Macro

14
03

Στέφανος Δημητρίου: Ανασφάλεια δικαίου

Οι αστυνομικές πρακτικές αντιβαίνουν προς τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου και αλλοιώνουν τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της δημοκρατίας. Η κυβερνητική πρακτική προσδιορίζει αυταρχικό κράτος. Το κράτος έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Όταν, όμως, αυτό ερμηνεύεται ως αναδιατύπωση της -αλήστου μνήμης- φράσης «Εσείς είστε το κράτος», τότε η βία «πονάει» το κράτος δικαίου. Η απάντηση σε αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι η αντεστραμμένη -προς την αστυνομία- βία, διότι η κοινωνία θα δηλητηριαστεί από το γενικευμένο μίσος. Μόνο η γρηγορούσα δημοκρατική συνείδηση και η ενεργός πολιτική συμμετοχή και συνεργασία μπορούν να αφυπνίσουν την έμφοβη, ληθαργούσα κοινωνία. Μόνο αυτή η δημοκρατική εγρήγορση μπορεί να διαφυλάξει το δημοκρατικό κράτος δικαίου. Μόνον αυτό μπορεί να εγγυηθεί τη συζυγία των όρων «δημοκρατία και ασφάλεια». Εάν η κοινωνία συνηθίσει το «πονάω», τότε θα έχει αρχίσει να συνηθίζει και τον ανεπαίσθητο εκφασισμό της.
13
03

Μυρτώ Χατζήνα: Εγκληματολογική και ψυχιατρική προσέγγιση του βιασμού

Κοινά χαρακτηριστικά των σεξουαλικών παραβατών και ειδικά των βιαστών είναι η αποποίηση της ευθύνης για τις πράξεις τους όπως και η έλλειψη ενσυναίσθησης προς τα θύματά τους. Προσπαθούν συνήθως να δηλώσουν την αθωότητά τους χωρίς, ωστόσο, σοβαρά επιχειρήματα και πολλές φορές τείνουν να μειώνουν την ευθύνη τους, αποδίδοντάς την σε άλλους παράγοντες, όπως ψυχολογικά προβλήματα, χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών. Επιπλέον, οι γνωσιακές τους διαστρεβλώσεις σχετικά  με τη συμπεριφορά των θυμάτων ή τον τρόπο που ντύνονται αποτελούν άλλον έναν λόγο βάσει του οποίου δικαιολογούν την πράξη τους. Οι βιαστές πολύ συχνά δεν δείχνουν ικανοί να κατανοήσουν τα συναισθήματα των άλλων και κυρίως των θυμάτων τους. Η ενσυναίσθηση δεν λειτουργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας και η έλλειψή της βρέθηκε ότι σχετίζεται με υψηλά επίπεδα σεξουαλικής διέγερσης, καθώς ακόμη και η δυσφορία του θύματος μπορεί να εξιτάρει ερωτικά τον δράστη (Davis, 1983).  Το ψυχιατρικό ιστορικό παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς η παρουσία ψυχικών διαταραχών θεωρείται πιο πιθανή στους βιαστές σε σχέση με άλλους σεξουαλικούς παραβάτες. Συγκεκριμένα βρέθηκε σε μελέτες ότι η διάγνωση της κατάθλιψης και η διάγνωση της εξάρτησης από το αλκοόλ ήταν στα πιο υψηλά ποσοστά. Σε άλλες έρευνες, διαπιστώθηκε ότι δόθηκαν ψυχιατρικές εκτιμήσεις για διαταραχές άγχους, σχιζοφρένειας, σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής, μείζονος κατάθλιψης και οργανικού ψυχοσυνδρόμου. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν μπορούν να γενικευθούν σε όλο τον ετερογενή πληθυσμό των σεξουαλικών παραβατών. Μπορούν, όμως, να δείξουν ότι τα ποσοστά των καταδικασθέντων για βιασμό με ψυχική διαταραχή είναι υψηλότερα από τα αντίστοιχα ποσοστά του γενικού πληθυσμού των φυλακών. Παρατηρήθηκε, επίσης, από πολλές έρευνες υψηλό ποσοστό διαταραχής προσωπικότητας, κυρίως αντικοινωνικής, όπως και στην πλειοψηφία του κρατούμενου πληθυσμού. Πολύ συχνή είναι και η συννοσηρότητα με ψυχοπαθητικά στοιχεία καθώς και με παραφιλίες[1], με πιο συχνή στους βιαστές την επιδειξιομανία (Abel & Osborn, 1992). Οι σεξουαλικοί παραβάτες είναι ένας ετερογενής πληθυσμός για τον οποίο είναι δύσκολο να εξαχθούν γενικεύσεις. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία μπορούν να συνεισφέρουν στην έρευνα του φαινομένου αλλά και στην αντιμετώπιση των δραστών. Εξετάζοντας την στάση της κοινωνίας απέναντι στη σεξουαλική βία αλλά και τους παράγοντες κινδύνου που ενδέχεται να οδηγήσουν στην παραβατική συμπεριφορά, μπορούν να χαραχθούν πολιτικές ώστε να αποτρέπεται η σεξουαλική βία αλλά και η υποτροπή των δραστών. Επιπλέον, οι κατηγοριοποιήσεις των σεξουαλικών παραβατών και η μελέτη των μεμονωμένων σεξουαλικών αδικημάτων του βιασμού, της σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης και της σεξουαλικής παραβατικότητας μέσω διαδικτύου θέτουν τις βάσεις για περαιτέρω έρευνα με στόχο όχι απλά την τιμωρία των δραστών αλλά τον σωφρονισμό και τη θεραπεία τους. Τα περιβάλλοντα μέσα στα οποία βρίσκονται οι σεξουαλικοί παραβάτες, είτε είναι θεραπευτικά είτε είναι σωφρονιστικά, καλό θα ήταν να ενθαρρύνουν την διενέργεια ερευνών καθώς η έρευνα στον συγκεκριμένο τομέα είναι περιορισμένη στην χώρα μας. Αυτό, όμως, δεν επαρκεί για να απαλειφθούν τα περιστατικά σεξουαλικής βίας. Πρέπει παράλληλα, μέσα από την εκπαίδευση αλλά και την ευαισθητοποίηση του κοινού να δημιουργηθούν εκείνα τα στεγανά τα οποία όχι μόνο θα αντιμετωπίζουν το δράστη αλλά θα προστατεύουν και το θύμα. Η συνεχής ενημέρωση του κοινού αλλά και οι εισηγήσεις από ερευνητές στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μπορεί να βοηθήσουν στο να καταρριφθούν οι μύθοι για τον βιασμό και να εξαλειφθεί η κουλτούρα του βιασμού. Η επαγρύπνηση και η μη ανοχή φαινομένων σεξουαλικής παρενόχλησης, τα οποία μπορεί να αποτελούν και προπομπό περαιτέρω σεξουαλικής βίας, είναι απαραίτητες ώστε το θύμα να αναγνωρίζει ότι υπέστη βία και να το καταγγέλλει. Τέλος, τα σώματα ασφαλείας, οι δικαστικοί αλλά και οι υγειονομικοί φορείς που έρχονται σε επαφή τόσο με το θύμα όσο και με το δράστη, οφείλουν να είναι ενημερωμένοι και εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους περιστατικών βίας, χωρίς να αναπαράγουν σεξιστικά στερεότυπα.
12
03

Όλγα Στέφου: «Αρσακειάς», η υπογραφή ενός δράματος

Σαν τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Το έγκλημα το έκανε ο διευθυντής στο σχολείο. Διακόσιοι ογδόντα και πέντε απόφοιτοι του Αρσακείου υπέγραψαν επιστολή, κατά την οποία αποκαλύπτονται συστηματικά βασανιστήρια μαθητών. Βασανιστήρια ψυχολογικής φύσης -το καθεστώς του τρόμου έχει ισχύ πολυβόλων- και, φυσικά, σωματικής, αφού ευθαρσώς αναφέρουν ότι πολλοί -υπερβολικά πολλοί μαθητές έπεσαν θύματα παρενόχλησης και κακοποίησης από τους εκπαιδευτικούς τους. Και τι έκανε ο Μπαμπινιώτης; Διέταξε παραπομπή στην Εισαγγελία. Σου λέει, θέση δεν πήρε όσο συντελούταν το έγκλημα, θα πάρει τώρα; Αν κριθεί από την Εισαγγελία ότι “οι αβάσιμες και γενικές” κατηγορίες ευσταθούν, τότε ναι, τότε να το εξετάσει το ζήτημα. Αλλιώς σίγα και τα ωά, το ξέρετε το σκίτσο με τις τρεις μαϊμούδες, άλλωστε. Ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε κι ελάλησε ουδείς. Μηδείς. Κανένας.
12
03

Joanna Bourke: Η σεξουαλική βία στην εποχή του #MeToo

Το εμπόδιο που περισσότερο καταβάλλει τους ανθρώπους που επιδιώκουν να οικοδομήσουν έναν κόσμο χωρίς σεξουαλική κακοποίηση είναι ο μύθος ότι η βία είναι εγγενής στην ανδρική σεξουαλικότητα. Πολλοί σχολιαστές ισχυρίζονται ότι αυτή η μορφή βίας είναι γραμμένη στο ανδρικό DNA ή πολιτισμικά πανταχού παρούσα. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Εξάλλου, το να είμαστε άνθρωποι σημαίνει ότι αναζητάμε συντροφικότητα, συνεργασία, φιλία και αγάπη. Γι’ αυτό το λόγο, το πρώτο βήμα για την εξάλειψη της σεξουαλικής βίας είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν χρειάζεται να την αποδεχτούμε ως αναπόφευκτη. Η σεξουαλική κακοποίηση καλλιεργείται εντός ενός πλαισίου ανισοτήτων και μασκουλινισμού (masculinism). Οι κοινότητες με σχετικά χαμηλά επίπεδα βιασμών έχουν συνήθως υψηλά επίπεδα σεξουαλικής ισότητας και οικονομικής δύναμης των γυναικών, καθώς και χαμηλά επίπεδα στρατιωτικοποίησης. Κάθε κοινότητα διαθέτει έναν πλούτο γνώσεων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ιδιαίτερων αναγκών και επιθυμιών της για έναν κόσμο χωρίς βιασμούς. Αυτό απαιτεί την πολιτική δουλειά όλων μας. Σε τελική ανάλυση, ο αποτελεσματικός ακτιβισμός ενάντια στους βιασμούς απαιτεί από τον καθένα και την καθεμία μας να εκμεταλλευτεί συγκεκριμένες ικανότητες, δεξιότητές και σφαίρες επιρροής. Όπου κι αν βρισκόμαστε ‒ως ακαδημαϊκοί, νοικοκυρές, εργάτες, καταστηματάρχες, γραμματείς, εκδότ(ρι)ες, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, μαθητ(ρι)ές, διασκεδαστ(ρι)ές, μυθιστοριογράφοι, καλλιτέχνες, δικηγόροι, γιατροί, επιστήμονες, άνεργες και ούτω καθεξής‒ μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στα τοπικά μας περιβάλλοντα. Αυτή είναι η σεξουαλική επανάσταση του μέλλοντος. 
12
03

Παραδοσιακός ετσιθελισμός

Τα βίντεο της Νέας Σμύρνης υποχρέωσαν αρκετούς κυβερνητικούς να δηλώσουν «ενοχλημένοι». Επιμένουν, πάντως, ότι οι αστυνομικοί δέχτηκαν επίθεση από τριάντα άτομα, που λίγες ώρες αργότερα έγιναν σαράντα, έπειτα εξήντα και αύριο-μεθαύριο ίσως αβγατίσουν σε διακόσια. Επιμένουν επίσης ότι ο δαρείς αποπειράθηκε ν’ αρπάξει το πιστόλι του δείραντος, πράγμα που δεν το πιστοποιεί κανένα βίντεο. Να υποθέσουμε ότι στη Νέα Σμύρνη συχνάζουν αποκλειστικά μπαχαλάκηδες; Αν η Νέα Σμύρνη είχε γίνει Νέα Εξάρχεια, θα το ήξερε πρώτος ο κ. Κυρανάκης, που δήλωσε ότι βγαίνει συχνά βόλτα στην πλατεία. Δεν θα ’χε τις πληροφορίες του αυτός, που είχε μάθει αχάραγα όλο τον φάκελο του ροπαλοχτυπημένου; Και μάλιστα ένα φάκελο «καμένο»;
11
03

Κατέ Καζάντη: Οι μορφές της βίας και η αριστερά

Σήμερα, τα εν Ελλάδι ΜΜΕ κινούνται στο γνωστό τέμπο, δίνοντας ξανά τον τόνο στο δημόσιο διάλογο: “καταδικάστε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται”. Ο απλουστευτικός συλλογισμός, που εγγίζει τα όρια της ανοησίας, ευτελίζει τη σκέψη. Καταδικάζει τη διάνοια σε αυτοκατάργηση, εξαφανίζει όλες τις ενδιάμεσες λεπτές αποχρώσεις, επιβάλλει το κοινωνικό άσπρο – μαύρο. Αποτελεί επί της ουσίας την επιτομή του αυταρχισμού: όποιος τολμά να διακρίνει αιτία – αποτελέσματα, όποιος επιχειρεί να στοχαστεί και να αντιδράσει στο τσουβάλιασμα, γίνεται εχθρός της κοινωνικής ειρήνης, διχαστικός, εμφυλιοπολεμικός. Στην παγίδα πέφτουν, εννοείται, και άπαντες/σες οι αριστεροί/ες. Έτσι, η κατεστημένη τάξη έχει το νόμιμο δικαίωμα να βιαιοπραγεί, δια των, σημειωτέον, χαμηλόμισθων εργατών εκπροσώπων της, προστατεύοντας τον εαυτό της. Η εργατική τάξη καθαυτή όμως όχι, αφού, συχνότατα, αμαυρώνονται, με ύποπτους ή όχι τρόπους, οι αντι-δράσεις της στα επιβαλλόμενα. Κι επειδή το όριο της νομιμότητας καθορίζεται από τα πάνω, “κανένα σύστημα, ακόμη και το πιο φιλελεύθερο δεν μπορεί να νομιμοποιήσει μια βία που θέλει να το ανατρέψει**”, ή έστω, να το μεταβάλει, αφαιρώντας εξουσίες από την κυρίαρχη τάξη. Η προσταγή, λοιπόν, από τη δεξιά προς την αριστερά για την καταδίκη της βίας “απ’ όπου κι αν προέρχεται”, ως επιφαινόμενο, με την ταυτόχρονη αποσιώπηση της αιτίας της, δεν είναι μοναχά υποκριτική, είναι και βαθιά επικίνδυνη, λειτουργώντας ως προπέτασμα του ζοφερού προσώπου του αυταρχισμού της. Αν, βεβαία, η αριστερά, με τις απαντήσεις της, βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση ή, αν, διαρκώς αμυνόμενη, καταφάσκει στο κυρίαρχο ισοπεδωτικό αφήγημα, είναι μια μάλλον δυσάρεστη ιστορία, που επαναλαμβάνεται συχνότατα.
11
03

Θέμης Αχτσιόγλου: Πονάω ρε μαλάκες…

Και σε όλους εμάς, απευθύνεται η κραυγή του νεαρού άνδρα «πονάω, ρε μαλάκες». Κάντε κάτι. Επειδή η Αστυνομία, όσες ΕΔΕ κι αν κάνει, δεν θα βρεθούν ένοχοι. Διότι οι δυνάμεις καταστολής έχουν σαν παρακαταθήκη τη διαβεβαίωση του πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού «Το κράτος είστε εσείς» και με εντολή του σερίφη Υπουργού «τα χέρια τους είναι λυμένα».  Επειδή η Κυβέρνηση ασπάζεται το δόγμα «του τρόμου και της πάταξης». Και όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή (εξ άλλου ο νεοφιλελευθερισμός πάει χέρι – χέρι με τον αυταρχισμό), αλλά, αντίθετα, κάθε μέρα θα κλιμακώνει συνειδητά όλο και περισσότερο την αντιδημοκρατική εκτροπή και τη μετάβαση σε ένα αυταρχικό κράτος. Κι όσο τα πράγματα δεν θα πάνε καλά με τη διαχείριση της πανδημίας και της οικονομίας, τόσο περισσότερο η καταστολή θα είναι η απάντησή της σε κάθε ερώτηση. Απομένει σ’ εμάς τους πολίτες να αντιδράσουμε. Να φωνάξουμε. Να καταγγείλουμε. Να διαμαρτυρηθούμε. Όχι μόνο ατομικά, μεταξύ μας και στις παρέες μας. Αλλά δημόσια. Και συλλογικά. Και οργανωμένα. Να υπερασπιστούμε τα ατομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα, τις λαϊκές ελευθερίες. Να υπερασπιστούμε τη Δημοκρατία. 
11
03

Διώκεται ο αγώνας των Συριανών για την προστασία της θάλασσας

Τον Σεπτέμβριο του 2019, ο οργανισμός προστασίας  περιβάλλοντος  «Aegean Rebreath» έλεγξε δείγμα ιζήματος από τον πυθμένα του λιμένα της Ερμούπολης, στο πλαίσιο προγράμματος για την ποιότητα των θαλάσσιων υδάτων  που διεξήγαγε εκείνη την περίοδο. Το συγκεκριμένο δείγμα απεστάλη στο Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) και τα αποτελέσματα των αναλύσεων, σύμφωνα με την «Aegean Rebreath», έδειξαν τιμές συγκεντρώσεων βαρέων μετάλλων, κατά πολύ ανώτερες από τα όρια που αναφέρονται στην επιστημονική βιβλιογραφία (Ν. 3983/2011). Τα ανησυχητικά αυτά αποτελέσματα έχρηζαν συστηματικής έρευνας. Το θέμα προώθησε στην Βουλή με επίκαιρη ερώτησή του στις 21/2/2020, ο βουλευτής του ΜέΡΑ25 Κρίτωνας Αρσένης. Ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος Δημήτρης Οικονόμου, στη συνεδρίαση εκείνης της μέρας, ανακοίνωσε πως το υπουργείο σε συνεννόηση με το ΕΛΚΕΘΕ, αποφάσισε να προτείνει στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, την εκπόνηση συστηματικής μελέτης και ότι, μέχρι να ολοκληρωθεί, θα προβεί σε ελέχχους μέσω των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος. Στη συνέχεια, τον Μάιο του 2020, το ΕΛΚΕΘΕ κατέθεσε στο Δήμο Σύρου-Ερμούπολης  πρόταση για εκτεταμένη έρευνα, σύμφωνη με τους στόχους του υπουργείου, η οποία κοινοποιήθηκε και στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, αρμόδια κατά τον νόμο για τον έλεγχο των εκπομπών ρύπων στα παράκτια ύδατα. Έκτοτε, η Περιφέρεια δεν έχει προβεί σε κάποια επίσημη ενέργεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει γίνει ακριβής καταγραφή του επιπέδου της ρύπανσης  ούτε καταλογισμός ευθυνών (εάν αποδειχθεί ότι υπάρχουν). Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως, είναι η έλλειψη μέτρων απορρύπανσης.
11
03

Θόδωρος Παρασκευόπουλος: Για την ιδεολογία της Αριστεράς

Η πανδημία, ο εμβολιασμός, η φροντίδα της υγείας των ανθρώπων είναι ταξικά ζητήματα. Ο ιός δεν κοιτάζει μεν την κοινωνική θέση του θύματός του, η φροντίδα της υγείας όμως την κοιτάζει. Τα δισεκατομμύρια άνθρωποι που κινδυνεύουν να μην εμβολιαστούν ή να μη βρουν θέση νοσηλείας είναι οι φτωχοί του πλανήτη. Ο ιός οργιάζει στα εργοστάσια, στις αποθήκες, στις κάθε λογής παραγωγικές διαδικασίες που απαιτούν μαζική φυσική παρουσία εργαζόμενων ανθρώπων. Για την πρόληψη απαιτούνται μέτρα που κοστίζουν και μειώνουν το κέρδος, κι εδώ, στη λογική της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της εκμετάλλευσης και του καπιταλιστικού κέρδους, βρίσκεται ο κόμπος. Η ταξική σκοπιά συγκροτεί την Αριστερά, αυτή είναι η ιδεολογία της και όταν αυτή μαραθεί, τα αριστερά κόμματα μπαίνουν στο περιθώριο. Η πορεία της γαλλικής, της γερμανικής, της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Η ιδεολογία που βλέπει την εργατική τάξη ως «οικουμενική τάξη», τάξη δηλαδή της οποίας τα συμφέροντα είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας όπως γράφει ο Τσακαλώτος, είναι η ταξική σκοπιά. Η ταξική σκοπιά δεν είναι τελεολογική, όπως δείχνει να την εννοεί και να την επικρίνει ο Γιατζόγλου, δεν αναφέρεται, όπως νομίζουν πολλοί/ες, σε έναν απώτερο προορισμό της εργατικής τάξης, αλλά στην καθημερινότητα. Εάν δεν αναφέρεται στην καθημερινότητα, τότε η Αριστερά εκπίπτει σε θρησκεία. Τρία παραδείγματα προς εικονογράφηση του ισχυρισμού: Η πρόσφατη οικονομική κρίση του 2008 δεν οφειλόταν σε κερδοσκοπία του κεφαλαίου – αυτή υπάρχει πάντα –, οφειλόταν στην ανέχεια των λαϊκών τάξεων που δεν επέτρεπε σε δανειολήπτες στις ΗΠΑ να ξεπληρώσουν τα, κυρίως στεγαστικά, δάνειά τους (πίσω από κάθε αληθινή οικονομική κρίση βρίσκεται η φτώχεια, έγραφε ο Μαρξ). Δεύτερο παράδειγμα: αντίθετα με την επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης σήμερα να μειώσει τον αριθμό των φοιτητών στα ΑΕΙ, κράτη που με συστήματα στοχευμένων υποτροφιών και ίδρυση πολλών Πανεπιστημίων ενίσχυσαν (κυρίως στις δεκαετίες του 60 και του 70 του περασμένου αιώνα) τη μαζική πρόσβαση παιδιών από τις λαϊκές τάξεις στα Πανεπιστήμια είχαν εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας και της ευημερίας. Τρίτο παράδειγμα και πάλι η πανδημία: τα δημόσια συστήματα Υγείας είναι η άμυνα των εργατικών και λαϊκών τάξεων απέναντι στην αρρώστια. Αυτά τα δημόσια συστήματα που συκοφαντήθηκαν και λοιδορήθηκαν κατά παραγγελίαν των αετονύχηδων της Υγείας είναι σήμερα η ασπίδα ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στην πανδημία. Η ανάπτυξη ταξικής πολιτικής απαιτεί μια διαφορετική έννοια της εργατικής τάξης (των τάξεων της μισθωτής εργασίας είναι ορθότερο) από την αφηρημένη αναλυτική έννοια της μαρξικής θεωρίας της αξίας-υπεραξίας, η οποία αρκεί για την παρουσίαση της ειδικά καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Απαιτεί επίσης από τα κόμματα της Αριστεράς μια πολύ πιο συγκεκριμένη εξέταση των κοινωνικών τάξεων που θέλουν να εκπροσωπούν, των συχνά συγκρουόμενων συμφερόντων και επιδιώξεών τους και των δυνατοτήτων συγκερασμού των αντιθέσεών τους.
11
03

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Το κράτος δεν εκβιάζεται, η κοινωνία βιάζεται

Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο άρθρο του διευθυντή τής «Καθημερινής» (3/3/2021) γραμμένο μία μέρα πριν από την υποβολή του αιτήματος διακοπής της έκτισης της ποινής του Δ. Κουφοντίνα, τον οποίο αναφέρει, σε αντίθεση με όσους φαίνεται να αδιαφορούν αν θα καταλήξει, ως «άνθρωπο που παλεύει για τη ζωή του». Και παρατηρεί: «Οι αντίπαλοί μας τρίβουν τα χέρια τους, όταν βλέπουν ένα λαό βαθιά διχασμένο και μια χώρα να αυτοαναφλέγεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Εχουμε κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό μας στο παρελθόν. Αυτή τη φορά είναι ανάγκη να επιδείξουμε αίσθηση ευθύνης και αυτοσυγκράτησης». Είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος ότι τα λόγια αυτά δεν έχουν κύριο αποδέκτη την ίδια την κυβέρνηση. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με την κυβέρνηση; Πώς τη μια μέρα υποδεικνύει ως μέθοδο απεμπλοκής την προσφυγή στα ένδικα μέσα και την άλλη τα ακυρώνει η ίδια με τις παρεμβάσεις της; Είτε βρίσκεται σε βέρτιγκο, είτε υπό πίεση, είτε, πιθανότερα, κερδοσκοπεί προκειμένου να αποκομίσει το μέγιστο πολιτικό όφελος από τη διχαστική όξυνση, είναι επικίνδυνη για την κοινωνία και για τη δημοκρατία. Οι νομικοί συμπαραστάτες του Δ. Κουφοντίνα έδειξαν την προθυμία τους να αξιοποιήσουν την πιθανή δυνατότητα εξόδου από το θανατηφόρο αδιέξοδο και τώρα αφήνονται μετέωροι νιώθοντας εξαπατημένοι. Θα επικρατήσει τελικά η κυνική εκτίμηση ότι η μεγιστοποίηση του πολιτικού κέρδους πραγματοποιείται με την επίδειξη θανατηφόρας πυγμής; Γιατί το βήμα από την άλλη πλευρά έχει γίνει, δεν υπάρχει πια αυτό το πρόσχημα. Η κυβέρνηση δεν παίζει τώρα μόνο με τη ζωή ενός φυλακισμένου απεργού πείνας, παίζει με τη φωτιά του διχασμού. Δεν βάζει απέναντί της τους «υποστηρικτές της τρομοκρατίας», όπως επιμένει ακόμα να χαρακτηρίζει όσους διαφωνούν με τις επιλογές της. Βιάζει την κοινωνία να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτούς που θα θεωρούν την απεργία πείνας ενός κρατουμένου κοινωνικά ανεκτή αυτοκτονική επιλογή κάθε κρατούμενου, και σε εκείνους που τη βλέπουν σαν επαναφορά της θανατικής ποινής από το παράθυρο, που καταρρακώνει κάθε έννοια υπερίσχυσης του νόμου (γιατί αυτό σημαίνει «κράτος δικαίου» και όχι κράτος που έχει νόμους). Αυτό, πάντως, που τελικά φαίνεται να υπερισχύει στη ΝΔ, είναι ένα επικίνδυνο μίγμα αυταρχισμού, κυνισμού και πολιτικού τυχοδιωκτισμού.