Βασίλης Ρόγγας

Τα δέντρα κόβονται για να φτιαχτούν τα εργοτάξια του μετρό, όπως δείχνει η σημερινή φωτογραφία από την πλατεία στο Κολωνάκι. 2500 δέντρα θα χαθούν και δεκάδες πλατείες και πάρκα της Αθήνας θα παραμείνουν κλειστά για χρόνια. Κι αυτά την ώρα που η Αθήνα είναι στη κορυφή της λίστας, 1η μεταξύ των 31 ευρωπαϊκών πρωτευουσών, με υψηλότερη θνησιμότητα λόγω έλλειψης πρασίνου. Καλά, ο άνθρωπος που κυβερνάει την πόλη μαζί με τον θείο του που κυβερνάει τη χώρα δεν ενδιαφέρονται για αυτά. Στολίζουν ψεύτικα δέντρα και μοιράζουν απευθείας αναθέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αναλαμβάνει δράση εναντίωσης η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που φυσικά και δε θέλει να κοπεί κανένα δέντρο. Όλη η αδράνεια, η κοινωνική ακηδία συμπυκνώνεται σε αυτήν την μη ανάληψη δράσης. Ο Ηλίας Νικολακόπουλος στη συνέντευξή του στην εφημερίδα Η εποχή σημείωνε στην πρώτη του απάντηση: «Έχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός. Είμαστε σε μία φάση που η κοινωνία νιώθει φοβισμένη. Από την άνοιξη του 2020, όταν έπεσε ο πανικός της πανδημίας και κλειστήκαμε σε λοκντάουν, οι συλλογικότητες και οι κοινωνικές δράσεις υποβαθμίστηκαν πάρα πολύ. Είναι φανερό ότι τείνει να διαμορφωθεί μια άλλου τύπου κοινωνία, την οποία προς το παρόν ψηλαφούμε. Φαίνεται ότι κυριαρχεί ο ατομισμός, και ο καθένας ασχολείται με την επιβίωσή του, ενώ εξασθενούν οι συλλογικότητες». ΥΓ Η θέα όμως ενός δέντρου που κόβεται θα έπρεπε να μας βγάζει από τα ρούχα μας όπως αν θα βλέπαμε να κακομεταχειρίζονται ή να σκοτώνουν ένα σκυλί. Δεν ξέρω γιατί δεν μας προκύπτει συναισθηματικά.

Βραδυκίνητοι νεαροί ρόμποκοπ, με 45 μέρες εκπαίδευση, πάνω σε μηχανάκια προβαίνουν διαρκώς σε παρανομίες του ΚΟΚ, ελέγχουν νεαρούς με «περίεργη» εμφάνιση κι «όποιον δεν λέει καλά τα ελληνικά». Ενίοτε πυροβολούν και Τσιγγάνους και τη βγάζουν καθαρή και με εύγε από την κυβέρνηση. Το δόγμα «νόμος και τάξη» για να είναι σημαιοφόρος της προσπάθειας για δεξιά ηγεμονία χρειάζεται και ισχυρούς δικαϊκούς παραστάτες: τον νομικό λαϊκισμό (λόγου χάρη οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα) και το θεσμικό ρατσισμό. Και η κυβέρνηση τα παρέχει και τα δυο. Ενώ αυξάνουν την ποσότητα των πόρων αστυνόμευσης (οχήματα, προσλήψεις, όπλα κ.ο.κ.) δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα της εκπαίδευσης και την κατεύθυνση τους εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη. ΕΔΕ, αυτή η μάστιγα, που έχει αποδώσει τίποτα και ποτέ. Προκύπτει εύκολα πως η ασφάλεια των πολιτών στον τομέα της αστυνόμευσης εδράζεται αλλού. Λύσεις υπάρχουν και μάλιστα διόλου επαναστατικές, βρίσκονται στο επίπεδο της αστικής μεταρρύθμισης και έχουν προταθεί εδώ και χρόνια. Πόσο παράλογη φαντάζει η ενίσχυση της οικονομικής αστυνομίας ως εξαιρετικά σημαντική σε μια χώρα με τόση διαφθορά; Γιατί δεν αντιμετωπίζουμε την ατιμωρησία των ΕΔΕ και με εξωτερικό έλεγχο από κληρωτούς πολίτες ή ένα Ανεξάρτητο Συμβούλιο Αστυνόμευσης; Γιατί δεν καταργούνται οι παραστρατιωτικές μονάδες της αστυνομίας για να ενισχύσουν την πραγματική, καθημερινή αστυνόμευση; Γιατί η καριέρα των αστυνομικών να έχει συχνά να κάνει είτε με την επίτευξη αργομισθίας, είτε με τον διαγκωνισμό για αξιώματα κύρους στην υπηρεσία; Πότε, δηλαδή, το esprit de corps των αξιωματικών θα αποδράσει από αυτά και θα αφορά την υπηρεσία στις κοινότητές μας; Δεν πρέπει να είναι πλήρης η εκπαίδευση των αστυνομικών κι όχι μόνο 45 ημέρες; Δεν πρέπει, επίσης, να είναι διαρκής, να έχει αντιρατσιστικό προσανατολισμό, κοινοτική διάσταση, ΛΟΑΤΚΙ μέριμνες συμπερίληψης; Πέρα από τις αλλαγές στο οργανόγραμμα, τους καταμερισμούς και τα συστήματα εργασίας, δεν πρέπει να καλυτερέψουν και οι χώροι και οι συνθήκες εργασίας των αστυνομικών; Εκδημοκρατισμός της αστυνομίας, αυτό είναι το σύνθημα που θα μετριάσει τα αισθήματα ανασφάλειας των πολιτών κι όχι oι αχαλίνωτoι πόθοι για αστυνομικούς τύπου Die hard. Όποιος φαντασιώνεται Τζον Μακλέιν, να τους βλέπει στην οθόνη του, όχι να τους επιβάλει στη σύγχρονη κοινωνία.

Μετά από το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα και 7 μέρες απεργίας στο λιμάνι, οι εργάτες καταφέρνουν να γίνουν δεκτά από την Cosco τα περισσότερα από τα αιτήματα που είχαν. Πέντε άτομα ανά βάρδια σε κάθε πόστα αντί για τέσσερά ως τώρα, κατάργηση των κόντρα βαρδιών που στοίχησαν και τη ζωή του Δημήτρη Δαγκλή και σύσταση επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας. Τα είχαν καταφέρει πριν λίγο καιρό και οι εργαζόμενοι της e food. Τα έχει καταφέρει στην ανάδειξη όλων των θεμάτων του αυτός ο πεισματάρης φεμινισμός που επινοείται και υπηρετείται από πολλές και διαφορετικές γυναίκες. Τα είχαμε καταφέρει να μαζευτούμε πολλές χιλιάδες έξω από το Εφετείο και να δηλώσουμε πως η κοινωνία δεν ανέχεται τους ναζί και το ίδιο έπρεπε να κάνει και η δικαιοσύνη. Τα είχαμε καταφέρει να σπάσουμε την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Να ξεκουνάμε για όσα μας αφορούν. Από την όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, ταξικά, ηλικιακά, μορφωτικά, επαγγελματικά, ηθικά μας αναλογεί πολύ απέναντι στην κυβέρνηση ή τη σαπίλα της κοινωνίας. Για να μην κοπεί κανένα δέντρο στην Αθήνα και για να φυτευτούν πολλά. Για να έχουμε ποιοτικά, πολλά, καθαρά ΜΜΕ με ή χωρίς κόβιντ. Για να διασφαλίσουμε πως όπου ήταν δάσος θα μείνει δάσος και πως οι ευβοιώτες θα μείνουν τον τόπο τους και δε θα ρημάξει όπως έγινε στην Ηλεία μετά τις φωτιές του 2007. Σε εμάς αναλογεί να φτιάξουμε συνδικάτα κανονικά κι όχι ξεφτιλίκια. Για να έχουν όλοι οι άνθρωποι αξιοπρεπή μισθό ή βασικό εισόδημα. Για να έχουν όλα τα εφόδια οι μετανάστες και τα προσφυγάκια να γίνουν αυτό που θέλουν. Για να εμβολιαστεί ο κόσμος και να μην υποφέρει από τους αναδυόμενους ανορθολογισμούς.

O Μαρδοχαίος Φριζής, Ευβοιώτης και Εβραίος, ήταν Συνταγματάρχης Πεζικού, από τους πρώτους ανώτερους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού που έπεσε επί του πεδίου της μάχης κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Η πολιτεία δεν τον έχει τιμήσει ακόμα επίσημα για τον προφανή λόγο. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ως διοικητής αποσπάσματος της VIII Μεραρχίας συνέβαλε καθοριστικά στην άμυνα της Ηπείρου απέναντι στην επίθεση της Μεραρχίας «Τζούλια», ιδιαίτερα μετά την υποχώρηση του αποσπάσματος του Κωνσταντίνου Δαβάκη. Τα επιτεύγματα του Φριζή τα πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα της ελληνοϊταλικής σύρραξης έθεσαν τα θεμέλια του μετέπειτα θριάμβου των ελληνικών όπλων. «Αν η Ελλάς χάρισε την πρώτη νίκη στους συμμάχους, ο Φριζής χάρισε την πρώτη νίκη στα ελληνικά όπλα» έγραψε αργότερα ένας από τους επιτελείς της VIII Μεραρχίας. Είναι αυτός που συνέλαβε τους πρώτους Ιταλούς αιχμαλώτους (15 αξιωματικούς, 700 οπλίτες). Επικεφαλής του αποσπάσματος Αώου, ανέκοψε την προέλαση των Ιταλών επιτυγχάνοντας την αναστοφή του μετώπου, απελευθέρωσε την Κόνιτσα και προχώρησε στο Αλβανικό έδαφος. Ως διοικητής ανεξάρτητης μεραρχίας ανέτρεψε τα τμήματα της ιταλικής μεραρχίας «Μόντενα» και άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη της Πρεμετής στις 4 Δεκεμβρίου 1940. Την επόμενη ημέρα διατάχθηκε να καταλάβει τον λόφο 1220 στα βορειοανατολικά της Πρεμετής. Στις 5 Δεκέμβρη ο Φριζής και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από ιταλικά αεροπλάνα. Ο Φριζής έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να πέσουν στα χαρακώματα, παρ' όλα αυτά, για να μην υπάρξει πανικός στους στρατιώτες, ο ίδιος παρέμεινε καβάλα στο άλογό του και έγινε εύκολος στόχος για τα εχθρικά αεροπλάνα. Στην αρχή δέχτηκε βολές από το αεροπορικό πολυβόλο και έπειτα μία βόμβα τον αποτελείωσε.

Όλος ο παρακάτω κατάλογος, παρόλο που δεν έχει κοστολογηθεί κι ούτε και θα μπορούσε να είναι πλήρης, είναι σίγουρα αδύνατον να κοστίζει πάνω από 10 δισ., όσα δηλαδή θα δώσουμε τα επόμενα χρόνια σε εξοπλιστικά προγράμματα, μάλιστα πολλές προτάσεις του δεν προσθέτουν καθόλου δημοσιονομικό κόστος. Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν υποστηριχθούν και συμβούν τα περισσότερα απ’ αυτά, θα αλλάξουμε πίστα σαν κοινωνία. Θα περάσουμε από τον φόβο (του πολέμου, των μεταναστών, των Βορειομακεδόνων, της ασφάλειας κ.ο.κ.) που θρέφει τη Δεξιά, στην ελπίδα της νεολαίας που θα καθίσταται οδηγός της. Από τον κατάλογο λείπουν πολλά που αφορούν όλη την κοινωνία, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε: Αύξηση κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ, μείωση του ωραρίου στις 7 ώρες. Επιδότηση ενοικίου για τους νέους κάτω των 32 χρονών, όπως στην Ισπανία, με άνω των 200 ευρώ το μήνα. Πλαφόν στις τιμές των ενοικίων. Δωρεάν όλα τα μεταπτυχιακά όλων των πανεπιστημίων μέσα σε τέσσερα χρόνια. Πραγματικός και διαρκής έλεγχος εργοδοτικών παραβάσεων για τους εκατοντάδες χιλιάδες που δουλεύουν σεζόν (σέρβις, ταμεία, πωλητές λιανικής, καθαριστές, σεκιούριτι, διανομείς). Δουλειές 8ωρες με ρεπό κάθε εβδομάδα κι όχι στύψιμο. Υποχρεωτική εφαρμογή κλαδικών και όχι επιχειρησιακών συμβάσεων στον επισιτισμό και τον τουρισμό και παρακολούθηση της τήρησής τους. Υποχρεωτικές και μισθολογικά συμφέρουσες συμβάσεις για τις εποχικές αγροτικές εργασίες με πραγματικά μεροκάματα, ένσημα, διατροφή, στέγαση για μετανάστες και Έλληνες. Αναγνώριση όλων των εργαζόμενων σε όλες τις πλατφόρμες ως μισθωτών με τα αντίστοιχα δικαιώματα. Ενιαίο εργασιακό και μισθολογικό καθεστώς για τους εργαζόμενους στα σούπερ-μάρκετ, κατάργηση 6ώρων, μισθολογικών διακρίσεων μεταξύ παλιών και νέων, ολιγόμηνων συμβάσεων κ.ο.κ. Βασικό εισόδημα –χωρίς εξαιρέσεις– για όσους δεν εργάζονται, για όσο καιρό δεν εργάζονται. Άνοιγμα και επέκταση του δημόσιου πανεπιστημίου με ελεύθερη πρόσβαση για τους μαθητές και προκήρυξη των χιλιάδων και τόσο απαραίτητων θέσεων ΔΕΠ. Δωρεάν μαθητεία ή μεταλυκειακή επαγγελματική κατάρτιση. Κατάργηση των θρησκευτικών, επαναφορά της Κοινωνιολογίας, δημιουργία μαθήματος φεμινισμού και ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Εμπράγματα και διαρκή κίνητρα για τη δημιουργία οικογενειών με φοροαπαλλαγές, αυξημένες επιδοτήσεις σε στέγη, ρεύμα, νερό, internet, μετακινήσεις. Καθολικό σύστημα υποστήριξης του παιδιού από τη στιγμή γέννησης μέχρι την ενηλικίωσή του. Ολοήμερο σχολείο από το προνήπιο έως το λύκειο, με δωρεάν σίτιση, πολιτισμό, αθλητισμό, ξένες γλώσσες. Πολιτικός γάμος και τεκνοθεσία για όσα ομόφυλα ζευγάρια το επιθυμούν. Ελεύθερη χρήση της ευφορικής κάνναβης. Ενισχύσεις σε χρήματα, πόρους, χώρο κ.ο.κ. των εκατοντάδων ερασιτεχνικών ή επαγγελματικών πολιτισμικών ομάδων, χωρίς ατέλειωτες προϋποθέσεις και απροσπέλαστες γραφειοκρατίες. Κίνητρα για την προαγωγή της νεανικής επιχειρηματικότητας, κυρίως στην κατεύθυνση της συνεργατικότητας. Πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους. Ανάπτυξη και τεράστια διεύρυνση των ελεύθερων, δημόσιων χώρων πρασίνου και αθλητισμού παντού. Ποιότητα ζωής χωρίς συνεύρεση σε τέτοιους χώρους, χωρίς διασκέδαση σε αυτούς που είναι τόσο τραγικά λίγοι και ποιοτικά υποβαθμισμένοι, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το κλιματικό άγχος είναι εδώ και φέρνει συχνά την αίσθηση της ανημποριάς ή, χειρότερα, μεταβολίζεται σε λατρεία του τέλους του κόσμου. Δεν είναι υποκρισία, εμείς οι δυτικοί να λέμε στους αναπτυσσόμενους λαούς να μην φτάσουν στο επίπεδο της δικής μας κατανάλωσης, γιατί έτσι θα καταστραφεί ο πλανήτης, αλλά εμείς να συνεχίζουμε; Δεν είμαστε εξωφρενικοί να τους ζητάμε να καταστρέψουν τις οικονομίες τους που βασίζονται στο πετρέλαιο ή τον άνθρακα για χάρη της ακριβότερης πράσινης ενέργειας; Δεν είμαστε απατεώνες όταν την ίδια στιγμή πρέπει να δίνουμε μερτικό εμείς για τη μετάβαση αυτή, τελικά να τους πιστώνουμε το 1/10 απ’ αυτό που πρέπει; Δεν είμαστε εγωμανείς και νάρκισσοι όταν υψώνουμε ήδη τείχη στους πρόσφυγες που είναι απλώς ένα κλάσμα από τους δεκάδες εκατομμύρια κλιματικούς πρόσφυγες που θα θελήσουν να έρθουν σε ελάχιστα χρόνια, γιατί εμείς, οι δυτικοί, υπερθερμαίνουμε τον πλανήτη και ιδίως τις περιοχές τους; Αν δεν τολμήσουμε να φανταστούμε κοινωνικές αλλαγές που θα πλήξουν τις δικές μας εταιρείες, τον δικό μας κραταιό καπιταλισμό, τον δικό μας τρόπο ζωής, τότε απλώς θα διακατεχόμαστε από κλιματικό άγχος. Οφείλουμε στον τρίτο κόσμο, στους από κάτω, στους ιθαγενείς, όλον μας τον πλούτο. Αν δεν τον μοιραστούμε, δεν θα έχουμε πλανήτη να ζήσουμε. Αν δεν κάνουμε ταξική πάλη υπέρ όλων αυτών, αν δεν είμαστε κόκκινοι, τότε δε μπορούμε να λέμε πως είμαστε πράσινοι. Αν «ψυχή και κοινωνία είναι αδιαχώριστες, μολονότι ριζικά μη αναγώγιμες η μία στην άλλη»8, και αν αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στον παγκοσμιοποιημένο μας κόσμο, τότε να φανταστούμε άλλους τρόπους μη διαχωρισμού τους από αυτούς που τώρα επιτελούμε. «Το καλό με τη νεότητα είναι πως δεν είσαι τυφλωμένος από τη “ρεάλ πολιτίκ” ούτε επιρρεπής στον συμβιβασμό», δήλωσε πρόσφατα η Γκρέτα Τούνμπεργκ και έβαλε καθήκοντα.

Ο Μπακογιάννης επιλέγει να εντείνει την τουριστικοποίηση της Αθήνας που αρέσει και στους Αθηναίους και στους επισκέπτες της. Αυτό είναι όλο το κόλπο με την Πανεπιστημίου και άλλες σημειακές του παρεμβάσεις. Ο δήμαρχος στρώνει δρόμους, κάνει μικρά πάρκα στις γειτονιές, δείχνει και είναι πολύ πιο ενεργός σε σχέση με την προηγούμενη διοίκηση. Θα ξαναβγεί εύκολα και στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Επικρατεί η αντίστροφη νοοτροπία στην πλειοψηφία των κατοίκων της Αθήνας από αυτή που θα ήθελαν οι αντίπαλοι της δεξιάς. - Τα έργα βιτρίνας στο κέντρο της πόλης ενθουσιάζουν με το ντεμέκ μεγαλείο τους. - Οι γειτονιές για τους περισσότερους κατοίκους τους είναι υπνουπόλεις αφενός, χώροι που δεν έχουν ελπίδα να σωθούν αφετέρου. - Τα λαμπιόνια τα Χριστούγεννα μπορούν να στοιχίζουν όσο θέλουνε, αποτελούν το μηνιαίο θέαμα που οι μικροαστικές οικογένειες γουστάρουν. - Κανένας δήμαρχος που απλώς θα σώσει οικονομικά το δήμο του δεν πρόκειται να ξαναβγεί. - Οι πολίτες ψηφίζουν πρόσωπο κι όχι πολιτική, εύτακτη και κομψή παρουσία όχι στρατηγική πολιτική και χωρική σκέψη. - Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων χώρων είναι συχνά ευκταίες, αν όχι επιβεβλημένες. Μια νοοτροπία πως «ό, τι κάνει καλό είναι» επικρατεί γιατί η εγκατάλειψη είναι η συνήθης κατάσταση των πραγμάτων. Οι ενάντιοι σε αυτά πρέπει να μεταστρέψουν τις πλειοψηφικές αυτές νοοτροπίες μέσω της αλλαγής των δικών τους νοοτροπιών. Χρειάζεται να αρχίζουν να προτείνουν ρεαλιστικά, εύληπτα, επί του πεδίου κι όχι γενικόλογα, χρονοθετημένα και την ίδια στιγμή στρατηγικά και οραματικά. Κι εργαλεία υπάρχουν και άνθρωποι. Αλλιώς και η πόλη θα συνεχίζει να καταστρέφεται ανεπίστρεπτα και οι περισσότεροι πολίτες της θα συνεχίζουν να θέλουν μπακογιάννηδες.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κινήματα υπέρ της αύξησης του όγκου των δημόσιων συγκοινωνιών, υπέρ της προσβασιμότητας σε όλη την πόλη, υπέρ της κινητικότητας όλων των υποκειμένων όλες τις ώρες χωρίς προβλήματα ασφάλειας, παρά μόνο ως εξαιρέσεις. Στην ερώτηση «θες κι άλλα λεωφορεία», οι περισσότεροι θα απαντήσουν αυθόρμητα και αυθεντικά ναι, αλλά δε θα σταθούν ούτε μισό λεπτό για να το διεκδικήσουν, ενώ οι ίδιοι σπαταλάνε κάθε μέρα ώρες από τη ζωή τους στο δρόμο και την κίνηση, σε βρώμικα και σκοτεινά λεωφορεία που περνάνε όποτε λάχει. Καμία αμφιβολία δεν είχα πως η ΝΔ δε θα κάνει τίποτε για αυτά. Το κόμμα αυτό έχει τόση σχέση με τον ποιοτικό δημόσιο χώρο όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Εδώ όμως η ευθύνη αφορά την άλλη μεριά, που κυβέρνησε για 4μιση χρόνια. Μάλιστα κυβέρνησε έχοντας ως προνομιακό κοινό αναφοράς της τους ανθρώπους που κατεξοχήν ταλαιπωρούνται από τις ελλείψεις στα ΜΜΜ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σάρωσε στη δυτική Αθήνα και το δυτικό Πειραιά αλλά δε θεώρησε κρίσιμο να αλλάξει την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων σε αυτό το επίπεδο. Φυσικά υπήρχαν χρήματα, αλλά επιλέχτηκε να δοθούν αλλού. Αυτά τα λάθη κοστίζουν πολύ περισσότερο από όσο φαίνεται. Ο δημόσιος χώρος δε μειώνεται μόνο από τις επιθέσεις του ιδιωτικού αλλά και γιατί αδράνησαν οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές του και δεν έκαναν ότι μπόρεσαν για να τον οχυρώσουν.

Η Λίστα Πέτσα της Αυστρίας, που είχε εγκρίνει ο δεξιός καγκελάριος Κουρς έχει έναν προϋπολογισμό 210 εκατομμυρίων για τα ΜΜΕ ως το 2024. Άλλα φράγκα δίνει το αυστριακό κράτος μέσω "διαφημίσεων". Τα χρήματα κατευθύνονται κυρίως σε φιλικά μέσα. Χθες ο καγκελάριος παραιτήθηκε γιατί όταν ήταν υπουργός 1 εκατομμύριο δημόσιοι πόροι χρησιμοποιήθηκαν για δημοσιεύσεις εγκωμιαστικών άρθρων και για να χρηματοδοτηθούν ευνοϊκές δημοσκοπήσεις. Ο Κουρς είναι πορωμένος με τη μιντιακή του περσόνα: έχει 80 επικοινωνιολόγους, έπαιρνε τηλεφωνάκια εκδότες όποτε δεν τον έπαιζαν όπως εκείνος ήθελε, ήλεγχε πλήρως τη δημόσια τηλεόραση. - Κι ενώ το κόμμα του είχε καταδικαστεί σε δίκη γιατί είχε κάνει αδικαιολόγητα προεκλογικά έξοδα, - Κι ενώ ο καγκελάριος είχε εκφοβίσει δημόσια δημοσιογράφο και έγινε ο κακός χαμός στο twitter, - Κι ενώ προσπάθησε να υπονομεύσει συστηματικά τα αυστριακά ΜΜΕ μέσω ενός συνδυασμού οικονομικής πίεσης, ελέγχου πρόσβασης και πλήρους εκφοβισμού. Ο Μητσοτάκης γνωρίζοντας τα παραπάνω, πριν 5 μήνες είχε εκφωνήσει έναν πανηγυρικό λόγο υπέρ του, μιας και βραβεύτηκε (!) για την ελευθερία των ΜΜΕ. Το θέμα είναι πως το αυστριακό δικαστικό σύστημα τόλμησε να τα βάλει με τον παντοδύναμο Καγκελάριο. Το ελληνικό δικαστικό σύστημα δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες συμπολιτευόμενοι ή «ουδέτεροι» δημοσιογράφοι ποτέ δε θα κατηγορούσαν το χέρι που τους ταΐζει. Οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι της Αυστρίας επικρίνουν τη συμπεριφορά του Κουρς, εδώ τον λιβανίζουν ως μεταρρυθμιστή, κεντρώο κ.ο.κ. - Ενώ ο Μητσοτάκης είναι ο άνθρωπος που αύξησε το ήδη υπέρογκο χρέος της ΝΔ. 120 εκατομμύρια ευρώ αυξήθηκε αυτό το χρέος σε 5 χρονιά και πλέον το κόμμα χρωστάει 350 εκατομμύρια που δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρώσει. - Ενώ οι «λίστες Πέτσα» με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κατευθύνονταν σε φιλικά ΜΜΕ για την κυβέρνηση με διαδικασίες που δεν τηρούσαν καμία δεοντολογία. - Ενώ ένα σίχαμα της κοινωνίας, ο Φουρθιώτης, εκβίαζε υπουργούς της κυβέρνησης για να τους εγκωμιάζει μέσα από την τηλεόραση και την εφημερίδα του και αυτοί πρόθυμα του έδιναν ότι ήθελε. - Ενώ ο ρόλος της Palantir κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι τουλάχιστον σκοτεινός μιας και συνέλλεγε δεδομένα των πολιτών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ας πούμε, από το κυβερνητικό κόμμα για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης υπέρ του. Το πρόβλημα είναι πως ενώ ο Μητσοτάκης κάνει περίπου τα ίδια με τον Κουρς εμείς το θεωρούμε περίπου φυσιολογικό. Αυτή η παραίτησή μας, επειδή «τίποτε δε μπορεί να αλλάξει» είναι ήττα για τη δημοκρατία, ήττα δική μας.

Το ξέπλυμα των νεοναζί από το 2010 έως το 2020 το έφεραν εις πέρας πολλοί, ετερόκλητοι και κάποιοι αμέμπτου ηθικής και πολιτικής σκοπιάς. 1. Η τηλεόραση και μεγάλη μερίδα των υπόλοιπων ΜΜΕ που σαν συντηρητικοί θεσμοί το δημόσιου χώρου και ταυτόχρονα εξαρτημένοι από το θέαμα, τα κρατικά χρήματα και τα γούστα των ιδιοκτητών τους έδωσαν χώρο και χρόνο στους ναζί καθαρίζοντάς τους από τους λεκέδες αίματος που άφηναν πίσω με τη δράση τους. 2. Μερίδα του πολιτικού συστήματος σε συνάφεια με το δικαστικό που «είχαν τους φακέλους στο γραφείο τους» έτσι ώστε να αρχίζουν οι προφυλακίσεις της ΧΑ αλλά έπρεπε να περιμένουμε το θάνατο του Φύσσα για να τους μπουζουριάσουν. Είναι οι ίδιοι που λένε πως η ΝΔ έβαλε στη φυλακή τους ναζί. 3. Μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου που ευνοούνταν από τη δράση τους, λόγου χάρη στο Πέραμα. Οι ναζί υπήρξαν πιστά σκυλιά όλων των μεγάλων αφεντικών και όλα τα μεγάλα αφεντικά το ήξεραν αυτό. 4. Η ηγεσία της αστυνομίας και του στρατού που ανέχτηκαν κατώτερα, μεσαία και ανώτερα στελέχη τους να φλερτάρουν, να λένε ανοιχτά ή και να συμμετέχουν στα αιματηρά όργια της χρυσής αυγής. Όταν ήξεραν και είχαν τη δυνατότητα να διαλύσουν θεσμικά τους πυρήνες αυτούς αλλά τελικά επέλεξαν να κωλοτρίβονται με αυτές τις ιδέες 40 χρόνια μετά τη χούντα. 5. Διανοούμενοι του Ακραίου Κέντρου κυρίως, που επανέφεραν τη θεωρία των δυο άκρων από το 2010. Που μίλησαν για την ώσμωση της Πάνω και Κάτω πλατεία Συντάγματος χωρίς να είναι ποτέ εκεί για να ελέγξουν τι όντως συνέβαινε. Που έκαναν την έννοια του λαϊκισμού κενό σημαίνον μιας και την τραβούσαν από εδώ και από εκεί κατά πως τους βόλευε πολιτικά, δηλαδή ενάντια στην αριστερά. Που μας ζάλισαν με την ανάγκη να τελειώσουμε με την κουλτούρα της Μεταπολίτευσης. Που ενστερνίστηκαν τη θεσμική, ευρωπαϊκή εναντίωση ενάντια «στη ριζοσπαστικοποίηση ή/και τον εξτρεμισμό». Οι πόροι κύρους και εύρους που έφεραν στη δημόσια σφαίρα με τις αφόρητες κοινοτοπίες τους έγιναν επικίνδυνες συνεπαγωγές νομιμοποίησης των ναζί. 6. Δημοσιογράφοι που, παίρνοντας γραμμή από τους διανοούμενους του Ακραίου Κέντρου, θέλησαν να ορίσουν το εύρος της συζήτησης που νομιμοποιούμαστε να διεξάγουμε για να θεωρούμαστε «εντός του δημοκρατικού τόξου». Δημοσιογράφοι, κατά τα άλλα "μετριοπαθείς", που θέλησαν να καθορίσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, μέσω της επιλεκτικής αποδοχής συγκεκριμένων, δηλαδή περιορισμένων, εκδοχών της. Που εκλαΐκευαν τη θεωρία των δύο άκρων.