Macro

Σήμερα το μεσημέρι ο Κώστας Βαξεβάνης θα βρεθεί ενώπιον της ανακρίτριας, προκειμένου να απολογηθεί για…

Ο ιστορικός χρόνος των πολιτικών αλλαγών/ανατροπών στην Λατινική Αμερική φαίνεται να είναι πιο σύντομος: την αποκαλούμενη «ροζ παλίρροια» της 20ετίας 1990-2010, την ανάδειξη δηλαδή κεντροαριστερών – αριστερών κυβερνήσεων σε μια σειρά από χώρες της περιοχής (Αργεντινή, Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Ουρουγουάη, κ.α.) διαδέχθηκε ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός και βαθύς συντηρητισμός (Μάκρι στην Αργεντινή, Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Πινέιρα στη Χιλή). Ήδη, ο Μάκρι αποτελεί παρελθόν, ο Πινέιρα θα τον ακολουθήσει και τυπικά σε δύο μήνες, ενώ πιθανολογείται νίκη του Λούλα στην Βραζιλία τον προσεχή Οκτώβρη. Ταυτόχρονα, στην Βολιβία έχει σταθεροποιηθεί, μετά το πραξικόπημα του 2019, η κυβέρνηση της αριστεράς (8/11/2020), στο Περού ηττήθηκε η σκληροτράχηλη δεξιά (11/4/2021) που δεν μπορεί ακόμα να το αποδεχτεί και στην Ονδούρας (28-11-21) έγινε η ανατροπή με τη σημαντική νίκη της αριστερής Σομάρα Κάστρο. Ας επισημανθεί ότι η σπουδαία εκλογική νίκη του υποψήφιου της αριστεράς Γ. Μπόριτς στη Χιλή αναπτέρωσε τις ελπίδες σε περισσότερες χώρες της περιοχής για λιγότερο ή περισσότερο βαθιές τομές στον ηγεμονικό σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Αν δε στις προεδρικές εκλογές στην Κολομβία το Μάιο επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική νίκη του Γ. Πέτρο (συνασπισμός όλων σχεδόν των τάσεων της Αριστεράς) θα αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική γεωγραφία της Λατινικής Αμερικής που φαίνεται να παραμένει εργαστήριο πολιτικών και ιδεολογικών εξελίξεων και θα αποτελέσει ανάχωμα στην άνοδο της άκρας δεξιάς.

Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για την ποιότητα της Δικαιοσύνης σε τούτη την χώρα και τα προβλήματα που υπάρχουν στην διελεύκανση εγκλημάτων και στην δίκαια αντιμετώπιση τους ας δούμε μερικά πράματα. Δεν ξέρω αν κάποιοι-ες πέφτουν από τα σύννεφα ή κρυφογελούν ειρωνικά αλλά η διαπίστωση πως η Δικαιοσύνη είναι σκληρά ταξική είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το τραγικό παράδειγμα της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη το αποδεικνύει περίτρανα. Ο ομαδικός βιασμός της διαπράχθηκε παραμονή πρωτοχρονιάς. Η καταγγελία έγινε την επομένη σε αστυνομικό τμήμα όπου κι έμεινε μόνη της για 12 ώρες. Στο αστυνομικό τμήμα την πληροφόρησαν πως ο θύτης είναι "γόνος επώνυμης οικογένειας" μήπως και την "συνετίσουν" και δεν κάνει καταγγελία. Δικηγόρος του καταγγελόμενου της ζητά να ανακαλέσει την καταγγελία λέγοντας της πως αυτή φταίει για ότι έπαθε. Έμεινε μόνη της χωρίς να μπορεί να κάνει μπάνιο για 3 μέρες γιατί η ιατροδικαστής την εξέτασε με καθυστέρηση 3 ημερών ενώ η ανακρίτρια την κάλεσε για να καταθέσει μετά από 14 ημέρες. Σε όλη αυτή τη διάρκεια στα πανελλαδικά ΜΜΕ έπεσε σιγή ιχθύος λόγω των ονομάτων που εμπλέκονταν στον βιασμό. Όλο αυτό το διάστημα επιχειρούν να την εκφοβίσουν για να σταματήσει την καταγγελία. Όλο αυτό το διάστημα η δικαιοσύνη περί άλλων τυρβάζει και η αστυνομία κάνει τον καμπόσο σε φοιτητές και νεαρούς στην Καμάρα. Από την άλλη οι επώνυμοι βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι και άνετοι θεωρώντας πως και αυτή η κακοτοπιά όπως και άλλες του παρελθόντος θα ξεπεραστούν λόγω της εξουσίας και των χρημάτων που διαθέτουν. Α και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας είναι προφανές πως πρόκειται περί κυκλώματος που εκμεταλλευόταν κορίτσια. Κύκλωμα που υπάρχει εδώ και χρόνια. Περιμένοντας την Δικαιοσύνη να πράξει έστω και καθυστερημένα το καθήκον της στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην Γεωργία και σε όλες τις κοπέλες που πέρασαν μέσα από τέτοιες τραγικές και βασανιστικές καταστάσεις.

Από ενεργειακός κόμβος, ενεργειακό προτεκτοράτο ξανά η Ελλάδα Ο κλινικά νεκρός EastMed, αποκορύφωμα της κατάρρευσης…

Είναι απαραίτητο να ιδωθεί η οργάνωση του κόμματος της Αριστεράς όχι σαν ένα αναγκαίο κακό ή ένα πάρεργο, αλλά αντίθετα ως ένα πολιτικό καθήκον άμεσης προτεραιότητας που θεμελιώνει τις όποιες δυνατότητες μπορεί να διανοίγονται για τη στρατηγική της Αριστεράς και την αξιοποίησή τους. Επίσης, η αριστερή οργάνωση εξακολουθεί να είναι μέσο χειραφέτησης και κοινωνικού μετασχηματισμού, ενδεχομένως το κύριο μέσο που μπορεί η Αριστερά να ενεργοποιήσει στο πλαίσιο των καπιταλιστικών κοινωνιών. Η σκέψη γύρω από το πολιτικό κόμμα είναι σκέψη για τις προϋποθέσεις μιας αριστερής κυβέρνησης αλλά και του μετασχηματισμού εν γένει. Η παρουσία μιας μαζικής, δημοκρατικά οργανωμένης και ριζοσπαστικά θεμελιωμένης αριστερής κομματικής οργάνωσης θα μπορεί να είναι ο κυματοθραύστης απέναντι στον κυβερνητισμό και στην καρτελοποίηση και άρα εγγύηση του μετασχηματιστικού προσανατολισμού μιας αριστερής κυβέρνησης.

Ας ξεκινήσουμε από το (όντως βάσιμο) αξίωμα ότι «οι αγώνες (αντιρατσιστικός και αντικαπιταλιστικός) συνδέονται αναμεταξύ…

Αν η Μενδώνη δεν έκανε τον Λιγνάδη συνεργάτη της και τους Λεβέντες της Θεσσαλονικιώτικης σουίτας χορηγούς της, δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι είναι διεστραμμένοι βιαστές. Αν ο Γεωργιάδης δεν έβαζε την τιμή των τεστ στα 50 ευρώ, δεν θα είχαμε ιδέα ότι στην Κύπρο κοστίζουν 15. Αν είχαμε ενισχύσει τις ΜΕΘ και τα νοσοκομεία δεν θα σκαρφαλώναμε στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης και του κόσμου στους θανάτους και θα εξακολουθούσαν κάποιοι να συγχέουν τον Μητσοτάκη με τον...Μωϋσή. Αν υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν συνεργήσει στο σκάνδαλο Νοvartis δεν θα έπεφταν ποτέ στην τσιμπίδα της Δικαιοσύνης ο Βαξεβάνης και η Παπαδάκου. Αν δεν είχε γίνει όργιο κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος στο ΚΕΕΛΠΝΟ δεν θα γνωρίζαμε την ύπαρξή του και δεν θα είχε μετονομασθεί σε ΕΟΔΥ. Αν δεν "σκυλοπνίγαμε" και δεν απωθούσαμε τους πρόσφυγες στο Αιγαίο δεν θα ήμασταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της χριστιανικής Ευρώπης απέναντι στη Μουσουλμανική απειλή. Αν η Κεραμέως δεν είχε κάνει "ξέφραγο αμπέλι" της Cisco την τηλεκπαίδευση, δεν θα ξέραμε τίποτα για τη διαρροή των προσωπικών δεδομένων μαθητών και εκπαιδευτικών. (...)

Τo «Far Away – Πολύ Μακριά» της Caryl Churchill είναι ένα έργο γροθιά στο στομάχι των σύγχρονων κοινωνιών, που με μαεστρία αποδίδει την υποδόρια βία φαινομενικά ήρεμων, κανονικών ανθρώπων και κοινωνικών συνόλων. Δεν είναι τυχαία η σαρωτική επιτυχία και η εντύπωση που προκάλεσε το έργο στο Λονδίνο το 2000, όταν πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο. Έκτοτε δεν άλλαξαν πολλά. Οι προσωπικές μας φοβίες θεριεύουν κάτω από μια επίπλαστη συμμόρφωση, οι κρατικοί μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο κατασταλτικοί, η προσωπική βία όπως εκφράζεται στην οικογένεια γιγαντώνεται, ειδικά τα χρόνια της πανδημίας. Αυτά κάνουν το έργο εξαιρετικά επίκαιρο και αφορμή για στοχασμό. Στην θεατρική του προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Σκλάβο, όλα αυτά τα στοιχεία τονίζονται και αποκτούν μια άχρονη παρουσία. Το κείμενο της Churchill φωτίζεται στη σκηνή από προσεγμένες ερμηνείες αλλά και μια πολύ σχολαστική σκηνική και εικαστική επιμέλεια που βοηθά τον θεατή στο να αφομοιώσει το έργο, παρά την αφαιρετικότητα του κειμένου της συγγραφέως που είναι κάτοχος τεσσάρων βραβείων Obie Awards (Off-Broadway Theater Awards). Η παράσταση έρχεται από τους δραστήριους «Ομάδα ΕΝΑ» και το «CinemaAlive» που πίστεψαν στο έργο και την επικαιρότητά του. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν άλλοτε με ένταση, άλλοτε με την απαιτούμενη αποστασιοποίηση του ύφους που επιβάλλει το έργο, ο Σάββας Κοβλακάς η Έλενα Παπαβασιλείου και η Μαρίτα Τζατζαδάκη και συμμετέχει 10μελής καλλιτεχνική ομάδα του CinemaAlive. Σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και απάνθρωπος και βίαιος, το «Far Away – Πολύ Μακριά», μοιάζει με ένα ποιητικά παραμορφωμένο καθρέφτισμα. Η παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία για ένα δυστοπικό παρόν-μέλλον όπου πρωταγωνιστές είναι εν τέλει οι ίδιοι οι θεατές.

Τα τουρκικά ΜΜΕ και η κοινή γνώμη συζήτησαν την περασμένη εβδομάδα για το θάνατο ενός 20χρονου φοιτητή και μιας 30χρονης γυναίκας σε τραγικές συνθήκες. Αυτοί οι δύο ξεχωριστοί θάνατοι έχουν θρησκευτικές και πολιτικές διαστάσεις. Στην πρώτη περίπτωση, πρόκειται για την αυτοκτονία του Ενές Καρά, δευτεροετούς φοιτητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Firat στην πόλη Έλαζιγ (Ανατολική Ανατολία). Ο Καρά άφησε ένα γράμμα και ένα βίντεο, εξηγώντας τους λόγους για τον τερματισμό της ζωής του. Κατόπιν αιτήματος των γονέων του, έμενε σε μία φοιτητική εστία που διοικείται από μια θρησκευτική, ριζοσπαστική ισλαμιστική, αίρεση, την Κοινότητα Nour, η οποία ιδρύθηκε από τον Σαΐντ Νουρσί (1878-1960). «Βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον, όπου έχω χάσει κάθε χαρά της ζωής», είχε γράψει ο Ενές. Δήλωνε άθεος και διαμαρτυρόταν για την καταστολή των επικεφαλής της εστίας: «Δεν αισθάνομαι ελεύθερος εδώ. Έχω μόλις 3 από τις 24 ώρες της μέρας για τον εαυτό μου. Μας αναγκάζουν να διαβάζουμε θρησκευτικά βιβλία. Επιπλέον, πήραν το φορητό υπολογιστή μου», είχε δηλώσει. Όσον αφορά στη δεύτερη περίπτωση θανάτου, πρόκειται για την Οζγκέ Νουρ Τεκίν, μια 30χρονη παντρεμένη γυναίκα με ένα παιδί, κάτοικο Άγκυρας. Είχε ψυχολογικές διαταραχές, ο σύζυγός της και οι γονείς της είχαν ζητήσει τη συμβουλή ενός ψευτοϊμάμη από το Καϊσερί (Κεντρική Ανατολία), τον Ερντάλ Καγιά. Ο τελευταίος είχε προτείνει στο σύζυγο να δώσει 100 ξυλιές στους γλουτούς της συζύγου του, να θυσιάσει ένα πρόβατο και να προσευχηθεί για πολύ καιρό, «για να βγάλει το τζίνι που βρίσκεται στην κοιλιά της γυναίκας»! Συμβουλές που πραγματοποιήθηκαν με τη συνεργασία των μελών της οικογένειας και η Τεκίν υπέκυψε στα τραύματά της. Η αστυνομία συνέλαβε αρχικά τον ψευτοϊμάμη, το σύζυγο και ορισμένα μέλη της οικογένειας, αλλά ο εισαγγελέας τους άφησε αργότερα ελεύθερους.

Τα παλιά μέλη του κλαμπ των δισεκατομμυριούχων είδαν τα κέρδη τους να απογειώνονται. Οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη, επιχειρηματίες όπως ο Έλον Μασκ, ο Τζεφ Μπέζος και ο Μπιλ Γκέιτς, διπλασίασαν τις περιουσίες τους αποκτώντας έτσι εξαπλάσιο πλούτο από όσο κατέχουν συλλογικά τα 3,1 δισεκατομμύρια των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Oxfam, άλλα 160 εκατομμύρια άνθρωποι περνούσαν το κατώφλι της φτώχειας. «Η ενίσχυση των οικονομικών ανισοτήτων, των φυλετικών ανισοτήτων, των ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων και μεταξύ κρατών καταστρέφουν τον κόσμο μας» τονίζει η η οργάνωση στην έκθεσή της με τίτλο «Η ανισότητα σκοτώνει». Γιατί σκοτώνει; Μα επειδή τουλάχιστον 21.000 άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά εξαιτίας της έλλειψης πρόσβασης στην Υγεία, την ενδοοικογενειακή βία, την πείνα και την κλιματική κρίση. «Ενας έκτακτος φόρος 99% στα έσοδα που συγκέντρωσαν στη διάρκεια της πανδημίας οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι θα επέτρεπε να παραχθούν αρκετά εμβόλια για όλο τον κόσμο, να προσφερθεί ιατρική και κοινωνική περίθαλψη σε όλους, να χρηματοδοτηθεί η κλιματική προσαρμογή και να μειωθεί η έμφυλη βία σε 80 χώρες» τονίζει η Oxfam. Η οργάνωση υποστηρίζει πως «μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ακραία φτώχεια μέσω της προοδευτικής φορολόγησης» και των δημόσιων και δωρεάν συστημάτων Υγείας για όλους. Παράλληλα, συνιστά να μην παρεμποδίζεται η δημιουργία συνδικάτων και να αρθούν τα πνευματικά δικαιώματα για τα εμβόλια.