Έχω διαβάσει και ακούσει πολλά τελευταία. Σημαντικότερα βρήκα τα σχόλια κάποιων ανθρώπων που δεν μου έκαναν συνολικότερες αναλύσεις, αλλά με μια φράση περιέγραψαν αυτό που οι ίδιοι κατανοούν και βιώνουν. Το πρώτο, είναι το εξής: «σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τα ξυλίκια δεν είναι ταμπού. Είναι καθημερινότητα. Ο άντρας δέρνει τη γυναίκα, τα παιδιά, ξύλα στα καφενεία, κ.λπ.». Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα μοιάζει με τις ταινίες του Οικονομίδη. Το δεύτερο σχόλιο ήταν το εξής: «Μας έχουν κάνει η τηλεόραση και το ίντερνετ θεατές. Απλούς θεατές των πάντων.» Καλωσήρθατε στη δυστοπία του Γκυ Ντεμπόρ. Το τρίτο αποτέλεσε απάντηση στη δική μου ατάκα «Αυτό είναι εκφασισμός.» και ήταν το παρακάτω: «Και τον θέλει τον φασισμό η κοινωνία παιδάκι μου. Τον θέλει.» Αίφνης μου έρχονται στο μυαλό οι Ντελέζ- Γκουατταρί: «Ο Ράιχ δεν είναι πουθενά τόσο μεγάλος στοχαστής όσο εκεί που αρνείται να εξηγήσει τον φασισμό λέγοντας ότι οι μάζες τον δέχονται λόγω εσφαλμένης κρίσης ή αυταπάτης, και επιζητά να τον εξηγήσει βάσει επιθυμίας, υπό όρους επιθυμίας: όχι, οι μάζες δεν πλανήθηκαν, επιθύμησαν τον φασισμό σε μια δεδομένη στιγμή, σε δεδομένες περιστάσεις.»
