Macro

1. Υπάρχει νέα εντολή χρήσης υπηρεσιακού όπλου από αστυνομικούς σε καταδιώξεις αν έχει προηγηθεί «εμβολισμός», κατά προφανή παράβαση της κείμενης νομοθεσίας; 2. Κύκλοι της ΕΛΑΣ διαρρέουν ότι στις 21/9/2021 εκδόθηκε διαταγή με το εξής περιεχόμενο: «Με αφορμή θανατηφόρο ατύχημα μοτοσικλετιστή που έλαβε χώρα χθες στην Αθήνα μετά από καταδίωξη του από αστυνομικούς, δεν θα ενεργούνται καταδιώξεις αν δεν έχει ενημερωθεί πρώτα το κέντρο Άμεσης Δράσης». Δόθηκε τέτοια εντολή και αν ναι από ποιόν; Ποιό περιστατικό αφορούσε και γιατί δεν υπήρξε τότε επίσημη ανακοίνωση από την ΕΛΑΣ παρά το μαθαίνουμε τώρα στα πλαίσια του γνωστού blame game; 3. Αν είχε δοθεί τέτοια εντολή από 21/9/2021, υπήρξε ενημέρωση του κέντρου και σχετική εντολή στα πολλαπλά πανομοιότυπα περιστατικά χρήσης υπηρεσιακού όπλου σε κατοικημένες περιοχές μέσα στον μήνα Οκτώβριο και συγκεκριμένα στις 8/10 στην οδό Μάρνη στο κέντρο της Αθήνας, στις 11/10 στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και στις 22/10 στα Τρίκαλα, πριν τα γεγονότα στο Πέραμα; 4. Υπάρχει πειθαρχική διερεύνηση αυτών των περιστατικών, πέραν της επίσκεψης του κυρίου Θεοδωρικάκου στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου βρέθηκε ο αστυνομικός κατόπιν του περιστατικού στο κέντρο της Αθήνας την 8/10 όπου έπεσαν πυροβολισμοί με χρήση υπηρεσιακού όπλου; 5. Δόθηκε τελικά εντολή λήξης της καταδίωξης από το κέντρο επιχειρήσεων της Άμεσης Δράσης στις ομάδες της ΔΙΑΣ; Παραβίασαν τη σχετική εντολή οι ομάδες ΔΙΑΣ Δυτικής Αττικής, σε αντίθεση με τις ομάδες ΔΙΑΣ του Πειραιά; Ήταν εν γνώσει του Κέντρου η συνέχιση της καταδίωξης από τις ομάδες ΔΙΑΣ Δυτ. Αττικής, όπως δηλώνουν ανώνυμα αξιωματικοί της ΕΛΑΣ στον δημοσιογράφο Γιάννη Σουλιώτη στην Καθημερινή (25/10/2021); Αν η εντολή λήξης δόθηκε, όπως λέγεται, κατόπιν επικοινωνίας με τον Διευθυντή της Άμεσης Δράσης, ο οποίος είχε συνεπώς πλήρη επιχειρησιακή εικόνα του περιστατικού από την αρχή του, του γνωστοποιήθηκε η συνέχεια της καταδίωξης και τι έπραξε για να τη σταματήσει; 6. Γιατί δεν δημοσιοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή στο δελτίο τύπου της ΕΛΑΣ ότι οι κατηγορούμενοι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ είχαν παραβιάσει εντολή τερματισμού της καταδίωξης; 7. Γιατί δημοσιοποιήθηκε στο δελτίο τύπου της ΕΛΑΣ η πληροφορία περί επτά τραυματιών αστυνομικών («κατά τύχη» ισάριθμων με όσους στη συνέχεια κατηγορήθηκαν) από τη στιγμή που είχε διαβιβαστεί από τους αστυνομικούς στο Κέντρο (υπάρχει σχετικό βίντεο) η μη ύπαρξη τραυματιών αστυνομικών; Γιατί έσπευσε το Αρχηγείο της ΕΛΑΣ να ενισχύσει τον υπερασπιστικό ισχυρισμό των αστυνομικών ότι κινδύνεψε η σωματική τους ακεραιότητα; 8. Πόσα κέντρα υπάρχουν τελικά στην ΕΛΑΣ όσον αφορά τη λειτουργία της ομάδας ΔΙΑΣ και των ομάδων δικυκλιστών αστυνομικών και από πού εκπορεύονται οι εντολές; 9. Μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, απομακρύνθηκε από διοικητής της ΔΙ.ΑΣ. ο αστυνομικός Διευθυντής Ιωάννης Τριαντάφυλλος και ορίστηκε συντονιστής στο Κέντρο Επιχειρήσεων της ΓΑΔΑ. Ποιός είναι ο τωρινός διοικητής των ομάδων ΔΙ.ΑΣ. στην Αττική και τι εντολές έχει δώσει; Ποιός είναι ο διευθυντής του κέντρου επιχειρήσεων της Άμεσης Δράσης σήμερα; 10. Θα αποδοθούν ευθύνες στους αστυνομικούς και πολιτικούς προϊσταμένους της ΕΛΑΣ και του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δηλαδή στους κκ. Καραμαλάκη και Θεοδωρικάκο, για τη χρήση 38 σφαιρών κατά άοπλων νεαρών με αποτέλεσμα έναν νεκρό ή θα συνεχιστεί η συνήθης και συστημική ατιμωρησία των αυθαιρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας, που έχει επίσημα διαπιστωθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;

Μιλάει ο πρωθυπουργός για συμπεριληπτική κοινωνία. Που σημαίνει, κοινωνία ανοιχτή – με κανόνες, ναι, αλλά ανοιχτή - κοινωνία που δεν υποθάλπει τον ρατσιστικό, ξενοφοβικό, σκοταδιστικό λόγο, κοινωνία που απομονώνει και πατάσσει, εν τη γενέσει τους, φασιστικά φαινόμενα. Αυτό όμως προϋποθέτει πολιτικές συγκεκριμένου ύφους, ήθους και στοχεύσεων. Δυστυχώς, τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής της διακυβέρνησης ΝΔ-Μητσοτάκη, πόρρω απέχουν από αυτά τα χαρακτηριστικά. Με συνταγές βγαλμένες από τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα μοντέλα και με σαφή υστέρηση σε δείκτες προάσπισης όλων των ειδών των δικαιωμάτων, κάθε άλλο παρά μπορεί να επαίρεται για τις επιδόσεις της στον τομέα της συμπερίληψης. Στην οποία (συμπερίληψη), οι πολιτικές στον ευαίσθητο τομέα του προσφυγικού/μεταναστευτικού, κατέχουν περίοπτη θέση. Τι να πρωτοπεί κανείς εδώ; Για τις κλειστές δομές - κέντρα κράτησης; Για τις χωρίς τέλος και σε δημόσια πια θέα επαναπροωθήσεις, όπως αποδεικνύουν τεκμηριωμένα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ –στην Ελλάδα και στο εξωτερικό– με πιο πρόσφατο αυτό της Εφημερίδας των Συντακτών που αφορά 23 άτομα (μεταξύ τους και 5 παιδιά) τα οποία προσέγγισαν την Ικαρία την περασμένη Κυριακή και εγκαταλείφθηκαν από το ελληνικό λιμενικό στα ανοιχτά της Τουρκίας μέσα στην ακυβέρνητη βάρκα τους; Για τις συνεχείς προειδοποιήσεις και συστάσεις ευρωπαίων αξιωματούχων όπως της επιτρόπου ανθρώπινων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Ντούνια Μιγιάτοβιτς ή της επιτρόπου μετανάστευσης Ίλβα Γιόχανσον; Ή για τις απίστευτης δυσκολίας ερωτήσεις για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας που συνιστούν, κατά πολλούς, συνταγή μαζικού αποκλεισμού χιλιάδων αλλοδαπών;

Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου οι ζωές κάποιων συνανθρώπων μας δεν έχουν αξία. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου κάποιοι πιστεύουν πως η θανατική ποινή είναι η λύση για οποιαδήποτε παράβαση. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου αυτός που κρατά όπλο δεν έχει κοινωνικές γνώσεις ούτε καν δημοτικού. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου ο χλευασμός οποιουδήποτε είναι έξω από τα κοινωνικά μας πρότυπα είναι μια κανονικότητα. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου ολόκληρες κοινωνικές ομάδες πετάγονται στο περιθώριο γιατί χαλάνε την ιλουστρασιόν εικόνα μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου η φτώχεια θεωρείται αποτέλεσμα ατομικής αδυναμίας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου το παιχνίδι του καλαμαριού θεωρείται επιλογή για όσους δεν έχουν καμία επιλογή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου ο φόνος ενός ανθρώπου για ασήμαντη αφορμή εξυμνείται ως η σωστότερη επιλογή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία όπου ο φόβος, η απέχθεια για τον άγνωστο, η ανεργία και η φτώχεια θα καθορίζουν τις επιλογές μας. Κι όμως ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία. Κι όσο δεν κάνουμε τα αναγκαία για να την αλλάξουμε ούτε προοδευτικοί είμαστε, ούτε πολύ περισσότερο αριστεροί. Στην φωτογραφία είναι ο δολοφονημένος νεαρός. Νίκος Σαμπάνης 18 ετών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια αποδοχή που αποτελεί άθλο στην καθημερινή μας ζωή και πολύ περισσότερο μετά από μια βίαιη, τραυματική εισβολή στην ψυχική και σωματική μας υπόσταση. Πόσοι από μας θα δεχόμασταν έναν θάνατο, μια αναπηρία μετά από τροχαίο ατύχημα ή μια ανίατη αρρώστια χωρίς το παραμικρό αίσθημα αδικίας, χωρίς την επιφωνητική φράση: «Γιατί έτυχε σε μένα; Γιατί τώρα; Τι φταίω; Δεν μου άξιζε τέτοια τύχη!». Πόσοι μπορούν απλώς και μόνον να μιλήσουν για θάνατο, αποχωρισμούς, ατυχίες ή αποτυχίες, ασθένειες που φέρνει η ζωή και όχι η αυθαίρετη εγκληματική θέληση ενός αγνώστου που γίνεται ο δήμιος της δικής μας θέλησης και ελευθερίας; Χρειάζεται, λοιπόν, μια αποποίηση των φαντασιώσεων περί παντοδυναμίας, μια αποδοχή ότι η ζωή είναι ένα είδος παλίμψηστου, ότι η μουτζούρα αποτελεί υπογραφή της εμπειρίας και όχι στίγμα προς απόκρυψη ή εξαφάνιση. Η ψυχανάλυση δεν οχυρώνεται πίσω από την άρνηση του πραγματικού, όπως εξάλλου και τα «θύματα» που καταθέτουν έστω δέκα, είκοσι, τριάντα ή και περισσότερα χρόνια μετά την τραυματική εμπειρία, τα οποία όλο και πιο συχνά αρνούνται τον χαρακτηρισμό «θύμα», εφόσον έχουν μπορέσει να αρθρώσουν δικό τους λόγο –και έχουν αφήσει πίσω τους το καθεστώς αντικειμένου στο οποίο συρρικνώθηκαν από τον δράστη του αδικήματος–, να ανασκευάσουν και να επανεγκαθιδρύσουν τις συμβολικές τους συντεταγμένες. Μια τέτοια ψυχική επεξεργασία είναι μακροχρόνια και επώδυνη, είναι έργο ζωής. Πράγμα που αναγνωρίζει εν μέρει ο νομοθέτης, εφόσον ο γαλλικός Ποινικός Κώδικας δίνει δικαίωμα καταγγελίας έως και τριάντα χρόνια μετά τη διάπραξη του αδικήματος αλλά χωρίς να έχει προβλέψει τη μη παραγραφή του! Οπότε, παρά την εκδίκαση, ο δράστης δεν εκτίει άλλη ποινή πέραν της κοινωνικής απαξίωσής του. Ο ελβετικός Ποινικός Κώδικας προβλέπει τη διά βίου μη παραγραφή αδικημάτων εξαναγκασμού σε γενετήσιες πράξεις όταν στρέφονται ενάντια σε παιδιά που δεν έχουν συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας τους. Κατά τον αυστριακό Ποινικό Κώδικα, η παραγραφή αρχίζει από τη συμπλήρωση του εικοστού όγδοου έτους της ηλικίας του θύματος και κατά τον γερμανικό με το τριακοστό. Ο ελληνικός Ποινικός Κώδικας ορίζει ότι «η παραγραφή επέρχεται δεκαπέντε χρόνια μετά την πράξη, αν δεν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, και είκοσι, αν έχει εκκινήσει η ποινική διαδικασία».

Ενώ οι περιβαλλοντικές απειλές είναι στην πραγματικότητα εκτός ελέγχου, όπως και η ενεργειακή μετάβαση, ενώ η παραγωγή, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η απασχόληση πλήττονται από την ακραία νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, οι αποτελεσματικές διορθωτικές παρεμβάσεις σε αυτούς τους τομείς δεν μπορεί παρά να έχουν δημόσιο χαρακτήρα και να αποφασίζονται και να διοικούνται από θεσμούς διοίκησης κοινών, δηλαδή αναγκαίων για όλους φυσικών πόρων, υπηρεσιών ή αγαθών. Θέματα όπως η περιφερειακή αντιμετώπιση περιβαλλοντικών ζητημάτων που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, ή άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα, η αποκατάσταση σε περιφερειακό επίπεδο αναγκαίων παραγωγικών δραστηριοτήτων και δυνατοτήτων απασχόλησης, η εξασφάλιση των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών, απαιτούν εξειδικευμένες αποφάσεις που δεν μπορούν παρά να υιοθετηθούν με την ενεργό συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών ως κοινές αποφάσεις, και να υλοποιούνται υπό τον έλεγχο των κατάλληλων πολιτικών οργάνων. Μια τέτοια προσέγγιση δεν αποτελεί μια «κινηματική» θεώρηση των πάντων, καθώς ο ρόλος ενός κόμματος της Αριστεράς, όπως και της διοίκησης των δημόσιων και κοινωνικών θεσμών στην περίπτωση μιας εκλογικής της νίκης, αποτελούν εργαλεία της επεξεργασίας και υλοποίησης σχεδίων που επιδιώκουν να εκφράσουν το σύνολο της κοινωνίας, και δεν προκύπτουν απλώς από κινηματικές παρεμβάσεις, και ακόμα λιγότερο από μαζικές διαδηλώσεις. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015–2019 δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το σύνολο των αναγκών των κοινωνικών τάξεων και ομάδων, τις οποίες είχε υποσχεθεί να εκφράσει. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αναγκαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα, ήταν ένας μηχανισμός ταυτόχρονης άντλησης εθνικών πόρων από τους δανειστές και επιβολής νεοφιλελεύθερων πληγμάτων. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η προγραμματική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ξεφύγει από αναποτελεσματικές πλέον αντιλήψεις για κεϋνσιανή αναθέρμανση και φορντιστική ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού καθεστώτος. Σήμερα, πλέον, προέχει η συγκρότηση συλλογικών μορφών συσπείρωσης των λαϊκών τάξεων και του κόσμου της εργασίας, με την από κοινού επεξεργασία και υλοποίηση έστω και μερικής εμβέλειας σχεδίων, που σε τοπικό ή τομεακό επίπεδο διαμορφώνουν νέες καθεστωτικές πρακτικές.

Η «συμπύκνωση» τμημάτων πηγαίνει αντίθετα τόσο στις οδηγίες των ειδικών που ζητούν λιγότερους μαθητές σε κάθε αίθουσα όσο και στις παιδαγωγικές ανάγκες της περιόδου, αφού τα παιδιά επιστρέφουν σε δια ζώσης μάθημα μετά από 18 μήνες τηλεκπαίδευσης. Αντί λοιπόν να αναλογούν λιγότεροι μαθητές ανά διδάσκοντα, το υπουργείο τους πολλαπλασιάζει και μάλιστα επιβάλλοντας φέτος συγχωνεύσεις ενώ είχε συμπληρωθεί ένας μήνας μαθήματος! Η υφυπουργός Παιδείας Ζ. Μακρή, που απάντησε στην ερώτησή μου, παραδέχτηκε μέσω των στοιχείων που επικαλέστηκε, ότι τουλάχιστον 100.000 μαθητές θα συνωστίζονται σε τμήματα 26, 27, 28 και 29 ατόμων όταν ολοκληρωθεί η διατεταγμένη συγχώνευση τμημάτων. Άλλοι τόσοι, σε τμήματα των 25 μαθητών. Αυτή είναι η πολιτική ενός υπουργείου που βρίσκεται σε πόλεμο με την εκπαιδευτική κοινότητα και προτεραιότητά του είναι να πηγαίνει τους δασκάλους και τους καθηγητές στα δικαστήρια. Την ίδια στιγμή μεγάλα είναι τα κενά στην παράλληλη στήριξη, με αποτέλεσμα μαθητές που έχουν ανάγκη να μη διαθέτουν ακόμα εκπαιδευτικό ή συνοδό. Υπενθυμίζω: απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από το 2016 ήταν η πλήρης ικανοποίηση των αναγκών στην Ειδική Αγωγή. Για αυτό η πρώτη προκήρυξη μόνιμου προσωπικού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μετά τις απαγορεύσεις των μνημονίων αφορούσε 4.500 εκπαιδευτικούς και ειδικούς επιστήμονες, που η κυβέρνηση ΝΔ κατόρθωσε απλώς να καθυστερήσει επί ένα χρόνο. Από όλη την Ελλάδα, έρχονται εκατοντάδες μηνύματα για βίαιες συγχωνεύσεις και ελλείψεις αναπληρωτών: Δεκάδες κοινοβουλευτικές ερωτήσεις έχουν καταθέσει βουλευτές όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρης της αντιπολίτευσης, αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύοντας τους υγειονομικούς και παιδαγωγικούς κινδύνους. Πάνω από 1.000 κενά επισήμανε μόνο ο διευθυντής Περιφερειακής Εκπαίδευσης Αττικής. Τουλάχιστον 10.000 τα κενά πανελλαδικά, για μόλις 2.500 προσλήψεις δεσμεύεται η κυβέρνηση. Άρα τα κενά θα παραμείνουν, πιθανότατα σε όλη τη σχολική χρονιά. Απόδειξη της κυβερνητικής αποτυχίας, η προσφυγή του πρώην υφυπουργού και προέδρου της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων Β. Διγαλάκη και άλλων βουλευτών της ΝΔ στο υπουργείο Εσωτερικών, με στόχο την αναζήτηση πόρων ώστε να καλυφθεί ένα μέρος έστω των τεράστιων κενών. Κάτι που δείχνει την απόγνωση βουλευτών της ΝΔ από τις συγχωνεύσεις στις εκλογικές τους περιφέρειες και τις οργισμένες αντιδράσεις γονέων και εκπαιδευτικών. Αυτές είναι οι επιλογές της κυβέρνησης για το δημόσιο σχολείο -σε αντίθεση με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν η σχολική χρονιά ξεκινούσε με όλους τους εκπαιδευτικούς και τα βιβλία στις τάξεις, από την πρώτη μέρα.

Καθοριστικής σημασίας είναι η προώθηση μιας συνολικής πολιτικής για το κλίμα, στην οποία η ανάπτυξη ΑΠΕ θα είναι σε συνάρτηση με την προαγωγή και άλλων τομεακών στόχων. Τέτοιοι στόχοι αφορούν την αντιμετώπιση των εκπομπών στους τομείς των κτιρίων, των μεταφορών, της γεωργίας, των αποβλήτων, που η επίτευξη τους θα επιφέρει μείωση κατά 40% των εκπομπών. Περαιτέρω, η ανάπτυξη ΑΠΕ θα πρέπει να σέβεται την αρχή της μη πρόκλησης σημαντικής βλάβης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να προκαλεί σημαντική βλάβη στη βιοποικιλότητα, εφαρμόζοντας παράλληλα την αρχή της προφύλαξης. Ο σεβασμός της αρχής της μη πρόκλησης βλάβης αποτελεί νομικό κανόνα της ΕΕ και κατ’ επέκταση της χώρας μας, οι δε παράμετροί της ορίζονται σαφώς στη νομοθεσία. Η διοίκηση, λοιπόν, είναι υποχρεωμένη να τηρεί τον κανόνα αυτό, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να αρθεί το καθεστώς των πρότυπων περιβαλλοντικών δεσμεύσεων και να επανέλθει η διαδικασία ΕΠΕ για όλες τις εγκαταστάσεις ΑΠΕ. Η εν λόγω συνολική πολιτική θα πρέπει να αποτυπωθεί στο εθνικό σχέδιο για την ενέργεια και το κλίμα που πρόκειται να αναθεωρηθεί, δεδομένου ότι το υπάρχον είναι επικεντρωμένο στην ανάπτυξη ΒΑΠΕ (μεγάλης κλίμακας αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκά) και προσανατολισμένο προς την αναδιάρθρωση της αγοράς ενέργειας προς όφελος ενός μικρού κύκλου μεγάλων εταιρειών, καθόσον δεν εντάσσει την κοινωνία στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, αφού δεν υπάρχει αναφορά στις ΜΜΕ, στις ενεργειακές κοινότητες ή στην τοπική αυτοδιοίκηση, πράγμα που επιβάλλεται να γίνει άμεσα. Ειδικότερα, η εγκατάσταση ΑΠΕ, ιδίως Α/Γ, δεν θα πρέπει να γίνεται σε δάση και δασικές εκτάσεις, δεδομένου ότι η διατήρηση και, κυρίως, η ενίσχυσή τους αποτελεί στόχο της πολιτικής της ΕΕ για τα δάση, καθώς λειτουργούν ως καταβόθρες του διοξειδίου του άνθρακα. Επομένως, η εθνική νομοθεσία που επιτρέπει την εγκατάσταση στα δάση θα πρέπει να καταργηθεί, διότι διαφορετικά δεν υπάρχει η επιβαλλόμενη από τη νομοθεσία της ΕΕ συνεκτική πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει τα δικαστήρια να εφαρμόζουν το σύνολο της νομοθεσίας για το κλίμα και να ακυρώνουν κάθε επέμβαση στα δάση, πράγμα που γίνεται σε άλλες χώρες (Γαλλία, Βέλγιο κλπ). Τέλος, στο πλαίσιο της αλλαγής της διαδικασίας αδειοδότησης των Α/Γ, θα πρέπει να περιλαμβάνεται η υποχρέωση ολικής εκσκαφής των θεμελίων τους και η ανακύκλωση του συνόλου των στοιχείων που τις συνθέτουν στο τέλος του κύκλου ζωής τους.

Ένας Γάλλος συνάδελφος που υπηρετεί στην Κωνσταντινούπολη εδώ και 20 χρόνια δεν σταματούσε να δηλώνει ευτυχισμένος για την επαγγελματική του δραστηριότητα ως ανταποκριτή στην Τουρκία: «Εδώ είναι υπέροχα. Υπάρχουν πέντε τουλάχιστον καυτά θέματα προς κάλυψη καθημερινά. Επιπλέον, η ατζέντα αλλάζει σχεδόν κάθε δύο ώρες. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα κυριαρχήσει στα ΜΜΕ δύο ώρες αργότερα και γρήγορα ξεχνούμε τι συνέβη προχθές. Αλλά, ωστόσο, είναι καλό να εργάζεσαι ως δημοσιογράφος στην Τουρκία. Αυτή η χώρα είναι ένας παράδεισος για τη δημοσιογραφία». Πιθανώς, έχει δίκιο, αλλά υπάρχουν σίγουρα κάποιες συμπληρωματικές «αποχρώσεις». Πράγματι πέντε θέματα κυριάρχησαν στην τουρκική κοινή γνώμη την περασμένη εβδομάδα: - Η προετοιμασία στρατιωτικής επίθεσης κατά των Κούρδων στη Συρία - Η μη αναστρέψιμη υποτίμηση της τουρκικής λίρας - Η αποτυχία του τουρκικού καθεστώτος στην καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και την καταπολέμηση της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας - Η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην ελέγχει ή να διαχειρίζεται την πανδημία του κορωναϊού: 28.465 νέα κρούσματα και 198 νέοι θάνατοι την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου. - Τέλος, οι παρατυπίες και η παράνομη δράση του Ιδρύματος Νεολαίας («TUGVA») με επικεφαλής το γιο του Προέδρου Ερντογάν αποκαλύφθηκαν από ένα δημοσιογράφο.

Οι αιτίες της κλιματικής κρίσης, που είναι η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, το υπέρμετρο κέρδος, ο καταναλωτισμός και το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, πηγάζουν από κοινωνικούς αποκλεισμούς, φυλετικές και πατριαρχικές αρχές, εκμεταλλεύονται τις κοινωνικές ανισότητες και τις διαιωνίζουν –και δυστυχώς η κλιματική αλλαγή χτυπάει πρώτα εκείνους που ευθύνονται λιγότερο για τη δημιουργία αυτού του προβλήματος, τους φτωχούς, τους άπορους, τους κατοίκους σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, τις γυναίκες, τους νέους, τους ασθενείς. Όμως οι επιπτώσεις της κρίσης μεγεθύνονται και λόγω των υφιστάμενων κοινωνικών διαφορών, ενώ δημιουργούν και νέες, ακόμα βαθύτερες ετερογένειες και στρεβλώσεις. Και ταυτόχρονα, βέβαια, πολλές από τις προτεινόμενες πολιτικές αντιμετώπισης και προσαρμογής τείνουν να διατηρήσουν ή και να διογκώσουν τις υπάρχουσες ανισότητες. Απαιτείται διασφάλιση της ποιοτικής και φθηνής παραγωγής και διάθεσης τροφής, νερού και ενέργειας με δημόσιο έλεγχο. Αποφασιστική ανάπτυξη των δημόσιων μέσων σε συνδυασμό με τη σταδιακή μείωση των ιδιωτικών μέσων μεταφοράς. Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στους τομείς της κοινωνικής φροντίδας, της εκπαίδευσης, των ανανεώσιμων πηγών, στη μελέτη και την κατασκευή υποδομών για τη προστασία των ακτογραμμών, των δασών, των πόλεων, στη διαχείριση του νερού, στο κατασκευαστικό τομέα, στους δρόμους, τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, στη βιομηχανία. Νέες μεγάλες εργατικές δυνάμεις προσφέρονται από τους κλιματικούς πρόσφυγες. Χρειάζεται ένα νομοθετικό πλαίσιο που να διασφαλίζει την επίτευξη των περιβαλλοντικών/κλιματικών στόχων ταυτόχρονα και όχι ενάντια στην προστασία του δικαιώματος στην εργασία. Η διαμόρφωση του πλάνου μετάβασης στην εποχή χωρίς άνθρακα μπορεί να γίνει με ενεργοποίηση των συνδικάτων και των εργαζόμενων, με κοινωνικό διάλογο και δημοκρατικό έλεγχο. Χρειάζεται διαφάνεια, πληροφόρηση και συμμετοχή των πολιτών στη επίτευξη των κοινωνικών συμμαχιών των αναγκαίων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Έτσι ώστε να ανατραπούν απαρχαιωμένες και ρυπογόνες πρακτικές, να απορριφθούν άτολμες πολιτικές λύσεις. Η κλιματική κρίση κρίνει τη δική μας γενιά, τη προσήλωσή μας στην ισότητα και δημοκρατία, στην παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Επειδή βασίζεται και επιβάλει ανισότητες, μόνο με κοινωνική σύγκλιση, τοπική και παγκόσμια, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Και ο χρόνος πιέζει.

Τα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας είναι το καλύτερο πεδίο για να συζητήσουμε διεξοδικά, συντροφικά και δημοκρατικά τι κρατάμε και τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν μπορούμε να είμαστε μονοδιάστατοι στον τρόπο που κάνουμε την όποια κριτική. Η απόσταση από τη θεωρία περί κράτους και αριστερής κριτικής και των καταστάσεων που συναντήσαμε, είναι τεράστια. Το αποτέλεσμα των κοινωνικών συγκρούσεων και του εκάστοτε συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων οριοθετεί, πολλές φορές, το πλαίσιο και τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να βυθιστούμε στους υποκειμενισμούς μας, αλλά να αναμετρηθούμε και με τον κακό μας εαυτό, δημιουργώντας εκ νέου μια κοινή αφετηρία σε εσωκομματικό επίπεδο για τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας. Ειδικότερα, σε μία εποχή πανδημίας, κλιματικής κρίσης, μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών, προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση, με μία νέα, σκληρή οικονομική κρίση να διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον, με τα αποτελέσματα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και τις τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η συζήτηση για τους μετασχηματισμούς και τα νέα πεδία πολιτικής σύγκρουσης είναι επιβεβλημένη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο σχέδιο που θα ορίζει τον Σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα, σε νέες βάσεις, ακριβώς επειδή οι ιδέες αυτές και η μάχη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορούν να αποτελούν κείμενα ευαγγελίων και στείρας αναπαραγωγής μοντέλων του παρελθόντος, αλλά μία νέα πραγματικότητα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με σαφείς κοινωνικές προτεραιότητες, που θα έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις προτεραιότητες του κεφαλαίου και των ελίτ. Χωρίς να ξεχνάμε τη συνθετότητα της πραγματικότητας, των συγκρούσεων, το πλαίσιο της κάθε μάχης, τα πίσω βήματα, τα άλματα, τους συμβιβασμούς, τις αναγκαίες ρήξεις και τις τομές που απαιτούνται. Χωρίς να παραγκωνίζονται οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας, οι δυνάμεις της νέας γενιάς που πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο των πολιτικών προτεραιοτήτων μας. Τη δική τους «κανονικότητα» θα την ανατρέψουμε, γιατί χωρά μονάχα τους λίγους που η Νέα Δημοκρατία εξυπηρετεί. Το κρισιμότερο διακύβευμα, λοιπόν, της επόμενης περιόδου, είναι η δημιουργία ενός αντικυβερνητικού μετώπου ενάντια στην ακραία συντηρητική και νεοφιλελεύθερη «κανονικότητά» τους. Η δεύτερη φορά Αριστερά, χωρίς μνημόνιο και λιτότητα, θα έχει τη σφραγίδα της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που είδε να της κλέβουν το μέλλον. Εχει έρθει η ώρα, λοιπόν, να τους κάνουμε παρελθόν και να αγωνιστούμε για τη ζωή μας.