης όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όμως η μηχανή παραγωγής νεοφιλελεύθερων νομοθετημάτων και άλλων παρεμβάσεων δεν σταματά. Αυτό τόνισε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο στην αρχή της προηγούμενης εβδομάδας. “Προφανώς, η επικαιρότητα είναι κρίσιμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται αυτή να αναστείλει το συνολικό μεταρρυθμιστικό μας σχέδιο”, σημείωσε με έμφαση διότι θεωρούν στη ΝΔ ότι μακροπρόθεσμα από αυτό θα κριθούν. Και έτσι έπιασε ξανά δουλειά ο κ. Βρούτσης με το απίθανο σχέδιό του για τις υπερωρίες, ο κ. Πατέλης με όσα είπε για τους “νέους και τους γέρους”, και το Κεφαλαιοποιητικό σύστημά του ασφάλισης, ο κ. Κυρανάκης τα δικά του φιλονεανικά, ο αρμόδιος υπουργός που ετοιμάζει το πιο ακραίο πτωχευτικό που μπορούσε να υπάρξει που προωθεί τις ρευστοποιήσεις έναντι της προστασίας των πτωχευόμενων, οι εκκρεμότητες του Νόμου Κατσέλη κλείνουν συνοπτικά, υπέρ των τραπεζών, με την παραχώρηση κινήτρων για να γίνονται εξαγορές και συγχωνεύσεις (“κίνητρα μεγέθυνσης”, το είπαν, εναντίον των μικρομεσαίων, προφανώς). Το πόσο αυτός ο άκαμπτος, ακόμη και για μια δεξιά εν μέσω τριών κρίσεων, σχεδιασμός θα προχωρήσει ομαλά θα το δούμε. Πάντως, για το κατά πόσο έχει το διαθέσιμο “πολιτικό κεφάλαιο” για να το διεκπεραιώσει είναι ερώτημα και μέσα στην κυβέρνηση που προκαλεί διαφωνίες. Προς το παρόν, ο Κ. Μητσοτάκης όλο και περισσότερο συγκεντρώνει, για ασφάλεια, τις αποφάσεις στο Μαξίμου. Αλλά έως πότε αυτό μπορεί να γίνεται; Ψήγματα κριτικής στον φιλοκυβερνητικό Τύπο υπάρχουν, πια, άφθονα, ως και δείγματα ρωγμών της επικοινωνιακής πανοπλίας της κυβέρνησης. Έχουμε, όμως, και δημοσκοπικά ευρήματα ανησυχητικά για την κυβέρνηση (έρευνα της about people για το 2020 του news 247). Για παράδειγμα, όσον αφορά την πανδημία, 70% διαφωνούν για τον τουρισμό, το 65% για την Παιδεία, το 57,5% όσον αφορά τα οικονομικά μέτρα στήριξης, το 68,5% στα μέσα μεταφοράς.

Όταν ένα κανάλι διαρκώς παράγει όχι μόνο ψευδής ειδήσεις και παραπλανητικά ρεπορτάζ αλλά δίνει και βήμα σε βίαιες μυσογύνικες και σεξιστικές τοποθετήσεις, τότε τα χρηματικά πρόστιμα δεν αποτελούν παρά μια (ακριβή;;;) λευκή επιταγή που υποδηλώνει ένας οργανισμός με ικανή ποσότητα χρημάτων και σχέσεις με την διαπλοκή πολιτικών και ολιγαρχών μπορεί να εκχυδαΐζει τη δημόσια ζωή όσο θέλει. Εντέλει λοιπόν, καλή η κατακραυγή, καλά (και απαραίτητα) τα πρόστιμα, αλλά ούτε αρκούν ούτε αρκεί η “ατομική ευθύνη της τηλεθέασης” για να καλύψει τα κενά που αφήνουν. Θα πρέπει ως κοινωνία να επιλέξουμε επιτέλους αν είναι πιο σημαντικές οι ζωές των χιλιάδων γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ και επιζήσαντων σεξιστικής βίας από το προνόμιο μιας σάπιας μιντιακής ολιγαρχίας να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας.

Στο θέμα μας τώρα και στην πυρκαγιά που ξέσπασε στο μοναδικό προϊστορικό σύμπλεγμα των Μυκηνών, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Στο θέμα μας, που είναι όχι τόσο η πυρκαγιά καθεαυτή όσο η βάρβαρη αντίληψη με την οποία αντιμετωπίστηκε το γεγονός από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη και από τα ΜΜΕ. Η ίδια αντίληψη που, αντί να καταβυθίζεται με σεβασμό και δέος στη σκοτεινή ιλύ του καθολικού μας Πριν, ανακαλύπτοντας διαρκώς την έκταση και την ωραιότητα του όντος, το επίτευγμα και το συμπέρασμα που σε βοηθάει να αντέξεις τη θνητότητα, αντί να θεωρεί πολύτιμη σκευή ακόμα και το ελάχιστο ίχνος της ένθεης παρουσίας του ανθρώπου στη ροή του απέραντου, αντί να τρέμει και να σιωπά, σεμνύνεται και εγκαυχάται ποσοτικοποιώντας τις καταστροφές και τις λεηλασίες σε ένα φτηνιάρικο δούναι και λαβείν με τον εμπορευματικό χρόνο. Λες και ο άνθρωπος είναι τουρίστας στη ζωή του. Βλέπεις, ο χρόνιος εθισμός στο αλκοόλ μιας εξουσίας «μπόμπα», μιας εξουσίας ανέλεγκτης και ανεξέλεγκτης, προκαλεί ηθική, λογική και αισθητική «τυφλότητα». Τυφλοί «τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα», με πλήρη άγνοια της καταστροφής που επιφέρουν στην (άκρως απαραίτητη) συμβολική τάξη πραγμάτων, με πλήρη περιφρόνηση στους άυλους πόρους που αποτελούν την περιουσία μιας κοινωνίας και ενός έθνους (για το οποίο τόσο πολύ κόπτονται), τους σπαταλούν και πληθωρίζουν υποτιμώντας διαρκώς το «χρήμα», την αξία των πόρων δηλαδή, πράγμα που σημαίνει ότι στην ουσία υποτιμούν και υποβιβάζουν τον άνθρωπο αφού «χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος».

Ναι, είναι αλήθεια πως μέσα από το μαζικό κάλεσμα στο διαδίκτυο οργανώθηκαν τα κινήματα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά και το κίνημα της Occupy Wall Street. Ναι, είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει πίσω σειρά ειλημμένων αποφάσεων –επιδότηση προγραμμάτων επιμόρφωσης, κάμερες στις τάξεις, παρουσία Στεφανή στις εκδηλώσεις στον Γράμμο, παροχή δωρεάν μασκών στα σχολεία κλπ– ή να προχωρήσει σε άλλες, όπως πχ η «εκπαραθύρωση» υπουργών λόγω ψευδών τίτλων σπουδών, μετά τη θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ναι, είναι αλήθεια πως σε περιβάλλον απόλυτα ελεγχόμενης πληροφόρησης -με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αδρά επιδοτούμενα από τον κρατικό κορβανά, να αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, το μακρύ χέρι της κυβέρνησης– η παρουσία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης υποκαθιστά, εν πολλοίς, το ρόλο των παραδοσιακών ΜΜΕ δημιουργώντας μια νέα «ισορροπία δύναμης». Ναι, είναι αλήθεια πως η εξοικείωση των νέων ανθρώπων με τις νέες τεχνολογίες και η επιλογή του διαδικτύου ως μοναδικής, σχεδόν, πηγής πληροφόρησής τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ανακύπτουν, ωστόσο, συγκεκριμένα ερωτήματα: Είναι δυνατόν το διαδίκτυο να καλύψει την ανάγκη διαλόγου και ζώσας παρέμβασης; Μπορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να υποκαταστήσουν τις συλλογικές λειτουργίες ενός δρώντος κομματικού σχηματισμού; Πώς θα διασφαλιστεί η παραγωγική, δημιουργική και εν τέλει, συνθετική ανταλλαγή απόψεων χωρίς… κραυγές, κατάρες και αναθέματα; Πώς θα τιθασευτεί η εγωπάθεια, ο ναρκισσισμός, η εξάρτηση από τα like, η ψευδαίσθηση του διαμορφωτή εξελίξεων που δημιουργεί η τυφλή αποδοχή από έναν κύκλο ομοϊδεατών χειροκροτητών; Πώς θα αποφευχθεί η ανθρωποφαγία, ο ξεπεσμός σε λεξιλόγιο και συμπεριφορές που κάθε άλλο παρά προάγουν τον πολιτικό πολιτισμό; Πώς θα αναιρεθεί η, ευρέως διαδεδομένη, αντίληψη της «εδώ και τώρα» αντίδρασης που (θεωρείται ότι) απαιτεί το ίδιο το μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την αξία και τη συμβολή της στο δημόσιο διάλογο; Είναι σαφές πως η συνάντηση κοινωνίας-πολιτικής στο τεχνοδικτυακό περιβάλλον συντελείται ήδη. Η ένταξη της κοινωνίας των πολιτών στο πολιτικό σύστημα οφείλει να παραμένει ζητούμενο και υπ’ αυτή την έννοια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να είναι τα εργαλεία συνάντησης της κοινωνίας με την πολιτική. Υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι απλώς τα εργαλεία και δεν θα υποκαταστήσουν, επ’ ουδενί, την ανάγκη δια ζώσης παρουσίας και επεξεργασίας πολιτικών θέσεων και προτάσεων. Γιατί η πολιτική –και οι πολιτικοί- οφείλουν να αξιοποιούν όλα τα μέσα, αλλά η μεν να μην υπαγορεύεται και οι δε να μην γίνονται έρμαια των μέσων αυτών.

Συγγνώμη, παιδιά, αλλά όσοι υποχρεωθήκατε να μείνετε καραντίνα θα δουλέψετε εντεκάωρα μέχρι να πατσίσετε. Μην γίνεστε τσιφούτηδες χωρίς λόγο. Και το 1875 στα ορυχεία του Λαυρίου αυτό ίσχυε. Όπως και στις σοβαρές βαμβακοφυτείες του αμερικανικού Νότου άλλωστε. Αν ήμασταν στην Ιαπωνία, θα έπρεπε να είχατε προσφερθεί ήδη από μόνοι σας. Κι εσείς πάλι γκρινιάζετε για τις 11 ώρες που θα δουλεύετε, ενώ για τις υπόλοιπες 13 που θα μπορείτε να κάνετε ό,τι γουστάρετε δεν λέτε τίποτα. Και, στο κάτω - κάτω, προσωρινό είναι το μέτρο. Μόνο αν δει ο Βρούτσης ότι αντέχετε θα το γενικεύσει. Αν δεν αντέχετε, μην σας απασχολεί, θα σας απολύσουν και θα πάρουν άλλους που θα λένε κι ευχαριστώ. Ήταν λίγο τσιμπημένη η ύφεση αυτό το τρίμηνο, αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.  Όσους είδαμε από τη λίστα Πέτσα δηλώνουν εξαιρετικά αισιόδοξοι. Η Ουγγαρία με τον Αττίλα είχε πάθει χειρότερα. Άλλωστε, η κυβέρνηση θα πάρει τα μέτρα της.  Ήδη κατάργησαν την προστασία της πρώτης κατοικίας για να είμαστε έτοιμοι.

Γείωση δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Γείωση δεν είναι με έναν μηχανιστικό τρόπο να ενσωματώνεις στο πρόγραμμά σου ό,τι λέει η κάθε κοινωνική ομάδα ή και κάθε ξεπερασμένος και απαξιωμένος θεσμός. Γείωση είναι να απευθύνεσαι και σ’ αυτούς που δεν έχουν έκφραση και είναι οι περισσότεροι στους κοινωνικούς χώρους. Και να τους εμπνέεις, να έχεις ένα διάλογο μαζί τους για να φτιάχνεις πραγματικά ένα ριζοσπαστικό, ρωμαλέο, σύγχρονο, διεκδικητικό πρόγραμμα.

Συνεπικουρούμενη από μία μηντιακή μονοφωνία υπέρ της, κρύβει την επερχόμενη κοινωνικοοικονομική κρίση, που οδηγεί σε αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση και φτωχοποίηση μέσω συμπίεσης εισοδημάτων και καλπάζουσας ανεργίας. Η κυβέρνηση δεν ενίσχυσε τα εισοδήματα οικογενειών που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας, δίνοντας το Εισόδημα Έκτακτης Ανάγκης σε 1,9 εκ. οικογένειες που περιλάμβαναν μέλη τα οποία δεν πήραν καμία ενίσχυση λόγω κορωνοϊού και που κόστιζε, με βάση την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, 3,5 δις. Έτσι, έχασε πολλά δισεκατομμύρια από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE κατά της ανεργίας. Εξασφάλισε μόλις 2,7 δις έναντι 5,9 που πήρε η Πορτογαλία με τη μισή ανεργία. Κι αυτό γιατί τα ποσά αυτά δίνονται αναλογικά με τα χρήματα που η κάθε κυβέρνηση ξόδεψε για ενίσχυση εργαζομένων και νοικοκυριών. Ξόδεψε λίγα, πήρε πολύ λιγότερα. Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι αυτή η πολιτική της ΝΔ δεν οφείλεται σε αιφνιδιασμό, απειρίας και άγνοιας των δεδομένων του κορωνοϊού. Είναι μια πολιτική καταστροφική για το κοινωνικό κράτος που θα ακολουθήσει η ΝΔ και στο μέλλον και αποτυπώνεται ανάγλυφα στο σχέδιο Πισσαρίδη. Το Σχέδιο Πισσαρίδη χαρακτηρίζεται από μεθοδολογικά προβλήμα, παρωχημένες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας. (...) Χωρίς καμία πρόβλεψη των επιπτώσεων του κορωνοϊού στο κοινωνικό κράτος, χωρίς άμεσα μέτρα υπέρ των νοικοκυριών που πλήττονται και με εφαρμογή του σχεδίου Πισσαρίδη οδηγούμαστε κατά το επόμενο φθινόπωρο και χειμώνα σε έναν κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.

Απέναντι στο «πνεύμα της Φιλαδέλφειας», που διακήρυσσε ότι «η διαρκής ειρήνη δεν δύναται να εδραιωθεί, ειμή μόνον εάν βασίζεται επί της κοινωνικής δικαιοσύνης», ορθώθηκε το θατσερικό δόγμα: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν άτομα που παλεύουν άγρια να επιβιώσουν». Απέναντι στα αιτήματα για κοινωνικές πολιτικές ενίσχυσης των φτωχότερων στρωμάτων, αντιτάχθηκε η αντίληψη ότι οι επιδοματικές πολιτικές κάνουν τους ανθρώπους νωθρούς, τεμπέληδες και βλάκες (εδώ και χρόνια τα επισημότερα κείμενα της Ε.Ε. μιλούν για την «παγίδα των επιδομάτων» ανεργίας και πρόνοιας). Απέναντι στην απαίτηση για αναδιανεμητική φορολογία, αντιπαρατάσσεται η απαίτηση απαλλαγής της επιχειρηματικότητας από τους επαχθείς φόρους που πνίγουν τις επενδύσεις. Με λίγα λόγια, το μήνυμα του συρφετού της ατομικής ευθύνης είναι απλό, όπως αυτό που περιμένει την κατά Θανάση Παπακωνσταντίνου Περσεφόνη στην είσοδο του Αδη: «Και να σου πλησιάζουνε, ανδρείκελα που μοιάζουνε./ Περίεργα κοιτάνε, μα δε με βοηθάνε./“Βγάλ’ τα πέρα μοναχή σου, όπως κάναμ’ όλοι μας,/ ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας”». Είμαστε στην αιχμή μιας τελικής αναμέτρησης. Η πανδημία, παρ’ ότι αποτελεί κατ’ εξοχήν πεδίο εθνικής και διεθνούς συνεργασίας, για το επιθετικότερο τμήμα του νεοφιλελεύθερου συρφετού θεωρείται ιδεώδης ευκαιρία απαλλαγής από τα «αντιπαραγωγικά καρκινώματα» της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης· εξαφάνισής τους από κάθε θεσμό και μηχανισμό του κράτους και των διεθνών οργανισμών. Ο συρφετός διακηρύσσει ξεδιάντροπα: «Αφήνουμε προς το παρόν το κράτος να κάνει τη βρόμικη και δαπανηρή δουλειά αντιμετώπισης του Covid-19. Μετά θα λογαριαστούμε μια και καλή, ξηλώνοντας τα τελευταία απομεινάρια ψευδο-ανθρωπισμού. Μετά βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Είμαστε βέβαιοι ότι οι ευφυείς, υγιείς, ωραίοι, δυνατοί, ευέλικτοι και ανταγωνιστικοί θα τα καταφέρουν μια χαρά. Αληθινή δικαιοσύνη είναι η επιβίωση των άξιων».