Βασίλης Ρόγγας

Οι δυο νεαρότερες γενιές στη χώρα μας, οι millennials και η genz, πλήττονται τόσο πολύ…

Ένας ημιμαθής, υποτιθέμενα καπάτσος, κάνει κουμάντα εδώ και χρόνια στην προσπάθεια δεξιάς ιδεολογική ηγεμονίας στην ελληνική κοινωνία. Είναι λογικό, τώρα που αυτό αποτελεί όχι απλώς στρατηγικό στόχο αλλά και συνθήκη που υλικά μπορεί να συμβεί λόγω της ισχυρής αντιπροσώπευσης της δεξιάς σε όλους τους αρμούς της ελληνικής πολιτείας. Η ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς θέλουν να περάσει μέσα από το σχολείο. Δοκιμές κάνουν με την ηλίθια θεωρία περί αγέννητου παιδιού, της βλακείες της «ελληνικής αγωγής» κι άλλα τέτοια που καταγγέλονται και από τους τομεάρχες παιδείας της αντιπολίτευσης για «πλήθος εταιρειών που κινούνται από την ακροδεξιά αρχαιολαγνεία ως την ανοιχτή προπαγάνδα κατά των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και των μαθητών» . Κάνουν απόπειρες περαιτέρω διείσδυσης, ψηλαφούν όρια και τρόπους καθιέρωσης εντός του χρονικά ευνοϊκού καθεστώτος ελέγχου του κράτους. Κι αν τώρα αυτά τρώνε τις φάπες που τους αξίζουν επειδή υπάρχει κοινωνική και πολιτική εγρήγορση, δε σημαίνει ότι τα αντανακλαστικά θα είναι πάντα τεντωμένα ενάντια σε τέτοια. Χρειάζεται μια αντιστροφή, μια επίθεση με αυτοπεποίθηση, πάνω στα πραγματικά ζητήματα. Να τελειώσουμε με τα θρησκευτικά και την προσευχή στα σχολεία, με τις εικόνες στις αίθουσες. Φυσικά η Κοινωνιολογία είναι μάθημα που πρέπει να διδάσκεται, εννοείται πως τα μαθήματα Ιστορίας πως πρέπει να σταματήσουν να προάγουν τον εθνικισμό, χρειαζόμαστε αναμορφωμένη Πολιτική Αγωγή. Απαιτείται πλέον να ενσωματωθεί η έμφυλη διάσταση, να οριστεί ως εξόχως σημαντική για να διαπαιδαγωγούνται ενήλικες που θεωρούν δεδομένο τον αλληλοσεβασμό σε συνδυασμό με τη Σεξουαλική Αγωγή. Αλλά και πέρα από αυτά. Στο σχολείο θέλουμε ολοήμερες διαδικασίες, παιδιά που τρώνε εκεί ζεστά γεύματα και έχουν τόπο να ξεκουράζονται και να κοιμούνται, δραστηριότητες που τις πληρώνουν οι γονείς στους ιδιώτες να παρέχονται δωρεάν μετά τα μαθήματα. Αυτές κι άλλες από αυτές είναι προτάσεις που αλλάζουν το ισοζύγιο ανάμεσα στον αφόρητο εθνικισμό του γεωργιάδη και τις συγκαιρινές ανάγκες αλλά και επιθυμίες της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί συνέβη η δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη δεν έχει παρά να ακούσει οποιοδήποτε τραγούδι του ΛΕΞ. Περιγράφει με γλώσσα δρομίσια, αυθεντική όλα τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στη Σαλονίκη των δυτικών συνοικιών, της ανεργίας και της αφραγκίας, της εξάρτησης, της μικρής παραβατικότητας. Η «μουσική για τσόγλανους» γαληνεύει και ταράζει μαζικά τις καρδιές της πιο χαμένης γενιάς στην Ελλάδα. Το 2019 στη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη δέκα χιλιάδες παιδιά αυτής της γενιάς τραγουδούσαν απ’ έξω όλους του τους στίχους, ενώ τα τραγούδια του στο youtube κάνουν εκατομμύρια views. Ο ΛΕΞ είναι millennial και τραγουδάει για τη genz, οι δυο αυτές γενιές ενώνονται συχνά στη συναισθηματική δομή των κόσμων που δημιουργούν, συχνότερα δυστυχώς στη ματαίωση. Όλες οι εκδοχές που έχουμε εμείς των ριζοσπαστικών πολιτικών, εκτός συγκεκριμένων μερίδων της αναρχίας, είναι πολύ μακριά από το αναπαραστασιακό σύμπαν αυτών των «μη ομιλουσών τάξεων» της κοινωνίας. Δημιουργούν εκ των ενόντων κοινωνικές φούσκες με αναφορά στην ομάδα, το χασίς, τη γειτονιά, το παπάκι. Κοινωνικές ταυτότητες ολοποιητικές, με ανοιχτές μόνο τις πρόνοιες του κλειστού και ιεραρχικού για να αναβλύζουν με έναν κάποιο τρόπο οι απαραίτητες δόσεις συνανήκειν ή αλληλεγγύης. Αιγάλεω, Εύοσμος, Σταυρούπολη, Περιστέρι έχουν δεκάδες χιλιάδες αγρίμια που παράτησαν το σχολείο ή «τελείωσαν» το τεχνικό. Δουλεύουν στην καλύτερη σερβιτόροι, ντελιβεράδες, μηχανικοί αυτοκινήτων, το συχνότερο είναι άνεργοι χωρίς ελπίδα δουλειάς. Αντριλίκι παλιακό κι ολότελα φθαρμένο είναι αξιοδοτημένο θετικά, φαίνεται από τη διαχείριση των παραστάσεων: άγριες φάτσες, επίμονα βλέμματα, σώματα σαν έτοιμα πάντα για μανούρα. Κανένας άλλος Θεός δε μπορεί να διεισδύσει σε αυτές τις φούσκες παρά μόνο ο Θεός της ομάδας. Στην 4, την 7, την 13, την 3 η συντριπτική πλειοψηφία είναι αγόρια κάτω από 28-30, η μαστούρα απλώς κορυφώνεται μέσα στο γήπεδο, ο ενδεχόμενους τσαμπουκάς μετά με τους αντίπαλους φαντάζει σα λογικός. Τριανταπεντάρηδες – σαραντάρηδες αρχηγοί συνδέσμων καθίστανται σύμβολα άξια μίμησης, βολικοί πάτρωνες αξιόποινων πράξεων για χάρη του «εδώ μόνο εμείς». Μια ταυτότητα κενή νοήματος, μιας και όλα τα άλλα έχουν ακόμα λιγότερο νόημα. «Μόνο εμείς» ενάντια σε άλλους που είναι ακριβώς σαν και εμάς, απλώς έτυχε να είναι Άρης, να μένουν στου Χαριλάου. Είμαστε ίδιοι σα τις σταγόνες του νερού, είναι ίδιοι εντελώς με εμάς, αλλά «εδώ μόνος εμείς». Στη Θεσσαλονίκη η ανεργία αυτό το χειμώνα πλησιάζει, αν δεν ξεπερνάει το 40%, στους νέους πάνω από 60%, το μεγαλύτερο ποσοστό από την έναρξη της κρίσης. Χιλιάδες παιδιά, ακόμα και από τα πανεπιστήμια ή εξιδεικευμένοι εργάτες προσπαθούν να φύγουν για Αθήνα ή εξωτερικό. Η πόλη έχει σαπίσει εδώ και χρόνια και πίσω μένουν όσοι δε μπορούν να φύγουν. Τι ακριβώς περιμέναμε να γίνει; Όσα περιγράφονται παραπάνω ανταμώνουν με το βόθρο του ντόπιου πολιτικού συστήματος που ξερνάει εδώ και δεκαετίες εθνικισμό, με αποκορύφωμα την μακεδονομαχική εποποιΐα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι απ΄ την άλλη, το «μια πόλη – μια ομάδα» κάποιοι κάπως το σφυράνε στα αλάνια, κάποιοι που χρησιμοποιούν την κένωση νοήματος για ίδιον όφελος. Αυτοί κι αν είναι μετρ της διαχείρισης συμβόλων. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε τι γίνεται στο γήπεδο, στη νύχτα, στα συνεργεία αυτοκινήτων, στις μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες. Να δούμε όντως κι όχι από βάθρο που κανείς δε μας έβαλε να λέμε ότι είναι κακό να είσαι οπαδός μιας ομάδας. Ευτυχώς που υπάρχουν στην κερκίδα και παιδιά άλλης προοπτικής που λένε λόγια και κάνουν πράξεις ενάντια σε όλα αυτά, που συγκροτούν ομάδες φιλίας κι αλληλεγγύης, ακόμα και μεταξύ αντιπάλων. Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για και με τους από κάτω όχι μοιράζοντας φυλλάδια ή φλεξάροντας ξερολίαση. Κάποια στιγμή χρειάζεται να καταλάβουμε πως ριζοσπαστική πολιτική μπορεί να είναι πολύ σοβαρό να φροντίσουμε να έχουν οι άνθρωποι δουλειά ή να μεταβολιστεί η αγάπη για την ομάδα σε φροντίδα για όλους τους ανθρώπους της ίδιας κοινωνικής τάξης. Καλές οι μεταμοντέρνες αναλύσεις, το παραληρηματικό μουχαμπέτι. Αυτά όμως είναι για το πανεπιστήμιο ή για το μπαρ κι εδώ πεθαίνει κόσμος και μαραίνονται μπουμπούκια που θα μπορούσαν να ανθίζουν.

Η ΝΔ έλεγε τα μύρια όσα για τις ΜΚΟ σε σχέση με το προσφυγικό πριν…

Ο Μητσοτάκης είπε πως θα δημιουργήσει "επιτροπές διαχείρισης που θα φέρουν όλους τους εμπλεκόμενους με πολύ σαφή και ξεκάθαρα πρωτόκολλα στον ίδιο χώρο". 1. Όλα είναι ψηφιοποιημένα οι άνθρωποι αν θέλουν βρίσκονται στον ίδιο εικονικά χώρο. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν έχει ενεργοποιήσει ανάλογα εργαλεία ούτε καν κατά τη διάρκεια των κρίσεων. 2. Δε βρίσκονταν δηλαδή στον ίδιο φυσικό χώρο όλοι αυτοί που έπρεπε για έναν χιονιά που είχε προαναγγελθεί εδώ και μια βδομάδα; Δεν ευθύνεται κανείς γι' αυτό; 3. Το "επιτελικό κράτος" έφτιαξε νέο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας εδώ και έξι μήνες. Σε ποιο σημείο έχει φτάσει την ενοποίηση διαδικασιών και διαβουλεύσεων, την δημιουργία πρωτοκόλλων για τις ενέργειες των φορέων το κρατικού μηχανισμού στην κρίση; Από το χιονιά φάνηκε πως το νέο Υπουργείο πήγε κουβά σε όλους αυτούς τους τομείς. Ας ζητηθεί κατάθεση εγγράφων των παραδοτέων και υπό παράδοση σε αυτούς τομείς από την αντιπολίτευση. 4. Οι ενδοκυβερνητικές έριδες για αρμοδιότητες και κύρος είναι ένα από τους λόγους για το μπάχαλο. Τα "ξεκάθαρα πρωτόκολλα" αυτό υπονοούν. 4. Κουβέντα για την απόλυτη ανεπάρκεια του ινφλουένσερ Περιφερειάρχη, ενδεικτικό της κρίσης που σοβεί και πρέπει να καταλαγιάσει για να μην πληχθεί η εικόνα της κυβέρνησης. 5. Ο πρωθυπουργός δε ζήτησε την παραίτηση κανενός υπουργού, γενικού γραμματέα, συμβούλου, διοικητή δημόσιου φορέα. Από πότε έγινε φιλελεύθερη λογική η μη απόδοση ευθύνης ή η διάχυσή της σε όλους εκτός του αρχηγού;

Η Γεωργία Μπίκα είναι η γυναίκα που είχε το θηριώδες θάρρος, καθώς και το τεράστιο…

Επί της ουσίας κανένας τομέας του επιτελικού κράτους δε λειτούργησε και όχι μόνο λόγω της αχρηστίας των αρίστων αλλά επειδή είναι στρατηγικός προσανατολισμός αυτής της κυβέρνησης κι όχι μόνο αυτής. Η παραχώρηση αρμοδιοτήτων κοινής ωφέλειας σε ιδιώτες από το κράτος κατά το πλείστον με τα χρήματα των φορολογούμενων με προσπορισμός αθέμιτου οφέλους από συνασπισμένους ιδιώτες είναι ο λόγος. Αυτοί, οι «εθνικοί πρωταθλητές», όπως είναι γνωστοί στη βιβλιογραφία κατά την στρατηγική αυτή, είναι ο τρόπος να έχουμε εταιρείες που μπορούν να είναι μέσης οικονομικής εμβέλειας κι άρα ανταγωνιστικές με τις αντίστοιχες του εξωτερικού. Το φαλημέντο αυτής της υπόθεσης εργασίας το λουζόμαστε. Οι κατασκευαστικές επιλέχθηκαν γι’ αυτό το ρόλο από την περίοδο του εκσυγχρονισμού του Σημίτη. Ο εξαφανισμένος εδώ και δυο 24ώρα Πρωθυπουργός επενδύει τα πάντα στην επικοινωνία: ό, τι κακό γίνεται φταίει η διοίκηση ή οι υπουργοί, ό, τι καλό γίνεται συμβαίνει «με εντολή Μητσοτάκη». Αυτή την αγυρτεία η κοινωνία και την καταλαβαίνει και την νευριάζει. Η κυβέρνηση χάνει μέσα σε λίγο χρόνο ό, τι προσπαθεί να μαζέψει από τις απώλειες που διαρκώς έχει στα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Ο δε περιφερειάρχης της περισσότερο κακό κάνει με το να υπάρχει κι ίσως αυτός θα έπρεπε να είναι ο εξαφανισμένος κι όχι ο Μητσοτάκης. Χρειάζεται να είναι πάνδημο, κινηματικό αίτημα η επανακρατικοποίηση κρίσιμων και ζωτικών τομέων της οικονομίας. Οι εθνικοί δρόμοι, η ΔΕΗ, τα δίκτυα, η Υγεία κ.ο.κ. όταν τους δίνονται οι πόροι διασφαλίζουν την κοινή ωφέλεια διαμορφώνουν συνθήκες ποιοτικών υπηρεσιών για όλους και χωρίς μεγάλο κόστος. Η ΕΥΔΑΠ που δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί πιστοποιεί του λόγου το αληθές: είναι ο μόνος λογαριασμός που δεν ενδιαφέρει κανέναν να ανοίξει αμέσως μόλις τον δει γιατί είναι βέβαιο πως το κόστος θα είναι πολύ μικρό. Υπάρχει ένα μομέντουμ για τη σύνολη αντιπολίτευση που πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Προτάσεις νόμου, διαδηλώσεις, νομική συμπαράσταση σε εγκλωβισμένους είναι τρόποι ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Τα παράθυρα αυτού του είδους δε μένουν για πάντα ανοιχτά και το timing δεν περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αντιπολίτευση να πει και να κάνει όσα πρέπει. Είναι εκεί για μια στιγμή και έπειτα χάνεται γιατί ο σωστό χρόνος με την επινόηση του κατάλληλου πολιτικού λόγου πρέπει να συγχρονίζονται όπως το γκάζι με το συμπλέχτη. Αλλιώς ή σβήνει ή κλωτσάει.

Κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με προνόμια μέχρι το θεό απολαμβάνουν κύρους και προστασίας διάγοντας μια τιποτένια ζωή, που επιπλέον είναι κακοποιητική γιατί είναι βιαστές, πιθανόν και κατ' εξακολούθηση. Οι τύποι αυτοί όχι δεν είναι για να τους ζηλεύει κάνεις, αλλά για τους φτύνει νομικά κοινωνικά και κυρίως αξιακά. Και ευτυχώς τα αντανακλαστικά είναι τεντωμένα εναντίον τους, γιατί πλέον η συζήτηση πλειοψηφικά δεν είναι τι γυρεύει μια γυναίκα ανάμεσα σε τέτοια φυντάνια. Η ένταση των επιχειρημάτων αφορά την οπωσδήποτε καταδίκη τους στα δικαστήρια και την από τώρα κοινωνική τους αποδοκιμασία και περιθωριοποίηση. Φτάνουμε, αργά ή γρήγορα, σε έναν κόσμο που η αντιπατριαρχική ματιά θα προσπαθήσει να ορίζει το δέον σε πολλά πεδία. Ευτυχώς, γιατί ήδη έχουμε αργήσει πολύ και οι πληττόμενες αυξάνονται.

Μια νέα, λιγότερο ενοχική και πιο χύμα ακροδεξιά χαράζει την πορεία της. Γέμισαν οι Πακιστανοί της πόλης μας το Σύνταγμα την πρωτοχρονιά, τη μια μέρα το χρόνο που βγαίνουν από τα στέκια τους στις δυτικές παρυφές της Αθήνας, και έγινε θέμα, λες και δε γίνεται το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Η νέα ακροδεξιά είναι πιο χαλαρή ιδεολογικά, πιο αχταρμάς καλύτερα, βάζει στο μείγμα πολιτισμικό και θρησκευτικό μουσουλμανικό φόβο για να σφίξει, επανανομιμοποίηση μέσω της επίκλησης της ενσώματης ή ένοπλης(!) υπεράσπισης του συντάγματος, alt-right εξυπναδούλες και υποτιθέμενα αντικομφοσμιστική εναντίωση στην πολιτική ορθότητα, ολίγη ή μπόλικη από παραδοσιακό φασισμό, παραθρησκευτικές αρλούμπες, αντιεμβολιαστικό σθένος και έτοιμο το νέο φαγητό. Πολυδιασπασμένη έπειτα από την πτώση της χρυσής αυγής, οι ιδέες της κάνουν γκέλ ακόμα και στις παρυφές ή στο κέντρο της παρούσας κυβέρνησης. Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της διακινδύνευσης που δημιουργεί χαμένους στη νομή του παραγόμενου πλούτου είναι η προϋπόθεση ύπαρξης και ανάπτυξής της. Η άκεντρη λειτουργία της, η κυβερνητική και ψεκασμένη εκδοχή της την αναδιπλασιάζουν αν την σκεφτούμε ως αξιακές, συμβολικές αναπαραστάσεις και οργανωτικές επιτελέσεις. Μπορούμε να απαντήσουμε επί του συγκεκριμένου. Ένα λαϊκό επιχείρημα θα μπορούσε να είναι το εξής. Οι περιοχές δυτικά κι ανατολικά της Πειραιώς, τόποι χρήσης ναρκωτικών, αστεγίας, βρωμιάς και κάθε λογής μικροπαρανομίας αναβαθμίστηκαν εκ των ενόντων από την πολυπληθή παρουσία των μεταναστών. Τα μαγαζιά των πακιστανών, των κινέζων, των μπαγκλαντεσιανών φωτίζουν (κυριολεκτικά το εννοώ, έχουν φώτα) αυτές τις γειτονιές, συνιστούν ασφαλείς χώρους, αλλάζουν τη δημογραφία και τις εγκαθιδρυμένες κοινωνικές κατηγορίες. Μικρά κινεζάκια παίζουν κυνηγητό στην Ιάσωνος, μουσουλμανάκια λένε τα κάλαντα στη Ζήνωνος, οικογένειες νωχελικά ησυχάζουν στους λιγοστούς πράσινους χώρους, κινέζοι στα πεζοδρόμια πάνω στα μηχανάκια τους σερφάρουν ατέλειωτα στον ιντερνετ. Κατά τη δεκαετία του 1990 και 2000 οι πέριξ της Ομόνοιας περιοχές ήταν σε πολύ χειρότερη μοίρα και η (σχετική πάντα) καλυτέρευση τους οφείλει πολλά στους μετανάστες, χώρια που ρουχισμός, φαγητό, καφέ, καθημερινή τεχνολογία είναι πιο φθηνά και συχνά σε μεγάλη ποικιλία. Η μείωση της εγκληματικότητας, η άρση προσπαθειών gentrification και τουριστικοποίησης συχνά βασίζονται σε αυτούς τους πληθυσμούς (δε μπορώ να επεκταθώ περαιτέρω εδώ). Εκείνοι και εκείνες που εναντιώνονται στην ακροδεξιά χρειάζεται να επινοήσουν λόγους και πράξεις που αντιστοιχούν στο υπογείως αναβαθμισμένο επίπεδο του αντιπάλου τους. Και οι απαντήσεις επί του συγκεκριμένου είναι σημαντικές. ΥΓ τη δεκαετία του 1990 μια ακροδεξιά αφήγηση που έκανε πάταγο είναι πως στην Ομόνοια ακούς μόνο αλβανικά, πλέον την λένε "Πλατεία Τιράνων". Κανένας δεν τολμά να πει με τόση ευκολία τέτοιες βλακείες πια για τους αλβανούς συμπολίτες μας, με των οποίων τα παιδιά είμαστε ένα. ΥΓ2 μην κάνουμε εξωτισμούς, δεν είναι όλοι οι μετανάστες καλοί. Οι μαφίες τους είναι εξαιρετικά σκληρές και τυραννάνε πρώτα απ’ όλα τα μέλη της δικής τους εθνοτικής ομάδας. Το ίδιο όμως ισχύει και για εμάς.

SPOILER ALERT Στο don’t look up οι κυβερνώντες λένε «μην κοιτάτε ψηλά», προς τη μεριά…