Παύλος Κλαυδιανός

Αλλά ποιο είναι, ακριβώς, το ζήτημα που εντοπίζουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο; Φαίνεται ότι είτε από ανικανότητα, είτε από αδράνειες του συστήματος, είτε από αντίληψη γνωρίζουν ότι δεν προχωρεί η ενδυνάμωση των δομών υγείας. Σωστά, και με μετριοπάθεια, θέτει το ζήτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο – δια του Ανδρέα Ξανθού αλλά και του Αλέξη Τσίπρα. Όλοι ξέρουμε ότι μετρά τα λόγια του. Σε περίπτωση που αυξηθούν τα κρούσματα αυτό θα προκύψει και θα γίνει δημοσίως γνωστό. Φοβούνται, όμως, την κριτική διότι, πλέον, αυτή, πχ για τα μέτρα, συναντάται με εύλογα αιτήματα που διατυπώνονται όλο και πιο πιεστικά από τον κόσμο της αυτοπασχόλησης και των επαγγελματιών. Πάνω απ’ όλα φοβούνται την κριτική, που ασκείται στα εργασιακά, διότι έχει έδαφος. Πάντοτε προκλητικός ο κ. Γ. Βρούτσης γνωρίζει ότι αυτό το ζήτημα, δεν θα περιμένει να εμφανιστεί μετά την επιδημία, αλλά άμεσα με αιχμή την άνοδο της ανεργίας και τη μείωση των μισθών. Η «ψύχραιμη», έως τώρα Γ.Σ.Ε.Ε., περνά κι αυτή στους επικριτές. Θα ακολουθήσει και η ΑΔΕΔΥ, ύστερα από την απάντηση του κ. Σταϊκούρα σε ερώτηση για την τύχη των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. «Με τα σημερινά δεδομένα δεν έχουμε κάτι να ανακοινώσουμε» είπε. Δηλαδή οι μειώσεις μισθών στο Δημόσιο είναι ένα ζήτημα ανοικτό στο μέλλον. Εν τω μεταξύ, με την ευκαιρία του κορωνοϊού, η κυβέρνηση φτιάχνει ένα νέο εργατικό καθεστώς με ακόμη μεγαλύτερη απορρύθμιση. Πχ καταργεί τη Δημόσια Αρχή Λιμένων ή προετοιμάζει ιδιωτικοποιήσεις όπως τα ΕΛΤΑ.

Η κυβέρνηση, είναι αλήθεια, τα κατάφερε να ξεφύγει από το αδιέξοδο που είχε δημιουργήσει η πολιτική της στο προσφυγικό, μέσω της «εσωτερικής εργαλειοποίησής» του. Κατάφερε να «νομιμοποιήσει» μια διαχείριση, σε μεγάλο βαθμό παράνομη, πέρα από απάνθρωπη, και να γίνει, καταρχάς, αποδεκτή από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Είναι μια διαχείριση στη βάση μέτρων και πολιτικής «έκτακτης ανάγκης». Είναι, ωστόσο, αρθρογράφοι φιλικοί προς την κυβέρνηση που θέτουν το ερώτημα κατά πόσο, όταν θελήσει να επανέλθει στη θεσμική κανονικότητα, θα τα καταφέρει. Δηλαδή, κατά πόσο όσοι σήμερα χειροκροτούν την κυβέρνηση, διότι, επιτέλους, έχει επίσημη πολιτική τα push back, την κατάργηση του ασύλου και τη φυλάκιση προσφύγων, θα αποδεχθούν, σε μια άλλη φάση, να εγκαταλειφθεί. Αν δηλαδή, σήμερα, διαμορφώνονται οι δυνάμεις οι οποίες ή θα επιβάλουν τη μονιμοποίηση αυτής της πολιτικής «έκτακτης ανάγκης» ή ορμπανοποίησης στη ΝΔ ή θα συγκροτήσουν, αν δεν ικανοποιούνται, ένα χωριστό φορέα ακροδεξιό – αντιμεταναστευτικό – ρατσιστικό – αντιπροσφυγικό, όπως στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε επιτυχώς, μαζί βέβαια και με άλλες δυνάμεις, στην πρώτη φάση, το προσφυγικό να μην γίνει μοχλός μετατόπισης της κοινωνίας προς τα δεξιά και την ακροδεξιά. Ως πρόβλημα, και με πιο δυσμενείς όρους, θα συνεχίσει να υπάρχει και τα επόμενα χρόνια, ίσως δεκαετία. Μπορεί, όμως, και τώρα να τα καταφέρει, εφόσον, στη βάση της θετικής εμπειρίας του, θα συγκροτήσει την κατάλληλη δέσμη θέσεων και προτάσεων. Και ακόμη, εφόσον εργασθεί με επιμονή και ευφυΐα να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις που είναι διαθέσιμες ή και λανθάνουν. Αυτό, τώρα, είναι το κύριο έργο του.

Άραγε, ο ελιγμός της μερικής απόσυρσης των ΜΑΤ είναι το πρώτο βήμα, για να γίνει και το δεύτερο με λιγότερο κόστος, δηλαδή να εγκαταλειφθεί το σχέδιο των κλειστών κέντρων; Ή είναι ένας ελιγμός, πρόσκαιρος, ώστε να επανέλθουν ΜΑΤ και μηχανήματα με στόχο να ολοκληρωθεί; Ο χρόνος θα το δείξει αυτό. Η κυβέρνηση, ωστόσο, πρέπει να γνωρίζει από άλλες περιπτώσεις, όπως η Κερατέα, ότι με αντίθετη όλη την τοπική κοινωνία δεν μπορείς να πας πουθενά. Πολύ περισσότερο εδώ διότι, όντως, το δίκαιο είναι ολοφάνερα με το μέρος των πολιτών. Είναι πολύ πιο δεινό για την κυβέρνηση, η οποία δια του πρωθυπουργού διακηρύσσει «προς πάσα κατεύθυνση», όπως είπε, ότι «η πολιτική της χώρας άλλαξε στο προσφυγικό», ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες προτάσεις απεμπλοκής. Χωρίς να χάνεται η επαφή με το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι μείζον και δεν επιδέχεται λύσεις από μια μόνο χώρα, όλο και περισσότερο θα συνειδητοποιείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο έκανε ότι μπορούσε, αλλά και τώρα έχει προτάσεις.

Ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης μπορεί να έδωσε συγχαρητήρια στους υπουργούς του για τα νομοσχέδιά τους και την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων -«μέχρι στιγμής καταφέραμε να κάνουμε γρηγορότερα και περισσότερα απ’ όσα είχαμε δεσμευθεί»- προανήγγειλε ότι θα ψηφιστούν άλλα τριάντα έως το τέλος του έτους, τονίζοντας ότι «η κοινωνία είναι ώριμη για αλλαγές», με βάση το παράδειγμα της ΔΕΗ -«δείξαμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε και όντως “σπάσαμε αυγά“»- αλλά το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ήταν στην ατζέντα, πήγε για τον Γενάρη και το κοινωνικό μέρισμα έμεινε κατ‘ αρχάς αόριστο και οι σχετικές ανακοινώσεις μετατοπίστηκαν για την επόμενη Πέμπτη ή Παρασκευή. Τα ρεπορτάζ στο φιλοκυβερνητικό Τύπο σημειώνουν –δηλαδή προετοιμάζουν– ότι το οικονομικό επιτελείο «είναι επιφυλακτικό» και γι’ αυτό από τις κοινωνικές ομάδες που σχεδιάζεται να καλυφθούν με το κοινωνικό μέρισμα, βασική προτεραιότητα έχουν οι ευάλωτες ομάδες και ακολουθούν οι ομάδες φορολογουμένων που σήκωσαν το βάρος της υπερφορολόγησης, ελεύθεροι επαγγελματίες και μισθωτοί. Οι ανακοινώσεις θα περιλαμβάνουν την «πρώτη ομάδα» και θα κριθεί τι θα γίνει με τη «δεύτερη» και γενικώς τα μέτρα θα είναι «σταδιακά». Η δεύτερη ομάδα είναι οι έχοντες! Κάπου εδώ, όμως, αρχίζει να υπάρχει πρόβλημα, γιατί υπάρχουν και οι προσδοκίες που δημιούργησε η ΝΔ προεκλογικά. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους υπουργούς, κατά το ρεπορτάζ της Καθημερινής, «να υπενθυμίζουν τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι εντός τετραετίας θα καταργηθεί η εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος». Το οικονομικό επιτελείο είναι επιφυλακτικό, διότι η αργή πορεία της οικονομίας, ο στριμωγμένος διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος και η αυστηρότητα των δανειστών σ’ αυτή τη στάση οδηγούν. Εδώ εντάσσεται και το ασφαλιστικό που εμπλέκεται επιπλέον σε εσωτερικές διαφωνίες. Γι’ αυτό κάθε λίγο και λιγάκι ο κ. Βρούτσης αλλάζει απόψεις. Μετά τη διάψευση των προσδοκιών των μεσαίων τάξεων –το παραδέχονται πια και κυβερνητικά στελέχη– όπως συνάγεται από τα δημοσιεύματα θα ακολουθήσει η δραστική επιβάρυνση και όχι ελάφρυνση αγροτών και μικροεπαγγελματιών, δηλαδή εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών. Η κυβέρνηση διστάζει να βρεθεί μπροστά σε ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα και γι’ αυτό συνεχώς αναβάλλει τις ανακοινώσεις.

H διάψευση προσδοκιών ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και ομάδων μετασχηματίζει το πολιτικό κλίμα και αλλάζει πολιτικούς προσανατολισμούς. Το βλέπουμε στην Ευρώπη με την τάση προς την άκρα δεξιά. Είχε έγκαιρα επισημανθεί αυτό το ενδεχόμενο από αναλυτές και επιστήμονες, το ερώτημα, δηλαδή, κατά πού θα κάνουν όσοι νιώθουν γελασμένοι από την πολιτική της ΝΔ, ιδίως όσοι δυσφορώντας στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή απομακρύνθηκαν ή δεν ενθαρρύνθηκαν απ’ αυτόν, απέχοντας. Διότι δεν μπορεί να τρέφεται η μεσαία τάξη εσαεί με καταστολή. Αυτό είναι και το κύριο, έργο, καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία σήμερα. Δηλαδή, μπροστά σ’ αυτό το καίριας σημασίας ζήτημα πώς θα δράσει μια αριστερή πολιτική δύναμη για να κατακτήσει την ηγεμονία με το ήθος της, την πολιτική της, τις προτάσεις της, το ύφος της κτλ, κτλ, κτλ λαμβάνοντας υπόψη και τις αντίξοες – αυτό δεν θ’ αλλάξει σημαντικά – συνθήκες και ότι σειρά θέσεών της δεν είναι – κατ’ αρχήν – πλειοψηφικές στην ελληνική κοινωνία. Στην περίοδο της κυβερνητικής του θητείας ο ΣΥΡΙΖΑ υστέρησε σ’ αυτό το ζήτημα κι αυτό τώρα δεν πρέπει να το ξεχνά η ηγεσία του.