Macro

Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου [Αλέξης Ηρακλείδης «Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειος. 50+1 όψεις των ελληνοτουρκικών διενέξεων», Θεμέλιο, 2020] αναζητά πιθανές λύσεις. Είναι αισιόδοξο διότι στηρίζεται στην εδραία πεποίθησή του ότι η διένεξη τόσο στο Αιγαίο, ιδίως μάλιστα, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο επιλύεται στη βάση του «θετικού αθροίσματος». Το κλειδί για τους μεν Έλληνες είναι «να ξεχάσουν μια για πάντα τη γνωστή στρεβλή άποψη ότι «το Αιγαίο είναι ελληνική θάλασσα» ή «ελληνική λίμνη», γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε μπορεί ποτέ να γίνει». Και επίσης, «η Ελλάδα να μην επιδιώκει – ή για την ακρίβεια να μην δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει – να απλωθεί μέχρι τη μακρινή Ανατολική Μεσόγειο με εφαλτήριο το μικροσκοπικό Καστελόριζο σε απόσταση αναπνοής από τα τουρκικά παράλια». Το κλειδί για τους Τούρκους είναι να μην επιμένουν ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν δίνουν δικαιώματα στην Ελλάδα γιατί αποτελούν γεωλογική προέκταση της Ανατολίας και τους απειλεί. Επίσης να μην υπονοούν ότι, επειδή διαθέτουν τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο (πράγμα συζητήσιμο, γιατί και η Αίγυπτος διαθέτει μεγάλη ακτογραμμή στη Μεσόγειο), θα πρέπει να εξασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος στην περιοχή αυτή».

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο πολύ εγγύς μέλλον -κι εννοώ μέχρι τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές- είναι μια τριπλή καταστροφή: Πρώτα, ένα εκκωφαντικό σκάσιμο της τελευταίας χρηματιστηριακής φούσκας στις ΗΠΑ, με ισχυρή μεταδοτικότητα σε όλο τον κόσμο, χειρότερη κι από αυτή του κορονοϊού. Δεύτερον, μια θεαματική διάψευση των προσδοκιών για ανακουφιστική ανάκαμψη των οικονομιών το δεύτερο τρίμηνο -μέχρι στιγμής οι καταμετρητές του κόσμου μάς νανουρίζουν ότι όλα θα πάνε καλύτερα από τούδε και στο εξής. Το τρίτο και φαρμακερό θα είναι να διαψευστεί η ρεαλιστική εκτίμηση ήττας του Τραμπ-«όλα τα κάναμε τέλεια» και να μας εύρει ο ντουβρουτζάς μιας επανεκλογής του. Αυτό θα ήταν η τέλεια φούσκα, η τέλεια καταιγίδα, η τέλεια καταστροφή. Ο Τραμπ είναι ο μεγάλος τροφοδότης της αμερικανικής φούσκας, ο Τραμπ είναι επίσης αυτός που μπορεί να προκαλέσει το καταστρεπτικό σκάσιμό της. Και ο Τραμπ είναι αυτός που μπορεί να μετατρέψει την πανδημία του Covid- 19 σε υγειονομικό ολοκαύτωμα. Και η επαναλαμβανόμενη χρήση του ονόματος του Τραμπ γίνεται με την κρυφή ελπίδα να πιάσει το ξόρκι της γρουσουζιάς...

Χρειαζόμαστε ένα σχολείο καλύτερο: πιο ευνοϊκό στη κριτική σκέψη, ώστε να μη βρίσκουν αύριο έδαφος στην κοινωνία θεωρίες συνωμοσίας. Πιο συμπεριληπτικό στη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα κάθε μαθητή, ώστε να μη φυτρώνουν σπόροι μίσους. Πιο ανοιχτό στην τέχνη και στην καλλιτεχνική δημιουργία, ώστε να καλλιεργεί ανθρώπους με όνειρα και φαντασία. Πιο ανθρωποκεντρικό, ώστε να παραδίδει πολίτες που νοιάζονται για τον διπλανό τους, που στέκονται αλληλέγγυοι στις δύσκολες στιγμές του. Έστω και αυτό μόνο να πετυχαίνει κάποτε ένας «δάσκαλος», έχει δικαιολογήσει την τιμή να φέρει αυτό τον τίτλο. Φέτος το πρώτο κουδούνι -που ούτε κι αυτό δεν ρύθμισαν σωστά οι «άριστοι» του υπουργείου- θα είναι διαφορετικό. Θα πρέπει στην καρδιά μαθητών και εκπαιδευτικών να σημάνει ελπίδα· να μετατραπεί σε μήνυμα αισιοδοξίας και μαχητικότητας για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου, που θα διαχυθεί σε κάθε σπίτι και σε ολόκληρη την κοινωνία. Το χρειαζόμαστε!

Ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ μίλησε για «αυτοπεποίθηση». Όμως για την αυτοπεποίθηση του κόσμου της εργασίας, των ευάλωτων, της μεσαίας τάξης ο κύριος Μητσοτάκης δεν είπε ουσιαστικά τίποτα καινούριο. Ανακοίνωσε 15.000 προσλήψεις στις ένοπλες δυνάμεις αλλά ούτε μια στην παιδεία. Ανακοίνωσε νέες εξοπλιστικές δαπάνες αλλά τίποτα ουσιαστικό για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μικρές επιχειρήσεις. Τα περίφημα 12 βήματα είναι δυστυχώς μια από τα ίδια. Δάνεια και αναστολές, χωρίς καμία ουσιαστική ενίσχυση της οικονομίας. Εκτός από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές ότι μόνη συνταγή για ανάπτυξη είναι η μείωση των φόρων με έμφαση μάλιστα στους ισχυρούς. Μέτρα αποσπασματικά που αδυνατούν να απαντήσουν στην εκρηκτική ύφεση, τον αποπληθωρισμό, τα χρέη των πολιτών που όλο διευρύνονται, την ανεργία, τις απολύσεις τα λουκέτα. Η κυβέρνηση συνεχίζει να εθελοτυφλεί. Δεν καταλαβαίνει ότι κάθε μέρα που μένει άπραγη η ύφεση βαθαίνει. Ότι όσο εκείνοι αρνούνται να πάρουν αποφάσεις εκατομμύρια άνθρωποι αγωνιούν. Παράλληλα Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για «κατάργηση παρωχημένων ρυθμίσεων» σηματοδοτώντας την κατάργηση κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων. Γιατί, όπως έχει φανεί, στο μόνο πράγμα που είναι άριστοι είναι στο να μειώνουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Όμως ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που ακούσαμε σήμερα είναι η αντικατάσταση του νόμου δημοσίων συμβάσεων και η επανάληψη της πρότασης αλλαγής του ΑΣΕΠ από τον κ. Μητσοτάκη. Γιατί οποίος έχει δει τις πολιτικές που ακολουθεί η ΝΔ γνωρίζει καλά τι σημαίνει αυτό. Λιγότερη διαφάνεια στο δημόσιο χρήμα, λιγότερη διαφάνεια στις προσλήψεις. Με άλλα λόγια το πελατειακό κράτος της δεξιάς ξανά προς την δόξα τραβά. Ο κ. Μητσοτάκης απέδειξε σήμερα ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να κατανοήσει τα προβλήματα του κόσμου, πολλώ δε μάλλον να τα επιλύσει.Όμως ο κόσμος γνωρίζει ότι όταν ακούει για εξοπλιστικά «και καιρους δοξασμένους και πάλι» οι δικές του αγωνίες θα παραμένουν η δουλειά του, το εισόδημα του και το μέλλον του. Και για αυτά ο κ. Μητσοτάκης σήμερα σιώπησε εκκωφαντικά.

Το 2010 στον Άγιο Παντελεήμονα τα κανάλια δεν έβλεπαν χρυσαυγίτες και τάγματα εφόδου. Έβλεπαν αγανακτισμένους κατοίκους, τους καλούσαν σε εκπομπές, βάφτιζαν τον λόγο μίσους "μια άλλη άποψη". Έβλεπαν αγνούς πατριώτες να βοηθάνε γιαγιάδες στα ΑΤΜ, όχι στημένα ρεπορτάζ, νταβατζήδες και μπράβους που λυμαίνονταν την περιοχή. Ακόμα και την επίθεση σε αρχηγό κόμματος, τα κανάλια τη βάφτισαν «αυθόρμητη διαμαρτυρία». Ξεχνούσαν ότι όλοι αυτοί ήταν οργανωμένοι φασίστες. Τότε ακόμα η Σκορδέλη ήταν μια ταλαιπωρημένη Αθηναία. Μπαινόβγαινε στο αστυνομικό τμήμα κι έκανε δουλίτσες με τους ένστολους συντρόφους της, είχε στασίδι στα πάνελ για να ξεράσει χολή, να διηγηθεί πόσο υποφέρει, πόσο οι κάτοικοι δεν αντέχουν άλλο. Κι έλεγε το υποκείμενο αυτό πόσο ακομμάτιστοι ήταν οι αγανακτισμένοι, πόσο τα κόμματα και η δημοκρατία τούς πρόδωσαν και θα έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους. Αυτοί οι «αγανακτισμένοι» αργότερα καταδικάστηκαν στο δικαστήριο για την επίθεση στον Αλαβάνο, φυλακίστηκαν για λιντσαρίσματα και μαχαιρώματα μεταναστών, αποκαλύφθηκε ότι εμπλέκονταν στα κυκλώματα παραεμπορίου. Πάλι τα περισσότερα ΜΜΕ ξέχασαν να το πουν. Σήμερα στη Λέσβο τα κανάλια βλέπουν μπλόκα αγανακτισμένων κατοίκων (όχι ακροδεξιών). Θεωρούν προϊόν εύλογης αγανάκτησης φιλήσυχων ανθρώπων τις επιθέσεις στα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Όχι τραμπουκισμούς οργανωμένων φασιστοειδών. Σήμερα κάποια κανάλια βλέπουν αγανακτισμένους γονείς, βλέπουν «μία μαμά που αγωνιά, όπως και άλλοι γονείς» και διοργανώνει διαμαρτυρίες για τη μάσκα. Πάλι ξεχνάνε να μας πουν ότι μιλάμε για οργανωμένους φασίστες, μέλη του γνωστού βορειοελλαδίτικου μαύρου χυλού. Η Θεοχαρίδου ήταν υποψήφια της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του 2019. Σήμερα συνοδοιπορεί με τον Κασιδιάρη, χαριεντίζεται με τη σβάστικα στα μπράτσα του υπόδικου ναζί. Αυτό πολλά κανάλια το ξεχνάνε. Οι σημερινοί μασκομάχοι, περσινοί μακεδονομάχοι κάποιοι από αυτούς, αρνούνται τον ιό, το εμβόλιο, την επιστήμη. Όσα κανάλια τους κοντράρουν, είναι μόνο γιατί η μασκομαχία χαλάει λίγο την κυβερνητική γραμμή. Μόνο για αυτό όμως. Δεν λένε πάλι κουβέντα για το ακροδεξιό περιθώριο που βρήκε νέο όχημα να κάνει ρεσάλτο (όπως έκανε με ταυτότητες, ιθαγένειες, μεταναστευτικό, Πρέσπες). Όσα κανάλια τους (ψιλο)κοντράρουν δεν είναι γιατί ξαφνικά στρατεύτηκαν στην υπόθεση της δημοκρατίας και του διαφωτισμού. Δεν είναι για να αποκαλύψουν τον ανορθολογισμό, τον κρυφό χρυσαυγιτισμό, τον αντικοινοβουλευτισμό, τον ξέχειλο εθνικισμό. Σιγά μην ξεμπροστιάσουμε το τέρας, αύριο πάλι μαζί θα πουλάμε ηθικό πανικό. Είπαμε: άλλο να κρατάμε την κυβερνητική γραμμή, άλλο να στενοχωρούμε τους πελάτες. Φασίστας ξεφασίστας, πελάτης είναι.

Για την “ιστορική” Αριστερά η επεξεργασία και εγκαθίδρυση ενός νέου προτύπου κοινωνίας περνούσε μέσα από την κατάληψη των εργαλείων διοίκησης του κληρονομημένου παραγωγικού δυναμικού, και τον σχεδιασμό της λειτουργίας τους με βάση τις απαιτήσεις του νέου καθεστώτος. Η αναγκαία γνώση ήταν σε καθοριστικό βαθμό η γνώση που ήταν ήδη ενσωματωμένη στους θεσμούς διακυβέρνησης και τις διοικήσεις των υπαρκτών παραγωγικών μονάδων. Η ανάδειξη από τον Γκράμσι του ζητήματος των “οργανικών διανοουμένων” σήμαινε ότι όσοι διαχειρίζονται τη νέα εξουσία θα πρέπει να αξιοποιήσουν το καθοριστικό κομμάτι αυτής της γνώσης και να το προσαρμόσουν στο νέο πρότυπο διακυβέρνησης. Το γεγονός ότι η ιδέα των “οργανικών διανοουμένων” ξεχάστηκε, ενώ αποτελούσε καθοριστική προϋπόθεση της εγκαθίδρυσης ενός μη καπιταλιστικού καθεστώτος, ήταν και είναι το αποτέλεσμα της κυριαρχίας στην Αριστερά του σταλινισμού, ή μιας σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής, και της επιβίωσης των ανατρεπτικών προσεγγίσεων σε μικρές περιθωριακές και σεκταριστικές ομάδες. Σήμερα είναι αναγκαία η αντιμετώπιση της πολύπλευρης κρίσης των καπιταλιστικών καθεστώτων, ώστε να είναι δυνατή η ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων και η εγκαθίδρυση σχέσεων παραγωγής, που επιτρέπουν τον απεγκλωβισμό από τις καταστροφικές επιπτώσεις του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Είναι επίσης αναγκαία η ενσωμάτωση στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της οικολογικής διάστασης και μιας νέας κοινωνικής διάστασης. Για έναν τέτοιο προσανατολισμό απαιτείται η εγκαθίδρυση γνωσιακών διαδικασιών ικανών να επιτρέψουν τόσο τις πρακτικές του αναπτυξιακού σχεδιασμού, όσο και την κοινωνική νομιμοποίηση και υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού. Η υιοθέτηση ενός τέτοιου προσανατολισμού πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της προσαρμογής της πολιτικής Αριστεράς, αλλά και των ανεξάρτητων κινηματικών πρωτοβουλιών. Η αμφισβήτηση των πρακτικών του πελατειακού καθεστώτος και του νεοφιλελευθερισμού, περνάει μέσα από την εγκαθίδρυση νέων πρακτικών με το συνδυασμό της λειτουργίας νέων εκπαιδευτικών θεσμών και της υιοθέτησης θεσμικών καινοτομιών που υπηρετούν το δημοκρατικό αναπτυξιακό σχεδιασμό. Μέσα από αυτό το συνδυασμό θα διαμορφωθεί ένα στελεχιακό δυναμικό και το παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό, που θα κατανοεί και θα υπηρετεί την αντιμετώπιση των καπιταλιστικών κρίσεων μέσω των συλλογικών μορφών επιλογής και διοίκησης στόχων και μεθόδων, προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας.

Αν θα είχαν βρεθεί πριν τον Ιούλιο 2019 όπλα στη φυλακή, και μάλιστα με τη συχνότητα που ανακαλύπτονται σήμερα, τα καθεστωτικά Μέσα θα είχαν γεμίσει εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα που θα κατακεραύνωναν την τότε κυβέρνηση. Οι ένοχοι της εισαγωγής των όπλων, όποιοι κι αν ήταν, θα ζωγραφίζονταν σαν παράγωγα της κυβερνητικής αδιαφορίας για την ασφάλεια – αν όχι της υπόθαλψης των ταραξιών από αριστερούς συνοδοιπόρους. Ομως τότε η πραγματική προσοχή ήταν περισσότερη και τα φαινόμενα πολύ λιγότερα. Οπως επίσης λιγότεροι ήταν οι θάνατοι, οι αυτοκτονίες και οι δολοφονίες μέσα στη φυλακή. Τώρα που τα περιστατικά περισσεύουν, κανείς δεν αναζητά κυβερνητικές ευθύνες για την εισαγωγή των όπλων και τη βία στους χώρους κράτησης. Κανείς βέβαια δεν έχει το θράσος να δηλώσει «φταίνε οι προηγούμενοι», αφού έχουν περάσει 14 μήνες από την αλλαγή φρουράς και από το δήθεν θαυματουργό πέρασμα των φυλακών στην αρμοδιότητα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αλλά με πολλή άνεση και επικοινωνιακή κάλυψη, οι ευθύνες αποσιωπώνται και οι υπεύθυνοι καμαρώνουν για τα ευρήματα της αβλεψίας τους. Φυσικά όλοι γνωρίζουν ότι κανείς από τους καμαρωτούς δεν είναι τυχαίος και ανίδεος. Το δέντρο της Ιστορίας βγάζει καρπούς.

Το Σχέδιο Ανάπτυξης χαρακτηρίζεται από οικονομισμό, που έχει εξαφανίσει όχι μόνο την ανεργία αλλά και τους υπόλοιπους κοινωνικούς στόχους (φτώχεια, ανισότητες, κοινωνικό κράτος κλπ.) από τους κεντρικούς στόχους της ανάπτυξης. Ο μοναδικός κοινωνικός στόχος του Σχεδίου, αυτός της κοινωνικής συνοχής, παραμένει προς το παρόν «άδειο πουκάμισο», ενώ η έννοια της κοινωνικά δίκαιης και περιεκτικής/χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης άγνωστη λέξη για τους συντάκτες του. Τούτων δεδομένων, δεν αποτελεί έκπληξη που αυτοί αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως παραγωγικό συντελεστή και όχι ως φορείς δικαιωμάτων, μέσω των οποίων αυτοί συμμετέχουν στα οφέλη της ανάπτυξης. Πράγματι, στο ειδικό κεφάλαιο της Έκθεσης για την «Εργασία», οι δύο πρώτοι στόχοι έχουν να κάνουν με τη συνεισφορά των εργαζόμενων στην οικονομία (η μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας συμβάλλει στη μεγέθυνση του εργατικού δυναμικού, ενώ η βελτίωση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας) ενώ τα όποια μέτρα κοινωνικής πολιτικής (π.χ. βελτίωση συστήματος φροντίδας) δεν υπακούουν σε κοινωνικούς στόχους αλλά εργαλειοποιούνται για την επίτευξη οικονομικών στόχων. Ο δε τρίτος στόχος (περιορισμός της άτυπης εργασίας) αποτελεί μια ακόμα ευκαιρία για την επιτροπή Πισσαρίδη να επιτεθεί στους αυτοαπασχολούμενους και τις μικρές επιχειρήσεις.

Τις τελευταίες μέρες οι υπουργοί του οικονομικού κύκλου επιδεικνύουν μια χαλαρότητα σχετικά με την ύφεση 15,2% το δεύτερο τρίμηνο: «Είναι κοντά στο μ.ο. της Ευρώπης», «Είναι εντός του σχεδιασμού για το σύνολο της ύφεσης του έτους», κλπ Δεν θα ήθελα να τους αγχώσω υπερβολικά ενόψει και του σαββατοκύριακου, αλλά ίσως θα έπρεπε να αγχωθούν για το χθεσινό αρνητικό ρεκόρ αποπληθωρισμού στο -2,3%, όπως αυτό προκύπτει από τον εναρμονισμένο δείκτη τιμών καταναλωτή. Και παρότι είναι γεγονός ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, στην Ελλάδα είναι σαφώς εντονότερο. Ο αποπληθωρισμός δημιουργεί έναν «φαύλο κύκλο» υπό-ανάπτυξης και δημοσιονομικών προβλημάτων ειδικά όταν εμφανίζεται σε μια χώρα με υψηλό χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) και μεγάλο ύψος κόκκινων δανείων όπως η Ελλάδα. Και αυτό συμβαίνει γιατί τα χρέη είναι ονομαστικά, άρα όταν έχουμε αποπληθωρισμό δηλαδή μείωση του επιπέδου τιμών, το πραγματικό χρέος αυξάνεται. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι που έχουν χρέη - συνήθως οι πιο αδύναμοι - είναι εκείνοι που πλήττονται περισσότερο και αυτοί που χρησιμοποιούν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους για κατανάλωση. Αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουν τα (πραγματικά) χρέη τους να αυξάνονται θα μειώσουν την κατανάλωση. Και αυτό όπως έχουμε μάθει με τον πιο άσχημο τρόπο στην χώρα οδηγεί σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση. Παράλληλα σε συνθήκες αποπληθωρισμού οι επενδυτές αναβάλλουν τις επενδυτικές αποφάσεις ενισχύοντας τις υφεσιακές τάσεις. Η κυβέρνηση οφείλει να ενισχύσει τώρα τα εισοδήματα των πολιτών, να στηρίξει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους ευάλωτους, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Έχει ήδη καθυστερήσει εξαιρετικά να το κάνει και τα σημάδια ενός νέου κύκλου βαθιάς ύφεσης είναι παραπάνω από εμφανή. Και όσο και να εθελοτυφλεί η ίδια οι ευθύνες της είναι παραπάνω από προφανείς.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτουργούμε με ορόσημα αλλά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας. Και ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι όχι μόνο η αντιμετώπιση της ύφεσης και  η ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά ο συνολικότερος μετασχηματισμός του παραγωγικού μοντέλου της χώρας - μια αναγκαιότητα που δεν ανακαλύψαμε όψιμα, αλλά ήδη προετοιμάσαμε ως κυβέρνηση, με την εκπόνηση της Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής.  Στο δικό μας όραμα η ανάπτυξη προϋποθέτει την δίκαιη κατανομή του πλούτου, τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας, την διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινών αγαθών και την ευημερία των πολλών. Στηρίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, με την  ενίσχυση της βιομηχανίας και του τουρισμού, των καινοτόμων ΜΜΕ και της  κοινωνικής οικονομίας, την αναζωογόνηση του αγροτικού τομέα, την επέκταση και την αναβάθμιση της ενέργειας και των υποδομών. Στην αντίληψη της εργασίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης και την αξιοποίηση του υψηλά καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού. Προτάσσοντας πολιτικές ενίσχυσης του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των  εργαζομένων, τη δημιουργία σταθερών και ποιοτικών θέσεων εργασίας και την επένδυση στην έρευνα και την καινοτομία. Την ολοκλήρωση των θεσμικών τομών  για την επιτάχυνση των επενδύσεων, την θεσμοθέτηση σαφών χωροταξικών κανόνων και τον  ψηφιακό εκσυγχρονισμό του κράτους.  Η χώρα μας έχει τη δυνατότητα, αξιοποιώντας το δημοσιονομικό απόθεμα που εξασφάλισε ο  ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τους ευρωπαϊκούς πόρους του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης, να δράσει άμεσα για να περιορίσει την ύφεση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη, και παράλληλα να υλοποιήσει ένα συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Είναι μια δυνατότητα έξω από τις προθέσεις και τις ιδεολογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης της ΝΔ. Μόνο μία κυβέρνηση με σαφές ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό στίγμα,  μπορεί να κάνει πράξη αυτό το προοδευτικό πολιτικό σχέδιο.