Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Επανατοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων
Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αντιφατική, από τη…
ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ και κριτικές παρατηρήσεις επί της ύλης της προσυνεδριακής συζήτησης
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και επιδιώκει να συμβάλλει στον διάλογο για την ανασυγκρότηση, τη διεύρυνση και τη νικηφόρα προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Βαδίζοντας προς το 3ο Συνέδριό μας και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές πρέπει να αποκλείσουμε τα τεχνητά και εκ του πονηρού διλήμματα, που λειτουργούν διχαστικά και αποπροσανατολίζουν. Η σύγχρονη αριστερή φυσιογνωμία, η ενίσχυση της συλλογικότητας, το σαφές πρόγραμμα, το πολιτικό σχέδιο και η διαρκής εξωστρέφεια αποτελούν όλα μαζί προϋποθέσεις -και όχι περιττή πολυτέλεια ή εμπόδιο- για την πολιτική αντεπίθεση και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Καταθλιπτικά διλήμματα
Αν συμφωνούσαν τα κόμματα, τα κομματίδια, οι οργανώσεις, οι ομάδες και οι προσωπικότητες που βρίσκονται στην περιοχή της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατική, οικολογική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική) να δώσουν τη μάχη μαζί επιλέγοντας έναν υποψήφιο, αν δηλαδή συνειδητοποιούσαν ότι η πολυδιάσπαση της Αριστεράς ευνοεί τους αντιπάλους της και την καθιστά μη υπολογίσιμο παίκτη. Το παρελθόν (πρόσφατο και μακρινό) είναι γεμάτο με άστοχες κινήσεις της γαλλικής Αριστεράς.
Μα, δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές; Υπάρχουν. Μερικές μάλιστα είναι και ουσιαστικές. Δεν είναι όμως αγεφύρωτες. Η πολωτική ρητορική και το σύνδρομο μικρομεγαλισμού των υποψηφίων τις κάνει να φαίνονται αγεφύρωτες. Αφόρητος σεχταρισμός. Όπως γράφει ο Γιάννης Καλιόρης στο «Εκ του συστάδην» (εκδόσεις Αρμός) «κάθε σέχτα πεπεισμένη για την καθολικότητα της δικής της αλήθειας ως απόλυτης και μοναδικής, αυτοπροσδιορίζεται σαν το κέντρο του κόσμου, έχοντας την αυταπάτη της δυνητικής μαζικότητας» (σελ. 210).
Έτσι κάνει την τρίχα τριχιά και μεγιστοποιεί τις αντιθέσεις, οπότε δεν υπάρχει έδαφος ούτε για διάλογο ούτε για συνεννόηση ούτε φυσικά για κοινή στάση απέναντι στα προβλήματα, απέναντι στον ταξικό αντίπαλο που ξέρει να υποδύεται (με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης) πως είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Δεν μπαίνουν στον κόπο να αφουγκραστούν το αριστερό ακροατήριο που αντιμετωπίζει με δυσφορία τους εμφυλίους.
Συμφωνούν σε κάτι οι επτά υποψήφιοι-ες; Συμφωνούν ότι ο Μακρόν είναι κακός πρόεδρος και πρέπει να φύγει. Συμφωνούν ότι και οι τρεις υποψηφιότητες από τον χώρο της Δεξιάς και της Ακρας Δεξιάς είναι επικίνδυνες. Ωστόσο επιμένουν να πορεύονται χώρια και να αρνούνται κάθε πρόταση για συμβιβασμό. Αν κάτι δεν αλλάξει (το πιθανότερο) και οι υποψήφιοι της Αριστεράς μείνουν εκτός κούρσας ποιες επιλογές θα έχουν οι προοδευτικοί πολίτες στον δεύτερο γύρο; Αποχή; Ακυρο; Μακρόν; Κάποιον ή κάποια από τη Δεξιά και την Ακρα Δεξιά;
Με παρόμοια διλήμματα είχαν αναμετρηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις οι αριστεροί ψηφοφόροι. Εκλήθησαν το 2002 να διαλέξουν ανάμεσα στον «απατεώνα» Σιράκ (είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη) και τον φασίστα Λεπέν. Επέλεξαν με βαριά καρδιά τον Σιράκ. Εκλήθησαν το 2017 να διαλέξουν ανάμεσα στον παντός καιρού Μακρόν και στην ακροδεξιά Λεπέν. Επέλεξαν, ξανά με βαριά καρδιά, τον Μακρόν. Καταθλιπτικά διλήμματα τότε. Καταθλιπτικό δίλημμα και σήμερα;
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ
Είναι σωστή πολιτική η δημιουργία κρατικών συμμαχιών, είναι λάθος πολιτική οι επιχειρήσεις αποκλεισμού της Τουρκίας. Εκτός των άλλων, γιατί στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι, υπάρχουν κρατικά συμφέροντα. Με αυτή την έννοια όσοι πιστεύουν ότι οι «φιλίες» με τις μεγάλες δυνάμεις είναι το γερό χαρτί στις διαπραγματεύσεις είναι μακριά νυχτωμένοι.
Είναι σωστή επιλογή η συμμαχία με την Αίγυπτο και την Ιταλία προκειμένου να παραχθούν συμφωνίες διευθέτησης διαφορών, στο βαθμό που υπάρχει ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της θαλάσσης. Είναι επίσης σωστή επιλογή το ευρωπαϊκό πλαίσιο για τη διευθέτηση διαφορών στην Α. Μεσόγειο, συνεπώς δεν είναι καθόλου πιθανό να ενεργοποιηθεί οποιοσδήποτε μηχανισμός κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας. Όπως δεν ίδρωσε το αυτί πολλών με το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, τη NAVTEX για το Ορούτς Ρέις στο Καστελόριζο, τις ασκήσεις με πραγματικά πυρά, την μετατροπή της Αγιά Σοφιάς σε τζαμί.
Στην δική μας οπτική είναι απαραίτητο, αντί της αναβλητικότητας και της παράθεσης μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, η ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως και στη συμφωνία των Πρεσπών, να υιοθετήσει μία πολιτική κινητικότητας και ρεαλισμού που εξυπηρετεί την ειρηνική επίλυση όλων των εκκρεμών ζητημάτων στην ευρύτερη περιοχή. Κατά τη γνώμη μας η ελληνική αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «πρώτοι διδάξαντες», οφείλει να ενισχύσουν αυτή την πολιτική επιλογή .Υπενθυμίζουμε ότι, αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, είχαμε δεσμευτεί ότι δεν θα ακολουθήσουμε τη συνταγή Μητσοτάκη την περίοδο επίλυσης του μακεδονικού ζητήματος, ακριβώς γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ακριβώς γιατί η δική μας Αριστερά, υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και τις πολιτικές της σταθερότητας, της συνανάπτυξης και της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή, ακριβώς γιατί πιστεύουμε ,ότι αυτός είναι ο δρόμος να πείθουμε και να νικάμε.
Στη δική μας λογική θα ήταν καταστροφική μία εμμονή στο μαξιμαλιστικό σχέδιο για κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Όσο προχωρά η σχετική συζήτηση, τόσο φαίνονται οι δυσκολίες υλοποίησης ενός σχετικού σχεδίου, ακριβώς γιατί η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και οι μέχρι τώρα νομικές διευθετήσεις προς άλλη κατεύθυνση δείχνουν. Ας είμαστε λογικοί, το σύμπλεγμα του Καστελόριζου με τα δέκα χιλιόμετρα ακτής προφανώς διαθέτει υφαλοκρηπίδα και επήρεια, αλλά όχι τόση ώστε να διαμορφώσει συνθήκες γειτνίασης μεταξύ της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ. Από αυτήν τη μαξιμαλιστική θέση φαίνεται σταδιακά να απομακρύνεται η ελληνική πλευρά και προφανώς φαίνεται ότι αυτό είναι το λογικό.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η αναβλητικότητα και ο μαξιμαλισμός, ποτέ δεν μας ωφέλησαν, ούτε το 1974 με τη στρατιωτική χερσαία εισβολή στην Κύπρο, ούτε αυτή την περίοδο που βιώνουμε τη θαλάσσια εισβολή της Τουρκίας στη νόμιμη κυπριακή ΑΟΖ. Είναι γεγονός ότι οι εκάστοτε μαξιμαλισμοί λειτουργούσαν ως καταλύτες πολιτικής απομόνωσης της χώρας και πηγή ισχυρών δεινών για τα συμφέροντά της και ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων της.
Επαναλαμβάνουμε, στη δική μας συλλογιστική δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σκληρή διαπραγμάτευση, ειδικά με την Τουρκία, με στόχο τη βέλτιστη για τα συμφέροντα της χώρας ειρηνική διευθέτηση των υπαρκτών εκκρεμοτήτων στην περιοχή.
Βασικό κλειδί παραμένει η επίλυση του Κυπριακού, εδώ κι αν η αναβλητικότητα και ο απορριπτισμός δημιούργησαν τετελεσμένα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ένα βήμα από μία καταστροφική, από όλες τις απόψεις, διχοτόμηση. Έστω και στο παρά ένα δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη λύση από την υιοθέτηση των 6 σημείων της πρότασης του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. και την οριστική επίλυση του προβλήματος.
Η… “βόμβα”, τα ανοιχτά ή κλειστά παράθυρα και εμείς
Είμαστε συνηθισμένοι/ες το τελευταίο μεγάλο διάστημα να ασχολούνται αρθρογράφοι διαφόρων σάιτ με την πρωτοβουλία μελών 53+ του ΣΥΡΙΖΑ. Άρθρα και σχόλια, με τα περισσότερα απ΄ αυτά, να συγκλίνουν στην αναζήτηση κάποιας εσωτερικής “βόμβας”. Τελευταία “βόμβα” ανακαλύφθηκε σε κείμενο του πολυγραφότατου Γ. Λακόπουλου στο Ανοιχτό Παράθυρο. Αυτό είναι, πιάστηκαν οι 53+ και ο Τσακαλώτος στη φάκα, έγινε η μεγάλη αποκάλυψη και τώρα ο… καλός και τίμιος κεντροαριστερός δημοσιογράφος καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να γίνει (για άλλη μια φορά σύμφωνα με τις επιθυμίες του) Ανδρέας Παπανδρέου και να κάνει εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε αυτός το 1977.
Αλλά ποια είναι η “βόμβα”, που έριξαν οι 53+ στα θεμέλια της Κουμουνδούρου; Κυκλοφορούν, λέει, κείμενο για συλλογή υπογραφών ώστε να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος (απίστευτο ατόπημα κατά τον αρθρογράφο να συνεδριάζουν τα εκλεγμένα όργανα), με στόχο να παρθεί απόφαση το 3ο συνέδριο να είναι του ΣΥΡΙΖΑ και… άλλα, κάτι για αριστερό κόμμα, για συμμαχίες κ.λ.π.
Και τώρα εμείς οι 53+ κάτι πρέπει να πούμε, αφού μας έπιασαν στα... πράσα. Ας πούμε λοιπόν:
Δεν υπάρχει κείμενο -απόφαση των 53+. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το ιδεολογικό μας ρεύμα όταν έχει κάτι να πει το λέει ανοιχτά και δημόσια. Δεν το κρύβουμε ούτε λειτουργούμε υπόγεια.
Άρα, αφού δεν υπάρχει κείμενο - απόφαση δεν συλλέγουμε υπογραφές και μάλιστα για ένα θέμα, που έχει λήξει στο κόμμα μας ομόφωνα, καθώς το συνέδριο πράγματι, αγαπητέ μας αρθρογράφε (ξέρουμε στεναχωριέσαι) θα είναι το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα είναι ένα ανοιχτό συνέδριο με τα χιλιάδες νέα μέλη, που έρχονται ως νυν και όχι ως πρώην, να συμμετέχουν ουσιαστικά και ισότιμα. Και το γεγονός αυτό είναι σημαντικό και ελπιδοφόρο και έχουμε κάθε λόγο να το ενθαρρύνουμε.
Όμως ο αρθρογράφος του Ανοιχτού Παράθυρου κάνει και άλλη μια αποκάλυψη: λέει ότι οι 53+ επιδιώκουν να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αμιγώς αριστερό κόμμα. Εδώ, πράγματι, αποκάλυψε το... επαίσχυντο σχέδιο μας. Ναι, είναι αλήθεια. Θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει αριστερό κόμμα. Ένα μεγάλο, λαϊκό, μαζικό κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα έχει την ικανότητα να εμπνέει, να συσπειρώνει, να ενώνει, όπως γίνεται και με τους ανθρώπους της Προοδευτικής Συμμαχίας.
Αλλά για κακή τύχη του πολυγραφότατου κεντροαριστερού δημοσιογράφου, το ίδιο θέλουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αριστεροί είμαστε (ως γνωστόν), αριστερό κόμμα θέλουμε. Τι να θέλουμε δηλαδή; Δεξιό; Κεντρώο; Κεντροαριστερό; Κάτι που να μην είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό ούτε κεντρώο; Αστεία πράγματα…
Θα μπορούσαμε να μην δίναμε καμία απάντηση. Αλλά μας ενοχλεί η στοχοποίηση μιας άποψης, όποιας άποψης. Το κείμενο που επικαλείται ο αρθρογράφος είναι υπαρκτό. Πρόκειται για πρόταση (ο αρθρογράφος αποφεύγει να τη δημοσιεύσει στο σύνολό της -και όχι τυχαία καθώς στην παράγραφο που λείπει,η πρόταση μιλάει για τη διεύρυνση και μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση που είναι απολύτως επιθυμητή και απαραίτητη ) ενός αξιοσέβαστου, αγαπημένου συντρόφου, που δικαιούται ασφαλώς, όπως όλοι και όλες μας, να συζητά, να σκέφτεται, να προτείνει. Ο κύριος Λακόπουλος, όμως, έχει μάθει, μάλλον από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Διαφορετική άποψη σημαίνει εκκαθάριση, διαγραφή ή για να κυριολεκτούμε διαγραφές… Μόνο αγαπητέ κύριε έχεις κάνει ένα λάθος και μάλιστα μεγάλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που όλοι μας θέλουμε να είναι μεγάλος, που όλοι και όλες θέλουμε να νικήσει πολιτικά, ιδεολογικά, εκλογικά το δεξιό, νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό σχέδιο της ΝΔ, δεν λειτουργεί με χατζάρα και βούρδουλα. Εσύ αγαπητέ, αλλιώς έμαθες, με τον βούρδουλα, τη στοχοποίηση της διαφορετικής άποψης και τις διαγραφές. Αλλά εμείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι΄ αυτό. Δικό σου το πρόβλημα.
Και μια συμβουλή, αν μας επιτρέπεις: την επόμενη φορά που το δημοσιογραφικό σου δαιμόνιο θα ανακαλύψει μια νέα “βόμβα”, για μας ή για άλλους, καλό θα είναι να διασταυρώσεις την ύπαρξή της. Τι στο καλό, δημοσιογράφος λες ότι είσαι, έστω και αν δεν είσαι αριστερός, αμιγώς...
ΕΝΑΣ ΟΔΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ 3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε στην πράξη ένα μείζον ερώτημα που αφορά όλη την Αριστερά σε όλον τον κόσμο: αν και πώς μπορεί μια δύναμη της Αριστεράς να αναλάβει τη διακυβέρνηση σε μια (μικρή) χώρα μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη. Η κυβέρνηση και το κόμμα έδωσαν μια δύσκολη μάχη που, παρ’ όλο το ολοφάνερα θετικό αποτύπωμα που έμεινε στην ελληνική κοινωνία, με πιο αναλυτικό τρόπο μένει ακόμα να αποτιμηθεί και βέβαια να συζητηθεί και να αναλυθεί, ακόμα και εκτός των συνόρων της χώρας.
Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε πως η Αριστερά, οτιδήποτε και αν πράττει, όποια πολιτική και αν εφαρμόζει, οφείλει να προσπαθεί να την εντάσσει σε ένα συνολικό σχέδιο χειραφέτησης, οφείλει να κοιτάζει πάντα προς ένα διαφορετικό μέλλον, να διαμορφώνει τον οραματικό ορίζοντα του «μετά», να πλάθει το αυριανό αντιπαράδειγμα στον καπιταλισμό. Αυτός είναι άλλωστε ο δρόμος για να αντισταθεί στις σειρήνες της ενσωμάτωσης σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει δείξει τα όριά του.
Καθώς συγκροτείται ένα «νέο» αυταρχικό μπλοκ, που επιδιώκει την περιστολή των ελευθεριών, των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, ακριβώς γιατί είναι ο μόνος δρόμος για να περάσουν, στη συνέχεια σε μια συνολική νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση. Η ιδεολογία, η ηγεμονία συντηρητικών ιδεών, είναι το κλειδί για τη συνέχεια. Άλλωστε η ΝΔ εκεί κυρίως ποντάρει. Στην αποδόμηση όχι μόνο της ιστορικής διαδρομή της Αριστεράς και του σοσιαλιστικού οράματος, αλλά και στην αποδόμηση των αξιών της: της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, της συλλογικότητας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Αν σε αυτά τα ζητήματα κερδίσει η Δεξιά, αν επικρατήσει η λογική του ατομικού έναντι του συλλογικού, της τάξης και ασφάλειας έναντι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, της ξενοφοβίας έναντι της αλληλεγγύης, της αποθέωσης του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου, του κέρδους έναντι των αναγκών των ανθρώπων, τότε πολύ δύσκολα η Αριστερά θα επανέλθει στο προσκήνιο ως τέτοια, ως δύναμη δηλαδή καθολικής απελευθέρωσης.
Σε αυτό το πεδίο, λοιπόν, θα χρειαστεί να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση, χρόνο και κόπο, έτσι ώστε τα απελευθερωτικά μηνύματα της Αριστεράς να συντεθούν με τις ανάγκες της καθημερινότητας, με την ανάγκη για πειστικές και συνάμα ρεαλιστικές πολιτικές απαντήσεις.
Ξαφνικός έρωτας για έναν ΣΥΡΙΖΑ, που όμως απεχθάνονται!
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιά και νέα, προερχόμενα από το 4%, το 36% ή το 31,5% -ανεξάρτητα αν ανήκουν σε τάσεις ή όχι- έδωσαν όλη την προηγούμενη περίοδο κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες μια τεράστια μάχη. Αρκετοί από αυτούς άνεργοι, απολυμένοι, με χαμηλούς μισθούς, ένιωσαν και οι ίδιοι, στο πετσί τους, τη βαρβαρότητα των μνημονίων. Ωστόσο, ήταν μπροστά στη μάχη, όσο μπορούσαν… Ήταν αυτός ο κόσμος που κράτησε τον ΣΥΡΙΖΑ όρθιο, που την προεκλογική περίοδο έφτιαξε κιόσκια, μοίρασε υλικό, γέμισε τις πλατείες… Ήταν αυτός ο κόσμος που κόντρα στη λογική του συστήματος, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο δρόμο, στις απεργίες, στις δομές προσφύγων και στις δομές αλληλεγγύης. Αυτός ο κόσμος, που δεν έγινε ποτέ μέρος της κανονικότητάς τους, που δεν υποτάχθηκε, σήμερα λοιδορείται, ως το παλιό, το βαρίδι, το άχρηστο υλικό, για να υπάρξει το μεγάλο, που αυτός ο κόσμος στο σύνολό του συνέβαλε για να υπάρξει.
Και μιλούν για «κόμμα – σκαντζόχοιρο», για ανθρώπους που επιχειρούν να κρατήσουν με κάθε τρόπο τα… προνόμια τους, την επετηρίδα. Αλλά ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ότι αυτός ο κόσμος δεν είχε κανένα «προνόμιο», δεν διεκδίκησε τίποτα, μόνο συμμετοχή, δράση, ελπίδα… Και ναι αυτός ο κόσμος ήταν πράγματι στα πίσω βαγόνια του τρένου και κράταγε Θερμοπύλες, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι που σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο, ταξίδευαν πάνω σε άλλες ράγες, σε αντίθετο προορισμό.
Αυτό το «κόμμα – σκαντζόχοιρος» είναι που κάνει ανοιχτές συνελεύσεις, που υποδέχεται τους νέους συντρόφους και τις νέες συντρόφισσες, που προσπαθεί να οργανώσει τις πρώτες αντιστάσεις στην λαίλαπα της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτό το κόμμα σήμερα λοιδορείται. Αυτό το κόμμα, αυτά τα μέλη, αυτές τις ιδέες πρέπει να υπερασπιστούμε με λογισμό και πάθος.
Σεβασμός στις θυσίες όλων
Αυτή τη φορά η αναταραχή δεν προέκυψε από εξωγενείς παράγοντες. Αυτοί αρκέστηκαν να τρίβουν τα χέρια τους. Στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου υπήρξαν συμπεριφορές, που δεν συμβαδίζουν με το αίσθημα ευθύνης απέναντι στις θυσίες που έγιναν για να φτάσουμε ως εδώ. Οι συνεχείς και μεθοδευμένες διαρροές στον Τύπο που οφείλονται ακριβώς σε χαμηλό αίσθημα ευθύνης, διαμορφώνουν ακριβώς ένα κλίμα αντιπαλότητας που προσλαμβάνει προσωπικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για μία απολίτικη αντιπαράθεση που προφανώς δεν συνάδει με τις προτεραιότητες της περιόδου και της προσπάθειας που γίνεται.
Λίγες μέρες πριν κατατεθεί ο πρώτος προϋπολογισμός (του 2019) της μετά τη λήξη του προγράμματος εποχής και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από το κοινοβούλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, οι κατηγορίες, οι εκρήξεις, οι εκτός ορίων συμπεριφορές προ και κατά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, αλλά και η παραίτηση που προκάλεσαν, δεν σηματοδοτούν συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης απέναντι σε μια λαϊκή πλειοψηφία σκληρά δοκιμασμένη όχι μόνο στα χρόνια των πρώτων μνημονίων, αλλά και στα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – Οικολόγων. Τη στιγμή, μάλιστα, που γεννιέται η ελπίδα μιας νέας περιόδου, χωρίς τους καταναγκασμούς της επιτροπείας, στα καθορισμένα όρια της οποίας έχει αρχίσει να υλοποιείται ένα σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης και οικονομικής ανάκαμψης αναγκαίο και εφικτό.
Αυτή τη στιγμή, κάθε υποτίμηση του κινδύνου ανακοπής μιας προσπάθειας που άρχισε να αποδίδει καρπούς, είναι απαράδεκτη και αδιανόητη. Όσοι έχουν αναδεχθεί την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας από τις δυνάμεις που είχαν στόχο το τέλος της επιτροπείας, δεν νοείται να μην αντιλαμβάνονται, για οποιουσδήποτε λόγους, το νόημα και το συγκεκριμένο περιεχόμενο της λαϊκής εντολής που τους δόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Την εντολή αυτή οφείλουν να τιμήσουν, ακόμη κι αν το τίμημα είναι η γείωση στην πραγματικότητα των καλώς νοουμένων πολιτικών προθέσεών τους.
«Μεμονωμένα» ναυάγια
Το ερώτημα με το οποίο κάθε Σαλβίνι, Λεπέν ή Ορμπαν είναι βέβαιος ότι αποστομώνει τους κουφιοκεφαλάκηδες ουμανιστές είναι απλό, άλλωστε οι δημοκόποι της εθνικιστικής «χριστιανικής καθαρότητας» απεχθάνονται τα περίπλοκα: «Μα γιατί ξεσπιτώνονται όλοι αυτοί; Γιατί παρατάνε την Ασία τους και την Αφρική τους, σέρνοντας και τα παιδιά τους μαζί, οι ύπουλοι, σαν δούρειους ίππους, για να συγκινήσουν τους ευαισθητούληδες;» Αν τους ακούγαμε όμως, αν δεν τους αφήναμε να ναυαγούν αβοήθητοι ή να θαλασσοδέρνονται ανεπιθύμητοι, θα είχαν να μας αντιτάξουν τα δικά τους απλά λόγια: «Το ερώτημα δεν είναι γιατί φεύγουμε όσοι φεύγουμε. Το ερώτημα είναι γιατί δεν φεύγουν και όλοι οι υπόλοιποι από πατρίδες σακατεμένες, καθημαγμένες, πάμπτωχες, κι ας ξέρουν ότι θα πέσουν σε χέρια ληστών και εκβιαστών, ή ότι μπορεί να πεθάνουν στην έρημο ή στη θάλασσα». Και τι φταίει η Ευρώπη (δυτική και ανατολική) ή η περιτειχιζόμενη Αμερική; Μα υπάρχει έστω μία ασιατική ή αφρικανική χώρα που να μην πατήθηκε από τα πόδια των λευκών κυρίαρχων, να μη λεηλατήθηκε από τα άπληστα χέρια τους; Και να μη νιώθει πως η Ιστορία τής χρωστάει;
Το «μετά» να αρχίσει από σήμερα
Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύσαμε το κείμενο, που προέκυψε από την πανελλαδική σύσκεψη της Πρωτοβουλίας Μελών 53+, που αφορά τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ και τις σχέσεις του με την κυβέρνηση. Σήμερα, δημοσιεύουμε το σκέλος της απόφασης, που αφορά τις πολιτικές εξελίξεις, την προοπτική της εξόδου από τα μνημόνια, τις δυσκολίες, αλλά και τις δυνατότητες, που ανοίγονται. Στο κείμενο γίνεται εκτενής αναφορά στην ανάγκη ενός νέου κύματος αριστερού και οικολογικού ριζοσπαστισμού, μιας αριστερής αντεπίθεσης, όπως λέει το κείμενο. Ταυτόχρονα, οι 53+ αναφέρονται στο ευρωπαϊκό και διεθνές σκηνικό, στη σχέση με την Τουρκία, στην επιτακτική ανάγκη επίλυσης των όποιων διαφορών με τους βόρειους γείτονες, μακριά από κοντόφθαλμες, εθνοκεντρικές ή εθνικιστικές λογικές. Τέλος, στο κείμενο γίνεται αναφορά στην ανάγκη συγκρότησης ενός αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος.