Έφη Γιαννοπούλου: «Ο πολιτισμός για τα δικαιώματα»
Μια πολιτική που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό ως δικαίωμα για όλους τους, οφείλει να κάνει διαρκώς αυτήν τη διπλή διαδρομή, να προσφέρει ισότιμη πρόσβαση στο πολιτιστικό αγαθό, και ταυτοχρόνως να αναγνωρίζει και να αξιοδοτεί τις πολιτισμικές πρακτικές όλων των διαφορετικών ομάδων που ζουν στην πόλη. Να δώσει χώρο για να αναπτυχθούν και να δοκιμαστούν οι ποικίλες νεανικές κουλτούρες και υποκουλτούρες, να ενθαρρύνει τη συμμετοχή στην πολιτισμική ζωή ως ένα μέσο αυτογνωσίας αλλά και γνωριμίας και ουσιαστικής επαφής με τον άλλον, με τη διαφορετικότητα. Να δημιουργήσει για τους δημότες μια πόλη όχι μόνο δημιουργική, αλλά και δίκαιη.
Ο Δήμος της Αθήνας διαθέτει δομές, χώρους και ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση. Διαθέτει επίσης εγκαταλελειμμένα κτίρια και υποδομές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, αλλά και δημόσιους χώρους που ίσως είναι το καταλληλότερο πεδίο άσκησης μιας τέτοιας πολιτικής.